Ένας καλύτερος σοσιαλδημοκράτης
Τόνυ Μπλαιρ και Γκόραν Πέρσον, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, οδηγούνται προς την έξοδο. Αλλά οι μεγάλες επιλογές τους στον οικονομικό τομέα δεν αμφισβητούνται ούτε από τους αντιπάλους τους.
«Δεν ζητώ την επανάσταση. Αν το έκανα δεν θα νικούσαμε ποτέ». Από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία του κόμματός του, πριν από τρία χρόνια, ο 41 ετών σήμερα Φρέντρικ Ράινφελντ είχε βάλει στόχο να «σπάσει» την κυριαρχία των Σοσιαλδημοκρατών. Αλλά δεν κατήγγειλε ποτέ τα βασικά σημεία της πολιτικής τους. Στήριξε την εκστρατεία του στην ανάγκη να ενταχθούν στην αγορά εργασίας περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι που παραμένουν αποκλεισμένοι επειδή δεν έχουν τα κατάλληλα προσόντα. Η κυβέρνηση του Γκόραν Πέρσον δεν τους υπολογίζει στο ποσοστό της ανεργίας, εντάσσοντάς τους σε προγράμματα επιδότησης ή επιμόρφωσης. Ο αρχηγός του κεντροδεξιού συνασπισμού θέλει να μειώσει (λίγο) τους φόρους και να διευκολύνει (κάπως) τις απολύσεις, για να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους. Όπως λέει ο Ματς Βίκλουντ, που έχει γράψει (κιόλας!) τη βιογραφία του, «ο Ράινφελντ προσπαθεί να γίνει ένας καλύτερος σοσιαλδημοκράτης από τους Σοσιαλδημοκράτες».
Ο Πέρσον πληρώνει για την αλαζονεία του, αλλά το μοντέλο που υποστήριξε και εκσυγχρόνισε παραμένει ζωντανό. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον Βρετανό ομόλογό του. Η Βρετανία, όπως και η Σουηδία, έχει υψηλό ρυθμό ανάπτυξης (2,6% και 3,4% αντιστοίχως) και χαμηλή ανεργία (5,4% και 5,7%). Αντίθετα όμως με τον Πέρσον, που έδωσε το βάρος στην παραγωγικότητα όσων ήδη εργάζονται, ο Μπλαιρ θέλησε να εντάξει στην αγορά εργασίας όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Για να βελτιώσει την περίθαλψη, την εκπαίδευση, τις μεταφορές, κατέφυγε σε αύξηση των φόρων. Ο διάδοχός του, είτε θα λέγεται Γκόρντον Μπράουν είτε Ντέηβιντ Κάμερον, δεν υπόσχεται πολύ διαφορετικά πράγματα. Η καταδίκη της πολιτικής της Θάτσερ είναι οικουμενική.
Με λίγα λόγια, γράφει ο Ερίκ λε Μπουσέ στη «Μοντ», οι κυβερνήσεις αλλάζουν αλλά τα μοντέλα μένουν. Η οικονομική πολιτική που αποσκοπεί στην επιτάχυνση της ανάπτυξης, με παράλληλη διαφύλαξη των ασθενέστερων τάξεων, έχει αποδειχθεί επιτυχημένη. Αλλά οι ψηφοφόροι θέλουν να αλλάζουν κάθε τόσο οι άνθρωποι που ασκούν αυτή την πολιτική. Βαριούνται να βλέπουν συνεχώς τα ίδια πρόσωπα στην εξουσία, ιδιαίτερα αν δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί τους και να τους εκθέσουν τα προβλήματά τους. Και βέβαια τιμωρούν επιλογές που θεωρούν εγκληματικές, όπως ο πόλεμος στο Ιράκ.
Να σημαίνουν άραγε όλα αυτά ότι εξαλείφθηκαν οι διαφορές ανάμεσα στη (νέα) Αριστερά και τη (νέα) Δεξιά; Καθόλου. Όπως η πρώτη έμαθε από τη δεύτερη να δίνει μεγαλύτερη προσοχή στο ζήτημα της ασφάλειας των πολιτών, έτσι και η δεύτερη έμαθε από την πρώτη να σέβεται περισσότερο τους μη προνομιούχους. Οι αριστεροί έμαθαν ότι είναι επικίνδυνο να προσπαθήσουν να αλλάξουν με τη βία τον κόσμο. Οι δεξιοί συνειδητοποίησαν ότι είναι εξίσου επικίνδυνο να τον αφήσουν όπως είναι.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 11:20 π.μ.
12 comments
12 Comments:
Πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις!
Διαβάζω αυτά που γράφονται για τις σοσιαλδημοκρατίες και τις δεξιές (με ή χωρίς εισαγωγικά) της Ευρώπης και αναρωτιέμαι για μας: Πού πας ρε Καραμήτρο;
Διαβάζω για το ότι το κόμα που διαδέχεται ένα άλλο στην εξουσία έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα κατά τομείς και οι ψηφοφόροι του το ψηφίζουν γι αυτό, και αναρωτιέμαι: Μήπως πρέπει εμείς εδώ κάτω στην άκρη των Βαλκανίων να αποταμιεύσουμε αυγά και ντομάτες γιατί θα χρειαστούν;
Ωπ καλό αυτό του ιχνηλάτη.
Very interesting indeed, όπως θα έλεγε και ο Τόνυ...
"πάρτε μαζί σας νερό. / Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία" είπε ένας ποιητής. Ισως για το αλάτι να το είπε κάποιος άλλος :)
Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτόν τον κατάπτυστο άνθρωπο.
Απλά θέλω να επισημάνω ότι σε καμία περίπτωση οι μη προνομιούχοι δεν προστατεύθηκαν από τον Μπλερ και το Εργατικό Κόμμα.
Έρευνες της κοινής γνώμης έδειξαν ότι όλες οι παράμετροι των προσωπικών οικονομικών της πλειοψηφίας των Βρετανών. Οι κοινωνικές ανισότητες οξύνθηκαν.
Η Βρετανία έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά μερικής απασχόλησης στην Ευρώπη και οι περισσότεροι κάνουν παραπάνω από μία δουλειές για να τα βγάλουν πέρα. Σημαντική είναι και η υπερχρέωση των νοικοκυριών. Η καθήλωση των μισθών και των συντάξεων είναι γεγονός στα πλαίσια μιας άγριας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που όχι μόνο δεν αποτελεί καταδίκη του θατσερισμού αλλά επέκτασή του και εμβάθυνσή του.
Επίσης ο Μπλερ πληρώνει τη σύμπλευσή του με τις ΗΠΑ. Σε αυτόν τον τομέα κυριολεκτικά ξεπέρασε τη Θάτσερ κατά πολύ.
Οι επίσημοι οικομικοί δείκτες δε λένε ποτέ την αλήθεια. Η καπιταλιστική ανάπτυξη ωφελεί τη μεσαία τάξη και το κεφάλαιο (προφανώς), αλλα όχι όσους δεν έχουν στην κατοχή τους τίποτα άλλο περα από την εργασία τους. Το αν λοιπόν ένα μοντέλο είναι πετυχημένο δεν κρίνεται από τους αριθμούς.
Tout va très bien, madame la Marquise...
που έλεγε κι ένα γαλλικό άσμα του μεσοπολέμου.
Η πολιτική της δεξιάς μπολιάζεται με κοινωνική ευαισθησία, της αριστεράς με οικονομικό ρεαλισμό...
μα τι έχουν τα έρμα και ψοφάν;
:-))
Σοβαρά τώρα: σε όλη την Ευρώπη η κοινωνική κρίση είναι τόσο οξυμένη, ώστε να παράγει - ως μείζονα επιπλοκή της! - την πλήρη αποκοπή του καθεστωτικού πολιτικού προσωπικού από την πραγματική ζωή της κοινωνίας της ίδιας.
Στη Γαλλία, όπου αυτή η "ώσμωση" αριστεράς και δεξιάς έχει δραματικά επιταχυνθεί τα τελευταία χρόνια, οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις "ενημερώνονται" για τις λαϊκές διαθέσεις αποκλειστικά πλέον στα πλαίσια του μάρκετινγκ πλαν των υπηρεσιών πολιτικής επικοινωνίας τους (γκάλοπ, ποιοτικές έρευνες, κτλ κτλ). Κάθε άλλη δυνατότητα έχει αποκλεισθεί. Ενδεικτικές της κατάστασης, οι διευθύνσεις κατοικίας των σοσιαλιστών "ελεφάντων"-δημάρχων εξαθλιωμένων προαστίων του Παρισιού (όλες στα μεγαλοαστικά διαμερίσματα της πόλης)...
Αντίθετα με την αισιοδοξία που αποπνέει η περιγραφή, στο σημερινό κείμενο, της διαδικασίας όπου λειτουργούσης της δημοκρατίας, όλοι γίνονται σοφότεροι και προχωρούμε προς το φωτεινό μέλλον, είναι επείγον να παρατηρήσουμε οτι
τίποτε το καλό δεν προμηνύει αυτή η κατάσταση βαθύτατης σαπίλας (η είσοδος του Λεπέν στο β'γύρο των προηγούμενων προεδρικών εκλογών, είναι ένα σχετικά αστείο δείγμα όσων εννοώ).
Και τώρα τί γίνεται με το περιβόητο Σουηδικό μοντέλο ; )
Αλλά κι αυτοί οι Σοσιαλδημοκράτες, να κυβερνούν 65 από τα 74 τελευταία χρόνια !
Αν αγνοήσουμε τα στατιστικά δεδομένα γιατί δήθεν εκ προοιμίου ψεύδονται, με τι δεδομένα θα βγάλουμε κάποια αξιόπιστα συμπεράσματα;
Με τις υποκειμενικές μας εκτιμήσεις ή με το πως θα θέλαμε εμείς να εξελιχθεί η πολιτική κατάσταση;
Είναι σωστό βέβαια ότι για να γίνουν αξιόπιστα τα στατιστικά στοιχεία δεν αρκεί να πάρουμε μια μόνο ψηφίδα τους, αλλά πολλές, τόσες όσες χρειάζονται για να σχηματιστεί μια πληρέστερη εικόνα. Και αυτό το τελευταίο πάλι έχει ποσοτικοποιηθεί στα μαθηματικά των δημοσκοπήσεων.
Τελικά νομίζω ότι το πολιτικό μάρκετιγκ και η μαθηματική επεξεργασία των δημοσκοπήσεων δεν είναι για περιφρόνηση.
"Η καταδίκη της πολιτικής της Θάτσερ είναι οικουμενική."
Καλά ο Blair δεν έλεγαν οι αντίπαλοι του αλλά και οι υποστηρικτές του από το "άλλο στρατόπεδο" ότι είναι ο συνεχιστής των πολιτικών ελεύθερης αγοράς της Μάργκαρετ Θάτσερ;
Ούτε οι σουηδοί σοσιαλδημοκράτες καταδικάζουν την πολιτική της Θάτσερ, αντίθετα εφάρμοσαν πάρα πολλά φιλελεύθερα μέτρα... για να μην πω ελευθεριακά (libertarian) :-)
"Coming from Sweden I also notice that, on many of the issues Mr Lind mentions, my home country is turning towards libertarian practice. Sweden adopted school vouchers in the early 1990s. Many Swedish children now attend private, for-profit schools. The Swedish governmental pension system has been reformed - the system will never pay out more than comes in, and it is partly privatised and fully funded. Major state-owned companies have been sold out, many markets deregulated. Even nuclear power plants have been sold to foreign owners. There is no minimum wage. Immigration from the 25 European Union members is free.
The socialist government, with the support of the former Communist party, recently abolished the inheritance tax and the gift tax. Healthcare is to a growing degree produced by private companies - one of the largest hospitals in Stockholm is owned by a for-profit company listed on the stock exchange. The underground in the capital is run by a French company. The taxi business is open for entry and without regulation regarding fares." - Link
Αν δεν είναι αυτά "νεο"-φιλελεύθερα μέτρα τότε ποιά είναι; :-)
Αν αγνοήσουμε τα στατιστικά δεδομένα γιατί δήθεν εκ προοιμίου ψεύδονται...
Φίλε nik-athenian, η απώλεια επαφής του "πολιτικού προσωπικού" του καθεστώτος με την πραγματικότητα έχει τεκμηριωθεί, τουλάχιστο εδώ στη Γαλλία, από όλα τα βασικά γεγονότα της τελευταίας διετίας τουλάχιστο. Και βέβαια, δεν έχει να κάνει με την υπερβολική χρήση των δημοσκοπήσεων ή οποιωνδήποτε άλλων μεθόδων αποτύπωσης της "κοινής γνώμης", στατιστικών ή ποιοτικών, έμμεσων ή άμεσων, θεωρητικών ή εμπειρικών.
Απλά, όλες αυτές οι "δειγματοληψίες" όπως και όλοι οι μεσολαβητικοί μηχανισμοί μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας, μπορούν να λειτουργήσουν ως καθρέφτες που ο ένας αντανακλάει το είδωλο που σχηματίζεται στον άλλον. Όταν λοιπόν για άλλους λόγους, η επαφή με την πραγματικότητα χάνεται, οι μέθοδοι αυτοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν ώστε η αποκοπή να γίνει ακόμη πιο πλήρης και οριστική.
Παράδειγμα: το περιβόητο κοινωνικό ζήτημα της "ασφάλειας των πολιτών" (της τάξης για να το πούμε με ασφαλίτικη ορολογία), στα υποβαθμισμένα προάστεια των μεγάλων γαλλικών πόλεων. Η πλειοψηφία των πολιτών γνωρίζει οτι αυτό προέρχεται λόγω της μη πρόβλεψης οποιουδήποτε μέλλοντος για μια γενιά νέων ανθρώπων, τα παιδιά της εργατικής μετανάστευσης του '80 από τη βορεια και υποσαχάρια Αφρική.
Η πλειοψηφία γνωρίζει οτι το πρόβλημα θα λύνεται ή θα οξύνεται στο βαθμό που παίρνονται μέτρα για το μέλλον (μόρφωση, δουλειά - τα κλασσικά) αυτών των ανθρώπων.
Όταν ξέσπασαν πριν ένα περίπου χρόνο οι ταραχές στα προάστια, η κυβέρνηση πήρε άμεσα κατασταλτικά μέτρα, βαριά και κάπως γραφικά (ενεργοποιήθηκε ένα διάταγμα της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, κάτι σα να λέμε νόμος περί τεντυμποϋσμού :-))
Στα γκάλοπ που ακολούθησαν, καταγράφηκε οτι οι πολίτες ενέκριναν τα κυβερνητικά μέτρα. Παρουσιάστηκε λοιπόν πρόβλημα ερμηνείας των γκάλοπ στους σοσιαλιστές. Η λύση βρέθηκε γρήγορα: το πόρισμα ντύθηκε-στολίστηκε με θεωρητικές φιοριτούρες κάθε είδους περί ενσωμάτωσης των νέων στη δημοκρατία και τέτοια.
Η δεξιά από την άλλη, κινητοποίησε στην αντιπαράθεση με τους σοσιαλιστές το στερεότυπο οτι "οι βολεμένοι τέως εξεγερμένοι διανοούμενοι του '68, εκ του ασφαλούς κάνουν δηλώσεις συμπαθείας για τους νέους των προαστίων, όταν ο λαός στα προάστια υποφέρει από τις συμμορίες αυτών των αλητών".
Οι σοσιαλιστές με τη σειρά τους άρχισαν να μετρούν στις δημοσκοπήσεις οτι η κοινή γνώμη τους θεωρεί και λίγο λαπάδες (έτσι διάβασαν τα στοιχεία που παρουσίαζαν κάτι άλλο πολύ διαφορετικό: ότι δεν έκαναν τίποτε σοβαρό για την κρίση προοπτικών της νεολαίας των προαστίων).
Οι αντιδράσεις από το μαγαζί τους, δεν άργησαν να έρθουν.
Η πιό κορυφαία, ήταν της επίδοξης υποψήφιας του κόμματος (της Ρουαγιάλ), η οποία εκφώνησε την εισήγηση των ειδικών και συμβούλων που μελέτησαν όλο αυτό το τρίγωνο πολιτικών μέτρων, πολιτικής προπαγάνδας και δημοσκοπήσεων: πρέπει να τους στείλουμε φαντάρους όλους, είπε λοιπόν η Σεγκολέν. Πάλι καλά που κλείσανε τα bagnes των αποικιών, σκέφτονται οι άμοιροι οι κάτοικοι των προαστίων...
-Μα καλά, θα μου πεις, ισχυρίζεσαι οτι όλοι αυτοί οι παράγοντες του επίσημου πολιτικού σκηνικού δεν βλέπουν την πραγματικότητα ενώ εσύ και πέντε "έξυπνοι" τη βλέπετε;
Όχι βέβαια. Τα πάντα είναι μπροστά στα μάτια όλων. (Από αυτήν την άποψη έχουν πολύ πλάκα οι εκθέσεις των "σπιούνων" των υπηρεσιών πληροφοριών, που έφτασαν στη δημοσιότητα, και αφορούσαν τις ταραχές στα προάστια. Όλα είναι εκεί, διατυπωμένα με τη συνηθισμένη σχολαστικότητα του καλού ασφαλίτη)
Κάτι άλλο συμβαίνει. Για κάποιο λόγο η αποκοπή από την πραγματικότητα είναι αναγκαία για την επιβίωση και την αυτοπροστασία του πολιτικού συστήματος (το "αλληλοσοβάρεμα" αριστεράς και δεξιάς που αναφέρεται στο άρθρο, είναι απλώς ένας τρόπος εκδήλωσης αυτής της αποκοπής).
Σταματάω εδώ, και ζητώ συγνώμη για το σεντόνι και την αποκλειστική αναφορά στη γαλλική ζωή - απλώς για εκεί (εδώ) έχω πιο πρόχειρα τα παραδείγματα :-))
-Είστε δογματική!
-Πώς μπορείτε να το ισχυρίζεστε αυτό, όταν βασίζεστε αποκλειστικά σε ο,τι έχω δηλώσει για μένα;
Κι έπειτα, να, άλλαξα γνώμη: δεν είμαι!
Αφιερωμένο στο μικρό λυκάκι
Δημοσίευση σχολίου
<< Home