Επικίνδυνες κινήσεις
Καθώς πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα της αμερικανικής κυβέρνησης στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, περίεργες κινήσεις παρατηρούνται στην Αραβική Θάλασσα. Μια τεχνητή κρίση είναι πάντα χρήσιμη - αλλά και ιδιαίτερα επικίνδυνη.
Η επαρχία Ανμπάρ, δυτικά της Βαγδάτης, δεν ελέγχεται πια ούτε από τις αμερικανικές ούτε από τις ιρακινές δυνάμεις. Η επαρχία Ντιγιάλα, στα βορειοανατολικά, χαρακτηρίστηκε πρόσφατα από τον Πάτρικ Κόκμπερν της Ιντιπέντεντ «δημοκρατία των Ταλιμπάν». Πάνω από 100 Ιρακινοί πέφτουν κάθε μέρα θύματα της βίας, ενώ μεγάλες απώλειες έχουν και οι Αμερικανοί: μέσα σε πέντε μόλις ημέρες, από τις 15 ώς τις 19 Σεπτεμβρίου, τραυματίστηκαν 200 Αμερικανοί στρατιώτες. Την ίδια ώρα, οι Ταλιμπάν επεκτείνουν τη δράση τους στο Αφγανιστάν, όπου ελέγχουν πλέον πολλές περιοχές στα νότια και τα νοτιοανατολικά. Ο τίτλος που είχε το Νιούζουικ στη διεθνή (αλλά όχι, περιέργως, και στην αμερικανική) έκδοση της 2ας Οκτωβρίου είναι χαρακτηριστικός: «Χάνοντας το Αφγανιστάν: η άνοδος του Τζιχαντιστάν».
Είναι πλέον εμφανές ότι ο στρατηγικός στόχος τον οποίο έθεσε η κυβέρνηση Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου (εγκατάσταση φιλικών καθεστώτων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, ώστε να μειωθεί η εξάρτηση από τη Σαουδική Αραβία και να γίνει ασφυκτικός ο έλεγχος του Ιράν) δεν είναι καθόλου εύκολο να εκπληρωθεί. Το όνειρο για τον «νέο αμερικανικό αιώνα» απομακρύνεται. Η προπαγάνδα περί τρομοκρατίας πείθει όλο και λιγότερους Αμερικανούς. Η κυβέρνηση πρέπει να αναζητήσει άλλους τρόπους για να αποφύγει μια ταπεινωτική ήττα στις εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου για την ανανέωση του Κογκρέσου. Ένας τέτοιος τρόπος, γράφει ο Πωλ Ρότζερς στον δικτυακό τόπο OpenDemocracy, είναι η δημιουργία τεχνητής έντασης με το Ιράν. Ήδη το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Αϊζενχάουερ έλαβε εντολή να κατευθυνθεί προς την Αραβική Θάλασσα, όπου αναμένεται να φτάσει στις 21 Οκτωβρίου, ένα μήνα νωρίτερα απ' ό,τι είχε προγραμματιστεί. Η είδηση έγινε γνωστή από οργισμένους αξιωματικούς του πλοίου, που είπαν σε επικριτές του πολέμου (όπως ο απόστρατος πτέραρχος Σαμ Γκάρντινερ) ότι τους στέλνουν να επιτεθούν στο Ιράν χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου.
Η μάχιμη μονάδα που εδρεύει στο Αϊζενχάουερ θα συναντήσει στην Αραβική Θάλασσα τη μονάδα από το αεροπλανοφόρο Εντερπράιζ, και ενδεχομένως μια τρίτη μονάδα από ένα ακόμη αεροπλανοφόρο που θα σταλεί στην περιοχή. «Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή», είπε στο περιοδικό Nation ο Ρέι ΜακΓκόβερν, που εργάστηκε επί 27 χρόνια στη CIA και παραιτήθηκε το 2002 καταγγέλλοντας την προπαγάνδα της κυβέρνησης Μπους για την ιρακινή απειλή. Λίγοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η αμερικανική αεροπορία ετοιμάζεται να επιτεθεί στο Ιράν. Πιθανότερο είναι η Ουάσινγκτον, με τη βοήθεια και μιας νέας «έκθεσης» για τις πυρηνικές επιδιώξεις της Τεχεράνης, να επιδιώκει απλώς να δημιουργήσει μια αίσθηση κρίσης, ώστε να «τσιμπήσουν» ψήφους οι Ρεπουμπλικανοί. Γνωστό κόλπο, αλλά επικίνδυνο - υπάρχουν αρκετοί στην Τεχεράνη, ιδιαίτερα μεταξύ των Επαναστατικών Φρουρών, που δεν θα έβλεπαν με κακό μάτι μια χαμηλής έντασης σύγκρουση με αμερικανικές ναυτικές μονάδες στον Κόλπο...
posted by Μιχάλης Μητσός @ 1:09 μ.μ.
4 comments
4 Comments:
Διαβάζουμε ότι οι ΗΠΑ τα βρίσκουν δύσκολα και χάνουν έδαφος στρατιωτικά στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Ωστόσο πάντα αναρωτιόμουν:
Ποιος εξοπλίζει συνεχώς τους Ταλιμπάν, τους Σουνίτες και τους Σιίτες;
Άπό που βρίσκουν τα χρήματα για να αγοράζουν εξοπλισμό, αν βέβαια τον προμηθεύονται από τους μεγαλολαθρεμπόρους όπλων;
Τη στιγμή που οι Ισραηλινοί στον Λίβανο μπορούσαν να βλέπουν πότε και ποιος επιβιβαζόταν σε αυτοκίνητο, πως να δεχτώ ότι φορτία όπλων ξεφορτώνονται σε λιμάνια και φτάνουν ανενόχλητα στα ορεινά ή πεδινά σημεία των ανταρτών;
Λένε ότι οι Ταλιμπάν πουλάνε όπιο ως πηγή εσόδων. Και πως διακινούνται ελέυθερα τόσα χρόνια οι μεγάλες ποσότητές του;
Λέτε τα think tanks να μην έχουν αναπτύξει ακόμα αυτόν τον προβληματισμό που έχω εγώ ο αφελής;
Σίγουρα, όσο παραμένει κανείς στην πιθανολόγηση των αμερικανικών προθέσεων, δεν μπορεί να κατανοήσει την ίδια την πολιτική των ΗΠΑ.
Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε οτι πρόθεση των αμερικάνων είναι να συγκρατήσουν τη δύναμη των πετρομοναρχιών του Κόλπου και ταυτόχρονα του Ιράν:
αντί να ρίξουν δύο εχθρικά προς το Ιράν καθεστώτα (Σαντάμ και Ταλιμπάν), δεν θάπρεπε να τα αφήσουν στη θέση τους, υπό πίεση, και να προσεγγίσουν στρατηγικά το ίδιο το Ιράν; Μ'άλλα λόγια, να κάνουν το εντελώς αντίθετο απ'ό,τι κάνουν;
Η πολιτική της "αυτοκρατορίας" είναι η πολύπλοκη συνισταμένη επιμέρους συμφερόντων ομάδων των κυρίαρχων κύκλων της (πχ πετρελαϊκό λόμπυ που είναι βαθύτατα δεμένο με τους εμίρηδες της περιοχής, φιλοσιωνιστικοί κύκλοι, ανάγκες επανεκλογής της κάθε φοράς αυτοκρατορικής κυβέρνησης) και των αυτόνομων συνολικών συμφερόντων του κράτους (έλεγχος των αποθεμάτων υδρογονανθράκων και της πρόσβασης σε αυτά, ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης μέσα από την δραστηριότητα προετοιμασίας/διεξαγωγής πολέμου).
Προφανώς οι παραπάνω συνιστώσες είναι συχνά αντιφατικές, πράγμα που εκφράζεται και στο ανώτερο επίπεδο σχεδιασμού της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής: σπάνια θα βρει κανείς έναν τομέα, ένα θέμα, όπου να ομονοούν όλα τα επιτελεία της εξουσίας και όλοι οι χώροι διαμόρφωσης της πολιτικής αυτής. Με λίγα λόγια, για κάθε ενέργεια του Μπους στη διεθνή σκηνή, υπάρχει σε κάποιο συρτάρι κάποιας υπηρεσίας, μια αντίθετη ή συμπληρωματική εισήγηση.
Το μόνο που απουσιάζει παντελώς από όλη τη διαδικασία, είναι η κοινή λογική και το πανανθρώπινο συμφέρον. Αυτό είναι το πρόβλημα, και ο θεμελιώδης λόγος αντιπαράθεσης με τη "νέα τάξη" της υπερδύναμης.
Ομοίως και σε ο,τι αφορά την αμερικανική πολιτική έναντι του Ιράν: ο Μπους θέλει κάτι για ν'ανεβάσει τη δημοτικότητά του στις εκλογές. Τα "γεράκια" θέλουν χτύπημα με συμβατικά πυρηνικά. Οι "ρεαλιστές" θέλουν φθορά του ιρανικού καθεστώτος εκ των ένδον. Όλοι θέλουν να απεμπλακούν από το τέλμα που τους έχει ρίξει η κατοχή του Ιράκ και (ουσιαστικά και) του Αφγανιστάν, κι αισθάνονται οτι ο χρόνος δουλεύει εναντίον τους στο σημερινό συσχετισμό δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή, ιδιαίτερα μετά το φιάσκο των ισραηλινών στο Λίβανο και την ταύτιση μαζί τους.
Όλοι θέλουν να μη χάσουν τον έλεγχο της περιοχής.
Κανείς τους όμως δε θέλει την ειρήνη, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη στη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή.
Αυτό το τελευταίο είναι και το μόνο ασφαλές συμπέρασμα για την πολιτική των αμερικανών εκεί.
Μένουν ακριβώς πέντε εβδομάδες μέχρι τις εκλογές, τίποτα δεν είναι απίθανο. Μέχρι στιγμής, συζητήται πιο πολύ το γεγονός ότι έχει πέσει η τιμή της βενζίνης στα επίπεδα του Φεβρουαρίου, ως τεχνητό. Δεν ξέρω τι παίζει πιο μεγάλο ρόλο στην απόφαση των εκλογέων, η τρομοκρατία, ή η τιμή της βενζίνης. Πάντως είναι πολύ δύσκολο και να κρατηθούν οι τιμές και να γίνει χτύπημα στο Ιράν.
Ωπα! και ο μαυροπρόβατος χρήστης της fuzzy logic στις αναλύσεις του.
Χαίρομαι όταν βλέπω ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη γραμμική λογική όταν μιλάνε για αναλύσεις παιγνιδιών.
Μάλιστα υπάρχει ένα θεώρημα στον τομέα αυτόν που χοντρικά λέει ότι όταν αυξάνονται κατά ένα παράγοντα δύο, τα μέρη που αποτελούν ένα παίκτη ή τα μέρη του περιβάλλοντος του παίκτη, οι πιθανές αποφάσεις του πολλαπλασιάζονται κατά παράγοντα αρκετά μεγαλύτερο του δύο.
Σε ποια ακριβώς απόφαση θα καταλήξει, είναι θέμα πιθανοτήτων και η ανάλυσή του μοιάζει με τη μαθηματική αντιμετώπιση της κατάρρευσης ενός κβαντικού συστήματος σε μια μόνο κατάσταση από τις πολλές δυνατές.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home