Σάββατο, Μαρτίου 10, 2007

Τυχερές τσάντες, άτυχοι επιβάτες



Ο Άντονυ Τιράδο, μάνατζερ σε ένα εστιατόριο του Μανχάταν, περίμενε το Μετρό μαζί με τη φίλη του, όταν πρόσεξαν σε ένα παγκάκι ένα αδέσποτο σακίδιο. Ο Άντονυ ήξερε ότι δίπλα στο εκδοτήριο εισιτηρίων υπήρχε ένα κουτί για την τοποθέτηση χαμένων αντικειμένων. Πήρε λοιπόν το σακίδιο και κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Πριν προλάβει όμως να κάνει δυο βήματα, εμφανίστηκαν από το πουθενά δέκα ένστολοι, που όρμησαν καταπάνω του και του πέρασαν χειροπέδες. Ο Άντονυ και η φίλη του οδηγήθηκαν στο τμήμα, όπου πέρασαν τη νύχτα. Για να αφεθούν το άλλο πρωί ελεύθεροι με εγγύηση, χρειάστηκε να πληρώσουν 750 δολάρια.

Το ζευγάρι ήταν άλλο ένα θύμα του μυστικού προγράμματος «Operation Lucky Bag» (Επιχείρηση Τυχερή Τσάντα) που εφαρμόζει εδώ και έναν χρόνο η Αστυνομία της Νέας Υόρκης σε αυτή τη μητρόπολη των πέντε εκατομμυρίων κατοίκων. Εκατοντάδες πράκτορες, άλλοι με στολή κι άλλοι με πολιτικά, «σπέρνουν» καθημερινά στο Μετρό τσάντες, κινητά και πορτοφόλια, και συλλαμβάνουν όποιον τολμήσει να τα ακουμπήσει. Στόχος του προγράμματος, όπως λένε, είναι η πρόληψη της εγκληματικότητας. Αλλά ένας δικαστής χαρακτήρισε αυτή την εβδομάδα τις επιχειρήσεις αυτές «παράνομες και επιζήμιες», τονίζοντας ότι δεν είναι δυνατόν να ξοδεύονται έτσι τα χρήματα των φορολογουμένων.

Σύμφωνα με τις στατιστικές, το Μανχάταν είναι μια από τις ζώνες της Αμερικής όπου συναντά κανείς τους περισσότερους «Σαμαρείτες του δρόμου». Ταξιτζήδες, καθαρίστριες, σκουπιδιάρηδες, όλων των ειδών οι εργαζόμενοι, κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να επιστρέφονται χαμένα αντικείμενα στους ιδιοκτήτες τους. «Αυτή η επονείδιστη πρωτοβουλία θα καταλήξει να αποθαρρύνει τους τίμιους ανθρώπους», έγραψαν σε κύριο άρθρο τους οι Νιου Γιορκ Τάιμς. «Σε μια εποχή όπου η Αστυνομία χρειάζεται τη βοήθεια των πολιτών για τον εντοπισμό ύποπτων ατόμων και αντικειμένων, το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι κυνικές επιχειρήσεις που ενθαρρύνουν τη δυσπιστία των επιβατών του Μετρό προς την Αστυνομία».

Εναντίον του προγράμματος έχουν ταχθεί οι οργανώσεις για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και το συνδικάτο των μαύρων αστυνομικών που φέρει τον τίτλο 100 Blacks in Law Enforcement. Αλλά η Αστυνομία υπερασπίζεται με θέρμη την πρωτοβουλία της, τονίζοντας ότι έχει οδηγήσει στη σύλληψη 220 ατόμων. «Οι μισοί έχουν βεβαρημένο ποινικό μητρώο - ένας από αυτούς έχει στην πλάτη του 61 συλλήψεις για διαρρήξεις», λέει ο υπαρχηγός της Αστυνομίας Πωλ Μπράουνι. Στο πρόγραμμα αυτό αποδίδει και τη μείωση της εγκληματικότητας στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1969 (7 εγκλήματα την ημέρα, έναντι 49 το 1990). Ακόμη κι αν αυτοί οι αριθμοί είναι σωστοί, δεν δικαιολογούν την άσκοπη ταλαιπωρία έντιμων και νομοταγών πολιτών. Η θυσία των μέσων στον σκοπό μπορεί να εξυπηρετεί τις φιλοδοξίες του αρχηγού της Αστυνομίας, ζημιώνει όμως τη δημοκρατία.

9 Comments:

At 10/3/07 2:47 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

To ανάλογο πρόγραμμα έχει μία ουσιαστική διαφοροποίηση.
Φακελώνονται συγκεκριμμένοι ενεργοί πολιτες, ύποπτοι για την εντιμότητα τους και τις καλές προθέσεις τους ώς Σαμαρείτες, οι οποίοι θεωρούνται υπεύθυνοι για την διάβρωση των εθνικών παραισθησιογόνων περί βαρβάρων και διώκονται ανηλεώς, και τό χεορότερο μυστικώς, δλδ στερούνται habeas corpus.
Hρθε καιρό να υπερασπιστεί η αστυνομία το πρόγραμμα της, για να δούμε άν συμμετέχουν σε αυτό και υπερασιστές δικαιωμάτων.

 
At 10/3/07 3:34 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Αν κατάλαβα καλά, η μόνη νόμιμη ενέργεια ενός πολίτη που εντοπίζει σ'ένα χώρο κάποιο αντικείμενο χωρίς εμφανή κάτοχο, είναι να ειδοποιήσει την αστυνομία. Αν είναι έτσι, το "πρόγραμμα" αποσκοπεί να διδάξει δια του μαστιγίου αυτήν τη συμπεριφορά "συνεργασίας με τας αρχάς".
Μια αντίδραση σ'αυτό θα ήταν ίσως να "ξεχνάν" πολίτες μαζικά τσάντες, ομπρέλες, πορτοφόλια κτλ σε κάθε δημόσιο χώρο, και κανείς να μην ειδοποιεί την αστυνομία.
(Όχι οτι τρέφει κανείς καμμιά ελπιδα οτι κάτι τέτοιο θα γίνει: πολλά δείχνουν οτι ο εθισμός της κοινωνίας των ΗΠΑ στην τρομοκρατία του "μεγάλου αδελφού" προχωράει χωρίς εμπόδια - ένα σημάδι ακόμα της έλευσης της αναπόδραστης, ιστορικής παρακμής της υπερδύναμης...)

 
At 10/3/07 7:03 μ.μ., Blogger Caesar said...

Ούτε ο επιθεωρητής Κλουζώ δεν θα μπορούσε να επινοήσει κάτι τέτοιο ;))

 
At 10/3/07 10:01 μ.μ., Blogger abby.normal said...

Η εγκληματικότητα έχει πέσει πολύ την δεκαετία του '90 με παρόμοια φαινομενικά ηλίθια μέτρα. Π.χ. συλλαμβάναν αυτούς που χρησιμοποιούσαν το μετρό χωρίς να πληρώσουν εισητήριο και άλλα παρόμοια μικροπράγματα. Η λογική αυτής της πολιτικής του "σπασμένου παραθύρου" είναι ότι ένα ποσοστό των μικροεγκληματίων έχει κάνει και χειρότερα πράγματα. Δυστυχώς η ευτυχώς δουλεύει.

Τώρα το συγκεκριμένο μέτρο μου φαίνεται λίγο περίεργο γιατί δεν κάνεις κάτι παράνομο. Ενδεχομενως να έχει να κάνει με την τρομουστερία... Παρεπιμπτόντως ο δήμος της Νέας Υόρκης έχει πλυθησμό κοντά στα 9 εκατομμύρια, ενώ η μητροπολιτική περιοχή πάνω από δέκα.

 
At 10/3/07 10:51 μ.μ., Blogger the BluElephant said...

σάμουαν το στοπ δε μασίν!

 
At 11/3/07 12:40 π.μ., Blogger μαριέλε μαστροκάλου said...

Καλησπέρα σε όλους.Δέν χρειαζόμαστε τυχερές τσάντες.Ανθρώπους να μάς αγαπάνε χρειαζόμαστε σήμερα.Φιλιά.

 
At 11/3/07 12:07 μ.μ., Blogger ANTEPTO said...

Προσωπικά, φίλε Μιχάλη, πιστεύω ότι η ασύδωτη αστυνόμευση μέσα στη Δημοκρατία περιορίζει δραματικά την ελευθερία του πολίτη και δυστυχώς είναι αντίστοιχη (εκ διαμέτρου) με την ασυδωσία και οχλοκρατία, καθόσον σύμφωνα με τον Πλάτωνα "η υπερβολική ελευθερία μετατρέπεται σε υπερβολική δουλεία και για το άτομο και για την πολιτεία". Ποιό είναι άραγε το μέτρο!

 
At 11/3/07 12:31 μ.μ., Blogger christina said...

Ιδανικά, το μέτρο θα δινόταν από την Παιδεία σαν οδηγό αξιών και συμπεριφοράς.
Το πρόβλημα είναι ότι η Παιδεία αναζητά τα διδάγματα της στη ζωή ανθρώπων-προτύπων.
Κι εκεί υπάρχει έλλειμα ή
-χειρότερα - απροθυμία.

 
At 12/3/07 1:40 π.μ., Blogger Jason said...

Ναι ότι όλα τα άλλα προβλήματα τα λύσανε δηλαδή, αυτό τους μάρανε.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home