Ο πόλεμος των 14.600 ημερών
Ένα περίεργο πράγμα συμβαίνει με το Ισραήλ. Οι συζητήσεις που γίνονται σήμερα στη χώρα είναι οι ίδιες, μα ακριβώς οι ίδιες, με αυτές που γίνονταν το 1967, πριν από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Σαν να μην πέρασε μία μέρα.
Στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, το Ισραήλ γνώριζε τη μια επιτυχία μετά την άλλη. Πρώτα απ΄ όλα, ένα νεαρό κράτος είχε ήδη επικρατήσει σε δύο πολέμους (το 1948 και το 1956) και είχε δεχθεί δύο εκατομμύρια επιπλέον μετανάστες. Το 1965, παιδιά από το Ισραήλ κέρδιζαν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μαθηματικών, νικώντας τους Αμερικανούς συνομηλίκους τους. Έναν χρόνο αργότερα, ο συγγραφέας Σμουέλ Γιόζεφ Άγκνον κέρδιζε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Γίνονταν συζητήσεις για ένα ισραηλινό διαστημικό πρόγραμμα. Διάφορες προσωπικότητες, από τον Χίτσκοκ μέχρι τον Σαρτρ, επισκέπτονταν τη χώρα για να δουν από κοντά το ισραηλινό θαύμα. Και ξαφνικά, στις αρχές του 1966, όλα άλλαξαν. Η οικονομία μπήκε σε ύφεση, η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη, οι Ισραηλινοί άρχισαν να εγκαταλείπουν τη χώρα, στο τέλος του χρόνου αυτοί που έφευγαν ήταν περισσότεροι από εκείνους που έρχονταν. Η ένταση με τη Συρία και την Αίγυπτο αυξανόταν συνεχώς, άρχισαν να σκάνε και οι πρώτες βόμβες της Φάταχ. Το φάντασμα ενός νέου Ολοκαυτώματος σκίαζε τη χώρα. Ένας από τους πιο γνωστούς «νέους ιστορικούς» του Ισραήλ, ο Τομ Σέγκεβ, ζήτησε από οικογένειες στην Αμερική να του δείξουν τα γράμματα που έπαιρναν από τους συγγενείς τους στο Ισραήλ. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αναφέρονταν στον φόβο μιας νέας γενοκτονίας.
Κάπως έτσι ξεκίνησε ο πόλεμος. Το Ισραήλ ήταν υπερβολικά αδύναμο για να μην επιτεθεί, λέει ο Σέγκεβ σε συνέντευξή του στο περιοδικό Λ΄Εξπρές. Αυτό δεν σημαίνει ότι η επίθεση είχε πολιτικές σκοπιμότητες, ότι ήταν ένας ελιγμός για να ξεπεραστεί η εσωτερική κρίση. Αλλά η παράνοια που επικρατούσε οδήγησε το Ισραήλ να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Πολιτικοί και στρατιωτικοί είχαν συμφωνήσει ότι η κατάληψη της Δυτικής Όχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ δεν ήταν προς το συμφέρον της χώρας- παρά ταύτα, το έπραξαν. Όλοι γνώριζαν ότι κάτι έπρεπε να γίνει με τους Παλαιστίνιους, η εγκατάστασή τους στη Δυτική Όχθη δεν θα κόστιζε παρά 40 εκατομμύρια δολάρια σε διάστημα δέκα ετών και οι Εβραίοι φιλάνθρωποι ήταν έτοιμοι να βοηθήσουν. Αντί γι΄ αυτό, η κυβέρνηση σκεπτόταν να τους ξαποστείλει στο Σινά ή στον Καναδά. Ο τότε πρωθυπουργός συζήτησε στα σοβαρά με τον πρόεδρο Τζόνσον το ενδεχόμενο να εγκατασταθούν οι Παλαιστίνιοι στο Ιράκ!
Η γρήγορη νίκη έδωσε νέα πνοή στον σιωνισμό. Το Ισραήλ αισθανόταν πλέον παντοδύναμο. Αλλά απέδειξε ότι δεν ξέρει τι να κάνει τη δύναμή του. Σαράντα χρόνια μετά, η νεολαία της χώρας δεν πιστεύει πια στην ειρήνη. Όπως γράφει ο Τζόναθαν Φρίντλαντ στην Γκάρντιαν, ο πόλεμος κράτησε επισήμως έξι μέρες, αλλά στην πραγματικότητα συνεχίζεται ακόμη: ο πόλεμος των 14.600 ημερών.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 8:14 π.μ.
12 comments
12 Comments:
Πολιτικοί και στρατιωτικοί είχαν συμφωνήσει ότι η κατάληψη της Δυτικής Όχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ δεν ήταν προς το συμφέρον της χώρας- παρά ταύτα, το έπραξαν.
Δεν είμαι βέβαιος ότι είναι έτσι. Νομίζω ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Το Ισραήλ κέρδισε πολλά, παρα πολλά πράγματα, με την κατάληψη των εδαφών αυτών. Κέρδισε κυρίως ένα ισχυρότατο διαπραγματευτικό χαρτί στη διαμάχη του με τους παλαιστίνιους και τους άραβες, αφού μόνο αυτά τα εδάφη (το 22% δηλαδή) διεκδικούν πλέον παλαιστίνιοι και άραβες, κι έτσι το Ισραήλ κέρδισε de jure την επιπλέον έκταση που είχε καταλάβει de facto και σταδιακά από το 1949 μέχρι το 1952, και που ισοδυναμεί με το 24%. Θυμίζω ότι το ψήφισμα διαμελισμού της Παλαιστίνης έδινε στο εβραικό κράτος το 54% του συνόλου των εδαφών, και στους παλαιστίνιους το υπόλοιπο 46% (και σήμερα οι παλαιστίνιοι διεκδικούν το 22%, δηλαδή το μισό του μισού..)
Αν δεν είχαν καταληφθεί τα εδάφη του 1967, σήμερα το Ισραήλ θα ήταν υποχρεωμένο να διαπραγματευτεί την επιπλέον έκταση που κατέλαβε στο μεσοδιάστημα (δηλαδή το επιπλέον 24%).
Με την κατάληψη των εδαφών του 1967 και τη μετατροπή τους σε διαπραγαμτευτικό χαρί, το Ισραήλ έχει πλέον το 78% του συνόλου των εδαφών, από το 54% που του έδινε η απόφαση διαμελισμού (δηλαδή τρία τέταρτα αντί για μισό..)
Καθόλου άσχημα, θα έλεγε ακόμα και ο Χερτζελ!
"Στη διάρκεια του 60ού Φεστιβάλ Kανών, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του, Zιλ Zακόμπ, δήλωνε ότι αν κάποιος αναζητά το πιο υγειές μέλλον του σινεμά, πρέπει να στραφεί στο Ισραήλ…"
Δεν έχω δει την καινούργια ταινία του Φοξ που η προβολή της θα ξεκινήσει από την προσεχή Πέμπτη, άλλα από ότι θυμάμαι η πρώτη του ταινία “Περπατώντας πάνω στο νερό” μου άρεσε πολύ… Ας δούμε κάποιες όψεις του σημερινού Τελ Αβίδ, το πώς ζουν και ερωτεύονται κάποιοι άνθρωποι εκεί. Η ζωή δεν είναι μόνο πόλεμος…
http://www.athensvoice.gr/94/12769/7/7/7/showdoc.html
Τα λεγόμενα του Σέγκεβ στηρίζονται σε ντοκουμέντα που έψαξε και βρήκε για το νέο του βιβλίο. Το Ισραήλ μπορεί να κέρδισε διάφορα πράγματα, έχασε όμως την ειρήνη.
Δύο πράγματα συγκρατώ από το 2007 σε σχέση με το 1967 και όσα ακολούθησαν. Το ένα είναι η έκθεση του ΟΗΕ που επισημαίνει ότι οι προοπτικές ενός παλαιστινιακού κράτους γίνονται όλο και πιο ισχνές. Το δεύτερο είναι ο χάρτης της Δυτικής Οχθης, πάλι με προέλευση τον ΟΗΕ, που δημοσιεύεται στους σημερινούς Φαϊνάνσιαλ Τάιμς. Δείχνει με αποκαλυπτικό τρόπο ότι οι υποδομές που έχει κατασκευάσει το Ισραήλ απαγορεύουν την πρόσβαση των Παλαιστινίων στο 40% της Δυτικής Οχθης. To υπόλοιπο 60%, στο οποίο περιλαμβάνονται κέντρα όπως η Νάμπλους και η Ιεριχώ, είναι χωρισμένο σε απομονωμένα κομμάτια, που η κίνηση ανάμεσά τους περιορίζεται από 450 οδικά μπλόκα και 70 φυλάκια ελέγχου!
Δυόμιση εκατομμύρια Παλαιστίνιοι είναι περιορισμένοι σε μερικές δεκάδες θυλάκων που χωρίζονται από ισραηλινούς δρόμους, οικισμούς, φράχτες και στρατιωτικές ζώνες. Περιμένει πραγματικά το Ισραήλ ότι με τέτοιες μεθοδεύσεις θα γνωρίσει ποτέ την ειρήνη;
Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος περιμένει το Ισραήλ να χαρίσει το κράτος στους Παλαιστινίους αλλά επειδή έχω δουλειά και καμία όρεξη για καυγάδες το μόνο που ήθελα να σημειώσω είναι η προτροπή να διαβάσουν Αγκνον όσοι δεν έχουν διαβάσει ήδη. Και Μπιάλικ βέβαια αλλά τί ξέρετε εδώ μέσα από Mitteleuropa οι πουρόκερς.
Αστο Αθήναιε, μιλάμε σοβαρά. Και δεν μπορείς να χαρίσεις κάτι που δεν είναι δικό σου.
Α θες καυγά. Συγγνώμη, δεν το κατάλαβα αμέσως. Τί εννοείς "δεν είναι δικό σου". Τα εδάφη της Ιορδανίας;
http://www.guardian.co.uk/israel/sixdaywar/0,,2094964,00.html
H guardian έχει ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον πόλεμο των έξι ημερών και τα αποτελέσματά του
Στο επόμενο link ο χάρτης της δυτικής όχθης όπως αναφέρει ο Μ. Μητσός
http://www.guardian.co.uk/flash/page/0,,2088220,00.html
υγ) διόρθωση το walk on water (2004)ήταν η προηγούμενη και όχι η πρώτη ταινία Eitan Fox
Η Guardian είναι η πιο biased φυλλάδα για το μεσανατολικό πάντως μαζί με το BBC. Ποτέ δεν θα ξεχάσω κπως την επομένη της βομβιστικής επίθεσης στο Λονδίνο, το BBC κατονόμασε κατ'εξαίρεση τους δράστες ως τρομοκράτες ενώ για τους υπόλοιπους είναι "μαχητές". Τους τσίμπησε το Honest Reporting και αναγκάστηκαν να διορθώσουν το σάιτ τους.
Λοιπόν, γενικά θα ήθελα να πω χωρίς να θιχτεί ο οικοδεσπότης--γιατί δεν αναφέρομαι σε εκείνον, άλλως τε εκείνος στα άρθρα του δεν παίρνει θέση, όπως λέει-- πως οι περισσότεροι όταν μιλούν για τη Μέση Ανατολή δεν ξέρουν τί τους γίνεται. Ή θα αναπαράγουν τις πίπες του Ρόμπερτ Φισκ ή αναλύσεις που βρίθουν αντι-ισραηλινής υστερίας και προκατάληψης, συγκεκαλυμμένης βέβαια, γιατί δεν έχουμε και κότσια.
Αυτό γιατί το λέω; Γιατί πιστεύω πως ένα πολύ μεγάλο μέρος της ευθύνης για το αδιέξοδο που επισημαίνεται στο τέλος του άρθρου, το φέρουν όλοι αυτοί οι κύκλοι που αναπαράγουν αυτή την αντι-ισραηλινή υστερία και μπλοκάρουν τις μετριοπαθείς φωνές στο Ισραήλ, δίνοντας τροφή στους φανατικούς.
Φυσικά και παίρνω θέση, να αφήσεις τα σάπια, Αθήναιε. Κι από τότε που έγραψες ότι περιφρονώ αυτό το blog, και δεν συμμετέχω στο διάλογο, αποφάσισα να αλλάξω, ετοιμάσου για ομηρικές μάχες!
Υπάρχουν συγκεκριμένες αποφάσεις του ΟΗΕ, που το Ισραήλ τις γράφει στα παλιά του τα παπούτσια. Υπάρχουν συγκεκριμένοι ισραηλινοί ιστορικοί, οι λεγόμενοι "νέοι ιστορικοί", που είναι πολύ πιο προωθημένοι από την biased φυλλάδα που αναφέρεις (που στην πραγματικότητα είναι μια από τις καλύτερες εφημερίδες που κυκλοφορούν στον κόσμο). Και υπάρχουν συγκεκριμένες εκθέσεις του ΟΗΕ, τις οποίες επικαλέστηκα. Επιτέλους, ο χάρτης στον οποίο αναφέρθηκα δεν σε ταρακούνησε καθόλου;
Μιλάς με κάποιον που έχει κάνει δημόσιο debate στα φόρα των σκεπτικιστών μέχρι και με τον Ντέιβιντ Ίρβινγκ που είναι παροιμιωδώς ψύχραιμος, οπότε consider yourself threatened. :-)
Πράγματι, έτσι είναι. Υπάρχουν αποφάσεις του ΟΗΕ που το Ισραήλ έχει αγνοήσει επιδεικτικώς. Κοίτα όμως τώρα τί γίνεται με τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται υπό το βάρος της τρέχουσας πολιτικής και των ισορροπιών γιαυτό και δεν τις παίρνει κανείς στα σοβαρά. Τί να φέρω για παράδειγμα. Τί θυμήθηκα ο παλιοχαρακτήρας! Την αλήστου μνήμης απόφαση του ΟΗΕ με την οποία καταδικάστηκε ο σιωνισμός ως ρατσισμός και είχε ληφθεί μία εποχή την οποία οι άραβες αντί να βάζουν βόμβες επιχείρησαν να ασχοληθούν λίγο σοβαρά με το lobbying. Φυσικά η απόφαση αυτή αναθεωρήθηκε.
Θέλω να πω, πως ναι μεν το Ισραήλ περιφρονεί τον ΟΗΕ που τον επικαλείται σε άλλες περιπτώσεις ( όπως κάνουν όλοι δλδ) αλλά από την άλλη, η διεθνής κοινότητα είναι απρόθυμη να ασκήσει πίεση για διαφορετικούς λόγους η κάθε πλευρά.
Να ας πούμε, ο χάρτης φαινόταν προβληματικός από το Road Map ακόμη. Το πρώτο Φθινόπωρο που είχε εφαρμοστεί, θυμάμαι πως κάποιες ισραηλινές ανθρωπιστικές οργανώσεις, διαμαρτύρονταν ότι δεν μπορούσε να φύγει η σοδειά από τα Κατεχόμενα επειδή ήταν προβληματική η εφαρμογή του οδικού χάρτη και σάπιζε στα check points.
Αυτό δεν το διάβασα στον Γκάρντιαν και τον Ιντιπεντεντ βέβαια, γιατί σιγά μη δείξουμε πως στο Ισραήλ υπάρχουν οργανώσεις που μάχονται για τους Παλαιστινίους, χαλάει την εικόνα του αιμοδιψούς Ισραηλινού όπως είχε απεικονιστεί, σε εκείνο το σκίτσο με τον Σαρόν που έτρωγε ένα παιδάκι γιατί εκτός από αιμοδιψείς οι Ισραηλινοί δεν έχουν και χιούμορ σε καιρό πολέμου μάλιστα!! Χαχαχα τί αστείο να είσαι σε πόλεμο και να σε παρουσιάζουν έτσι!
Θέλω να πω πως ενώ η πλειοψηφία του κόσμου ασχολείται με το πώς να εκτονώσει τον καταπιεσμένο της αντισημιτισμό, η κυβέρνηση του Ισραήλ πράγματι σφίγγει τον κλοιο γύρω από τους Παλαιστινίους.
Στην πραγματικότητα σφίγγει τον κλοιό γύρω από τον ίδιο της τον εαυτό, αλλά αυτό, είναι θέμα για άλλη συζήτηση...
Και ο Γκάρντιαν είναι η καλύτερη εφημερίδα μόνο για θέματα πολιτισμού όπου παρουσιάζει τον πολιτισμό ως κάτι pop.Ως popιά που λέει και ο Νίκος ο Ξυδάκης. Βέβαια, δεν είναι τόσο στυλάτη σε θεματα πολιτισμού όπως είναι ας πούμε ο New York Observer αν και άξιζε περισσότερο όταν είχε στήλη για τα εικαστικά που έσταζε αγγλοσαξωνικό φλέγμα.
Εγώ δεν θα σταθώ ούτε στα κότσια που λείπουν από κάποιους (αν εννοεί εμένα ο Αθήναιος, δεν τσιμπάω για καβγά:), ούτε στην έκθεση και στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, ούτε στον χάρτη που παραπέμπει ο tifoeus (δείτε το!), ούτε στα "εδάφη της Ιορδανίας" που ο Αθήναιος εκτίθεται προτείνοντας τα, έμμεσα πλην σαφώς, για το μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος και υιοθετεί έτσι τις θέσεις του ρατσιστή Λίμπερμαν και των άλλων ισραηλινών οπαδών του "transfer"..
..αλλά φυλλάδα η Γκάρντιαν;;;!!!
..και biased το BBC;;;;;!!!!!
Εχει ενδιαφέρον πάντως το πόσο εύκολα ο Αθήναιος χάνει την ψυχραιμία του (κι εκτίθεται με αυτά που γράφει, ως φιλελεύθερος..) κάθε φορά που συζητάμε το Μεσανατολικό σε αυτό το μπλογκ..
Δημοσίευση σχολίου
<< Home