Γιατί πέθανε ο Tζαλάλ

H Ιστορία γράφεται από τους νικητές. H δικαιοσύνη υπαγορεύεται από τους κατακτητές. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες λειτουργούν στην Παλαιστίνη ως εισαγγελείς, δικαστές και εκτελεστές ταυτοχρόνως.

«Οι μαχητές της αντίστασης αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τη νομιμότητα του δικαστηρίου που τους δίκαζε και ζήτησαν να χαρακτηριστούν αιχμάλωτοι πολέμου»: αυτό γράφει μια αναμνηστική πλάκα που είναι τοποθετημένη στο κτίριο απέναντι από την προεδρική κατοικία στην Ιερουσαλήμ. Αυτό το κτίριο στέγαζε παλιά το δικαστήριο της βρετανικής κηδεμονίας και η πλάκα αναφέρεται σε μέλη των οργανώσεων Haganah, Etzel και Lehi. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να είχαν σκοτώσει Βρετανούς πολίτες ή Άραβες αμάχους, αλλά ήθελαν να αντιμετωπιστούν ως αιχμάλωτοι πολέμου. Ακριβώς το ίδιο ζητεί σήμερα ο πρόεδρος του Παλαιστινιακού Κοινοβουλίου, που συνελήφθη πριν από δύο εβδομάδες, το ίδιο θα ζητήσουν ασφαλώς ο υπουργός Παιδείας και ο επικεφαλής του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου, που συνελήφθησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Τα χαράματα της περασμένης Κυριακής, γράφει η Αμίρα Χας στη Χααρέτζ, Ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν νοτίως της Ναμπλούς τον 26χρονο εργάτη Τζαλάλ Ουντά και τραυμάτισαν άλλους τρεις αμάχους. Ο ισραηλινός στρατός απαγορεύει και πάλι εδώ και μερικές εβδομάδες σε όλους τους άνδρες κάτω των 32 ετών να βγαίνουν από τη Ναμπλούς, αλλά ο κόσμος πρέπει με κάποιο τρόπο να δουλέψει για να ζήσει και αναζητεί κρυφούς δρόμους διαφυγής. Ο Τζαλάλ και οι άλλοι επέβαιναν σε ένα ταξί που προσπαθούσε να παρακάμψει τους ελέγχους, οι στρατιώτες τους είδαν και τους πυροβόλησαν. Όταν ένας Παλαιστίνιος σκοτώνει έναν Ισραηλινό, στρατιώτη ή άμαχο, καταδικάζεται σε ισόβια από στρατοδικείο, το όνομά του και η φωτογραφία του δημοσιεύονται στις εφημερίδες και ο πρωθυπουργός ή ο αρχηγός της οργάνωσής του θεωρείται υπεύθυνος για την πράξη του. Οι Ισραηλινοί που σκοτώνουν Παλαιστίνιους, αντίθετα, δεν θεωρούνται ποτέ ύποπτοι ή κατηγορούμενοι, τα ονόματά τους δεν γίνονται γνωστά, εκείνοι που τους στέλνουν να σκοτώσουν έχουν πλήρη ασυλία.

H προσωπική ιστορία κάθε Παλαιστίνιου κρατουμένου - σημειώνει η Ισραηλινή δημοσιογράφος - αποτελεί έκφραση του τρόπου με τον οποίο το Ισραήλ έχει επιβάλει μια ακραία υποκουλτούρα δύο μέτρων και δύο σταθμών, χωρίζοντας αίμα από αίμα, άνθρωπο από άνθρωπο, έθνος από έθνος. Το δικαίωμα χρήσης τηλεφώνου παρέχεται και στον χειρότερο εγκληματία του ποινικού δικαίου, όχι όμως και στους λεγόμενους «κρατουμένους ασφαλείας», ακόμη κι αν είναι υπήκοοι και κάτοικοι του Ισραήλ. Αντίθετα με τη διεθνή νομοθεσία, οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι φυλακισμένοι δεν κρατούνται στα κατεχόμενα εδάφη, αλλά στο Ισραήλ. Ο δρόμος της μείωσης της ποινής ή της απονομής χάριτος είναι ανοιχτός για τους Εβραίους (ιδιαίτερα τους εποίκους), αλλά σχεδόν ερμητικά κλειστός για τους Παλαιστίνιους. Υπάρχει ακόμη κανείς που εκπλήσσεται όταν οι τελευταίοι θεωρούν απελευθερωτική πράξη κάθε ενέργεια που στρέφεται κατά του κατακτητή, όπως για παράδειγμα η απαγωγή στρατιωτών από τη Χεζμπολάχ;