Την κέρδισε η ερωμένη

«Η Βαρκελώνη είναι η σύζυγός μου και η Βηρυτός η ερωμένη μου». Πάντα ευρηματική, πάντα μαχητική και κεφάτη, η Μαρούχα Τόρρες της Ελ Παΐς παρουσίασε αυτή την εβδομάδα το καινούργιο της βιβλίο.

Τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να αφήσεις τον τόπο σου, τους φίλους σου, το γραφείο όπου μελετάς, τα μπαράκια όπου πίνεις τα ντράι μαρτίνι σου, και να μετακομίσεις σε μια πόλη που οι βόμβες δεν την ξέχασαν στην πραγματικότητα ποτέ; Μπορεί να είναι η κούραση από τις βόλτες σε μέρη που δεν σε εμπνέουν πια, η μοναξιά, η αίσθηση ότι γερνάς και θέλεις να ανανεωθείς. Μπορεί να είναι η έλξη για τόπους που διατηρούν ακόμη μια μαγεία, για ανθρώπους οι οποίοι κρατούν μέσα τους μια ειλικρίνεια και μια ζέστη που στους Ευρωπαίους δεν τη βρίσκεις πια. Μπορεί να έχεις κι έναν εντελώς προσωπικό λόγο: η Μαρούχα Τόρρες έχασε δύο φίλους της, συγγραφείς γνωστοί και οι δύο, τον Μανόλο Βάθκεθ Μονταλμπάν και τον Τερένσι Μόις, το πολέμησε, αλλά μια μέρα αισθάνθηκε να πνίγεται, κι αποφάσισε να αφήσει τη σύζυγο και να πάει να βρει την ερωμένη.

Ο Λίβανος είναι ο τόπος από τον οποίο περνούν όλα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, λέει η Ισπανίδα δημοσιογράφος στην Ελ Παΐς με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της «Η ερωμένη σε πόλεμο» (εκδ. Planeta). Ο Λίβανος εφηύρε όσα συμβαίνουν στο Ιράκ. Στον Λίβανο κυκλοφορούν 500 κατάσκοποι από την Αμερική και το Ισραήλ που προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν ολόκληρη την περιοχή. Κι αυτό το δράμα δεν θα τελειώσει ποτέ. Για να τελειώσει, πρέπει πρώτα να τελειώσει το ανθρώπινο είδος. Υπάρχουν μερικές χώρες που είναι καταραμένες για γεωγραφικούς λόγους, και ο Λίβανος είναι μία απ' αυτές. Και να φανταστεί κανείς ότι στις αρχές της δεκαετίας του '60 ήταν ένας ευλογημένος τόπος! Κάπου εκεί έχασε και την κουλτούρα του. Οι Λιβανέζοι διαβάζουν το «Vanity Fair» πριν απ' όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά δεν έχουν πια κουλτούρα. Είναι βέβαια υπέροχοι άνθρωποι. Για να τους περιγράψει, η Τόρρες χρησιμοποιεί μια φράση του Τένεσι Ουίλιαμς: «Πάντα στηριζόμουν στην καλοσύνη των ξένων». Είναι πολύ φιλικοί με τους ξένους, σκίζονται να τους εξυπηρετήσουν, κρίμα που δεν δείχνουν την ίδια διάθεση και μεταξύ τους...

Υπέροχη είναι πάντα και η Βηρυτός, παρ' όλο που έχει μετατραπεί πια σε πόλη-φάντασμα. Παρά ταύτα, αντίθετα με τις πόλεις του Μάγρεμπ, δεν βλέπεις εκεί παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα στον δρόμο ή να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε. Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι οι Λιβανέζοι δεν έχουν μέλλον. Οι νέοι φεύγουν, κι αυτοί που μένουν είναι καταδικασμένοι να αλληλοσκοτώνονται κάθε 15 χρόνια. Μα η πόλη θα ζήσει, είναι σαν τον βράχο. Ή σαν τη γυναίκα που χάνει τα παιδιά της, αλλά καταφέρνει να γεννήσει ξανά.