Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Δέκα χιλιάδες δολάρια ευτυχίας



«Οι ανθρώπινες σχέσεις, η ευτυχία, έννοιες που δεν αποτελούν μετρήσιμα μεγέθη με όρους αριθμητικής ανάπτυξης, είναι πιο σημαντικές από μια τηλεόραση επίπεδης οθόνης. Το λένε όλες οι έρευνες». Μπιλ ΜακΚίμπεν

Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε πριν από δέκα χρόνια με τον τίτλο «Το τέλος της φύσης». Τότε είχε αντιμετωπιστεί ως δοκίμιο οικολογικής τρομοκρατίας, αλλά οι προβλέψεις του για διάφορες καταστροφές εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών σε μεγάλο βαθμό επαληθεύθηκαν. Τώρα, ο ΜακΚίμπεν επιστρέφει φέρνοντας μαζί του μια νότα αισιοδοξίας. Η τάση συσσώρευσης όλο και περισσότερων αγαθών- γράφει στο βιβλίο του «Deep Εconomy»- υπονομεύει την ικανοποίηση που εισπράττεται από τις κοινωνικές και οικογενειακές σχέσεις. Η οικονομία πρέπει να έχει ως στόχο όχι τόσο την αύξηση των δεικτών της παραγωγής όσο την ευτυχία των ανθρώπων. Και για να συμβεί αυτό πρέπει να ενισχυθούν οι τοπικές οικονομίες, οι «αγορές της γειτονιάς», που συνδέουν τον άνθρωπο με το περιβάλλον του.

Ο συγγραφέας αρχίζει από μια στατιστική διαπίστωση. Οι Αμερικανοί είναι κατά μέσο όρο σε καλύτερη κατάσταση απ΄ ό,τι πριν από 50 χρόνια. Όπως δηλώνουν όμως στις δημοσκοπήσεις, την περίοδο αυτή οι φίλοι τους λιγόστεψαν. Μαζί με τα υλικά αγαθά, μεγάλωσε και η μοναξιά. Τον τελευταίο καιρό έχουν αρχίσει να φυτρώνουν σε κάθε γωνιά της Αμερικής τα μπακάλικα της γειτονιάς, όπως και στην Ευρώπη. Και αποδείχθηκε ότι οι συζητήσεις που κάνουν οι καταναλωτές σε αυτά τα μέρη είναι δέκα φορές περισσότερες από εκείνες που έκαναν στα σούπερ- μάρκετ. Η σχέση ανάμεσα στην οικονομική ευημερία και τις ανθρώπινες σχέσεις είναι σαφής. Η ανάπτυξη είναι απαραίτητη, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι΄ αυτό, η φτώχεια και η ευτυχία είναι δύο έννοιες ασυμβίβαστες. Υπάρχει όμως ένα όριο. Σύμφωνα με ορισμένους οικονομολόγους, μέχρι ένα μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα 10.000 δολαρίων τον χρόνο υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στην αύξηση του εισοδήματος και την αύξηση της προσωπικής ικανοποίησης. Από εκεί και πέρα, η εξίσωση μπερδεύεται. Ίσως επειδή οι βασικές ανάγκες έχουν πλέον εκπληρωθεί.

O αιώνας αυτός θα είναι πολύ δύσκολος, λέει ο ΜακΚίμπεν σε συνέντευξή του στο περιοδικό Λ΄Εσπρέσσο. Φαινόμενα όπως οι κυκλώνες και τα τσουνάμι θα πολλαπλασιαστούν. Η επιβίωσή μας θα εξαρτηθεί από τη συνοχή των κοινωνιών μας, κάτι που έχει άμεση σχέση με την ενέργεια που καταναλώνουμε, με τον χρόνο που αφιερώνουμε στις οικογένειές μας, με τους δεσμούς που δημιουργούμε με τη γειτονιά μας. Χάρις στο Ιnternet, μπορούμε να έχουμε μια οικονομία που είναι ταυτόχρονα τοπική και ισχυρή. Ένα απλό παράδειγμα: η ανταλλαγή συνταγών. Αντί να μεταφέρουμε από μεγάλες αποστάσεις αυτά που τρώμε (τα συστατικά ενός μέσου αμερικανικού γεύματος ταξιδεύουν 3.500 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουν στο πιάτο του καταναλωτή!), να μαγειρεύουμε αυτά που καλλιεργούμε.

4 Comments:

At 4/6/07 1:05 μ.μ., Blogger spirtoylis said...

spirtoylis.blogspot.com διαβασέ με και δε θα χάσεις

 
At 4/6/07 3:59 μ.μ., Blogger Tin Man said...

Δεν λέει τίποτα καινούργιο ο τύπος, βρε Μιχάλη. Τη μόδα ακολουθεί, και μάλιστα ασθμαίνοντας..

"Το Τέλος της Φύσης" το πρόλαβαν άλλοι με "Το Τέλος Της Ιστορίας", κλπ..

Και για τη μοναξιά στη σύγχρονη ευημερούσα κοινωνία, ε δεν είναι και ο πρώτος ούτε και ο πιο πρωτότυπος στη διάγνωση της.

Όσο για την απόσταση που διανύουν τα φαγητά πριν φτάσουν στα πιάτα μας, το αφήνω για διάψευση ή επιβεβαίωση στον πλέον αρμόδιο της μπλογκόσφαιρας: τον Αθήναιο!

 
At 4/6/07 9:44 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Συμφωνώ με την διαπίστωση της τελευταίας παραγράφου. Ο αιώνας είναι δύσκολος, όμως σε αυτόν τον αιώνα μας έλαχε να ζουμε και σε αυτόν τον αιώνα πρέπει να τα καταφέρουμε.

Πιστεύω ακράδαντα σε δύο πράγματα. Αφενός στο άτομο γιατί αυτό είναι προϋπόθεση για τα πάντα ακόμη και για σύναψη ισχυρών και υγειών σχέσεων αλληλεγγύης, πιστεύω ακράδαντα και στην αλληλεγγύη, δεν πιστεύω όμως στη μαγική σκέψη που συνήθως την ακολουθεί: ηθικολογία, ωραιοποίηση, πίστη αντί για ορθός λόγος ως συνεκτικό υλικό κάποιας ομάδας, εξύμνηση μιας συντροφικότητας που δεν υπάρχει πια ούτε στα μυθιστορήματα, τα σύγχρονα τουλάχιστον.

Είναι δύσκολο να καλλιεργούμε αυτά που τρώμε κι αυτό το λέω εγώ που έχω μεγάλη εξοικείωση με αυτές τις τρέλες (καλλιέργεια λαχανικών κλπ) και βασικώς δεν γίνεται να είμαστε λίγο από όλα: λίγο μεγαλοαστοί, λίγο γεωργοί, λίγο ιδεολόγοι, λίγο πρακτικά πνεύματα.

Δεν γίνεται να τα έχουμε όλα; Αυτή η απλή σκέψη, θα μείνει άραγε ως το επιμύθιο αυτού του δύσκολου αιώνα;

 
At 5/6/07 1:46 π.μ., Blogger nik-athenian said...

Γιατί εκτός από το φαγητό, να μη κουβαλήσουμε με μπαλόνια και τον καθαρό αέρα της Αλάσκας και της Σιβηρίας στο Ντητρόιτ, Ν. Υόρκη, Λονδίνο, Πεκίνο κλπ; Θα δώσουμε δολάρια θα μας δώσουν αέρα.
Άσε που με τον τρόπο αυτό θα δημιουργήσουμε και μια τεχνητή παγκόσμια ανακύκλωση του αέρα και η ανακύκλωση αυτή θα συμβάλλει στην αποκατάσταση της κλιματικής ισορροπίας.
Άσε που με τα δολάρια της ευημερίας θα αναπτυχθούν λιγο και οι υπανάπτυκτοι. ppppp...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home