Δεν τον ξαναείδε ποτέ
Τo Σάββατο, αφιερωμένο στους δύο γιους του από τον πρώτο γάμο, εκτυλίσσεται «μετά τις επαναστάσεις». Αυτό εδώ το βιβλίο, που ο συγγραφέας αφιερώνει στη δεύτερη σύζυγό του, μας γυρίζει «πριν από την επανάσταση»- τη σεξουαλική φυσικά.
«Το μόνο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν ο λαιμός της γαλοπούλας και τα εντόσθια της γαλοπούλας και αισθάνθηκα βαθιά μελαγχολία», αναφωνεί η αφηγήτρια στον Γυάλινο Κώδωνα (Τhe Βell Jar) της Σύλβια Πλαθ, όταν βλέπει για πρώτη φορά στη ζωή της το πέος ενός ενηλίκου. «Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς δουλεύει αυτό το πράγμα», αναγγέλλει η Φερμίνα Δάσα στον Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας, του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, προτού αρχίσει να συνειδητοποιεί τις μαγικές λειτουργίες που μπορεί να επιτελέσει υπό ορισμένες προϋποθέσεις αυτό το εργαλείο: «Άρπαξε χωρίς δισταγμό το υπό μελέτη ζώο, το γύρισε από ΄δώ κι από ΄κεί, το κοίταξε με ένα ενδιαφέρον που άρχισε να μην είναι μόνο επιστημονικό, και όταν τελείωσε δήλωσε: ΄΄Τι άσχημο που είναι, πιο άσχημο κι από το πράγμα της γυναίκας!΄΄».
Το πέος κατέχει κεντρική θέση και στο νέο μυθιστόρημα του Ίαν ΜακΓιούαν με τίτλο Οn Chesil Βeach (εκδ. Cape). Βρισκόμαστε στο 1962, πρωθυπουργός της Αγγλίας είναι ο Χάρολντ Μακμίλλαν, οι Μπητλς δεν έχουν βγάλει ακόμη το πρώτο τους άλμπουμ και η σεξουαλική επανάσταση είναι ακόμη μακριά. Ο Έντουαρντ προέρχεται από μια κοινωνική τάξη που του προκαλεί αμηχανία, ο πατέρας του είναι δάσκαλος, η μητέρα του έχει πάθει σοβαρή εγκεφαλική βλάβη ύστερα από ένα ατύχημα. Η Φλόρενς είναι κόρη ενός επιτυχημένου επιχειρηματία, παίζει υπέροχο βιολί και βρίσκει την ιδέα του σεξ βαθύτατα ενοχλητική. Για την ακρίβεια, το να την αγγίξει κάποιος «εκεί κάτω» την απωθεί όσο και μια χειρουργική επέμβαση στο μάτι της. Ακόμη και το φίλημα της προκαλεί ναυτία. Το κακό είναι πως είναι ερωτευμένη με τον Έντουαρντ, της αρέσει το μυαλό του, η δύναμη των χεριών του, η ευγένειά του, τα μάτια του. Είναι 22 ετών και δεν έχει καμιά αμφιβολία ότι θέλει να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της μαζί του. Όμως η πρώτη νύχτα του γάμου είναι καταστροφική. Εκείνος έχει απόσχει από τον αυνανισμό για μια εβδομάδα ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, καταφέρνει να αποφύγει την πρόωρη εκσπερμάτιση σκεπτόμενος εντατικά τον Μακμίλλαν, αλλά όταν εκείνη αρχίζει διστακτικά να τον χαϊδεύει δεν μπορεί άλλο να αντισταθεί και αδειάζει το πάθος του πάνω της, «πλημμυρίζοντας τον αφαλό της, την κοιλιά της, τους μηρούς της, ακόμη και το πιγούνι της, με χλιαρό, παχύρρευστο υγρό». Πανικόβλητη, η Φλόρενς τρέχει να πλυθεί στη θάλασσα. Δεν θα τον ξαναδεί ποτέ.
«Σας διηγούμαι τον πόλεμο των φύλων στην πλαστή ειρήνη της δεκαετίας του ΄60», είπε ο ΜακΓιούαν σε όσους έσπευσαν να τον ακούσουν στο Sheldonian Τheatre της Οξφόρδης. Ο ανταποκριτής της Ρεπούμπλικα μαγεύτηκε. Δεν μας εκπλήσσει καθόλου.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 12:33 μ.μ.
7 comments
7 Comments:
Είμαστε πολύ τυχεροί που αυτό το Σαββατοκύριακο η κυρία Ελένη απουσιάζει σ'ενα συνέδριο με φιλελεύθερα γκομενίδια ( κατά δήλωσίν της) γιατί δεν θέλω να σκέφτομαι τί θα διάβαζαν τα ματάκια μας.
Με εξαίρεση τον Τζούλιαν Μπαρνς και λίγο τον Τζων Μπάνβιλ,πλέον, δεν διαβάζω Βρετανούς. Και τους έκοψα όταν διάβασα την "Πολιτική" του Άντα Θίργουελ όπου περιέγραφε μία παρόμοια σκηνή που δεν ξέρω πώς μπορώ να σας τη μεταφέρω κομψά. ας πούμε πως η σύντροφος του Εβραίου ήρωα ήταν στα τέσσερα, μία, δυο, τρεις, δεν αυτό οπότε για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων άρχισε να φαντασιώνει πως μπροστά του είχε τον Χίτλερ...
Η επιστροφή στον πουριτανισμό των μέσων της δεκαετίας του '50-αρχές του '60 είναι από την άλλη ολόκληρο τρεντ στη λογοτεχνική παραγωγή πέρα από τον Ατλαντικό. Η Κάρολ Τζόϋς Όυτς για παράδειγμα, που συχνά την παρουσιάζετε και στο "Βιβλιοδρόμιο", (έχει γράψει η Σοφία η Νικολαϊδου ωραία κομμάτια για εκείνη-- αν κι εγώ που έχω διαβάσει 5 βιβλία της τη θεωρώ υπερτιμημένη), το κάνει συχνά για να περιγράψει συμβολικά το σημερινό "ζόφο" ( σαν τον Δανίκα γράφω τώρα) και τον συντηρισμό της αμερικανικής κοινωνίας.
Αυτό το έχω παρατηρήσει τον τελευταίο καιρό και μου έχει κάνει εντύπωση αυτός ο αναχρονισμός ως τεχνική αφενός κι αυτή η εμμονή στη "νεύρωση" αφετέρου.
Η νεύρωση πανταχού παρούσα, είτε με την ταυτότητα ( σεξουαλική, υπαρξιακή) είτε με τον "άλλον".
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του ΜακΓιούαν και ούτε και πρόκειται γιαυτό αν το διαβάσει κανείς ας μας πει πού φτάνει η "βαλίτσα" στο τέλος.
Φτάνει πουθενά, ή περιμένει μόνη στην αποβάθρα κάποιον να την πάρει κι αυτός ο κάποιος δεν έρχεται ποτέ;
Διαβάζοντας το - εξαιρετικό - άρθρο, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι η γεμάτη μαγικό ρεαλισμό περιγραφή μιας ερωτικής σκηνής από τον κορυφαίο Μάρκες, στα Εκατό Χρόνια Μοναξιάς.
Οι τσιγγάνοι έχουν κατασκηνώσει δίπλα στο μυθικό Μακόντο. Ο Αρκάδιο κολυμπάει στο ποτάμι, γυμνός. Την ώρα που βγαίνει τον βλέπει μια τσιγγάνα, κι αναφωνεί ότι το πέος του - έφηβου ακόμα -Αρκάδιο είναι το μεγαλύτερο που έχει δει στη ζωή της. Τον καλεί στη σκηνή της για ένα κρυφό ραντεβού. Εκείνος το εκμυστηρεύεται στον νεότερο αδελφό του, τον Αουρελιάνο.
Την κρίσιμη νύχτα ο Αρκάδιο γλιστράει στο σκοτάδι και συναντά την τσιγγάνα. Ο αδελφός του περιμένει, γεμάτος αγωνία και περιέργεια.
Ο Αρκάδιο, έχοντας μόλις χάσει την παρθενιά του, επιστρέφει ζαλισμένος από τη μέθη του έρωτα.
- "Πως ήταν; Λέγε!" τον ρωτά ο αδελφός του.
- "Κάτι σαν σεισμός, αλλά πιο δυνατό!" απαντά ο Αρκάδιο.
υγ
Από μνήμης η αναφορά μου, οπότε ζητώ κατανόηση για τυχόν ανακρίβειες.
Ελπίζω να σταματήσει με αυτό το βιβλίο η ελεύθερη πτώση του Ι.ΜακΓιούαν,εξάλλου στις σεξουαλικές σκηνές είναι πάντα ευρηματικός.Τι ωραίο το σχόλιο του Αθήναιου,αλλά και τι προκατάληψη..Εξαιρετικοί ο Μπαρνς και ο Μπάνβιλ αλλά υπάρχουν και άλλοι,ο Φέϊμπερ,ο Κόε,ο O'Hagan (Oι Πατέρες μας,είναι μεγάλο βιβλίο),αλλά και ο Γκ.Σουίφτ και σίγουρα ξεχνάω πολλούς.
Γιά την Oates συμφωνώ και επαυξάνω-αλλά δεν είναι η μόνη υπερτιμημένη.Συγγνώμη γιά το μακροσκελές του σχολίου μου και συγχαρητήρια γιά την στήλη/blog.
Γιατί "Το λαϊκό διάταγμα της Αγάπης" του James Meek για το οποίο είχατε γράψει κι εσείς και είδα τώρα τα παραληρηματικά σχόλια που είχα κάνει κι εγώ, δεν ήταν βιβλιάρα;
Αυτό Μιχάλη, δεν θα θυμάσαι, στο είχα προτείνει όταν είχε γράψει ο Λιμπροφίλο το ποστ ως έξοχο βιβλίο ενός συναδέλφου σου αφού ο Meek καλύπτει Διεθνή στον Γκάρντιαν.
Όταν λέω πως δεν διαβάζω Άγγλους, διαβάζω όταν εσείς πλέον γράψετε κάτι καλό για κάποιον συγγραφέα. Ο Σουίφτ είναι από τους αγαπημένους μου αλλά δεν τον κατατάσσω στη σύγχρονη γενιά.
Γιατί μιλάτε για ελεύθερη πτώση του ΜακΓιούαν, αγαπητέ librofilo; Το "Σάββατο" δεν σας άρεσε; Η απλώς διαφωνήσατε ιδεολογικά; H "Eξιλέωση";
Συγγνώμη, μόλις διάβασα την κριτική σας για το "Σάββατο". Διαφωνώ, αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι απόψεις και συζητήσεις που παρουσιάζει ο συγγραφέας για το Ιράκ, και που εσείς θεωρείτε βαρετές, ανόητες ή πολιτικά ευπρεπείς, εμένα με απασχόλησαν για χρόνια. Εγώ, τις διηγήσεις των ιρακινών εξορίστων γι'αυτά που τράβαγαν με τον Σαντάμ (ανάλογες μ'εκείνη που παρουσιάζει ο ΜακΓιούαν) τις διάβαζα και τις άκουγα για χρόνια, με τάραζαν, με εξόργιζαν, και δεν μπορούσα να αποδεχθώ ως δημοκράτης, ως αριστερός και ως ελεύθερος πολίτης τη σιωπή και την απάθεια της Δύσης (που εσείς ίσως να θεωρούσατε φυσιολογική). Και μόνο λοιπόν το μπλέξιμο αυτών των πραγματικών γεγονότων σε ένα μυθιστόρημα, μαζί με τον προβληματισμό και την αυτοκριτική του συγγραφέα, μου κράτησε το ενδιαφέρον ζωντανό και δεν χασμουριόμουν καθόλου, μα καθόλου.
Αγαπητέ,το να αρέσει ή να μην αρέσει σε κάποιον ένα μυθιστόρημα ενός αποδεδειγμένα καλού συγγραφέα όπως ο Μακγιούαν είναι πολύ φυσιολογικό.Δεν με απασχόλησε καθόλου το πολιτικό σκέλος του βιβλίου.Βρήκα τις πολιτικές απόψεις κοινότοπες και χωρίς ενδιαφέρον-δλδ δεν διάβασα κάτι καινούριο.Δεν νομίζω ότι υπάρχει σκεπτόμενος άνθρωπος (που θέλω να πιστεύω ότι είμαι),ο οποίος να μην προβληματίστηκε τόσα χρόνια γιά το καθεστώς του Σαντάμ και την απάθεια της Δύσης,οπότε συμφωνώ μαζί σας με όσα γράφετε αλλά από κάποιον που θαύμασα κάποτε πολύ (τον Μακγιούαν εννοώ) περίμενα κάτι περισσότερο οξυδερκές.
Όσον αφορά την "ελεύθερη πτώση",εάν ανατρέξετε στα παλαιότερα βιβλία του Μακγιούαν θα καταλάβετε τι εννοώ.Και πάλι μπορεί να σας αρέσουν περισσότερο τα καινούρια του,η ΕΞΙΛΕΩΣΗ ήταν ωραίο μυθιστόρημα και το ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ μιά χαρά,αλλά εγώ επιμένω να νοσταλγώ τον συγγραφέα που έγραψε τον ΤΣΙΜΕΝΤΟΚΗΠΟ,τον ΑΘΩΟ,ή τα ΜΑΥΡΑ ΣΚΥΛΙΑ.Με εκτίμηση πάντα..
Δημοσίευση σχολίου
<< Home