Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006

Εργαλείο αυτοκτονίας



Το 1973, σε ένα υπουργικό συμβούλιο υπό την Γκόλντα Μέιρ που έμεινε στην ιστορία, κάποιοι Ισραηλινοί αξιωματούχοι είχαν εκφράσει τις αμφιβολίες τους για τη σκοπιμότητα της απόκτησης πυρηνικών όπλων. Αλλά τα σχέδια στην έρημο Νεγκέβ είχαν ήδη ξεκινήσει.

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Αντριάνο Σόφρι είχε γράψει ένα άρθρο στη Ρεπούμπλικα με τίτλο «Έχουμε χρέος να αγαπάμε το Κράτος του Ισραήλ». Δεν μπορούμε να αγαπάμε την Ευρώπη - τόνιζε - αν δεν αγαπάμε το Κράτος του Ισραήλ και τον μεικτό, θαρραλέο και φοβισμένο λαό του. Αλλά κι εκείνο πρέπει να καταλάβει πως όποιος έχει τη στιγμιαία υπεροχή στα όπλα δεν πρέπει να επαφίεται στα όπλα. Η εικόνα που δίνει προς τα έξω ως ο αμείλικτος Γολιάθ απέναντι στον Παλαιστίνιο Δαβίδ καθιστά το κράτος αυτό αδύναμο, ευάλωτο και μόνο.

Ύστερα από μια αιματηρή ιντιφάντα κι έναν άσκοπο πόλεμο, την ώρα που η διεθνής κοινότητα παρατηρεί ανήμπορη να αντιδράσει έναν ορκισμένο εχθρό του Ισραήλ να κατασκευάζει το πυρηνικό του οπλοστάσιο, ο πρώην αντάρτης της Lotta Continua γράφει από τη φυλακή του ότι το χρέος στο οποίο είχε αναφερθεί τότε παραμένει το ίδιο. Απέναντι σ' εκείνους τους όλο και περισσότερους, που εκφράζουν την απορία τους για το τι γυρεύει σ' έναν ξένο τόπο ένας παρείσακτος σαν το Ισραήλ, πρέπει να διακηρύξουμε την αγάπη μας γι' αυτό το κράτος, που είναι όλο και πιο ευάλωτο, όλο και πιο μόνο. Μόνο, με τη συντριπτική στρατιωτική του δύναμη, που δεν επαρκεί πια για την εξουδετέρωση των απειλών προς την ύπαρξή του. Μόνο, με τα πυρηνικά του όπλα, που δεν αποτελούν πλέον παράγοντα αποτροπής, αλλά εργαλείο αυτοκτονίας.

Το Ισραήλ έκανε ένα βήμα το οποίο, συμβολικά τουλάχιστον, θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο: αποδεχόμενο την ανάπτυξη μιας διεθνούς δύναμης στα σύνορά του, εμπιστεύθηκε την ασφάλειά του στη διεθνή κοινότητα. Ο Μάσιμο Ντ' Αλέμα πέταξε τις προάλλες την ιδέα ότι μια ανάλογη δύναμη θα μπορούσε στο μέλλον να αναπτυχθεί και στη Γάζα. Όλα αυτά τα σχέδια θα μπορούσαν όμως να τιναχθούν στον αέρα από τον πυρηνικό ανταγωνισμό στην περιοχή, στον οποίο υπάρχει κίνδυνος να εμπλακούν σύντομα και άλλες χώρες, όπως η Τουρκία. Για να αποτραπεί αυτός ο κίνδυνος, ο Αντριάνο Σόφρι προτείνει στο Ισραήλ να κάνει ένα ακόμη βήμα, πολύ πιο τολμηρό και πολύ πιο δύσκολο: να εγκαταλείψει τα πυρηνικά του όπλα. Με τον τρόπο αυτό θα στερήσει από τον Αχμαντινεζάντ και τους άλλους φανατικούς τα επιχειρήματά τους. Και θα στείλει στον κόσμο ένα μήνυμα όχι ηθικό ή φιλειρηνικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό. Γιατί μπροστά στον μύθο του καμικάζι που φορά μια ζώνη γεμάτη πυρηνικά όπλα, ο μύθος της Μασάντα καταρρέει.

9 Comments:

At 1/9/06 4:26 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Ιχνηλάτη, μάλλον δεν κατάλαβες. Τους ανθρώπους, τις κοινωνίες, τους λαούς, όλοι τους αγαπάμε. Και ο Αχμαντινεζάντ μπορεί να αγαπάει τους Εβραίους, απλώς δεν τους θέλει στο Ισραήλ, αλλά στο Μαρόκο!
Οταν ο Σόφρι λέει πως είναι χρέος μας ως Ευρωπαίων να αγαπάμε το Κράτος του Ισραήλ (το μοναδικό κράτος, όπως λέει, για το οποίο θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο), εννοεί πως πρέπει να αγαπάμε όχι βέβαια την κυβέρνηση του Ισραήλ, τον Σαρόν, τον Ολμέρτ ή τον κάθε κερατά, αλλά τους Ισραηλινούς στο Ισραήλ (το νόμιμο Ισραήλ, φυσικά, όχι το προϊόν των κατακτήσεων του 1967).
Οσο για το παρελθόν του, δεν νομίζω πως είναι συμβατό ή ασύμβατο μ'αυτή την άποψη. Είναι απλώς εντελώς διαφορετικό.
Παρεξήγησες λοιπόν. Και δεν μπορώ να γράφω κάθε μέρα για την Ιστορία της Ο επειδή σ'αρέσει εσένα, έτσι;

 
At 1/9/06 7:04 μ.μ., Blogger σχολιαστής said...

Ετσι για ισορροπία, εμείς θα αγαπάμε τους Παλαιστίνιους, ευχόμενοι να αποκτήσουν διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος στα εδάφη του '67, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ και με δικαίωμα όποιος θέλει να δικαιούται να επιστρέψει στην πατρίδα.

 
At 1/9/06 7:50 μ.μ., Blogger nik-athenian said...

Ας μην ψάχνουμε για χρονική συνέπεια λόγων και πίστεων του Αντριάνο Σόφρι. Προφανώς ο σημερινός Κος Σόφρι είναι ένα διαφορετικό πρόσωπο από το μέλος της Lotta Continua. (Βλέπε και σχετική συζήτηση για Γκύντερ Γκρας.)
Γιατί όμως να μας ενδιαφέρει η γνώμη του για το Ισραήλ;
Σημασία έχει τι πιστεύει ο καθένας από μας από μόνος του.
Νομίζω ότι είναι καιρός να φύγουμε από το: αγαπώ το κράτος, αγαπώ το έθνος, αγαπώ τη χώρα κ.λ.π και να πάμε στο: αγαπώ τον Γιακόβ, τον Χασάν τον Τζων.

 
At 1/9/06 10:58 μ.μ., Blogger Jason said...

@ σχολιαστής:

Εμείς πάντα αγαπάμε τους Παλαιστίνιους, από συνήθεια...
Εντάσσεται στα πλαίσια της εκδήλωσης των αντιαμερικανικών μας φρονημάτων ( και θέλουμε να είμαστε ο πυρήνας του ευρωπαϊκού αντιαμερικανισμού ), ήταν και πολιτικού του ΠΑΣΟΚ, ε τι άλλο θέλουμε...

 
At 1/9/06 10:59 μ.μ., Blogger Jason said...

πολιτική*

 
At 2/9/06 5:21 μ.μ., Blogger σχολιαστής said...

Jason δε νομίζω ότι έχει σχέση η αλληλεγγύη μας προς τους διωκόμενους με τον αντιαμερικανισμό.

 
At 3/9/06 7:01 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

@μικρόλυκάκι
Ναι ωραία και φιλοσοφικό το παραμυθάκι σου αλλά δεν έπιασες το νόημα κουλτουριαρά μου. Το νόημα:
" ο Meader τη χτύπησε από κοντά κάτω από το αριστερό της στήθος."
=
Η σωστή αντιμετώπιση του κάθε πονεμένου που βγάζει το άχτι του πάνω σου. Σόρρυ φίλε περιτμημένε αρκούδε, λυπάμαι για το προβλημά σου αλλά, πρώτον: δε φταίω εγώ και δεύτερον: επομένως άντε γαμήσου γιατί πολύ μου τα πρηξες.

Κωστής

 
At 3/9/06 7:16 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

@μιχάλης μήτσος
"Οσο για το παρελθόν του, δεν νομίζω πως είναι συμβατό ή ασύμβατο μ'αυτή την άποψη. Είναι απλώς εντελώς διαφορετικό."
+
@nik athenian
Γιατί όμως να μας ενδιαφέρει η γνώμη του για το Ισραήλ;

Γιατί o Σόφρι, όπως και πάρα πολλοί της νεο-αριστερής κίνησης των παρδαλών ανθρωποδικαιωματιστών (Μπισοκουνάλάκηδες, Ελίας Δίμιτρας, το Αλαβανέικο, Γκρέγκι Βαλλιανάτος είναι και πολλοί οι άτιμοι, πρέπει να'χει ψωμί η δουλειά) καταδικάζουν κάθε τι που έχει να κάνει με την ενδυνάμωση του Ελληνικού εθνικισμού, φυλετισμού και πίστης και παράλληλα υποστηρίζουν ένα 'ΕΘΝΟΣ-ΚΡΑΤΟΣ-ΕΚΚΛΗΣΙΑ (όχι δε θα σου πώ ποιό).

Τον μήνα που οι Λιβανέζοι έτρωγαν τον μεγάλο (πλην περιμημένο) ο παρδαλός Ελίας του Χελσίνκι Γότς Γκρίς για τι άλλο θα έγραφε παρά για τον ελληνικό αντισημιτισμό. Την ίδια ώρα που αν τον ρωτήσεις τι σημαίνει ανθελληνισμός και αν αυτός υπάρχει καθόλου (λέμε τώρα) στην Εβραική θρησκεία θα σου πεί: "Άει χάσου, ρατσιστάκι". Ομοίως και οι Ιοί έκανα τουμπεκί, αλλά για το φασιστικί σχέδιο επαναφοράς των τάνκς τα είπαν έξω από τα δόντια.. Έτσι είναι, ένας κανόνας για μας και ένας για το φίλο λαό. Φυσικά το Χελσίνκι Γότς ή το ¨Οπεν Σοσαήτι του Ισραήλ δεν έγραψαν τίποτα. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν παραραρτήματα των οργανώσεών αυτών εκεί.

Από μια άποψη η τακτική αυτή του Σόφρι και του Ελίας Δίμιτρας, είναι εν μέρει κατανοητή. Πολλά από αυτά τα κέντρα χρηματοδωτούνται από Εβραικό κεφάλαιο (το αμερικάνικο Χελσίνκι Γότς, τα Όπεν Σοσάητι του εθνοτικού φίλου μας Σόρος κα). Επίσης η πώληση φιλοσημιτισμού είναι εξαιρετικά επικερδής. Αυτό φαίνεται το είχε πάρει χαμπάρι καιρό καιη νεοδιορυσθείσα (από τον επίσης εθνοτικό φίλο Πώλ Γούλφοβιτς) στην Διεθνή Τράπεζα, πρώην υπέξ της Ισπανίας Άνα Παλάτσιο. Η Ανούλα λοιπόν είχε αναλάβει εργολαβικά την κατασυκόφάντηση μιας οργάνωσης που ήταν κριτική απέναντι στο φώς των εθνών, την ευλογημένη αυτή χώρα' και φυσικά ανταμείφθηκε. Αυτό μας περνάει από το καρότο στο ξύλο. Το ξύλο λοιπόν, που αναγκάζει τις ΜΚΟ να το βουλώνουν, είναι η κατσυκοφάντησή τους αν αυτά που λένε αρχίσουν να έχουν κάποιο αποτέλεσμα, όσων αφορά μια συγκεκριμένη χώρα πάντα. Αυτό το ένιωσε στο πετσί της η Χιούμαν Ράητς Γότς την οποία έθαβε η Ανούλα ως αντισημιτική και η Άμνεστυ Ιντερνάτιοναλ την οποία είχαν αναλάβει άλλοι (εθνοτικοί κυρίως) ανθρωποδικαιοματιστές στην Αμερική.

Τα παραπάνω όμως εκτός από το να εξηγούν τη συμποεριφορά των περισσότερων παρδαλών νεο-αριστερών πολυπολιτισμικάριων, εξηγούν και γιατί δεν μπορεί κανείς να τους πάρει στ σοβαρά. Γιατί ειναι ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ για λίγα (καλά όχι και τόσο λίγα) σεκέλ. Για αυτό. Και αυτοί οι πουλημένοι., που ασπάζονται τον εθνικισμό των περισσότερων βαρβάρων (παρόμοια τακτική ακολουθεί το Χελσίνκι Γότς Γκρις και στο θέμα των μειονωτικών Σλαβομακεδόνων) ξευτυλίζουν και τους υπόλοιπους., οι οποίοι όμως δεν χάνουν ευκαιρεία να τους συναγελάζονται και να αλληλοπροωθούνται ενώ για κράξιμο ούτε λόγος.

Κωστής

 
At 4/9/06 4:46 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Μάλλον κάτι δεν έχω καταλάβει σωστά...

"Πρέπει" να αγαπήσουμε το κράτος του Ισραήλ επειδή η πολιτική του (φαίνεται πως) το οδηγεί στην απομόνωση; Επειδή η στρατιωτική του υπεροχή από μόνη της δεν αποδίδει πια καρπούς;

Να λυπηθούμε το Ισραήλ επειδή στις πράξεις του, όπως ο πρόσφατος πόλεμος στο Λίβανο, βρίσκει μόνους συμμάχους τις (ομοίως σκεπτόμενες και παρομοίως αψηφούσες το διεθνές δίκαιο) ΗΠΑ που όλο και περισσότερο δυσκολεύονται να το υπερασπιστούν;

"Η εικόνα που δίνει προς τα έξω ως ο αμείλικτος Γολιάθ απέναντι στον Παλαιστίνιο Δαβίδ καθιστά το κράτος αυτό αδύναμο, ευάλωτο και μόνο."
Το θέμα λοιπόν είναι απλώς να βελτωθεί το image του Ισραήλ;

Όπως δεν καταδικάζει κανείς συλλήβδην το λαό του Ισραήλ για τις πράξεις των κυβερνήσεών του, έτσι δεν μπορεί να αγαπήσει την αόριστη "ιδέα" του κράτους του Ισραήλ.

Χριστίνα

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home