Η πρόταση του Σίγγερ

«Σαράντα μερόνυχτα στη θάλασσα/ Δώσε μου τα λεφτά μου/ Ο καπετάνιος έφαγε και το τελευταίο μου δολάριο/ Δώσε μου τα λεφτά μου/ Πλήρωσέ με αμέσως/ Ή πήγαινε στη φυλακή». (Pay me my money down)

Δεν είναι δύσκολο να βρεις το σπίτι του Πητ Σίγγερ στο Μπήκον, κάπου εκατό χιλιόμετρα βόρεια της Νέας Υόρκης. Αρκεί να πεις το όνομά του και όλες οι πόρτες ανοίγουν, όλοι σου χαμογελούν. Όταν χτυπάς την πόρτα του, σου ανοίγει μια ηλικιωμένη γυναίκα με ήπιο και γλυκό πρόσωπο, «Πητ, σε ζητούν», είναι η Τόσι, η 84χρονη Γιαπωνέζα σύζυγός του, εξήντα χρόνια μαζί, πενήντα σε αυτό το σπίτι. Τα μεγάλα παράθυρα βλέπουν στο ποτάμι, δίπλα υπάρχει ένα άλλο σπίτι, μικρότερο, όλο από ξύλο. «Το έχτισα μόνος μου όταν ήρθαμε σε αυτά τα μέρη», λέει ο Πητ στον επισκέπτη του, τον Τζίνο Καστάλντο της Ρεπούμπλικα. «Έμαθα να δουλεύω το ξύλο και τα Σαββατοκύριακα έρχονταν όλοι οι φίλοι και βοηθούσαν. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε λεφτά».

«Περιπλανιέμαι στην Οκλαχόμα/ Αλλά είμαι πάντα κοντά στο σπίτι/ Δεν θα νοσταλγήσω ποτέ το σπίτι μου μέχρι να πεθάνω/ Γιατί όπου και να με βρουν/ Το σπίτι μου είναι παντού/ Το σπίτι μου στην Οκλαχόμα είναι στον ουρανό/ Το πήρε ο άνεμος». (My Oklahoma home)

Ο Πητ Σίγγερ έμαθε πολύ αργά ότι ο Σπρίνγκστιν θα έβγαζε ένα δίσκο με τα λαϊκά τραγούδια που εκείνος έκανε γνωστά τη δεκαετία του '50 σε όλο τον κόσμο, συνδέοντάς τα με το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν το ήξερε, θα του είχε ζητήσει να μη χρησιμοποιήσει το όνομά του, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του προστατευμένος από την αριστερή του φήμη και στα 87 του χρόνια δεν έχει καμιά όρεξη να γίνει διάσημος. Τον δίσκο δεν θέλει να τον σχολιάσει, αλλά για τον Boss στάζει μέλι, «είναι ένας εξαιρετικός τραγουδιστής κι ένας τίμιος άνθρωπος - και δεν πρέπει να είναι εύκολο να είσαι τόσο διάσημος».

«Όταν ο Τζων Χένρυ ήταν μωρό/ Και καθόταν στα γόνατα του πατέρα του/ Πήρε ένα σφυρί/ κι ένα κομμάτι ατσάλι/ και φώναξε: "Αυτό το σφυρί θα με σκοτώσει, Κύριε/ Αυτό το σφυρί θα με σκοτώσει"». (John Henry)

Στο σπίτι του αναπνέεις την Ιστορία της Αμερικής. Σε έναν τοίχο το περίφημο μπάντζο του, με την επιγραφή: «Το μηχάνημα αυτό περικυκλώνει το μίσος και το αναγκάζει να παραδοθεί». Όταν τον ρωτάς αν ένα τραγούδι είναι καλό, απαντά πάντα: «Καλό για ποιον;». Έχει εξαιρετική διαύγεια. Και πιστεύει ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν οι άνθρωποι από διαφορετικά στρατόπεδα έπιναν μια μπίρα μαζί, και συμφωνούσαν ότι η μπίρα είναι καλή, και συνειδητοποιούσαν ότι μπορεί να υπάρχουν κι άλλα πράγματα στα οποία να συμφωνούν.

«Δεν φοβόμαστε, δεν φοβόμαστε/ Μια μέρα θα τα καταφέρουμε/ Βαθιά στην καρδιά μου το πιστεύω/ Μια μέρα θα τα καταφέρουμε». (We shall overcome)