Απόψε φοβάται πολύ

ΜΑΔΡΙΤΗ. Την περασμένη εβδομάδα, ο 34χρονος Μαροκινός συγγραφέας Αμπντέλα Ταΐα επισκέφθηκε πρώτη φορά την ισπανική πρωτεύουσα για να παρουσιάσει το βιβλίο του «Ο στρατός της σωτηρίας». Βρήκε την πόλη όπως ακριβώς την παρουσιάζει στις ταινίες του ο Αλμοδόβαρ: ζεστή, πληθωρική, μπαρόκ. Και συντηρητική. Στις αυριανές δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, το Λαϊκό Κόμμα είναι το μεγάλο φαβορί. Φαβορί φέρεται η Δεξιά και στις βουλευτικές εκλογές του 2008, παρά τις μεγάλες αλλαγές που έχει πετύχει ο Θαπατέρο σε πολλούς τομείς. Ο λόγος; Η τρομοκρατία. Το Λαϊκό Κόμμα κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι συνεχίζει να συνομιλεί με τους αυτονομιστές της ΕΤΑ, κάτι για το οποίο η κοινή γνώμη φαίνεται να πείθεται ότι είναι κακό. Κρίμα.

ΠΑΡΙΣΙ. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ταΐα όταν επέστρεψε στο Παρίσι, ήταν να επισκεφθεί το νεκροταφείο όπου είναι θαμμένος ο Μαρσέλ Προυστ. Το κάνει συχνά, και πάντα παίρνει θάρρος. Αλλά αυτή τη φορά το κόλπο δεν δούλεψε. Ο Προυστ έμεινε κλεισμένος στον εαυτό του. Και ο Ταΐα γύρισε στο σπίτι του έχοντας καταληφθεί από κρίση πανικού. Άδειασε τη βαλίτσα του από τα πράγματα που είχε αγοράσει στη Μαδρίτη, ανάμεσά τους πέντε ίδιες καρτ-ποστάλ με τον περίφημο σκύλο του Γκόγια. Ένα σκύλο θλιμμένο, που δεν ξέρει πού βρίσκεται και πού πάει. Αυτός ο σκύλος είναι εκείνος. Ζει στο Παρίσι εδώ και οκτώ χρόνια. Είναι μια πόλη βίαιη, περήφανη, αναξιόπιστη, που την αγαπά με όλη του την καρδιά. Αλλά απόψε φοβάται πολύ. Είναι τρεις το πρωί, κι εκείνος δεν ξέρει τι να κάνει με τη ζωή του.

ΡΑΜΠΑΤ. Την άλλη μέρα, νωρίς το πρωί, του τηλεφώνησε η μητέρα του. «Πάρε με το βράδυ, γιε μου». Υπάκουσε τρέμοντας. Αλλά είχε αποφασίσει να μην κλάψει. Ούτε εκείνη έκλαψε. Του είπε μόνο: «Κάθε μέρα προσεύχομαι για σένα, και παρακαλώ τον Θεό να σε καθοδηγήσει, να σε βοηθήσει να ξαναβρείς τον σωστό δρόμο». Εκείνος δεν είπε τίποτα. Ήξερε πολύ καλά περί τίνος επρόκειτο. Εδώ κι ένα χρόνο, ο ευγενικός Αμπντέλα έγινε ο καταραμένος Αμπντέλα. Η οικογένειά του πληροφορήθηκε από τον μαροκινό Τύπο ότι είναι ομοφυλόφιλος. Το γνώριζαν ήδη; Χωρίς αμφιβολία. Αλλά τώρα ήταν επίσημο. Η μητέρα του δεν μπορούσε να το καταλάβει. «Και τώρα τι θα κάνουμε εμείς με τη μαροκινή κοινωνία;» τον ρώτησε. «Φτωχοί άνθρωποι είμαστε, μακριά από την κοινωνία...». Δεν είχε τίποτα να της απαντήσει. Δεν έχει πια ανάγκη την ευλογία της οικογένειάς του για να υπάρξει. Εδώ και καιρό- γράφει στη Λιμπερασιόν - έχει καταλάβει ότι η ολοκλήρωσή του δεν μπορεί να γίνει παρά μακριά από τη μητέρα του, από το τρυφερό και ανελέητο βλέμμα της. Μα τι τρομερό συναίσθημα σπαραγμού συνοδεύει αυτή τη συσσωρευμένη ελευθερία!