Μετά την πτώση

«Έγινα συγγραφέας ζώντας στη Νέα Υόρκη και βλέποντας, ακούγοντας και νιώθοντας όλα τα μεγάλα, περίεργα και επικίνδυνα πράγματα που συγκεντρώνει διαρκώς η πόλη. Και αποφεύγοντας τη σοβαρή ενασχόληση με οτιδήποτε άλλο». Ντον ΝτεΛίλλο

Χάρις στο γεγονός ότι εκείνη την ημέρα καθυστέρησε λίγο να πάει στο γραφείο του, σ΄ έναν από τους Δίδυμους Πύργους, ο δικηγόρος Κηθ Νεουντέκερ είδε την καταστροφή από το έδαφος. Τρέχοντας ανάμεσα στον καπνό και τη στάχτη, κατέφυγε στο σπίτι όπου ζούσαν η πρώην γυναίκα του με το επτάχρονο παιδί τους. Το ζευγάρι θα τα ξαναβρεί, ο Κηθ θα συνέλθει από το σοκ, συνειδητοποιεί τότε ότι μέσα στον πανικό του εκείνο το μεσημέρι πήρε κατά λάθος ένα χαρτοφύλακα που δεν του ανήκει. Αναζητεί λοιπόν τον κάτοχό του: είναι μια γυναίκα. Δούλευε κι αυτή στους Πύργους, υπό κανονικές συνθήκες δεν θα τον τραβούσε, αλλά η κοινή τους εμπειρία τούς φέρνει κοντά, βλέπουν μαζί βίντεο από την επίθεση και κοιμούνται μαζί. Συγκλονισμένος από τον τρόπο που λειτουργεί η τύχη, ο Κηθ παραιτείται από τη δουλειά του και πάει στο Λας Βέγκας για να παίξει πόκερ. Την τελευταία φορά που είχε παίξει, λίγες εβδομάδες πριν από την επίθεση, στην παρέα ήταν και ο Rumsey, και κάποιος του είχε πει ότι αν το όνομά του γραφόταν με a η ζωή του θα ήταν διαφορετική, πιο έντονη. Μάλλον είχε δίκιο, γιατί εξαιτίας της παθητικότητάς του ο Rumsey δεν είχε διεκδικήσει ένα καλύτερο γραφείο στους Πύργους και εκεί που βρισκόταν, στο τέλος του διαδρόμου, παγιδεύτηκε από τις φλόγες και πέθανε.

Είναι φανερό ότι το πιο μεγάλο, περίεργο και επικίνδυνο πράγμα που έχει συμβεί στη σύγχρονη ιστορία της Νέας Υόρκης ενέπνευσε από πολλές απόψεις τον ΝτεΛίλλο, που έγραψε ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα («Falling Μan», Εκδ. Ρicador). Ο τίτλος παραπέμπει βέβαια στους δυστυχείς που έπεσαν από τον ουρανοξύστη στο κενό για να γλιτώσουν (ναι, αυτούς για τους οποίους ορισμένοι ακόμη και στη χώρα μας είπαν περίπου ότι «το άξιζαν»), αλλά και σ΄ έναν περφόρμερ που εμφανίζεται λίγες μέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου και κρεμιέται με τη βοήθεια ειδικών ιμάντων από διάφορα σημεία της πόλης. Στην αρχή οι θεατές ενοχλούνται από αυτή την αισθητική της τρομοκρατίας, ύστερα όμως αντιλαμβάνονται ότι αυτές οι παραστάσεις είναι ουσιαστικά μια αυτοκτονία σε δόσεις, αφού οι ιμάντες είναι ελαττωματικοί και σιγά σιγά φθείρονται, όπου να ΄ναι θα κοπούν.

Ο Νόρμαν Μέιλερ είχε άδικο όταν προέβλεψε ότι θα χρειαστεί να περάσουν τουλάχιστον δέκα χρόνια για να γραφτεί ένα βιβλίο με θέμα την 11η Σεπτεμβρίου. Έχουν ήδη γραφτεί αρκετά, το βιβλίο του ΝτεΛίλλο είναι ίσως το πιο ολοκληρωμένο. Φράσεις όπως «ήταν ένα ραντεβού χωρίς ψιθύρους και αγγίγματα, ανάμεσα σε ξένους που έπεφταν», θέλουν δουλειά, δεν γράφονται εύκολα.