Τουλάχιστον κάνουν πολλά παιδιά...

«Πες κάτι αριστερό!». Η πρόκληση που είχε απευθύνει ο Νάνι Μορέτι στον Μάσιμο Ντ'Αλέμα σε μια συγκέντρωση της ιταλικής Αριστεράς δεν θα ακουστεί στις σημερινές προκριματικές εκλογές των Γάλλων ομοϊδεατών του. Πάνω απ' όλα, η «χρήσιμη ψήφος».

Τρεις ενδιαφέρουσες τηλεοπτικές αναμετρήσεις. Πολλές συνεντεύξεις στον Τύπο. Έντονες συζητήσεις γύρω από ιδέες που συχνά προκάλεσαν δυσάρεστες εκπλήξεις. Δημοσκοπήσεις, υπολογισμοί, στοιχήματα. Η σημερινή ψηφοφορία των 218.771 μελών του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος γίνεται με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Κάτι περίεργο όμως γίνεται με τους υποψηφίους. Ο θεωρούμενος πιο «αριστερός» από τους τρεις, ο πρώην πρωθυπουργός Λωράν Φαμπιούς, είναι ο ίδιος άνθρωπος που στις βουλευτικές εκλογές του 2002 είχε χαρακτηρίσει το πρόγραμμα του κόμματος υπερβολικά αριστερό. Στη συνέχεια βέβαια άλλαξε, τα έβαλε με τον καπιταλισμό και την Ευρώπη των μονοπωλίων, και συνέβαλε αποφασιστικά στην περυσινή απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης.

Η σημερινή μάχη γίνεται έτσι ανάμεσα σε έναν λαϊκιστή, έναν κεντρώο που δυσκολεύεται να διεγείρει τα πλήθη και μια χαρισματική «δεξιά». Φαβορί είναι η τελευταία. Και ο λόγος δεν είναι οι θέσεις της, πολλές από τις οποίες παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αλλά οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η αιρετική «Σεγκό» είναι η μόνη που μπορεί να κερδίσει τον τρομερό «Σαρκό». Οι Γάλλοι σοσιαλιστές δεν έχουν περιθώρια για πειράματα, τους καταδιώκει το σύνδρομο του Λεπέν - ο αρχηγός του Εθνικού Μετώπου είχε πάρει 16% στον πρώτο γύρο του 2002 πετώντας έξω τον Λιονέλ Ζοσπέν, και αυτή τη φορά λένε ότι μπορεί να φτάσει το 20%. Χρειάζεται λοιπόν ένας υποψήφιος που μπορεί να διεισδύσει στο στρατόπεδο του αντιπάλου, ο πονηρός Κον-Μπεντίτ το κατάλαβε από την αρχή, κι επειδή δεν πιστεύει ότι οι κοινωνίες προχωρούν με αίμα αλλά με μεταρρυθμίσεις, πήρε το μέρος της Σεγκολέν.

Ο Εμμανυέλ Τοντ, πάλι, διαφωνεί. Ο Σαρκοζί και η Σεγκολέν είναι «υποψήφιοι του κενού», λέει ο Γάλλος δημογράφος στη Μοντ, γιατί αρνούνται να μιλήσουν για τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων. Τα τελευταία χρόνια, εκτός από τα λαϊκά στρώματα, τους εργάτες (κυρίως άνδρες) και τους υπαλλήλους (κυρίως γυναίκες), εισήλθε στις τάξεις των «διαφωνούντων» και ένα κομμάτι της μεσαίας τάξης, η «μέση μεσαία» τάξη. Η κυριαρχία του ελεύθερου εμπορίου οδηγεί σε αύξηση των ανισοτήτων και ασκεί ισχυρή πίεση στους μισθούς, άρα και στη ζήτηση. Η ελίτ, το ανώτερο 20% της κοινωνίας, δείχνει να μην το καταλαβαίνει, αλλά η κρίση θα εκδηλωθεί πολύ γρήγορα, η ρήξη του συστήματος είναι κοντά. Στην κρίση αυτή, τα δύο μεγάλα κόμματα απαντούν με δύο παράλογους υποψηφίους, δύο ανθρώπους που έχουν απομακρυνθεί από τις παραδόσεις του γκωλισμού και του σοσιαλισμού. Αλλά η ελπίδα δεν έχει χαθεί: αν στην Αγγλία τα παιδιά τα κάνουν οι εργάτες και η μεσαία τάξη δεν έχει καιρό, στη Γαλλία η μεσαία τάξη ξεχωρίζει τόσο για τις πολιτιστικές της δραστηριότητες όσο και για την υψηλή της γονιμότητα...