Σύνδρομο κατωτερότητας

Οι Δημοκρατικοί ενδέχεται να κερδίσουν τις σημερινές εκλογές για την ανανέωση του Κογκρέσου. Αλλά η μάχη για τον διαχωρισμό της θρησκείας και της κουλτούρας από την πολιτική μόλις τώρα αρχίζει. Τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη.

Όλα άρχισαν το 1994, πέντε χρόνια μετά την πτώση του κομμουνισμού, όταν οι Ρεπουμπλικανοί ανέκτησαν τον έλεγχο του Κογκρέσου. Ξεκίνησε τότε η σταδιακή μετατροπή της τέχνης της πολιτικής σε μια σύγκρουση πολιτισμών, πρώτα στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών και στη συνέχεια σε πλανητικό επίπεδο. Στα δώδεκα χρόνια που ακολούθησαν - γράφει με τον γνωστό γλαφυρό της τρόπο η Μπάρμπαρα Σπινέλλι στη Στάμπα - άλλαξαν πολλά στην Αμερική. Άλλαξε κατ' αρχήν η ιδέα του πολέμου, που από ψυχρός έγινε θερμός, κι από περιορισμένης διάρκειας έγινε διαρκής. Άλλαξε ύστερα η σχέση ανάμεσα στην εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία, με την κυβέρνηση να συγκεντρώνει τεράστιες εξουσίες και να καταργεί το Κογκρέσο και τους κανόνες δικαίου. Άλλαξε ακόμη η έννοια της νομιμότητας, με τα βασανιστήρια να θεωρούνται πλέον θεμιτή μέθοδος ανάκρισης και το habeas corpus να πετιέται στα σκουπίδια.

Αυτό που ξεκίνησε ουσιαστικά το 1994 ήταν μια επανάσταση βασισμένη στον φόβο, στην περιφρόνηση των θεσμών και στην ανάγκη των «μικρών» να εκδικηθούν για τη μακρά πολιτιστική ηγεμονία της φιλελεύθερης Αριστεράς. Στόχος αυτής της επανάστασης, σύμφωνα με τον εμπνευστή της Νιουτ Γκίνγκριτς, ήταν όλα όσα αντιπροσώπευαν τις τελευταίες δεκαετίες οι Δημοκρατικοί: το '68, ο αντιπατριωτισμός στη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ και της καθαίρεσης του Νίξον, το ισχυρό Κράτος. Μια θολή και ολισθηρή λέξη, οι Αξίες, εισέβαλε στην πολιτική και την κουρέλιασε.

Αυτή είναι η δύναμη των Ρεπουμπλικανών και η αδυναμία των αντιπάλων τους. Οι Δημοκρατικοί στην Αμερική, όπως και πολλά αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, συμπεριφέρονται λες και η κυριαρχία της συντηρητικής επανάστασης είναι δεδομένη και αιώνια. Είναι πεπεισμένοι ότι στην εποχή μας μόνο μια δεξιά πολιτική είναι δυνατή, και υπόσχονται απλώς να την ακολουθήσουν με πιο επιδέξιο και πιο αποτελεσματικό τρόπο. Αντίθετα με τους Ρεπουμπλικανούς, δεν έχουν ένα δικό τους πρόγραμμα να προτείνουν, που να επαναφέρει την αυτονομία της πολιτικής. Δεν έχουν καν ηγέτη. Οι αξίες και η θρησκεία έχουν κεντρική θέση και στα δικά τους προγράμματα, το βλέπουμε στην περίπτωση της Χίλαρι, ακόμη και του Ομπάμα, όπως και του Μπλαιρ και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Οι Αμερικανοί Δημοκρατικοί και οι Ευρωπαίοι αριστεροί διακατέχονται από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στη Δεξιά, παρ' όλο που η τελευταία έχει αποτύχει σε όλα τα επίπεδα. Απέτυχε στο Ιράκ, κι αυτό δεν αλλάζει με την καταδίκη του Σαντάμ. Απέτυχε στο μέτωπο της τρομοκρατίας. Απέτυχε να τιμήσει το συμβόλαιό της με τους πολίτες, νομιμοποιώντας αδιάντροπα τις ωμές παρεμβάσεις στην ιδιωτική τους ζωή. Αλλά ακόμη δεν έχει ηττηθεί.