Δημοκράτης, σαν τον Pουσσώ

Ο Τρίτος Δρόμος είναι ντεμοντέ, ο Κάστρο πεθαίνει και ο subcomandante δεν ακούγεται πολύ τελευταία. Καιρός, λοιπόν, να στραφεί η παγκόσμια Αριστερά σε κάτι πραγματικά καινούργιο, ανατρεπτικό, επαναστατικό.

Ο συνταγματάρχης Καντάφι είναι πια 64 ετών. Βρίσκεται στην εξουσία εδώ και 37 χρόνια, από το 1969. Κι έχει αρχίσει λίγο να βαριέται, ιδιαίτερα από τότε που τα βρήκε με τους Αμερικανούς και δεν τον ενοχλούν ούτε για το Λόκερμπι. Επειδή όμως είναι σίγουρος πως όσο ζει οι συμπατριώτες του δεν θα τον αφήσουν να αποσυρθεί, σκέφτηκε να αναζητήσει καμιά καινούργια ιδέα, ή έστω κανένα καινούργιο κόλπο. Πήρε, λοιπόν, τηλέφωνο τον γιο του τον Σαΐφ, που σπουδάζει στο London School of Economics, και τον ρώτησε ποιος είναι ο μεγαλύτερος γκουρού της Αριστεράς για να τον καλέσει στη σκηνή του, να πιουν τσάι (που, ως γνωστόν, είναι πιο υγιεινό από το νερό) και να μιλήσουν για τα παγκόσμια προβλήματα.

H συνάντηση του Καντάφι με τον Άντονι Γκίντενς κράτησε τρεις ώρες. Και ο Βρετανός κοινωνιολόγος γύρισε στην πατρίδα του κατενθουσιασμένος. «Στον συνταγματάρχη άρεσε πολύ ο όρος Τρίτος Δρόμος, άλλωστε η πολιτική του φιλοσοφία αποτελεί μια εκδοχή αυτής της ιδέας», γράφει στο περιοδικό Νιου Στέιτσμαν. «H αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι μια ακατάλληλη μορφή διακυβέρνησης, γιατί προβλέπει την άσκηση εξουσίας από μια μειοψηφία. Ο σοβιετικός κομμουνισμός, πάλι, έφερε στην εξουσία μια ακόμη πιο περιορισμένη ελίτ. Το λιβυκό μοντέλο, αντίθετα, ενισχύει την αυτοδιάθεση, στην οποία μπορεί ο καθένας να έχει ρόλο».

Ακόμη πιο προχωρημένες απόψεις έχει ο Βαλεντίνο Παρλάτο, συνιδρυτής της εφημερίδας Μανιφέστο, που γεννήθηκε και έζησε στην Τρίπολη μέχρι τα είκοσι χρόνια του. «Ο Καντάφι είναι ηγέτης της μοναδικής αραβικής χώρας που δεν είναι φιλοαμερικανική, χωρίς να είναι φονταμενταλιστική», λέει στην Κοριέρε ο Ιταλός δημοσιογράφος, που αναγνωρίζει ότι του άρεσε περισσότερο ο συνταγματάρχης όταν τον βομβάρδιζαν οι Αμερικανοί. «Το Πράσινο Βιβλίο περιέχει τα ιδεώδη της δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας όπως τη φαντάστηκε ο Ρουσσώ. H Λιβύη δεν είναι βέβαια μια δημοκρατική χώρα, αντίθετα όμως με τις άλλες χώρες που παράγουν πετρέλαιο δεν υπάρχει εδώ χάσμα ανάμεσα στον πλούσιο ηγεμόνα και στους φτωχούς».

Κατόπιν όλων αυτών, ίσως να ήταν μια καλή ιδέα η επόμενη προσφορά των «ΝΕΩΝ» να είναι το Πράσινο Βιβλίο, κατά προτίμηση εμπλουτισμένο με τα βασικά σημεία της συζήτησης του Καντάφι με τον Γκίντενς. Είναι αλήθεια ότι σχετική συζήτηση είχε γίνει στην Ελλάδα και πριν από είκοσι χρόνια, αλλά τότε ο συνταγματάρχης ήταν ακόμη νέος, η κοσμοθεωρία του δεν είχε ολοκληρωθεί, δεν ήταν ακόμη έτοιμη για εξαγωγή. Τώρα τα πράγματα έχουν ωριμάσει, και με τον πανισλαμισμό να γίνεται υπερδύναμη καλό είναι να έχουμε μια γέφυρα, ένα καταφύγιο, βρε αδελφέ, για την περίπτωση που η κατάσταση στραβώσει.