Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2007

Όχι, δεν βαριέται



«Κάποτε διάβαζα τις ομιλίες του. Σήμερα είναι αναγκασμένος να ακούει τις δικές μου. Η ιστορία θα κρίνει κατά πόσον αυτό αποτελεί πρόοδο».

Αυτό είπε αστειευόμενος ο Τόνυ Μπλαιρ προς τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ το 2005, ύστερα από μια ομιλία που εκφώνησε στο Ευρωκοινοβούλιο. Η ιστορία χρειάζεται βέβαια δεκαετίες για να γραφτεί (και πολλές φορές συνεχίζει να προκαλεί εντάσεις ακόμη κι αν έχουν περάσει δύο αιώνες από τα γεγονότα που περιγράφει, όπως δείχνει η διαμάχη για το βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού). Αλλά η έκβαση του πολέμου στο Ιράκ, τον οποίο ο Μπλαιρ υποστήριξε με πάθος και ο Κον-Μπάντιτ καταδίκασε από την αρχή με το ίδιο πάθος, δείχνει ότι μάλλον δεν αποτελεί πρόοδο να ακούει ο δεύτερος τις ομιλίες του πρώτου. Ο Βρετανός ηγέτης αποχωρεί από την εξουσία ντροπιασμένος. Ο Γαλλογερμανός αγκιτάτορας εξακολουθεί να αγωνίζεται γι' αυτά που πιστεύει: τη δημοκρατία, το περιβάλλον, την Ευρώπη. Κοιτάζοντας πίσω, για ένα πράγμα μετανιώνει. Επειδή πίστεψε ότι μαζί με τους συντρόφους του, μαζί με το κίνημα του Μάη, μπορούσαν να εφεύρουν ένα καλύτερο και πιο ριζοσπαστικό σύστημα από την κοινοβουλευτική δημοκρατία. «Σήμερα ξέρω ότι κάναμε λάθος» λέει σε συνέντευξή του στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς. «Όμως ανοίξαμε την πόρτα. Η σύγχρονη κοινωνία μας αναγνώρισε ότι η ατομική ελευθερία είναι κάτι που πρέπει να ενισχυθεί. Περάσαμε καλά και η ζωή συνεχίζεται».

Δεν μετανιώνει όμως ο «Ντάνυ» για τις βασικές επιλογές της ζωής του: ότι δεν έγινε τρομοκράτης και δεν έγινε υπουργός. Οι τρομοκράτες, λέει, έχουν να κάνουν με τη ζωή και τον θάνατο άλλων ανθρώπων, με το κατά πόσον έχει κάποιος δικαίωμα να σκοτώνει. «Και αυτό μου φαίνεται εντελώς παράλογο». Όσο για τους υπουργούς, εκεί υπάρχει ένας άλλος παραλογισμός. «Εντάξει, ο Γιόσκα Φίσερ είχε μεγάλη εξουσία. Αλλά είναι τρομερό πράγμα να είσαι υπουργός Εξωτερικών: δεν ξέρεις ποιος είσαι και πού βρίσκεσαι». Φαίνεται πάντως ότι ο Φίσερ ετοιμάζεται να πάρει την εκδίκησή του, αυτόν τον καιρό γράφει ένα βιβλίο για την εμπειρία του από τον πρασινοκόκκινο συνασπισμό, «θα έχει πολλή πλάκα, αν και για τον Σρέντερ θα είναι λίγο δύσκολα».

Τα τελευταία χρόνια ο Κον-Μπεντίτ δεν απομακρύνεται από το Ευρωκοινοβούλιο, με το ζόρι ο δημοσιογράφος των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς τον έπεισε να πάνε να φάνε σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά. Κι εκεί, ανάμεσα στα σπρίνγκρολς, τον σολομό και τις γαρίδες, του έκανε την κρίσιμη ερώτηση: μα δεν βαριέται; Αυτός, που άλλοτε έστηνε οδοφράγματα, πώς είναι δυνατόν να τη βρίσκει τόσο πολύ στους άχρωμους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου; «Άχρωμα και βαρετά είναι τα εθνικά κοινοβούλια» απάντησε ο αντιπρόεδρος των Ευρωπαίων Πρασίνων. «Εδώ γράφουμε ιστορία. Σε 50 ή 100 χρόνια, οι ιστορικοί θα αναλύουν τις αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου, θα μελετούν πώς ξεκινήσαμε τη συζήτηση για την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, για τις κλιματικές αλλαγές, για τον κοινωνικό έλεγχο της παγκοσμιοποίησης»...

11 Comments:

At 26/3/07 8:53 μ.μ., Blogger spiretos72 said...

Ντροπιασμένος ο μπλερ??? Δεν νομίζω δα... Μήπως είναι δικό σας wishful thinking αυτό?

 
At 26/3/07 9:21 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Οταν είδα το post, είπα, επιτέλους, κάποιος θα σχολιάσει σήμερα τον Κον-Μπεντίτ (έναν πολιτικό που εκτιμώ απεριόριστα, κι ας βγάλει αφρούς ο Μαυροπρόβατος). Αλλά ήταν για τον Μπλαιρ! Οταν μιλώ για ντροπή, αναφέρομαι φυσικά στο Ιράκ και την ευθυγράμμιση του Μπλαιρ με τον Μπους, που ήταν το μεγάλο του λάθος. Κατά τα άλλα, θα αφήσει πολλά θετικά πράγματα στην Αγγλία.
Μέχρι κάποιο σημείο, θεωρούσα ότι ο Μπλαιρ είναι ένας μεγάλος πολιτικός. Η ιστορία με το Ιράκ με κλόνισε. Ισως να με είχε κλονίσει νωρίτερα και το απόσπασμα από το "Σάββατο" (του Ιαν ΜακΓιούαν), που αναφέρεται στην υποτιθέμενη συνάντηση του ήρωα με τον Μπλαιρ...

 
At 26/3/07 10:44 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Δεν συνταυτίζομαι αλλά σας αγαπώ. ;-)

 
At 26/3/07 11:10 μ.μ., Blogger Caesar said...

O Μάης του '68 συνεχίζεται με ωριμότητα...!

 
At 26/3/07 11:36 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Ε, όχι και αφρούς Μιχάλη ;-))
Αναγνωρίζω μια συγκεκριμένη οξυδέρκεια στον Κον-Μπεντίτ ως πολιτικό αναλυτή: για παράδειγμα, ήταν από τους πρώτους που αναφέρθηκαν ανοικτά και τολμηρά στην προοπτική του "μεγάλου συνασπισμού" χριστιανοδημοκρατών-σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία, ως πολιτικά λογικό συμπέρασμα της τότε συγκυρίας (το οποίο δε είχες κατά κάποιον τρόπο "απωθήσει", αν θυμάμαι καλά :-)))
Όταν λοιπόν ο Ντάνυ λέει τι θα γίνει, αξίζει να τον ακούει κανείς.
Τώρα, όταν λέει τι πρέπει να γίνει, είναι άλλη ιστορία. Ο Ντάνυ έχει περάσει από πολύ νωρίς στην άλλη όχθη - "είναι με τους άλλους", για να το πούμε απλά. Ως πολιτικός του καθεστώτος δε, είναι δευτεροκλασσάτος - σχεδόν σαν το Γιόσκα Φίσερ, για τον οποίον όλο και λιγότεροι μιλούν. Δεν είναι ζήτημα ατόμων, αλλά πολιτικών θέσεων. Αρκεί να δει κανείς το γαλλικό κόμμα των "πρασίνων", που φέρει όλα τα αποτυπώματα των θέσεων αυτών: ξεκίνησε ως μια πολιτική έκφραση ενός δυναμικού τμήματος της κοινωνίας, με ενεργούς πολίτες, φρέσκιες ιδέες και μαχητικότητα. Έχει καταντήσει ίσως η πιό διεφθαρμένη μικροπολιτική ομαδούλα, ένας συνωστισμός ξεπουλημένων που σφάζονται για μια θεσούλα στο μηχανισμό των δήμων, για δυό τάληρα της Κομισιόν...

 
At 27/3/07 12:35 π.μ., Blogger ioannisk said...

Κύριε Μητσέ
Θα μπορούσατε να αναφέρετε και ότι είχε εκπομπή στην TV. Στο Arte (υπάρχει και άλλη TV) και αν δεν κάνω λάθος η εκπομπή του ήταν βιβλιοπαρουσίαση.

Θα συμφωνήσω με το μαύρο πρόβατο για τον "ξεπεσμό" των οικολόγων στην Γαλλία αλλά θα διαφωνίσω με τους χαρακτηρισμούς.

Για τον "Κον-Μπεντίτ":
Δευτεροκλασσάτος που πήρε χαλαρά 7% στις Ευρωεκλογές του 1999.

Για τους οικολόγους
Οι verts είναι το μόνο κόμμα της Γαλλικής αριστεράς (και είναι πάρα πολλά σε αριθμό) που πρόσφεραν ιδέες και θέσεις τα τελευταία 30 χρόνια στην Γαλλία.

Και φυσικά όταν ήταν "επαναστάτες" πράγματι επαναστατατούσαν. Πλήρωσαν για τις πράξεις, είχαν και το θάρρος και δεν έτρεχαν στα καναλιά για προβολή και ασυλία, όπως ο Bove ή ο Besancenot.

 
At 27/3/07 12:36 π.μ., Blogger ioannisk said...

Είναι παράξενο που η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της παλιάς Ευρώπης που δεν έχει κόμμα οικολόγων;

 
At 27/3/07 6:21 π.μ., Blogger spiretos72 said...

Εμένα μου είχε φανεί λίγο ... λαϊκίστικο εκείνο το απόσπασμα στο Σάββατο

 
At 27/3/07 6:56 π.μ., Blogger Αθήναιος said...

Εδώ η Ελλάδα δεν έχει Φιλελεύθερους ( και φοβάμαι πως ούτε θα αποκτήσει ποτέ--κάποιος χθες μου είπε πως ούτε αληθινή Αριστερά μπορεί να έχει η Ελλάδα) θα έχει Οικολόγους.

Μου έκανε εντύπωση η άποψή σου Μιχάλη. Τον Κον-Μπεντίτ τον είχα για εντελώς φελλό, κάτι μεταξύ Ανδρουλάκη και Χρυσοχοϊδη στο πιο σοφιστικέ. Μπορώ να πω πως με αυτό το κομμάτι που έγραψες, ανέβηκε κάπως στην εκτίμησή μου.

Μου φαίνεται αστείο όταν βλέπω να τρέχουν τα σάλια σε κάτι πρώην επαναστάτες για την ΕΕ που ουσιαστικά είναι δημιούργημα της αστικής Δεξιάς της Γαλλίας, των Χριστιανοδημοκρατών στη Γερμανία και των Φιλελευθέρων.

 
At 27/3/07 8:24 π.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

@Μαύρο Πρόβατο:
Ναι, δεν έβλεπα με καλό μάτι τον "μεγάλο συνασπισμό" στη Γερμανία. Και νομίζω πως είχα δίκιο. Μέχρι τώρα, το πιο απτό αποτέλεσμά του είναι η απόλυτη εξαφάνιση των Σοσιαλδημοκρατών. Αν ήταν στην αντιπολίτευση, θα βρίσκονταν σήμερα σε πολύ καλύτερη θέση. Οσο για "εμάς" και "τους άλλους", αυτή είναι λογική Μπους, και εγώ δεν τη χρησιμοποιώ.

@Αθήναιο:
Είμαι παθιασμένα Ευρωπαίος, όπως και ο Κον-Μπεντίτ. Η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να είναι δημιούργημα οποιουδήποτε (αν και είναι λίγο αφελές όπως το θέτεις), αλλά είναι η μόνη μας ελπίδα ως συνειδητών πολιτών, ως φιλελεύθερων ή αριστερών, και φυσικά ως Ελλήνων. Ημουν υπέρ του Ευρωσυντάγματος, όπως και ο Κον-Μπεντίτ, προσπαθώ να διακρίνω σήμερα στο πλήθος εκείνους που ήταν τότε εναντίον, πού βρίσκονται, τι έχουν κάνει, τι έχουν προτείνει, αλλά αδυνατώ να τους βρω. Είναι στα καφενεία, προφανώς, και τα βάζουν με την κακούργα την κοινωνία.

 
At 27/3/07 12:08 μ.μ., Blogger Ελένη said...

Αχ κύριε Μητσέ μου εγώ ούτε ταυτίζομαι ούτε συνταυτίζομαι, κάποια μέρα από αυτές θα καθίσω να γράψω το περίφημο ποστ "Σεξουαλικές επιδόσεις και πολιτική τοποθέτηση".

Κάθεται η Μαριέλε και συνταυτίζετε με σας και το Μαύρο Πρόβατο που σιγά τους γκόμενους, μην το πάρετε προσωπικά.

Αχ κύριε Μητσέ μου, μήπως έχετε το τηλέφωνο κάποιου από αυτούς του ασχημάντρες που είδα σήμερα μόλις άνοιξα την εφημερίδα σας με αποτέλεσμα να μου πέσει από τα χέρια;

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home