Τρίτη, Ιουνίου 19, 2007

Το όνειρο της εντεκάχρονης



Δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά στο παρελθόν: τόσοι άνθρωποι να κερδίζουν τόσο γρήγορα τόσο πολλά λεφτά με τόσο μυστηριώδη τρόπο. Και να έχουν τόσο άγχος που δεν έχουν τον διπλάσιο πλούτο...

Πριν από λίγο καιρό έγινε στη Νέα Υόρκη ένα πάρτι προς τιμήν εκείνων που έχουν κερδίσει τα περισσότερα χρήματα από τα κεφάλαια υψηλού κινδύνου. Οργανωτής ήταν ένα έντυπο με τον τίτλο «Το Περιοδικό Άλφα του Θεσμικού Επενδυτή», που κάθε χρόνο καταρτίζει έναν κατάλογο με τους 25 πρώτους σ΄ αυτή την κατηγορία. Πρώτος είναι κάποιος Τζέημς Σίμονς, ένας 69χρονος πρώην καθηγητής μαθηματικών που κέρδισε πέρυσι 1,7 δισεκατομμύρια δολάρια από τη χρησιμοποίηση πολύπλοκων μαθηματικών μοντέλων. Τα υπόλοιπα ονόματα του καταλόγου κέρδισαν πέρυσι περισσότερα από 240 εκατομμύρια δολάρια. Κι οι περισσότεροι είναι εντελώς άγνωστοι, ο παγκόσμιος Τύπος δεν ασχολείται μαζί τους, ζουν σε ένα δικό τους κόσμο.

Ο Ρόμπερτ Φρανκ, που γράφει στη Γουόλ Στριτ Τζέρναλ μια στήλη με τον τίτλο «Έκθεση Πλούτου», αποκαλεί αυτόν τον κόσμο Richistan. Στο καινούργιο του βιβλίο με αυτόν ακριβώς τον τίτλο (Εκδόσεις Crown Ρublishers) επισημαίνει ότι η «παράλληλη χώρα των πλουσίων» ήταν κάποτε ένα χωριό και τώρα έγινε ολόκληρο κράτος. Για την ακρίβεια, ένα κράτος εν κράτει. Οι πλούσιοι έχουν το δικό τους σύστημα υγείας, στελεχωμένο με αποκλειστικούς γιατρούς. Έχουν το δικό τους δίκτυο μετακίνησης, με ιδιωτικά ή νοικιασμένα τζετ. Για τα ενδέκατα γενέθλιά του, ένα κορίτσι από αυτόν τον κόσμο ζήτησε να πετάξει με ένα εμπορικό αεροσκάφος. «Θέλω να βρεθώ σε ένα μεγάλο αεροπλάνο με άλλους ανθρώπους», είπε. «Θέλω να δω πώς είναι το εσωτερικό ενός αεροδρομίου».

Τα μέλη του Richistan αρνούνται τον χαρακτηρισμό «ευκατάστατος», που στην κωδική τους γλώσσα σημαίνει «όχι πραγματικά πλούσιος», δηλαδή μια περιουσία κάτω των 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Εκείνοι είναι απλώς πλούσιοι. Οι ευκατάστατοι οδηγούν Μercedes, εκείνοι οδηγούν Μaybach. Κι όταν λέμε «οδηγούν», το εννοούμε: η Rolls-Royce λέει ότι το 95% των πελατών της δεν έχουν σοφέρ, οδηγούν οι ίδιοι τα αυτοκίνητά τους. Και τα ρολόγια που φορούν δεν κοστίζουν πάνω από 600.000
δολάρια. Ο ένας λόγος είναι ότι δεν θέλουν να δίνουν στόχο. Ο άλλος, ότι πάσχουν από ανασφάλεια. Όταν ερωτώνται με πόσα χρήματα θα αισθάνονταν ασφαλείς, δίνουν ένα ποσό δύο φορές μεγαλύτερο από την καθαρή τους αξία.

Το 1985, η Αμερική είχε 13 δισεκατομμυριούχους. Σήμερα έχει περισσότερους από χίλιους. Αλλά το φαινόμενο δεν περιορίζεται εκεί. Στο Λονδίνο μυρίζει πολύ πλούτο τα τελευταία χρόνια: πέρυσι, οι επιχειρήσεις μοίρασαν μπόνους συνολικής αξίας 32 δισεκατομμυρίων ευρώ, όσο το ένα τρίτο του προϋπολογισμού για την παιδεία. Περιορισμένοι σε μια έκταση μερικών τετραγωνικών χιλιομέτρων, οι πλούσιοι κτίζουν σπίτια-φρούρια, με γυμναστήρια, πισίνες, στούντιο ηχογραφήσεων, αίθουσες προβολής και υπερσύγχρονες κουζίνες. Αλλά δεν βλέπουν ποτέ το εσωτερικό τους: όλοι οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με πανάκριβους πίνακες.

6 Comments:

At 19/6/07 9:00 μ.μ., Blogger Πάνος said...

Οι εν λόγω, πηδάνε; Διότι ένας αστικός μύθος ισχυρίζεται πως το σεξ είναι η χαρά του φτωχού - οι πλούσιοι δεν ασχολούνται.

 
At 19/6/07 10:24 μ.μ., Blogger nik-athenian said...

Αχ να γνωρίζαμε τον Κο Τζέιμς Σίμονς λίγο νωρίτερα. Θα του κάναμε δώρο μερικά μπουκάλια τσιπουράκι, να μας έδινε καμιά συμβουλή για τα γ***να (σόρυ δομημένα) τα ομόλογα.
Που ξέρεις, μπορεί να δεχόταν να αναλάβει την υπόθεση ως φιλέλλην.

 
At 19/6/07 11:22 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Αυτό το άρθρο μου άρεσε πάρα πολύ. Περιγράφει μία κατηγορία ανθρώπων που τυχαίνει να γνωρίζω πολύ καλά. Άνθρωποι που κάποια στιγμή της ζωής τους αφιερωσαν χρόνο να μελετήσουν το χρηματοοικονομικό συστημα, να παρατηρήσουν ότι στην πραγματικότητα η λειτουργία του παρουσιάζει μία περιοδικότητα στην απόδοση των κερδών και να κερδίσουν άπειρα χρήματα από αυτό, πατώντας τα πλήκτρα ενός υπολογιστή.

Αυτοί οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο υποκατηγορίες: στους μεγαλύτερους που έχουν "μνήμες" από το τί συνιστά πραγματική εργασία και πώς βγαίνει το μεροκάματο ( κρατείστε το αυτό) και στη νεότερη γενιά σαν την εντεκάχρονη του παραδείγματος που μας είναι αδιάφορη.

Η πρώτη υποκατηγορία είναι εξαιρετικά ανασφαλής. Μπορεί οι τύποι να ναυλώνουν τζετ για να πάνε να επισκεφτούν μία φίλη τους, μπορεί να έχουν Πικάσσο στους τοίχους του διαμερίσματός τους αλλά είναι εξαιρετικά τσιγγούνηδες. Τσακώνονται με τον μπακάλη επειδή έχει τα κεράσια( για παράδειγμα) λίγα σεντς πιο ακριβά από το σούπερ-μάρκετ. Κάνουν παζάρια για να κατεβάσουν το μεροκάματο της οικιακής τους βοηθού. Τσακώνονται με τη γυναίκα τους όλη την ώρα για τα χρήματα που ξοδεύει η τελευταία κι ας μην κάνει σπατάλες. Οι ίδιοι δε, κυκλοφορούν σαν λέτσοι. Πικάσσο στον τοίχο αλλά πουκάμισα αγοράζουν μόνο στις εκπτώσεις.

Τα γράφω αυτά και θα στεναχωριέται κάποια ψυχή που διαβάζει αλλά τί να γίνει, ας μην διαβάζει. :-Ρ

Στην παρέα μου τη στενή στη ΝΥόρκη είχαμε έναν τέτοιο τύπο, δισεκατομμυριούχο με Πικάσσο και Μανέ στους τοίχους αλλά και τσακωμούς με τη δικιά του γιατί πλήρωσε ολόκληρο μεροκάματο στην καθαρίστρια ενώ αυτή είχε φύγει ένα τέταρτο νωρίτερα, η κλέφτρα! Στην ίδια παρέα ήταν κι ένας κολλητός του φίλος που είχε 40 εστιατόρια ( ναι, καλά διαβάσατε), ο ένας μου συνέταιρος στο εστιατόριο, κάτι άσχετοι κι εγώ.

Ο μεγαλοεστιάτορας, ο συνέταιρος κι εγώ, έτυχε να δουλεύουμε εκείνη την περίοδο με τις ώρες. Γύριζα σπίτι μου στις 4 κοιμόμουν μέχρι τις 10 το πρωί και στις 11 ήμουν στο εστιατόριο ξανά μέχρι τις 4 το άλλο πρωί. Ο συνέταιρος το ίδιο, ο άλλος λίγο πιο χαλαρά αλλά χτύπαγε κι εκείνος το 12ωρό του. Μία φορά στις τόσες ( ίσως και μία φορά στους 3-4 μήνες) πηγαίναμε όπερα και μετά τρώγαμε κάπου έξω όπου το ξεφτυλίζαμε βεβαια , δεν μας ένοιαζε πόσα θα ξοδεύαμε.

Ο δικός μας, ο δισεκατομμυριούχος χρηματιστής, εκείνα τα βράδια δεν ερχόταν μαζί μας γιατί δεν δεχόταν το συβαριτισμό μας όπως έλεγε και δεν δεχόταν να βλέπει να πετάμε τα λεφτά έτσι. Έλεγε επίσης πως αν δεν ήξερε ότι δουλεύαμε τόσο πολύ θα μας θεωρούσε όλους ρεμάλια αλλά μας θεωρούσε απλά ηλιθίους που μας τα έπαιρναν οι εστιάτορες...

Ένα βράδυ αναρρωτήθηκα φωναχτά τί ήταν αυτό που μας έκανε τόσο διαφορετικούς στη διαχείριση των χρημάτων, αυτός είχε πολλαπλάσια από μας. Την απάντηση μου την έδωσε ο μεγαλοεστιάτορας. Εμείς ξέραμε πώς βγαίνει το μεροκάματο και ξέραμε πως αν τα χάναμε όλα, οκ, θα δουλεύαμε ξανά, δλδ πόσο πιο πολύ να δουλεύαμε πια;! Το πιθανότερο είναι ότι θα έπρεπε να δουλεύουμε λιγότερο! Εκείνος όμως κατά βάθος θεωρούσε τα λεφτά που έβγαζε αεριτζίδικα κι αυτό τον έκανε ανασφαλή. Αν τα έχανε; Θα έπλενε πιάτα; Αστεία πράγματα.

Ο μεγαλοεστιάτορας --καλά να είναι ο άνθρωπος-- 'εχει πτωχεύσει μέχρι τώρα 6 φορές κι έχει ξαναρχίσει από την αρχή. Μέχρι τώρα εγώ έχω αρχίσει από την αρχή 3 φορές και κάθε φορά ήταν πιο δύσκολη από την προηγούμενη αλλά οκ shit happens. Όπως ακριβώς το λέει και ο καλλιτέχνης: " Ever tried, ever failed. Try again. Fail again, fail better".

Γιαυτό και λέω ότι τα παιδιά πρέπει να δουλεύουν από μικρά, για να μη φοβούνται τη ζωή. Αν μάθεις να τα έχεις όλα εύκολα γίνεσαι ένα φοβισμένο κουτάβι, φοβάσαι και τη σκιά σου, κάθε αναποδιά σε παραλύει και μπορείς να καταλήξεις ένας πλούσιος που αγοράζει πίνακες για τους άλλους και τον εαυτό σου τον ντύνεις με κουρέλια που αγοράζεις στις εκπτώσεις και τον ταίζεις πίτσες.

Και βέβαια πηδάνε, Πάνο μου, με τον τρόπο που συλλέγουν πίνακες.

nik-athenian, το πρώτο που μαθαίνεις από ένα χρηματιστή είναι ότι όποιος έχει μια πραγματικά καλή πληροφορία την κρατάει για τον εαυτό του και δεν τη διαδίδει. Όσοι διαδίδουν πληροφορίες για τα "καλά χαρτιά" προσπαθούν απλά να κινήσουν το αγοραστικό ενδιαφέρον και να ανεβάσουν την τιμή τους. ;-)

 
At 20/6/07 8:45 π.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Εξαιρετική η κατάθεση, Αθήναιε, αλλά δεν κατάλαβα το σημείο που λέει ότι "πηδάνε όπως συλλέγουν πίνακες".

 
At 20/6/07 11:20 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Έγραψα μία μακροσκελή απάντηση αλλά την έφαγε το σύστημα. Oh well.

 
At 4/7/07 11:55 π.μ., Blogger ? said...

ο Γκέιτς έχασε την 1η θέση!Η θέση τουπλουσιότερου ανθρώπου στο κόσμο ανήκει πλέον στον μεξικανό μεγιστάνα Σλιμ!

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home