Επειδή τον λένε Μοχάμεντ

Ο Μοχάμεντ Τατζέρ γεννήθηκε πριν από 37 χρόνια σε ένα προάστιο του Παρισιού, το Μονφερμέιγ. Ο πατέρας του ήταν μέλος του Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου της Αλγερίας και εγκαταστάθηκε στη Γαλλία το 1963. Εκείνος τον έμαθε να ζει, ήταν πάντα ο καλύτερός του δάσκαλος. Ο Μοχάμεντ έχει επτά αδελφούς και δύο αδελφές. Το όνειρό του ήταν να γίνει γεωλόγος. Έγινε οδηγός λεωφορείου. «Επειδή με λένε Μοχάμεντ», όπως λέει. Το βράδυ της 2ας Νοεμβρίου 2005 έκανε δρομολόγιο με ένα από εκείνα τα αρθρωτά λεωφορεία των 22 μέτρων. Τα λάτρευε πάντα αυτά τα λεωφορεία. Σε μια στάση ανεβαίνει μια ανάπηρη ηλικιωμένη γυναίκα, η Ζοέλ. Ο Μοχάμεντ τη βοηθά να εγκατασταθεί και ξεκινά ξανά. Στα 30 μέτρα τον σταματά ένας φλεγόμενος σκουπιδοτενεκές. Κάποιος πετάει από το παράθυρο ένα στουπί βουτηγμένο στο οινόπνευμα. «Άνοιξα όλες τις πόρτες και είπα στον κόσμο να κατέβει», διηγείται στη Μοντ. «Δύο τύποι μπήκαν τότε από μπροστά και περιέλουσαν την ανάπηρη με βενζίνη. Ένας τρίτος τής έβαλε φωτιά. "Θα πεθάνω", φώναζε. Την τράβηξα έξω, έβγαλα τη ζακέτα της, έσβησα με τα χέρια μου τις φλόγες. Ύστερα ξαναμπήκα στο φλεγόμενο λεωφορείο για να πάρω την τσάντα της».

Όταν ο Μοχάμεντ γύρισε στο σπίτι του και άνοιξε την τηλεόραση, είδε τις σκηνές από τις εκτεταμένες ταραχές. Στα κανάλια αρνήθηκε να μιλήσει γι' αυτό που έκανε. Ούτε χρήματα δέχθηκε. Για να ηρεμήσει, πήγε στην Αλγερία. Εκεί έμαθε την πρόθεση του προέδρου Σιράκ να τον παρασημοφορήσει. Όταν επέστρεψε στη Γαλλία, μίλησε με όλους τους μεγάλους, τον «Σαρκό», τον Σιράκ, τον Βιλπέν. Του άρεσε πολύ αυτό, αλλά η επιστροφή του στο Μονφερμέιγ ήταν πιο πολύπλοκη. Ένα πρωί, η φίλη του βρήκε στο αυτοκίνητό της ένα σημείωμα που έγραφε: «Πες στον αγαπημένο σου να το βουλώσει». Κι όμως εκείνος δεν είχε κάνει τίποτα, δεν είχε αναγνωρίσει κανέναν στις φωτογραφίες που του είχαν δείξει. Μια άλλη μέρα τον πέτυχαν κάτι νεαροί στον σταθμό και τον απείλησαν. Φοβήθηκε και αποφάσισε να μετακομίσει, αλλά η φίλη του δεν τον ακολούθησε. Άρχισε να παίρνει φάρμακα. «Ντρέπομαι για τον κόσμο στον οποίο ζω, θα ήθελα μια αξιοπρεπή δουλειά, γυναίκα, παιδιά». Το μόνο που του έμεινε είναι τα μετάλλια, ήθελε να τα πετάξει, αλλά ένας συνάδελφός του δεν τον άφησε. «Μην ξεχνάς ότι είσαι Άραβας, αδελφέ μου», του είπε, «και αυτά τα μετάλλια παίρνουν εκδίκηση για τους γονείς μας».

Αν ξαναβρισκόταν σήμερα στην ίδια θέση, δεν το συζητά, θα έβγαζε φυσικά και πάλι τη Ζοέλ από το λεωφορείο. «Ύστερα, όμως, θα έπεφτα εγώ στις φλόγες. Για να πεθάνω μέσα στο λεωφορείο μου».