Ένας πολιτισμικός πόλεμος

Στη δίμηνη πολιορκία της Βηρυτού, τo 1982, είχαν σκοτωθεί 19.000 άνθρωποι. Το λουτρό αίματος στην Κάνα δεν είναι τίποτα μπροστά στη σφαγή που είχε γίνει στη Σάμπρα και τη Σατίλα. Πώς εξηγείται λοιπόν τόσο ενδιαφέρον και τόσο πάθος;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί και πρέπει να καταγγείλει κανείς σήμερα το Ισραήλ. Για τον τεράστιο φόρο αίματος που πληρώνουν οι άμαχοι Λιβανέζοι, φυσικά, για τις καταστροφές, για την εκδικητική ισοπέδωση μιας ολόκληρης χώρας. Για την απαίτηση των Ισραηλινών να σεβαστεί η Χεζμπολάχ το ψήφισμα του ΟΗΕ για τον αφοπλισμό της, όταν οι ίδιοι έχουν γράψει στα παλιά τους τα παπούτσια όλα τα ψηφίσματα για τον τερματισμό της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών. Για τη σπουδή τους να χαρακτηρίζουν αντισημίτη όποιον επικρίνει την πολιτική της κυβέρνησής τους. Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητήσει όμως κανείς είναι το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια την ίδια την ύπαρξή του μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Αυτό που δεν μπορεί να αποκρύψει κανείς είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι του βόρειου Ισραήλ έχουν αναγκαστεί τις τελευταίες εβδομάδες να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους επειδή δέχονται βροχή πυραύλων από μια οργάνωση που, όπως και οι πάτρωνές της, θέλει να σβήσει το Ισραήλ από τον χάρτη.

H παθιασμένη συζήτηση που γίνεται όμως στη Δύση δεν έχει τόσο να κάνει με αυτά που συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, όσο με τα νέα ιδεολογικά στρατόπεδα που έχουν διαμορφωθεί μετά την 11/9 και τον πόλεμο στο Ιράκ. Στην πραγματικότητα, γράφει ο διευθυντής του περιοδικού Spiked Μικ Χιουμ, οι αντιτιθέμενες πτέρυγες της πολιτικής και μιντιακής τάξης της Δύσης εξάγουν τον πολιτισμικό τους πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Στη μια πλευρά αυτού του πολέμου βρίσκονται κυρίως όλοι εκείνοι από την παλιά Αριστερά που ταυτίζουν το Ισραήλ και τις ΗΠΑ με όλα τα κακά στοιχεία του δυτικού πολιτισμού: ρατσισμός, μιλιταρισμός, αλαζονεία. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν υιοθετήσει το σύνθημα «Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι» όχι από πολιτική αλληλεγγύη, αλλά από οίκτο. Ένα τμήμα τους προχωρεί και λίγο παραπάνω: σε μια πορεία που έγινε πρόσφατα στο Λονδίνο υπήρχαν πανό που έγραφαν «Είμαστε όλοι Χεζμπολάχ».

Στην άλλη πλευρά του πολιτισμικού πολέμου παρατηρείται μια αντίδραση στην αντι-ισραηλινή αντίδραση. Θέλοντας να υπερασπιστούν τις αξίες της δυτικής κοινωνίας που κινδυνεύουν από τον «ισλαμοφασισμό», πολλές προσωπικότητες από την παλιά Δεξιά και την Αριστερά δεν διστάζουν να συνταχθούν με τον «πόλεμο κατά του τρόμου» και εναποθέτουν στο Ισραήλ τις ελπίδες τους για να απαλλάξει τον κόσμο από τους μουλάδες. Ένα τμήμα τους προχωρεί και λίγο παραπάνω, θεωρώντας για παράδειγμα το πρόσφατο επεισόδιο με τον Μελ Γκίμπσον απόδειξη του εντεινόμενου αντισημιτισμού στον δυτικό κόσμο.

Κι όποιος πιστεύει πως ο κόσμος είναι λίγο πιο πολύπλοκος, και δεν θέλει να ενταχθεί σε κανένα από αυτά τα στρατόπεδα, αισθάνεται μια απέραντη μοναξιά.