Πέμπτη, Απριλίου 26, 2007

«Στρατηγέ, δεν καταλαβαίνετε κάτι»



«Το να είσαι επαγγελματίας σημαίνει να κάνεις τα πράγματα που σου αρέσουν, τις μέρες που δεν έχεις καμιά όρεξη να τα κάνεις». Ντέηβιντ Χάλμπερσταμ

Όταν οι Νιου Γιορκ Τάιμς τον έστειλαν να καλύψει τον πόλεμο στο Βιετνάμ, το 1962, ο Χάλμπερσταμ ήταν 28 ετών και υποστήριζε τις αμερικανικές επιχειρήσεις, όπως άλλωστε η συντριπτική πλειονότητα των συμπατριωτών του. Μερικές επισκέψεις στο Νότιο Βιετνάμ ήταν αρκετές για να τον κάνουν να αλλάξει γνώμη, αφού συνειδητοποίησε ότι η ρόδινη εικόνα που παρουσίαζαν ο στρατός και η κυβέρνηση της Ουάσιγκτον δεν είχε καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Οι ανταποκρίσεις του άρχισαν έτσι να γίνονται όλο και πιο πύρινες. Τον Οκτώβριο του 1963, ο πρόεδρος Κέννεντυ ζήτησε να δει τον εκδότη των Νιου Γιορκ Τάιμς, τον Άρθουρ Σουλτσμπέργκερ, και αξίωσε την ανάκληση του δημοσιογράφου. Ο Σουλτσμπέργκερ όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά έδωσε εντολή στον Χάλμπερσταμ να αναβάλει μια άδεια που επρόκειτο να πάρει.

Μια μέρα που ο Χάλμπερσταμ ήθελε να επισκεφθεί τον τόπο μιας μάχης όπου ο αμερικανικός στρατός είχε ηττηθεί, τηλεφώνησε σ΄ έναν στρατηγό στο σπίτι του, για να ζητήσει άδεια. Στο μπρίφινγκ της επομένης, ένας ταξίαρχος στηλίτευσε τους «θλιβερούς, χαμηλού επιπέδου νεαρούς δημοσιογράφους, που έχουν το θράσος να τηλεφωνούν σε έναν στρατηγό στο σπίτι του». Πήρε τότε τον λόγο ο Χάλμπερσταμ: «Στρατηγέ, υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνετε. Δεν είμαστε δεκανείς. Δεν δουλεύουμε για σας. Θα τηλεφωνούμε οποιαδήποτε ώρα στο σπίτι οποιουδήποτε στρατηγού, προκειμένου να κάνουμε τη δουλειά μας». Ο ταξίαρχος έμεινε άναυδος. Και ο δημοσιογράφος συνέχισε τη δουλειά του, έχοντας πάντα την πεποίθηση ότι η κοινή γνώμη έχει το δικαίωμα να γνωρίζει την αλήθεια. «Όταν, για οποιονδήποτε λόγο, η κυβέρνηση αρχίζει να λέει ψέματα», είπε σε μια συνέντευξη που έδωσε τον περασμένο μήνα στο Ασοσιέιτεντ Πρες, «καταλαβαίνει κανείς την αξία της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας». Η παραπομπή στη σημερινή εποχή και τον πόλεμο στο Ιράκ, για τον οποίο ήταν ιδιαίτερα επικριτικός, ήταν σαφής.

Το 1967, ο Χάλμπερσταμ παραιτήθηκε από τους Νιου Γιορκ Τάιμς, για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Έγραψε 21 βιβλία, από τα οποία το γνωστότερο είναι το «Οι καλύτεροι και εξυπνότεροι» (1972), ένας ειρωνικός χαρακτηρισμός για τους ταλαντούχους συμβούλους του Κέννεντυ και του Τζόνσον που οδήγησαν την Αμερική σε μια εξευτελιστική στρατιωτική ήττα. Ανάμεσα στα αγαπημένα του θέματα ήταν και το μπέιζμπολ, ενώ το βιβλίο που ετοίμαζε τον τελευταίο καιρό ήταν για τον θρυλικό αγώνα ποδοσφαίρου του 1958 ανάμεσα στους Μπάλτιμορ Κολτς και τους Νιου Γιορκ Τζάιαντς. Δεν πρόλαβε. Την περασμένη Δευτέρα έχασε τη ζωή του σε ένα τροχαίο δυστύχημα στο Σαν Φρανσίσκο. Η γυναίκα του είπε πως θα τον θυμάται πάνω απ΄ όλα για τη διαρκή και ανεξάντλητη γενναιοδωρία του απέναντι στους νέους δημοσιογράφους.

9 Comments:

At 26/4/07 3:46 μ.μ., Blogger scalidi said...

Σήμερα διάβαζα και τον τραγικό απολογισμό του 2006 για τους δημοσιογράφους που σκοτώθηκαν την ώρα του καθήκοντος. Υπερβαίνουν τους 100...

 
At 26/4/07 9:23 μ.μ., Blogger e-politis said...

γνωριζωντας την υποστηριξη σας στη Σεγκολεν Ρουαγιαλ, σας ενημερωνω για την προσπαθεια μας να κινητοποιησουμε Ελληνες bloggers και να παρεμβουμε αποφασιστικα στη γαλλικη μπλογκοσφαιρα, προσπαθωντας να συμβαλλουμε υπερ της Σεγκο και εμεις οσο μπορουμε σε αυτες τις κρισιμες εκλογες.
επισκεφθειτε το http://voteasegolen.blogspot.com
και αν συμφωνειτε στηριξτε μας.

Η βοηθεια σας θα ηταν ιδιατερα χρησιμη, τοσο στη διαδοση του εγχειρηματος μας, οσο και στην αναζητηση γαλλικων blogs που ασχολουνται με τις εκλογες αυτες στα οποια θα μπορουμε να παρεμβουμε.

 
At 26/4/07 10:18 μ.μ., Blogger LoRD_D2 said...

Ξεπερνώντας το τραγικό του θανάτου, θα έλεγα ότι και στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα, υπάρχουν αρκετοί με ύφος και αξιώσεις στρατηγού. Και ακόμα περισσότεροι που τους ανέχονται και δεν μιλάνε... Και ακόμα περισσότεροι αυτοί που σε συμβουλεύουν να κάνεις το ίδιο. Το έζησα πρόσφατα και μου είναι νωπό...

 
At 26/4/07 10:55 μ.μ., Blogger Tin Man said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

 
At 26/4/07 10:57 μ.μ., Blogger Tin Man said...

Σκέφτομαι πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στη δημοσιογραφία από τότε. Και διαπιστώνω ότι οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί πλήρως.
Κάποτε οι δημοσιογράφοι τηλεφωνούσαν στους πολιτικούς για ρεπορτάζ. Σήμερα οι πολιτικοί τηλεφωνούν στους δημοσιογράφους, που αδιάντροπα μας σερβίρουν το «ρεπορτάζ» τους..
Υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, βέβαια. Αλλά έχει ήδη επέλθει, και για τη δημοσιογραφία, το τέλος της αθωότητας.

 
At 27/4/07 7:55 π.μ., Blogger Αθήναιος said...

Vote for Segolen?

Μπουχαχα.Έχουμε χάσει κάθε αίσθηση του μέτρου πλέον. Βρε, σηκωθείτε από τον υπολογιστή για να κάνετε μία έμπρακτη παρέμβαση στην κοινωνία, έτσι για αλλαγή!!

Vote for Segolen,τα ελληνικά μπλογκ. Ε αυτό είναι το αστείο της φετινής άνοιξης.

Σημείωση: Αν έλεγαν Vote for Sarkozy η άποψή μου θα ήταν η ίδια.

Ερχομουν να γράψω κάτι για το θέμα γιατί τυχαίνει να έχω διαβάσει δυο βιβλία του μακαρίτη του Halberstam αλλα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διολίσθηση του επιπέδου της συζήτησης με την ανοχή του ιδιοκτήτη του μπλογκ, δεν γράφω τίποτε.

 
At 27/4/07 8:17 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

@τινμαν, "Σήμερα οι πολιτικοί τηλεφωνούν στους δημοσιογράφους, που αδιάντροπα μας σερβίρουν το «ρεπορτάζ» τους.."

Αυτή η πρόταση έχει διπλή ανάγνωση, ότι οι πολιτικοί αυτουποτιμούνται ή ότι οι δημοσιογράφοι αναβαθμίζονται.

Αρκετοί ειδησεογράφοι είναι στην υπηρεσία του "στρατηγού". Με το μερίδιο εξουσίας που τους παραχωρείται και τους στηρίζει παίζουν στα δάκτυλα τη μαζική ψυχολογία και τους πολιτικούς που σχετίζονται με αυτή.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά γεγονότα για του λόγου το αληθές, εκτός απο κάτι υποκλοπές όπου δεν υπήρξε δημοσιογραφική έρευνα αλλά ενδόμυχες ευχές να μοιραστεί η λεία τους.

 
At 27/4/07 10:04 π.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Αθήναιε, λυπάμαι που δεν κατέθεσες τα σχόλιά σου για τον Χάλμπερσταμ, από σένα ειδικά θα ήθελα να τα ακούσω. Ο λόγος που επικαλείσαι επιστρέφεται ως απαράδεκτος. Εδώ πέρα γράφει κανείς ό,τι θέλει, αρκεί να μην προσβάλλει τους άλλους, οπότε και πάλι δικαιούται να γράφει, αλλά δικαιούνται και οι άλλοι να τον λούζουν. Το μπλογκ δεν έχει "ιδιοκτήτη" με την έννοια που το λες, και η "ανοχή" είναι μια λέξη που χρησιμοποιώ σε άλλες περιστάσεις.
Dedramatisez, που έλεγε κι ένας γνωστός μου, νομίζω πως το έχω ξαναπεί.

 
At 27/4/07 12:03 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Ναι, μωρέ το ξέρω αλλά ντράμα ιζ μάϊ μήντλ νέϊμ.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home