Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007

Στους ρυθμούς του μπαντονεόν



Το αποκαλούν «Tango Queer», αλλά δεν αφορά μόνο τους ομοφυλόφιλους. Είναι μια αλλαγή ρόλων, μια ανατροπή της παράδοσης, και ως εκ τούτου μια επανάσταση στη χώρα του Πιατσόλα και του Κάρλος Γκαρντέλ.

Ο 39χρονος Μαρσέλο, που εργάζεται σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, πηγαίνει σχεδόν κάθε βράδυ στο «Μιλόνγκα Μάρσαλ». Και αναλαμβάνει να εξηγήσει ευχαρίστως στον ανταποκριτή της Στάμπα το καινούργιο φαινόμενο με το οποίο έχει παθιαστεί ο ίδιος και χιλιάδες ακόμη συμπατριώτες του. «Το τάνγκο είναι ένας χορός όπου τα βήματα του άνδρα καθρεφτίζουν αυστηρά εκείνα της γυναίκας. Στην εκδοχή Queer, αντίθετα, χορεύεις χωρίς κανόνες και χωρίς να υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα: ο καθένας μπορεί να προσδιορίσει τον δικό του χώρο στο εσωτερικό του ζευγαριού και κανείς δεν κρίνει τη συμπεριφορά των άλλων». Στο Μάρσαλ χορεύουν άνδρες με άνδρες, γυναίκες με γυναίκες, και κανείς δεν ενοχλείται, κανείς δεν επαναστατεί εναντίον αυτής της ιεροσυλίας.

Είναι αλήθεια ότι το κοινό αποτελείται κυρίως, αν και όχι αποκλειστικά, από ομοφυλόφιλους. «Queer», άλλωστε, είναι ένας όρος που κατασκευάστηκε την περασμένη δεκαετία στις Ηνωμένες Πολιτείες για να παρουσιάσει τους γκέι ως κάτι παράξενο και να τους στιγματίσει. Στη συνέχεια, όμως, εκείνοι τον υιοθέτησαν και του άλλαξαν χρώμα. Κι αν τώρα τον συσχέτισαν στην Αργεντινή με τη μιλόνγκα και το τάνγκο, είναι επειδή πολλοί εραστές αυτού του χορού είχαν βαρεθεί να αντιμετωπίζουν εχθρικά βλέμματα στα παραδοσιακά μπαρ, που είναι αρκετά συντηρητικά. «Όσοι αντιδρούν στον νέο χορό δεν καταλαβαίνουν ότι όποιος μαθαίνει να αλλάζει ρόλους στο εσωτερικό του τάνγκο χορεύει καλύτερα και διασκεδάζει περισσότερο», λέει η ψυχολόγος Μαριάνα Φαλκόν. «Οι μεγάλοι χορευτές ανέκαθεν δοκίμαζαν τα γυναικεία βήματα για να τελειοποιήσουν το στυλ τους. Κι όποιος μελετήσει τους στίχους των πιο διάσημων τραγουδιών θα διαπιστώσει ότι μιλούν για άνδρες μόνους και εγκαταλελειμμένους από τις γυναίκες τους».

Αυτή η ρεβάνς του τάνγκο μεταξύ ανδρών συνοδεύεται από την άνθηση του τουρισμού των γκέι στο Μπουένος Άιρες. Η πρωτεύουσα της Αργεντινής έχει γίνει εδώ και μερικά χρόνια η νέα Μέκκα των γκέι, «κλέβοντας» αυτόν τον τίτλο από το Σαν Φρανσίσκο. Και τον ερχόμενο Νοέμβριο οργανώνει το πρώτο διεθνές φεστιβάλ Tango Queer. «Δεν θα είναι μόνο ένας διαγωνισμός», σημειώνει η Ροξάνα Γκαργκάνο, στην οποία οφείλει το όνομά του ο νέος χορός. «Θα είναι μια μεγάλη γιορτή για να συναντήσουμε τους φίλους με τους οποίους βρισκόμαστε εδώ και χρόνια σε επαφή. Κι όπως το φεστιβάλ τάνγκο που οργανώνει κάθε χρόνο ο δήμος κλείνει πάντα με μια υπαίθρια μιλόνγκα κοντά στην Πλατεία του Μάη, έτσι κι εμείς ονειρευόμαστε μια παρέλαση στους ρυθμούς του μπαντονεόν, στην καρδιά της πιο χορευτικής πόλης του κόσμου».

11 Comments:

At 21/2/07 12:38 μ.μ., Blogger Ελένη said...

«Όσοι αντιδρούν στον νέο χορό δεν καταλαβαίνουν ότι όποιος μαθαίνει να αλλάζει ρόλους στο εσωτερικό του τάνγκο χορεύει καλύτερα και διασκεδάζει περισσότερο»

Γιαυτό και με τις φίλες μου, μικρές, βλέπαμε γκαίυ τσόντες για να μάθουμε κανένα κόλπο της προκόπας....

Πάντως ο θρύλος, θέλει το τάνγκο να ξεκίνησε ως ανδρικός χορός στους οίκους ανοχής του Μπουένος Άιρες, μεταξύ των ανδρών-πελατών που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους.

Όσο για την πόλη των Καλών Αέρηδων ακούω μόνο το όνομά της και ανατριχιάζω μιας κι όταν βρέθηκα εκεί ήμουν ερωτευμένη με μεταμοντέρνο γκομενίδιο μέχρις εκεί που δεν πήγαινε άλλο.

Αχ κύριε Μητσέ μου, τί ωραία που τα γράψατε σήμερα! Ξεκολλήσατε λίγο από τα ντεκαβλέ τα Γαλλιά και διαβάσαμε κάτι ωραίο!

 
At 21/2/07 1:32 μ.μ., Blogger sensualmonk said...

να και μια ωραία [κι ενδιαφέρουσα: with a twist] 'επιστροφή στις ρίζες'

[ελενί, vous êtes [une] divine [commentatrice [sic]]]

 
At 21/2/07 1:48 μ.μ., Blogger rockerblogger said...

Μιχάλη, προλαμβάνοντας μια θυμωμένη απάντηση σου περί "ομοφοβίας" (που μου το έχεις αποδώσει με αφορμή ένα άλλο σχετικό σχόλιο μου:) σπεύδω πρώτα να σου θυμίσω την πάγια θέση μου υπερ του δικαιώματος της ελεύθερης αναζήτησης της ηδονής. Συνεπώς, είναι αυτονόητο ότι η ομοφυλοφιλία ούτε με ενοχλεί ούτε με φοβίζει.

Με ενοχλεί όμως - ενοχλεί μάλλον την αισθητική μου - η εικόνα δύο ανδρών να χορεύουν τάνγκο. Όχι επειδή είναι πιθανόν ομοφυλόφιλοι, αλλά επειδή είναι αντιαισθητικό.

Το ίδιο με ενοχλεί να βλέπω άνδρα να λικνίζεται με άλλον άνδρα στο τσιφτετέλι.

Δεν με ενοχλεί καθόλου - αντιθέτως, μου αρέσει πολύ - να βλέπω άνδρα (ομοφυλόφιλο ή μη) να ρίχνει ωραίες ζειμπεκιές.

Ο χορός είναι τέχνη. Είναι υπόθεση αισθητικής, όχι ερωτικής επιλογής.

ΥΓ
Φαντάζομαι η Ελένη θα βρει ντεκαβλέ το σχόλιο μου και θα με αρχίσει στα.. χαστούκια:)

 
At 21/2/07 2:07 μ.μ., Blogger Ελένη said...

Αχ κύριε rockerblogger μου, εμείς οι δύο τελικά μόνο στη στάση "μεσανατολικό" συμφωνούμε αν και υποψιάζομαι πως έχετε μερικές ελλειψούλες σ'αυτό το μικρό θεματάκι.

Το τσιφτετέλι είναι μοναχικός χορός, το τάνγκο κατά τη γνωστή παροιμία, θέλει πάντα δύο. Βάζω στοίχημα πως δεν θα σας αρέσει και μια εκδοχή που η γυναίκα θα οδηγεί το χορό, θα σας φαινόταν εξίσου απωθητική κι όμως συμφωνώ ότι είναι ο κατεξοχήν χορός που επιδέχεται τέτοια σκηνικά.

Δια του λόγου το αληθές, κοιτάξτε αυτό το κλιπάκι από την ταινία της Σάλλυ Πόρτερ " Μαθήματα Τάνγκο". Η ταινία δεν βλέπεται όμως, έχει απίστευτα χορευτικά με τον θεϊκό Πάμπλο Βερόν. Στο κλιπάκι αυτό χορεύει η πρωταγωνίστρια με τρεις άντρες! Αυτά είναι κόλπα! Έχει γράψει και το Αθηναιουλίνι ( εντελώς κουτό) για το τάνγκο, τη μαγειρική και τις εκδοχές του φλερτ και μάλιστα όπως είχα διαβάσει σε κάτι κουτσομπολίστικa περιοδικά, κάποιες ψυχές εδώ μέσα δοκίμασαν και τις συνταγές εκείνου του ποστ. Έκτοτε τον αποκαλούν promising μάγειρα, καλά να πάθει!!

Μονσιέ sensualmonk θα είχα να πω πολλά για το nickname σας αλλά εδώ μέσα τα υπόλοιπα παιδιά είναι του κατηχητικού και θα τα εξάψω, I'm afraid...

 
At 21/2/07 3:31 μ.μ., Blogger rockerblogger said...

Ελένη μου, με εξάπτεις, πρόσεχε!

Πάντως μια γυναίκα με τρεις άντρες (το δοκίμασα κάποτε:) είναι ολίγον υπερβολικό τελικά.. και κάπως κουραστικό (για τους άντρες:) κυρίως αν η πίστα του.. χορού είναι κανονικών διαστάσεων!

Ενώ μια γυναίκα με δυο άντρες.. χορεύουν πιο όμορφα, και μπορούν να αλλάζουν.. φιγούρες με άνεση:)

ΥΓ
Ρε Μιχάλη τι θα γίνει με σένα; Θα γράψεις τίποτα για το Μεσανατολικό να.. ανάψουν αλλιώς τα αίματα, ή θα μας κολάζεις συνέχεια;)

 
At 21/2/07 4:49 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Κοίτα, ροκερμπλόγκερ, μόλις έλαβα ένα τηλεφώνημα από ένα μέλος της ευρύτερης παρέας που μου είπε ότι τα έχουμε κάνει λίγο μπάχαλο εδώ μέσα. Δεν σοβαρεύεσαι, λέω εγώ; Δηλαδή χρειάζεσαι τις Διαστάσεις για να αναπτύξεις τις σχέσεις σου με την Ελένη, τον Αθήναιο ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον;
ΛΟΛ, που λέει και μια ψυχή.
Παρεμπιπτόντως, που ήταν το ταξιδάκι αναψυχής;

 
At 21/2/07 5:14 μ.μ., Blogger Αθήναιος said...

Συμφωνώ κι εγώ. Διάβαζα με εξαιρετικό ενδιαφέρον τις κοινωνιολογικές αναλύσεις ορισμένων σχολιαστών και ήρθαν αυτοί οι δύο, ο φίλος των Παλαιστινίων με την έξαλλη και τα έκαναν μπάχαλο αν και εδώ που τα λέμε, η έξαλλη σας συγκράτησε όλους χθες που το ζήτημα ήταν σοβαρό.

Πάω να ιδρύσω κόμμα κι έρχομαι να κάνω μια σοβαρή κοινωνικοπολιτική ανάλυση για το τάνγκο.

 
At 21/2/07 6:16 μ.μ., Blogger Ελένη said...

Το Αθηναιουλίνι πιστεύει πως ΑΝ ΘΕΛΩ δεν μπορώ να κάνω μια ανάλυση γιαυτά που πίστευε par example ο Emile Durkheim για το τάνγκο. Όμως μπορώ να κάνω αναλύσεις και για τις απόψεις της Alina Reyes ( κάντε μόνοι σας googling βαριέμαι να λινκάρω), τη Rachel Kramer Bussel, τη Xaviera Hollander κι άλλες διάσημες κοινωνιολόγους παύλα ανθρωπολόγους παύλα μπιχεβιορίστριες που έχουν αναλύσει εξαιρετικά καυτά θέματα της καθημερινότητας.

Άντε μην τα πάρω τώρα.

 
At 21/2/07 7:14 μ.μ., Blogger christina said...

'Μεσανατολικό' του το κάναμε το μπλογκ του ανθρώπου, απαπά!

Το τσιφτετέλι 'ελληνικού' στυλ με ενοχλεί οταν το χορεύουν άνδρες, εκεί όμως που είναι παραδοσιακός τους χορός και 'πιάνουν' τη διαφορά δε μ'ενοχλεί καθόλου.
Το τανγκό δυο ανδρών ή δυο γυναικών μ'ενοχλεί όπως το σκουλαρίκι στο φρύδι: αισθητικά. Κατά τα άλλα, άμα ο κόσμος διασκεδάζει και δεν γεμίζει το κεφάλι του με άχρηστες στεναχώριες, εμένα δε μου πέφτει λόγος.
Ρωτάω εγώ κανέναν όταν χορεύω; Όχι.
.............
Αν και δεν το έχω εντοπίσει ακριβώς, νομίζω πως θέλω τα πράγματα να διατηρούν τη μορφή τους και η οποιαδήποτε εξέλιξη να μην αλλοιώνει τα παλιά αλλά να δημιουργεί καινούρια, που θα διαδοθούν, θα δοκιμαστούν και θα κριθούν αναλόγως.

 
At 21/2/07 10:45 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

...το τάγκο (άκου... τάγκο! ταγκό το λέμε ρε στα ελληνικά! Υπήρχε και πριν γεννηθούμε, όλοι εδώ!) Πρόντι-Ντ'Αλέμα, τι σας λέει;

 
At 22/2/07 12:39 π.μ., Blogger rockerblogger said...

Φίλτατε κι αγαπητέ Μιχάλη,

επειδή από τις Διαστάσεις σου ξεκίνησε το ταξίδι μου στην μπλογκόσφαιρα, κι επειδή εδώ έγραψα το πρώτο μου σχόλιο, όφειλα να αφήσω εδώ και το τελευταίο.

Σε ευχαριστώ πραγματικά, για όλα. Κυρίως για τη φιλοξενία και τη φιλία.

Με τίμησες και με τα δύο.

Σου εύχομαι ολόψυχα υγεία και δύναμη.

Καλή συνέχεια!

ΥΓ1
Θα συνεχίσω, φυσικά, να διαβάζω κάθε μέρα σχεδόν τις Διαστάσεις, όπως έκανα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

ΥΓ2
Σήμερα διάλεξες να με μαλώσεις βρε;;;!!! Που ετοίμαζα τη μεγάλη μου έξοδο!!!
:)))

ΥΓ3
Το αντίο στους υπόλοιπους φίλους το έγραψα στο ροκάδικο!

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home