Ο πρόεδρος και η Μαντάμ

«Υπάρχει κάτι το οικεία ανησυχητικό πάνω του. Αυτό το πάντα κακοξυρισμένο πρόσωπο, οι βαθουλωμένοι ώμοι, το πόδι που φεύγει σε απρόβλεπτες γωνίες». Κάτι του θυμίζει ο Σαρκοζί του Νάιτζελ Μπάρλεϋ, αλλά δεν μπορεί να θυμηθεί τι.

Αν κάποιος παρακολουθούσε την τηλεοπτική συζήτηση ανάμεσα στον Σαρκοζί και τη Σεγκολέν χωρίς να ξέρει πολλά για τη Γαλλία, θα μπορούσε θαυμάσια να μπερδευτεί και να νομίζει ότι παρακολουθεί μια συζήτηση ανάμεσα σε έναν άνδρα που έχει ήδη κερδίσει και δεν μπορεί να κρύψει την αλαζονεία του και σε μια γυναίκα που έχει χάσει και προσπαθεί να διασκεδάσει την απογοήτευσή της. Εκείνος ήταν σίγουρος για τον εαυτό του, σαφής, αποφασιστικός, κυνικός, ανεβασμένος ήδη στον θρόνο του. Εκείνη ήταν ευγενική, παθιασμένη, μαχητική αλλά αόριστη. Την είχαν συμβουλεύσει να προσπαθήσει να τον εκνευρίσει: αντί γι΄ αυτό, αναγκάστηκε να τον ακούει επί δυόμισι ώρες να την αποκαλεί κάθε δύο λεπτά με ένα γλυκερό, συγκαταβατικό «Μαντάμ». Εκείνος ήταν ο αυριανός πρόεδρος. Εκείνη ήταν, απλώς, μια Μαντάμ.

Σε ένα τέτοιο κλίμα, οι θέσεις των υποψηφίων δεν είχαν και τόση σημασία. Ήταν χαρακτηριστικό το απόσπασμα για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Όταν ο Σαρκοζί αναφέρθηκε στην ανάγκη να γίνονται δεκτά στα σχολεία, η Σεγκολέν τού απάντησε σε οργίλο ύφος ότι η δική του κυβέρνηση κατάργησε το πρόγραμμα που εκείνη (ως υπουργός Παιδείας) είχε εκπονήσει γι΄ αυτά τα παιδιά. Εκείνος τότε, αντί να της απαντήσει επί της ουσίας, παρατήρησε με το ίδιο συγκαταβατικό ύφος ότι δεν είναι πρέπον για κάποιον που θέλει να γίνει αρχηγός του κράτους να οργίζεται. «Υπάρχει και υγιής οργή, θα οργίζομαι και ως πρόεδρος», του είπε, για να γυρίσει εκείνος και να της απαντήσει ξερά: «Θα έχει πλάκα».

Στα πυρηνικά, η Σεγκολέν έπιασε τον αντίπαλό της αδιάβαστο. Στο ζήτημα των κακοποιημένων γυναικών, τον παρέσυρε σε αντιφάσεις. Στο 35ωρο, τον οδήγησε να πει ότι δεν θα το καταργήσει. Αλλά σε πολλά από τα θέματα που καίνε τους Γάλλους, βρέθηκε σε μειονεκτική θέση. Σε ό,τι αφορά τους μετανάστες, παραδέχθηκε ότι θα εξετάζει κάθε περίπτωση χωριστά. «Χαίρομαι που επιτέλους συμφωνείτε μαζί μου», θριαμβολόγησε ο Σαρκοζί. Και στο θέμα της Τουρκίας, εκείνη υπερασπίστηκε τη θέση της Ευρώπης (χρειάζεται μια παύση, υπάρχουν προϋποθέσεις, θα δούμε) και εκείνος τη δική του: η Τουρκία ανήκει στη Μικρά Ασία, δεν θα επιτρέψω να μπει ποτέ στην Ευρώπη, τελεία και παύλα. Στην Άγκυρα, οι στρατηγοί το γιόρτασαν όλη τη νύχτα με άφθονη ρακή.

Παρατηρώντας τον Σαρκοζί σε διάφορες εμφανίσεις του, ο Βρετανός ανθρωπολόγος Νάιτζελ Μπάρλεϋ προσπαθούσε μανιασμένα να καταλάβει ποιον του θυμίζει. Τελικά τα κατάφερε. «Ω, Θεέ μου», γράφει στη Λιμπερασιόν , «είναι ο Μίστερ Μπην!» Ίσως. Αλλά η γαλλική εκδοχή του Βρετανού κωμικού έχει μια ιδιαιτερότητα: δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα γελάμε τα επόμενα χρόνια μαζί του.