Σαν άγιος και σαν κλέφτης

Πριν από δύο χρόνια πέθανε η Σούζαν Σόνταγκ. Ανάμεσα στα πολλά που άφησε η Αμερικανίδα συγγραφέας ως κληρονομιά, περιλαμβάνονται ανέκδοτες μέχρι τώρα προσωπικές της σημειώσεις που ξεκινούν από τα χρόνια της στο Παρίσι, στα τέλη της δεκαετίας του '50. Τα αποκαλυπτικά για την προσωπικότητά της αποσπάσματα που ακολουθούν δημοσιεύτηκαν αυτή την εβδομάδα στην Γκάρντιαν.

Παρίσι, 30 Δεκεμβρίου 1958. Η σχέση μου με τη [συγγραφέα] Χάριετ [Σόμερς] με προβληματίζει. Θέλω να είναι αυθόρμητη, απρομελέτητη, αλλά οι προσδοκίες της από αυτό που θεωρεί "σχέση" κλονίζουν την αυτοκυριαρχία μου, με κάνουν να ψάχνομαι. Εκείνη με τις ρομαντικές της απογοητεύσεις, εγώ με τις ρομαντικές μου ανάγκες και επιθυμίες... Ένα απροσδόκητο δώρο: είναι όμορφη. Τη θυμόμουν παχιά και άσχημη. Δεν είναι τίποτα τέτοιο. Και η σωματική ομορφιά έχει τεράστια, σχεδόν παθολογική σημασία για μένα.

Νέα Υόρκη, αρχές 1959. Η ασχήμια της Νέας Υόρκης. Αλλά μ' αρέσει εδώ. Στη Νέα Υόρκη, ο αισθησιασμός μετατρέπεται πλήρως σε σεξουαλικότητα - δεν υπάρχουν αντικείμενα στα οποία να ανταποκριθούν οι αισθήσεις σου, δεν υπάρχουν όμορφα ποτάμια, σπίτια, άνθρωποι. Δυσωδία και βρωμιά στους δρόμους. Το μόνο που μένει είναι το φαΐ και η τρέλα του κρεβατιού.

19 Νοεμβρίου. Η γνωριμία με τον οργασμό άλλαξε τη ζωή μου. Είμαι απελευθερωμένη, αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος να το πω. Ακόμη πιο σημαντικό: με έχει περιορίσει, έχει αποκλείσει άλλες πιθανότητες, έχει κάνει τις εναλλακτικές λύσεις φτηνές και πικρές. Δεν είμαι πια ένας άνθρωπος χωρίς όρια. Πριν, η σεξουαλικότητά μου ήταν οριζόντια, μια άπειρη γραμμή που μπορούσε απείρως να υποδιαιρείται. Τώρα είναι κάθετη: πάνω και τέλος, ή τίποτα.

24 Δεκεμβρίου. Η επιθυμία μου να γράφω είναι συνδεδεμένη με την ομοφυλοφιλία μου. Χρειάζομαι την ταυτότητα ως όπλο, για να αντιτάξω στο όπλο που έχει η κοινωνία εναντίον μου. Αρχίζω να καταλαβαίνω πόσο ένοχη αισθάνομαι επειδή είμαι λεσβία. Το να είμαι λεσβία με κάνει πιο ευάλωτη.

8 Μαρτίου 1960. Στασιμότητα δεν υπάρχει. Το να κάθεσαι ακίνητος σε απομακρύνει από την αλήθεια.

9 Δεκεμβρίου 1961. Ο φόβος των γηρατειών γεννιέται από τη συνειδητοποίηση ότι δεν ζεις σήμερα τη ζωή που θα ήθελες. Είναι ισοδύναμος με την αίσθηση ότι καταχράσαι το παρόν.

16 Οκτωβρίου 1962. Τα λάθη μου. α) Να κατηγορώ τους άλλους για τις δικές μου διαστροφές. β) Να μετατρέπω τις φιλίες μου σε ερωτικούς δεσμούς. γ) Να ζητώ ο έρωτας να περιλαμβάνει (και να αφήνει έξω) τα πάντα.

6 Απριλίου 1967. Η ιδανική ζωή: να κάνεις μόνο πράγματα που είναι απαραίτητα. Δύο τρόποι να υπάρχεις - σαν άγιος και σαν κλέφτης.