Οι ανασφάλιστοι δεν ψήφισαν

Σαράντα επτά εκατομμύρια Αμερικανοί στερούνται οποιασδήποτε κοινωνικής ασφάλισης. Αν οι άνθρωποι αυτοί προσέρχονταν στις κάλπες, είναι βέβαιο ότι θα νικούσε ο συνδυασμός «Έξω όλοι!».

Το αμερικανικό σύστημα έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες. Η υγεία, για παράδειγμα, θεωρείται αγαθό, αλλά όχι δικαίωμα. Οι εταιρείες δεν είναι υποχρεωμένες να προσφέρουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους υπαλλήλους τους. Συνήθως το κάνουν για τα στελέχη τους, αλλά όχι και για τους working poor, τους φτωχούς εργαζομένους. Ο αριθμός των ανασφάλιστων αυξάνεται έτσι συνεχώς: από το 2000, που ανέλαβε την εξουσία ο Τζωρτζ Μπους, οι αποκλεισμένοι από το σύστημα υγείας έχουν αυξηθεί κατά 6,8 εκατομμύρια και έχουν φτάσει τα 46,6 εκατομμύρια. «Πολλοί απ' αυτούς αναγκάζονται όταν αρρωστήσουν να πουλήσουν τα σπίτια τους» λέει στον ανταποκριτή της Λιμπερασιόν ο Ούτε Ράινχαρντ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. «Άλλοι σταματούν να πληρώνουν για τις σπουδές των παιδιών τους».

Το πρόβλημα αφορά ολόκληρη τη χώρα, ακόμη και τις μεγάλες πόλεις. Σύμφωνα με μια μελέτη του ερευνητικού κέντρου Urban Institute, 1,6 εκατομμύρια ενήλικες και παιδιά που ζουν στη Νέα Υόρκη (το ένα πέμπτο του πληθυσμού) είναι ανασφάλιστοι. Η μόνη λύση που έχουν όταν πάθουν κάτι σοβαρό είναι τα επείγοντα περιστατικά, όπου γίνεται προσπάθεια να «σταθεροποιηθεί» η κατάστασή τους. Σε μια προσπάθεια να περιορίσει την έκταση αυτού του φαινομένου, που δεν τιμά και τόσο τη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου, η κυβέρνηση χρηματοδοτεί χίλια κοινοτικά κέντρα σε όλη τη χώρα, που προσπαθούν να εφαρμόσουν μια προληπτική ιατρική προσφέροντας σχετικά μειωμένες τιμές. Το William Ryan Center, για παράδειγμα, κοντά στο Σέντραλ Παρκ, χρεώνει 32 δολάρια την επίσκεψη (ανεξαρτήτως των εξετάσεων που γίνονται) και 7 δολάρια τη συνταγή (ανεξαρτήτως του αριθμού των φαρμάκων που αγοράζονται). Αλλά και αυτές οι τιμές είναι για πολλούς απαγορευτικές.

Μια άλλη ιδιαιτερότητα του αμερικανικού συστήματος υγείας είναι ότι θεωρεί τη φροντίδα των δοντιών θέμα εμφάνισης και όχι υγείας (!) Αν, για παράδειγμα, πρέπει να κάνει κάποιος μια γέφυρα και δεν μπορεί να την πληρώσει, καταφεύγει στην εξαγωγή - γεγονός που έχει επιπτώσεις στη διατροφή του και εν τέλει στην υγεία του. Απέναντι σ' αυτές τις δυσκολίες, πολλοί αναζητούν λύσεις χρησιμοποιώντας τη φαντασία τους. Ο Νικ Στήβενς, ένας 32χρονος ηθοποιός που ζει στη Νέα Υόρκη και τα τελευταία επτά χρόνια είναι ανασφάλιστος, αξιοποιεί τις προσφορές ορισμένων οδοντιάτρων που χρεώνουν τη μισή τιμή για την πρώτη επίσκεψη. «Κάθε φορά βλέπω διαφορετικό γιατρό», λέει. «Προς το παρόν τα κουτσοκαταφέρνω».

Μοναδικοί προνομιούχοι του συστήματος είναι οι πολύ φτωχοί, που καλύπτονται από το σύστημα Medicaid και οι πολύ ηλικιωμένοι, που καλύπτονται από το πρόγραμμα Medicare. Το κοινωνικό κόστος που αντιστοιχεί σε αυτούς είναι μικρό, έτσι κι αλλιώς πεθαίνουν γρήγορα.