Πόσους Εβραίους σκότωσε η μαμά;
Στις 14 Ιανουαρίου 2004, η 22χρονη Παλαιστίνια Ριμ αλ Ριάσι ανατινάχθηκε στο πέρασμα Ερέτζ, στη Λωρίδα της Γάζας, παίρνοντας μαζί της στον θάνατο 4 Ισραηλινούς στρατιώτες. Άφησε πίσω της δύο παιδιά, την Ντόχα και τον Μοχάμεντ, που σήμερα είναι 5 και 3 ετών αντιστοίχως.
«Παρουσιαστής: Μιλάμε με την Ντόχα και τον Μοχάμεντ, τα δύο παιδιά της πολεμίστριας του τζιχάντ και μάρτυρα Ριμ αλ Ριάσι. Ντόχα, την αγαπάς τη μαμά, έτσι δεν είναι; Πού πήγε η μαμά;
Ντόχα: Στον Παράδεισο.
Παρουσιαστής: Τι έκανε η μαμά;
Ντόχα: Την πράξη του μαρτυρίου.
Παρουσιαστής: Δηλαδή σκότωσε Εβραίους, σωστά; Πόσους σκότωσε, Μοχάμεντ; Τι είπες; Πόσους Εβραίους σκότωσε η μαμά;
Μοχάμεντ: Τόσους (δείχνει τον αριθμό πέντε με το χέρι).
Παρουσιαστής: Και πόσοι είναι αυτοί;
Ντόχα: Πέντε.
Παρουσιαστής: Την αγαπάς τη μαμά; Σου λείπει η μαμά; Πού είναι τώρα η μαμά, Μοχάμεντ;
Μοχάμεντ: Στον Παράδεισο.
Παρουσιαστής: Ντόχα, τι θέλεις να απαγγείλεις για μας;
Ντόχα: Στο όνομα του ελεήμονος και φιλεύσπλαχνου Αλλάχ. Όταν ο Θεός Σου χαρίσει το θρίαμβο και τη νίκη και δεις τους ανθρώπους να προσχωρούν μαζικά στη θρησκεία του Θεού, ύμνησε τότε τον Κύριο και ζήτησέ Του συγχώρεση, γιατί Εκείνος όλους τους συγχωρεί. (σούρα 110, «της Νίκης»)
Παρουσιαστής: Τι άλλο θα ήθελες να απαγγείλεις τώρα για μας;
Ντόχα: Μάμα Ριμ.
Παρουσιαστής: Απάγγειλε για μας την ποίηση της Μάμα Ριμ. Απάγγειλε ό,τι θέλεις. Τι θέλεις να απαγγείλεις; Μοχάμεντ, ξέρεις να απαγγέλλεις;
Μοχάμεντ: Ναι.
Παρουσιαστής: Απάγγειλε λοιπόν κάτι για μας. Τι θέλεις να απαγγείλεις;
Ντόχα: Θυμήθηκα.
Μοχάμεντ: Εγώ πηγαίνω στον παιδικό σταθμό.
Παρουσιαστής: Και είσαι καλό παιδί στον παιδικό σταθμό;
Μοχάμεντ: Ναι.
Ντόχα. Κι εγώ πηγαίνω στον παιδικό σταθμό. Θέλω κάτι να πω.
Παρουσιαστής: Εμπρός, μίλα. Πας κι εσύ στον παιδικό σταθμό; Στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο;
Ντόχα: Στον παιδικό σταθμό.
Παρουσιαστής: Αν το θέλει ο Θεός, πρέπει να μιλήσουμε κάποτε για την αθωότητα των παιδιών.
Ντόχα: Θέλω να μιλήσω για τον παιδικό σταθμό.
Παρουσιαστής: Γνωρίζεις την ποίηση της Μάμα Ριμ; Απάγγειλέ την για μας.
Ντόχα: Ριμ, είσαι μια ωρολογιακή βόμβα.
Παρουσιαστής: Προχώρα, προχώρα.
Ντόχα: Τα παιδιά σου και το πολυβόλο σου είναι οι οδηγοί σου.
Παρουσιαστής: Εμπρός, Μοχάμεντ, πες κάτι κι εσύ.
Μοχάμεντ: Εγώ πηγαίνω στον παιδικό σταθμό.
Ντόχα: Αυτό είναι, τέλειωσε.
Παρουσιαστής: Θα ήθελες να πας να βρεις τη μαμά;
Ντόχα: Ναι».
(Η συνέντευξη αυτή μεταδόθηκε στις 8 Μαρτίου από το παλαιστινιακό κανάλι Αλ Άκσα, που πρόσκειται στη Χαμάς, και αναμεταδόθηκε την περασμένη εβδομάδα από την ιστοσελίδα της ισραηλινής οργάνωσης Memri. Η Ντόχα και ο Μοχάμεντ ήταν καλοντυμένοι και χαμογελούσαν)
posted by Μιχάλης Μητσός @ 1:12 μ.μ.
17 comments
17 Comments:
Για μένα αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι Παλαιστίνοι είναι απλά ΠΙΣΤΟΙ. Εξάλλου, δεν πεθαίνουν για την Παλαιστίνη αλλά πεθαίνουν για τον Θεό. Τεράστια η διαφορά.
Υ.Γ. Δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι πως άλλοι θέλουν παιδιά και δεν μπορούν να έχουν κι άλλοι που έχουν τα πετάνε σαν σκουπίδια.
χμ.. διάφορες σκέψεις και ερωτηματικά, έτσι όπως μου ήρθαν διαβάζοντας το κείμενο :
- οι πέντε εβραίοι στρατιώτες πόσα παιδιά άφησαν πίσω τους πεθαίνοντας?
- τα δύο παιδιά που αναφέρονται συνέχισαν να είναι καλοντυμένα και χαμογελαστά και μετά το τέλος της συνέντευξης?
- πως γίνεται μία μάνα να αφήνει τα παιδιά της, να αυτοκτονεί και να σκοτώνει άλλους για χάρη μίας ιδέας?
- γιατί θεωρούμε συγκινητικό το θέμα των δύο παιδιών και αναγράφουμε ως αριθμούς τους πέντε στρατιώτες?
- ποιος άνθρωπος χύνει λιγότερο αίμα πεθαίνοντας?
Ιsis, φοβάμαι ότι δεν κατάλαβες.
Απέφυγα οποιοδήποτε σχόλιο γιατί το θεωρώ περιττό (και γιατί δεν χωρούσε!) Αν έκανα κάποιο σχόλιο, όμως, οπωσδήποτε δεν θα χαρακτήριζα συγκινητικό το θέαμα αυτών των δύο παιδιών...
Όσα κι αν γράψει κάποιος, ότι κι αν θελήσει να πει μετουσιώνοντας ιστορίες ή την Ιστορία, η απευθείας μεταφορά συνεντεύξεων σαν αυτήν, δεν μπορεί ν' αντικατασταθεί με τίποτε.
Βεβαίως η μετουσίωση με στόχο την τέχνη δεν θέλει ν' αντικαταστήσει. Να πει κάτι παραπάνω θέλει, να ορίσει, να εκμαιεύσει και να καταδείξει.
Εδώ, όμως, θα ήθελα να πω το εξής:
Φανταστείτε η συνέντευξη να ήταν φανταστική. Δηλαδή fiction. Όχι δεν εννοώ ότι αυτή η συνέντευξη είναι φανταστική, για όνομα του Θεού, απλά λέω, φανταστείτε να ήταν κομμάτι διηγήματος.
Ή ακόμη περισσότερο κομμάτι μυθιστορήματος. Ορισμένη δηλαδή αριστοτεχνικά μέσα σε μία δραματουργική εξέλιξη.
Άρα, αφαιρώντας το γεγονός του ότι η συνέντευξη είναι πραγματική, και κρατώντας το γεγονός του ότι μεταδόθηκε από ένα συγκεκριμένο τηλεοπτικό κανάλι το οποίο είναι αυτό που είναι άρα η συνέντευξη μεταδίδεται για συγκεκριμένους λόγους, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι η πραγματικότητα δεν απασχολεί διόλου. Ούτε τους πρωταγωνιστές της συνέντευξης, αλλά ούτε και τους ακροατές. Τους "δημοσιογράφους" που την κατέγραψαν και τους "διευθυντές" του καναλιού που την μετέδωσε ενδιαφέρει μόνο και πολύ μάλιστα. Αλλιώς πως θα την έφερναν στα μέτρα τους.
Τώρα: Τα "μέτρα" τους δεν είναι τίποτε άλλο από την δική τους πραγματικότητα.
Η δική τους πραγματικότητα εμπεριέχει έναν Θεό. Δηλαδή μετουσίωση μιας φανταστικής πραγματικότητας η οποία οδηγεί στην τέχνη. Στην τέχνη; Θα έπρεπε. Θα έπρεπε; Οι θρησκείες είναι αριστοτεχνικά fantasy μυθιστορήματα που δεκάδες εκατομμυρίων ανθρώπων για πάρα πολλούς Ιστορικούς λόγους τα θεωρούν πραγματικότητα; Ναι. Ναι;
Οπότε, λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από εδώ την κουβέντα:
"Για μένα αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι Παλαιστίνιοι είναι απλά ΠΙΣΤΟΙ. Εξάλλου, δεν πεθαίνουν για την Παλαιστίνη αλλά πεθαίνουν για τον Θεό. Τεράστια η διαφορά."
Όταν κάποιος το έχει γράψει καλό είναι να μην τα ξαναγράφεις με τα ίδια λόγια. :) Εγώ απλά έκανα μια λίγο "πιο πίσω" ανάλυση.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
κ. Γλυκοφρύδη, θέτετε ένα ενδιαφέρον ζήτημα. Έχω ένα φίλο που ασχολείται με την Τέχνη, αρκετά διαβασμένο ή μάλλον πολύ διαβασμένο και ευφυή. Γλωσσολόγος έχει σπουδάσει κι αυτό δεν το αναφέρω τυχαία. Γνώρισε πρώτα τον Αθήναιο επειδή τον διάβαζε μανιωδώς η πρώην φίλη του και τον "ζήλεψε". Εμφανίστηκε στο μπλογκ για να τον προβοκάρει 2-3 φορές με πολύ σοφιστικέ και εύστοχα σχόλια σε βαθμό που εντυπωσιαστήκα. Επειδή όμως όπως ξέρετε ο Αθήναιος είναι "ο Αθήναιος" δεν τσίμπησα στον ανταγωνισμό, ίσα-ίσα του απάντησα θερμά και τον ενεθάρρυνα να συνεχίσει αφήνοντας τον λίγο άναυδο. Μην μακρυγορώ, έγιναν οι αποκαλύψεις ( του το είπε η φίλη του), έπαθε ένα κάποιο σοκ αλλά το θέμα του Αθήναιου δεν το ξεπέρασε ποτέ. Κι όταν συναντηθήκαμε για κάποια δουλειά κι αφού με έβαλε πρώτα να μιλάω για τον εαυτό μου κάθε τόσο σήκωνε το φρύδι, χαμογέλαγε συγκρατημένα ειρωνικά και μου έλεγε: " Νομίζω πως ορισμένα πράγματα τα κάνετε για χάρη της αφήγησης, μόνο και μόνο για να τα αφηγηθείτε μετά, φταίει που αγαπάτε τόσο το μυθιστόρημα. Οπότε ενώ τα έχετε ζήσει, δεν είναι πραγματικά!". Όλος αυτός ο ναρκισιστικός πρόλογος έγινε για να σας πω τούτο, εγώ ο λάτρης της ζωής για την αφήγηση ( η περσόνα είναι όντως έτσι, εγώ δεν ξέρω).
Η συνέντευξη αυτή δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι κομμάτι μυθιστορήματος. Θα μπορούσε να είναι σκηνή από ταινία, δλδ ένας διάλογος για να προβληθεί ως εικόνα. Εμείς διαβάζουμε το στεγνό διάλογο και μας λείπει η εικόνα. Πού να το βλέπαμε κιόλας.
Η πραγματικότητα όμως, είναι υπαρκτή. Είναι οι πέντε και μία κάτω από το χώμα. Τα παιδιά της, τους, οι γυναίκες τους, οι συγγενείς και οι φίλοι που πονάνε στ'αλήθεια.
Η τρομοκρατία, καταπατά το ανώτερο ανθρώπινο δικαίωμα, τη ζωή.
Αυτά τα παραπάνω, αποτελούν ένα κοινό τόπο κι ασφαλή μέτρο αποτίμησης του τί είναι πραγματικό και τί φαντασιώδες ( σαν τον Γιανναρά μιλάω). Η πραγματικότητα του Χριστιανού και του Ισλαμιστή μου είναι παγερώς αδιάφορη όταν δεν μου την τρίβουν στα μούτρα. Όταν όμως επιχειρούν να με σύρουν να ζήσω στη δική τους πραγματικότητα ε τότε κάποιος επιτέλους, πρέπει να τους γαμήσει το κέρατο. ( η περσόνα μιλάει έτσι, όχι το πρόσωπο, αυτό μιλάει πολύ χειρότερα). Γιαυτό ποτέ μου δεν θα σταματήσω να παλεύω --με νόμιμα μέσα, αντίθετα από αυτούς τους σιχαμένους--για να εξαληφθεί κάθε έννοια θρησκείας από το δημόσιο, κοινωνικό βίο.
Επιστρέφω γιατί μου κάθισε και κάτι άλλο από το σχόλιο του κ.Γλυκοφρύδη:"Βεβαίως η μετουσίωση με στόχο την τέχνη δεν θέλει ν' αντικαταστήσει. Να πει κάτι παραπάνω θέλει, να ορίσει, να εκμαιεύσει και να καταδείξει".
Κάτι φορές βέβαια, θέλει απλά να προκαλέσει σχολιάζοντας "φρέσκα" γεγονότα αγνοώντας τον πόνο που προκαλεί στον κύκλο των ανθρώπων που έχουν ζήσει κάποια πράγματα από πρώτο χέρι.
Αναφέρομαι σε αυτό.
Σίγουρα κάτι υπάρχει στην καταγραφή αυτού του διαλόγου, που μπορεί να εκληφθεί ως Τέχνη: οτι το κείμενο περιέχει μια μη τυπωμένη φράση στο τέλος του, που μας καλεί να σχολιάσουμε εδώ. "Εσείς τι λέτε;" θα μπορούσε να είναι αυτή η φράση.
Το μη ρηθέν αποτάσσει το κείμενο από την κατηγορία της ανάλυσης - και η απουσία πλαισίου άλλου εκτός από την καταγραφή της ταυτότητας της μαρτυρίας, το εξαιρεί από το είδος του ρεπορτάζ.
Τι να πει κανείς με αφορμή το αντι-κείμενο λοιόν;
Οτι η Παλαιστίνη κατατρώγεται από κοινωνική ψυχασθένεια. Οτι αν δε θεραπευθεί, κινδυνεύει να καταλήξει σε έκρηξη που θα μας καταστρέψει όλους.
Οτι η μόνη ελπίδα είναι να σταματήσει η ισραηλινή κατοχή. Δεν είναι ακόμα πολύ αργά...
Οχι, δεν είναι πολύ αργά. Δεν είναι ποτέ πολύ αργά. Ο φόβος είναι μήπως το πρόβλημα δεν λυθεί και αφού τελειώσει η ισραηλινή κατοχή - που έτσι κι αλλοιώς πρέπει να τελειώσει.
Ο φόβος ότι η λήξη της ισραηλινής κατοχής δεν θα δώσει τη λύση δεν είναι φανταστικός. Η Χαμάς δεν θέλει την απελευθέρωση της Παλαιστίνης αλλά την καταστροφή του Ισραήλ.
Νομίζω ότι με την επισήμανση του Μαύρου Πρόβατου θα συμφωνήσω.
Ναι υπάρχει μία τέτοια άγραφη ερώτηση.
Και βεβαίως θα συμφωνήσω και με τον κ. Μητσό. Γιατί πολύ σωστά, και καλά να φύγουν οι Ισραηλινοί, έχουν πάθει ένα Ιστορικό dejavu αλλάζοντας όμως θέσεις στο storyboard κι έχουν φαγωθεί να δουν πως ήταν να είσαι ο θύτης και όχι το θύμα, μετά όμως με την Παλαιστινιακή τρέλλα τι θα γίνει;
Και αγαπητέ Αθηναίε, η γραπτή μεταφορά του διαλόγου αυτής της τηλεοπτικής συνέντευξης βασίζεται σε απλά πράγματα, όπως στο ότι για τον αναγνώστη πάρα πολλές από τις αφηγούμενες και όχι απεικονιζόμενες παραστάσεις είναι ντε φάκτο αναγνωρίσιμες και αναπαραστάσιμες (στο μυαλό του) είτε λόγω βιωματικής εμπειρίας (σπάνιο) είτε (κυρίως) λόγω τηλεοπτικής εμπειρίας.
Το παραπάνω, ως είδος αφήγησης, ισχύει και για πάρα πολλά κυρίως σύγχρονα μυθιστορήματα. Έτσι, το Μαύρο Πρόβατο επισημαίνει ακριβώς αυτό, την μη ειπωμένη ερώτηση που θα ήθελε να κάνει το fiction.
Φαντάσου τον αφηγητή/συγγραφέα, που θα είχε επιλέξει το τρίτο πρόσωπο στην αφήγησή του, να είχε προσθέσει το παρακάτω:
"Παρόλα αυτά, ο ηχολήπτης, ενώ πρόλαβε να φανταστεί τον εαυτό του να διαλύεται σε κομμάτια ως ο επόμενος μάρτυρας του Αλλάχ, δεν κατάφερε, όμως, να μην περιλούσει το μυαλό του με τόσα ματωμένα ερωτηματικά όσα τα κομμάτια του. Έτσι, την επόμενη μέρα, τρομαγμένος από τα σκυθρωπά ερωτηματικά του, αποφάσισε να διαβάσει ξανά εκείνες τις σελίδες από το Κοράνι που του είχαν υποδείξει ως γιατρειά σε τέτοιες περιπτώσεις.
Παρόλα αυτά, μετά την ανάγνωση, τα χέρια του συνέχισαν να τρέμουν."
Δύο φορές έχω ανεβάσει στο blog μου post που αφορούν το αιώνιο σακάτεμα της Μέσης Ανατολής. Το ένα ήταν ένα video ενάντια στον πόλεμο, απλό και εύκολο αλλά κάτι είναι κι αυτό, και το άλλο ένα άρθρο από το in.gr που αφορούσε στις βόμβες διασποράς που χρησιμοποίησε το Ισραήλ στο τελευταίο μακέλεμα του Λιβάνου. Τα πλέον άτιμα όπλα μετά τα χημικά και τις ναπάλμ. Τα πλέον μη έξυπνα.
Αν η Ευρώπη (και ο Δυτικός κόσμος υπό μία έννοια) μετά την πτώση του Τείχους προσπάθησε (και προσπαθεί) να βρει μία ισορροπία κάνοντας βήματα προς τα "εμπρός", (τα οποία γιόρτασε κιόλας τώρα τελευταία), η Μέση Ανατολή έκανε τα επακριβώς αντίστοιχα βήματα προς τα "πίσω". Όχι από μόνη της βέβαια, αλλά τώρα εδώ δεν απασχολεί αυτό. Εδώ απασχολούν τα βήματα προς τα "πίσω". Και μιμείται κιόλας τα πάντα. Χτίζει Τείχη και χωρίζει λαούς.
Μία Ιστορική ανάλυση θα έλεγε ότι η σύγκριση είναι λάθος. Μία κοινωνικοπολιτική όμως (πιθανόν) θα έλεγε ότι είναι το ίδιο.
Αλήθεια, ποιοι είναι οι "Δυτικοί" εδώ πέρα και ποιοι οι "Ανατολικοί";
Για να ξέρουμε από πια μεριά του Τείχους θα είναι οι "έγκλειστοι" για να τους φυγαδεύουμε. Όχι ότι τότε στο Βερολίνο ξέραμε, αλλά τέλος πάντων τη μεριά τη "δική μας" τουλάχιστον ως "δική μας" την αναγνωρίζαμε.
κ.Γλυκοφρύδη, βρίσκω την πρώτη σας επισήμανση κλασικά άδικη και άστοχη. Οι Εβραίοι υπέστησαν διωγμούς βασικώς γιατί ήταν Εβραίοι. Οι Ισραηλινοί σήμερα επιχειρούν να προασπίσουν και αυτοί με τη σειρά τους, το νομίμο κράτος που αναγνωρίστηκε από τη διεθνή κοινότητα μέσω του ΟΗΕ. Όταν σύμπασα η διεθνής κοινότητα και ο ίδιος ο αραβικός κόσμος αγνοούσε τους Παλαιστινίους μέχρι το '67 γιατί έχει την απαίτηση τώρα να είναι το Ισραήλ αυτό που θα το προστατεύσει.
Κανείς δεν εξοντώνει Παλαιστινίους μαζικά μόνο και μόνο επειδή τους θεωρεί "κατώτερη ράτσα" όπως έγινε με τους Εβραίους. Είναι βέβαια εξοργιστικά αυτά που συμβαίνουν στα πλαίσια της κατοχής αλλά ξέρετε εσείς καμία ειρηνική και ρόδινη κατοχή; Έπειτα, είναι οι Ισλαμιστές που επιτίθενται στο Ισραήλ με όρους ρατσιστικούς. Από τον Νάσερ μέχρι σήμερα ομιλουν για επανάληψη του Ολοκαυτώματος, για τον "Τρίτο Ναό", για ολοκλήρωση του έργου του Χίτλερ.
Πώς μπορείτε να συγκρίνετε δύο τόσο ανόμια πράγματα ελαφρά τη καρδία όταν δεν υπάρχει ούτε ένας Ισραηλινός που να έχει δηλώσει ποτέ του ότι επιθυμεί τη γενοκτονία των Παλαιστινίων ενώ κύκλοι σημαντικοί--τί σημαντικοί, βρίσκονται στην κυβέρνηση--της άλλης πλευράς, δηλώνουν ΜΟΝΟΝ αυτό;
Κάποιος δηλώνει πως απεργάζεται την εξόντωσή σου με φριχτό τρόπο-- σου λέει μάλιστα και πως, θ'αποτελειώσει αυτό που άρχισε ο Χίτλερ!- και εσείς θα του πείτε "Σφάξε με πασά μου, ν'αγιάσω;"
Γιατί τόση προκατάληψη πλέον.
Δεύτερον και το διαχωρίζω.
Στα υπόλοιπα που λέτε, εκεί κι αν διαφωνώ. Κάνω copy+paste το σχόλιο που έβαλα προ ημερών στο μπλογκ του Νίκου Ξυδάκη σε μία συζήτηση που άρχισε με αφορμή τους "300" και την αφηγηματική δύναμη της ιστορίας. Το σχόλιο τον απευθύνω στον "Ηλία" που είναι δηλωμένα μεταμοντέρνος.
"Λέει ο δρ. Πάγγλωσσος στον Καντίντ, αγαπητέ μου Ηλία: ” Όλα τα γεγονότα αλληλοσυνδέονται σε αυτόν, τον καλύτερο από όλους τους δυνατούς κόσμους. Διότι αν δεν είχες αποπεμφθεί από το κάστρο του ευγενούς με κλωτσιές στα οπίσθιά σου για την αγάπη της μαντμαζέλ Κινεγκόντ, αν δεν σε είχε ρίξει φυλακή η Ιερά Εξέταση, αν δεν είχες περιπλανηθεί πεζός στην Αμερική, αν δεν είχες τρυπησει με το σπαθί σου το Βαρώνο, αν δεν είχες χάσει όλα τα πρόβατά στη γη του Ελντοράντο, δεν θα βρισκόσουν εδώ να τρως καραμελωμένα φυστίκια”.
“Καλά τα λες”, απάντησε ο Καντίντ.
” αλλά πρέπει να καλλιεργούμε τους κήπους μας”.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε όλες τις συγκυρίες και τις αναγκαιότητες που καθοδηγούν την ιστορία σε δεδομένη στιγμή, πόσο μάλλον τις αρχικές συνθήκες οποιασδήποτε αλληλουχίας ιστορικών γεγονότων. Η ανθρώπινη ελευθερία –η καλλιέργεια των κήπων που επισημαίενι ο Καντίντ– μπορεί να εντοπιστεί όχι μόνο στην ανικανότητά μας να επεξεργαζόμαστε όλα τα δεδομένα του παρελθόντος αγαπητέ μου αλλά και του παρόντος!
Είμαστε ελεύθεροι μεσα στην άγνοιά μας Ηλία, ελεύθεροι από τη γνώση ότι τα αίτια για τα περισσότερα πράγματα που σήμερα μας καθορίζουν, έχουν χαθεί οριστικά στο παρελθόν. Έτσι δεν είναι; Ε; :-)"
Αθηναίε, θα σε συμβούλευα να διαβάσεις ξανά αργά και προσεκτικά το τελευταίο σχόλιό μου.
Και δεύτερον: Το blog αυτό δεν είναι δικό μας, ας σεβαστούμε καταρχήν αυτό.
Ναι αυτό το μπλογκ δεν είναι δικό μας γιαυτό ας μην είμαστε αυτοί που κάνουμε παραινέσεις ο ένας στον άλλον, έτσι; ;-)
Το πρώτο σημείο του σχολίου σας ήταν ξεκάθαρο:"και καλά να φύγουν οι Ισραηλινοί, έχουν πάθει ένα Ιστορικό dejavu αλλάζοντας όμως θέσεις στο storyboard κι έχουν φαγωθεί να δουν πως ήταν να είσαι ο θύτης και όχι το θύμα".
Αυτό που λέτε και δεν είναι πρώτη φορά που το ακούω, πολλοί λένε το ίδιο, δεν είναι καθόλου έτσι. Κι αυτό σας εξήγησα. Διαφωνείτε με τη θέση μου.
Επιχειρήματα κι όχι συμβουλές πληζ.
Απιστευτο πραγμα ο θρησκευτικος φανατισμος...
Πολυ δυνατο ποστ...
Χαιρομαι που σε βρηκα!
H syνέντευξη είναι συγκλονιστική.Εγώ από τον καναπέ μου και σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας δε θα ΄φηνα τα παιδιά μου για να ανατινάξω τους κατακτητές.Ας φανταστούμε δηλαδή πόσο χάλια περνάνε οι δούλοι παλαιστίνιοι εξαιτίας της κτηνώδους κατοχής από το παράνομο ναζιστικό ισραηλινό κράτος.Το κράτος αυτό πρέπει να διαλυθεί και να ενταχθούν οι ισραηλινοί σε ένα μεγάλο παλαιστινιακό κράτος
Δημοσίευση σχολίου
<< Home