Κομμάτια ομορφιάς παντού

Μπαίνει στο Cuckoo club του Λονδίνου, συνοδευόμενος από τη σύντροφό του και μούσα του, την Αντζάνι Τόμας. Είναι εμφανώς συγκινημένος. Ανεβαίνει στο πάλκο και απευθυνόμενος στους εκπροσώπους της δισκογραφικής βιομηχανίας, τους διαβεβαιώνει ότι θα είναι σύντομος. Ξέρει, άλλωστε, ότι η ικανότητά τους να συγκεντρωθούν είναι μικρή. Παρουσιάζει την Αντζάνι, που κάνει φωνητικά στα τραγούδια του εδώ και είκοσι χρόνια, και λέει πως δεν χρειάζεται να πει τίποτα άλλο: «Όταν την ακούσετε να τραγουδά, θα διαπιστώσετε ότι τα λόγια είναι περιττά». Κατεβαίνει από το πάλκο, κάθεται στην πρώτη σειρά και παραγγέλνει δύο μπίρες. Εκείνη διαλέγει τραγούδια από τον νέο της δίσκο, το «Blue Alert», κι εκείνος πίνει κυριολεκτικά τους ήχους. Όταν ακούσει το «Thanks for the dance», δύσκολα θα κρύψει τη συγκίνησή του. Κάποια στιγμή θα ανεβεί και θα τη συνοδεύσει σε ένα ερωτικό ντουέτο, κοιτάζοντάς την στα μάτια.

Ο Λέναρντ Κοέν είναι 73 ετών, είναι (ξανά) ερωτευμένος και έχει αφήσει οριστικά πίσω του την κατάθλιψη. «Ίσως να το οφείλω στη νευρολογική διαδικασία της γήρανσης», λέει στους δημοσιογράφους. Πώς αισθάνεται ύστερα από τόσα χρόνια δημιουργικότητας, στη διάρκεια των οποίων ενέπνευσε τόσους και τόσους μουσικούς και συγγραφείς; Πώς του φάνηκε εκείνη η σκηνή στο «Αγαπητό μου Ημερολόγιο», όπου ο Νάνι Μορέτι γυρίζει τη Ρώμη με βέσπα ακούγοντας το Ι' m your man; «Εγώ δεν αισθάνθηκα ποτέ ένας δημιουργικός καλλιτέχνης», απαντά. «Περισσότερο ένιωθα σαν δημοσιογράφος, ένας ρεπόρτερ της πρώτης γραμμής που προσπαθεί να περιγράψει με ακρίβεια αυτά που βλέπει κι αυτά που αισθάνεται. Μπορεί να ιδρώνω για κάθε στίχο, αλλά σε σχέση με άλλα επαγγέλματα, το δικό μου δεν είναι σκληρό. Όπως έλεγε ένας ηλικιωμένος δάσκαλός μου, τα δικά μου προβλήματα είναι πολυτελείας».

Το «Blue Alert» γεννήθηκε σχεδόν κατά τύχη, από δύο στίχους που ξέθαψε η Αντζάνι από τα γραπτά του Κοέν: «Ένα άρωμα καίγεται στον αέρα/ Κομμάτια ομορφιάς παντού». Τον ρώτησε αν μπορούσε να τους χρησιμοποιήσει για να γράψει ένα τραγούδι, κι εκείνος δέχθηκε. Η ιδέα δεν ήταν να κάνει έναν δικό της δίσκο, αλλά να γράψει τραγούδια για κείνον. Όταν όμως ο Λέναρντ την άκουσε να τα ερμηνεύει, είπε πως ήταν τέλεια, εκείνος ποτέ δεν θα μπορούσε να τραγουδήσει έτσι. Η μουσική και οι στίχοι βγήκαν μέσα από πολύωρες βραδινές βόλτες στο Λος Άντζελες. «Περπατούσαμε κάθε βράδυ ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς να μιλάμε σχεδόν καθόλου», θυμάται η Αντζάνι. «Ο Λέναρντ δεν είναι σαν κι εμένα, με τον υπολογιστή του ακούει τα πάντα, αλλά εγώ για να δουλέψω έχω ανάγκη τη σιωπή. Είμαι μια μουσικός παλαιού τύπου».