Ένας δογματικός λήθαργος
Κι αν ο σημαντικότερος σύμμαχος του Ισραήλ, αντί να το βοηθά, το σπρώχνει προς την καταστροφή; Μήπως όλοι αυτοί οι κακοί υπολογισμοί και οι σπασμωδικές κινήσεις είναι αποτέλεσμα μιας απέραντης μοναξιάς;
Ο Ντανιέλ Λεβί, που έχει λάβει μέρος σε πολλές ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις (Όσλο, Τάμπα, Γενεύη), απηύθυνε πριν από λίγες ημέρες από τις στήλες της Χααρέτζ μια έκκληση προς την κυβέρνησή του: σταματήστε να κάνετε αυτό που σας λένε οι νεο-συντηρητικοί και οι Ευαγγελικοί! Εδώ και μερικά χρόνια, άνθρωποι σαν τον Ρίτσαρντ Περλ και τον Ντάγκλας Φιθ σας παρακινούν να εγκαταλείψετε τη στρατηγική της αποχώρησης από τα παλαιστινιακά εδάφη, καθώς και κάθε προσπάθεια διαλόγου με τα γειτονικά κράτη. Όσο για τους Ευαγγελικούς, στους οποίους έχει προσχωρήσει και ο πρόεδρος Μπους, ο λόγος που υποστηρίζουν το Μεγάλο Ισραήλ είναι διαφορετικός από αυτόν που νομίζετε: να προετοιμαστεί καλύτερα η Δευτέρα Παρουσία - με την ευκαιρία της οποίας το Ισραήλ θα μεταμορφωθεί, δηλαδή θα καταστραφεί.
H πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης αφήνει το Ισραήλ μόνο του, το οδηγεί σε ήττες και σε καταρράκωση του κύρους του, διαμαρτύρεται από τις στήλες της ίδιας εφημερίδας και ο Ισραηλινός ιστορικός Τομ Σέγκεβ. Ο πόλεμος στον Λίβανο έχει κτυπητές ομοιότητες με τον πόλεμο στο Ιράκ: και αυτός εντάχθηκε στον πόλεμο του Καλού κατά του Κακού, και αυτός θεωρήθηκε αρχικά εύκολη υπόθεση, για να αποδειχθεί γρήγορα ότι δεν μπορεί να κερδηθεί αποκλειστικά στο πεδίο των μαχών. H τυφλή συμμαχία με την Ουάσιγκτον έχει επιβάλει στους Ισραηλινούς ένα δογματικό λήθαργο, όπου δίνεται έμφαση στα γενικά προβλήματα (Ιράν, θρησκευτικός φανατισμός) και υποβαθμίζονται οι πραγματικές αιτίες της διαμάχης, δηλαδή η κατοχή ξένων εδαφών (παλαιστινιακά εδάφη, υψίπεδα του Γκολάν).
Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούν το Ισραήλ ως μέσο, όχι ως σκοπό, παρατηρεί η Μπάρμπαρα Σπινέλλι στη Στάμπα. Ο πρόεδρος Μπους δεν θέλει να σταματήσει ο πόλεμος στον Λίβανο, γιατί όσο κρατά αυτός ο πόλεμος τα μέσα ενημέρωσης δεν ασχολούνται με το χάος στο Ιράκ. Αλλά το Ισραήλ πρέπει να καταλάβει ότι με αυτούς που σήμερα πολεμά είναι υποχρεωμένο αύριο να συνυπάρξει. H πανστρατιά στην οποία κάλεσε προχθές το βράδυ ο πρωθυπουργός Εχούντ Ολμέρτ τους Εβραίους όλου του κόσμου επιβεβαιώνει απλώς την επικίνδυνη σύγχυση στην οποία έχει περιέλθει. Το Ισραήλ δίνει πράγματι μάχη επιβίωσης. Αλλά για να την κερδίσει, πρέπει να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των Αράβων του Λιβάνου και των χριστιανών της Συρίας, όχι των Εβραίων της Αμερικής.
«Με ποιον θα πρέπει να διαπραγματευτούμε, αν όχι με τους εχθρούς μας; Ειρήνη δεν κάνεις με τους φίλους σου!», έλεγε ο Γιτζάκ Ράμπιν το 1993, μετά τις συμφωνίες του Όσλο. Αλλά κι εκείνος έφυγε νωρίς.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 1:14 μ.μ.
12 comments
12 Comments:
Διαβάζω από μέρες τα άρθρα σας, και λέω επιτέλους να κάποιος που βλέπει τα πράγματα ξεκάθαρα, χωρίς παρωπίδες και αγκυλώσεις. Συγχαρητήρια.
Για την Μέση Ανατολή... μετά από αυτό το γράμμα του Hanady Salman , ενός τέως μετριοπαθούς δημοσιοργάφου της As Safir της Βηρυττού, δεν ελπίζω πιά τίποτα. Θα χρειαστούν δεκαετίες για να υφεθεί η νέα αυτή πόλωση, αν ποτέ υφεθεί...
Οι κακοί υπολογισμοί καί οι σπασμωδικές κινήσεις είναι η βία εκείνου πού χαροπαλεύει,πού δίνει μάχη επιβίωσης.
Απομένει,λοιπόν,να δούμε ποιά βία θα επικρατήσει?
Η βία αυτού πού χαροπαλεύει ή η άλλη βία η κρατική καί οργανωμένη?
Δικαίως φοβόμαστε.
Είναι ευαίσθητη η κατάσταση καί απαιτεί λεπτούς χειρισμούς.
Λείπουν, οπως δείχνουν τα πράγματα,οι ανθρωποι πού θα τούς κάνουν.
Συμφωνώ απολύτως με τίς θέσεις τού άρθρου καί αναρωτιέμαι:
Μήπως δέν είναι τόσο πολύπλοκα τα πράγματα και πρέπει να δούμε ότι ο Μπούς είναι ένας άνθρωπος πού ξυπνάει αξημέρωτα γιά να ευχαριστήσει τόν θεό τών ευαγγελιστών πού τόν απάλλαξε από τόν αλκοολισμό?
Μήπως να δούμε ότι δύο γάιδαροι {χεζμπολάχ,Ισραήλ}μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα {Λίβανο}?
Μήπως να δούμε τι θα πούν στούς ανθρώπους πού χάσανε τούς δικούς τους μέσα στά ερείπια καί στά ματωμένα κουρέλια?
Μήπως να δούμε τήν κατάσταση το 1967?
θυμόμαστε ότι υπάρχουν βελούδινες επαναστάσεις καί δέν χρειάζεται να βρίσκεται μονίμως ο κόσμος στούς δρόμους καί να χύνεται ποτάμι το αίμα αθώων?
{Καί βέβαια όταν οι Ισραηλινοί σημαδεύουν τόσο ευκολα με τα βλήματα έναν άνθρωπο με ένα όπλο σίγουρα δέν θα τούς πείραζε καί πολύ να σημαδέψουν κάποια στιγμή και το σπίτι σας!}
Ξεχωρίζει η "μαύρη σημαία" πλησίον μας. του ΟΥΡΙ ΑΒNEΡΙ, ιδρυτή του αντιπολεμικού κινήματος «Gush Sholom» (Μπλοκ της Ειρήνης) του Ισραήλ.
Ενώ η εικόνα του κράτους μαριονέτας έχει κάποια βάση για άλλα κράτη της περιοχής για το Ισραήλ είναι νομίζω τελείως λάθος.
"Κι αν ο σημαντικότερος σύμμαχος του Ισραήλ, αντί να το βοηθά, το σπρώχνει προς την καταστροφή;"
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί το τελείως αντίθετο. Η εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. στην Μέση Ανατολή είναι χαραγμένη με βάση το εθνικό τους συμφέρον ; Γενικότερα, δεν ξέρω. Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση της σύρραξης στον Λίβανο, τί έχουν κερδίσει οι Η.Π.Α. από την χωρίς όρια υποστήριξη στις βαρβαρότητες του Ισραήλ ; Περαιτέρω δαιμονοποίηση...
Είναι αλήθεια ότι δυσκολέυτηκα να καταλάβω και το υπόλοιπο κομμάτι.
"H τυφλή συμμαχία με την Ουάσιγκτον έχει επιβάλει στους Ισραηλινούς ένα δογματικό λήθαργο, όπου δίνεται έμφαση στα γενικά προβλήματα (Ιράν, θρησκευτικός φανατισμός) και υποβαθμίζονται οι πραγματικές αιτίες της διαμάχης, δηλαδή η κατοχή ξένων εδαφών (παλαιστινιακά εδάφη, υψίπεδα του Γκολάν)."
Δηλαδή το Ισραήλ θέλει να αποχωρήσει και δεν το αφήνουν ;
"H πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης αφήνει το Ισραήλ μόνο του..."
Αυτό ανήκει στα σύνορα της φαντασίας.
Ξεκάλτσωτος: Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση της σύρραξης στον Λίβανο, τί έχουν κερδίσει οι Η.Π.Α;
Φαίνεται αδιανόητο οι ΗΠΑ να μην έχουν εκτιμήσει εκ των προτέρων το όφελος από τη νέα εστία ανάφλεξης ! Αλλά όταν γίνει ορατό, το κόστος σε ανθρώπινες απώλειες θα είναι ανυπολόγιστο.
Επίσης, ενδιαφέρουσα και η συνέντευξη. του Ουαλίντ Τζουμπλάτ
Καίσαρ,
αυτό που ήθελα να πώ είναι ότι οι αποφάσεις δεν παίρνονται πάντα με βαση το αμερικάνικο εθνικό συμφέρον. Στην συγκεκριμένη περίτωση αυτό είναι προφανές. Μάλιστα ενδεχομένως είναι και στρατηγικά λάθος. Την Χεζμπολά δεν την διαλύει το Ισραήλ από ότι φαίνεται και αυτό δείχνει μια αδυναμία, και αύριο θα βγεί να πεί ο Αχμεντινιτζάν (ελπίζω να μην το σκότωσα το όνομα), "Κύριοι, να γιατί χρειάζεται να έχουμε πυρηνικά". Έχω την εντύπωση ότι το πράγμα τραβάει σε βάθος χρόνου και χωρίς να μπορεί να πεί ο Ολμέρ "Mission Accompliced".
Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε ότι το συμφέρον για όλους μας είναι η διεκδίκηση της ειρήνης,
...η άρθρωση μιας εξατομικευμένης φωνής υπό το θρόισμα του μανδύα ενός θεού που αποχωρεί...Αδωνις.
Nomizw, oti to antitheto simvainei,
diladi to israil sproxnei tis H.P.A.
stin katastrofi.
Την άποψη που αναλύεται στο κείμενο υποστηρίζουν σήμερα με άρθρα τους στη Μοντ άλλοι δύο αναλυτές: ο Ταχάρ μπεν Τζελούν και ο Ζιλ Κεπέλ.
Μιχάλη νομίζω μπορούμε να διαφωνούμε ήρεμα, "σεμνά και ταπεινά" και με την Μοντ.
Αυτό που έχω δυσκολία κάποιες φορές να καταλάβω με τα άρθρα σου είναι που σταματά η "διάσταση" της κάλυψης του διεθνούς τύπου και πού αρχίζει η "διάσταση" το δικού σου σχόλιου. Βέβαια αυτή είναι και η φύση της στήλης υποθέτω.
Κάποια στιγμή ίσως θα έπρεπε να ψάξουμε και το ερώτημα:
Η θέση του State Dept. και των εκπροσώπων του Bush είναι η μόνη Αμερικανική θέση για το Ισραήλ;
Μήπως και εδώ θέλοντας να απλοποιήσουμε τις παραμέτρους τις υπεραπλουστεύουμε;
Μήπως λ.χ. η δράση στην περιοχή των πετρελεάδων, των πωλητών οπλικών συστημάτων, των διαφόρων μυστικών υπηρεσιών που μόνο εκ των υστέρων δίνουν τις εκθέσεις τους, κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα και αντιφατικά;
Ίσως πείτε ότι διαβάζω πολύ Λε Καρέ, αλλά δεν θα εκπλησσόμουν και πολύ αν μαθαίναμε κάποτε ότι τουλάχιστον σέ κάποιο στάδιο η Χεζμπολάχ δυνάμωσε είτε με την ανοχή είτε με την υποστήριξη κάποιων παραγόντων πέραν του Ατλαντικού.
Μήπως πράγματι το Ισραήλ αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι όλοι οι υπερατλαντικοί παίκτες μαζί του; Κάποιοι εξ αυτών (οι ισχυρότεροι απ' ότι δείχνουν τα πράγματα), το βοηθούν αλλά και κάποιοι άλλοι το υποσκάπτουν;
Πολύπλοκα πράγματα που εμάς τους απλούς παρατηρητές μας μπερδεύουν και μας προκαλούν αμηχανία.
Φοβαμαι πως οι αναλυσεις που βασιζονται στα αμειγως στα συμφεροντα των εθνων-κρατων, δεν φτανουν πολυ μακρυα.
Εχετε σκεφτει ποσα προιοντα της πολεμικης βιομηχανιας καταναλωνονται σε αυτον τον πολεμο? Εχετε σκεφτει τι τεραστια χρηματικα ποσα κινουνται γυρω απο τον συγκεκριμενο κλαδο? Εχετε σκεφτει τι εργατικο δυναμικο (απο τους καλυτερους επιστημονες σε ολα τα επιστημονικα πεδια, εως τους απλους εργατες, συσκευαστες, μεταφορεις, ΜΜΕ, δικαιωματα βιομηχανικης ιδιοκτησιας κλπ κλπ) επιβιωνει αμεσα η εμμεσα απο τους πολεμους?
Σκεφτειτε το ολο ζητημα σε παγκοσμιοποιημενο επιπεδο, διαβαστε τα ψιλα γραμματα των εφημεριδων, ακομη και στα ΝΕΑ που κανουν λογο για τον Λιβανο, ως εργαστηρι πειραματων νεων οπλων. Εκει ειναι η ουσια. Ολα τ'αλλα ειναι κορδελακια. Η ανθρωπινη ζωη ειναι φτηνη και αναλωσιμη μπροστα σε τοσα κερδη.
Οι ΗΠΑ προσπαθουν να στησουν τα μετωπα του εχθρου με βαση το λεγομενο civilization clash και κανουν οτι μπορουν για να πεισουν την κοινη γνωμη γι'αυτο, για να μην αντιλαμβανεται ο κοσμος την πραγματικοτητα.
Κι ετσι οπως εχουμε εμπλακει ολοι στο παιχνιδι, εν αγνοια μας εν γενει, καλα ξεμπερδεματα.
Μαρια
Δημοσίευση σχολίου
<< Home