Tο σύνδρομο του τζογαδόρου

Στην αρχή υποστήριξαν τον πόλεμο. Αλλά σιγά - σιγά αναθεωρούν τη στάση τους. Όχι επειδή βρίσκουν την αντίδραση της χώρας τους αδικαιολόγητη. Αλλά επειδή διαπιστώνουν ότι το αίμα που χύνεται είναι πολύ, πάρα πολύ.

Ηγέτης του αριστερού κόμματος Μερέτζ και επικεφαλής των Ισραηλινών διαπραγματευτών στο Όσλο, ο Γιόσι Μπεϊλίν είχε συμφωνήσει αρχικά με την απόφαση του πρωθυπουργού του να εξαπολύσει επιδρομές στον Νότιο Λίβανο. Αλλά σήμερα τον καλεί να δείξει αυτοσυγκράτηση και να αναζητήσει μια συμφωνία με τη Δαμασκό. «Οι βομβαρδισμοί των ενεργειακών σταθμών και των υποδομών του Λιβάνου είναι λάθος» τονίζει. «Πρόκειται για μια συλλογική τιμωρία, που θα σπρώξει ακόμη μια φορά τους πραγματιστές να συμμαχήσουν με τους εξτρεμιστές με στόχο την εκδίκηση».

Παύση των βομβαρδισμών ζητά και ένας άλλος ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς, ο Γιόσι Σαρίντ, που ζει σ' ένα χωριό κοντά στα σύνορα με τον Λίβανο και μετακινείται μεταξύ των πόλεων που βομβαρδίζει η Χεζμπολάχ για τους σκοπούς ενός ημερολογίου που γράφει στη Χααρέτζ. Αυτός μιλά για «σύνδρομο του τζογαδόρου», την παράλογη τάση δηλαδή ενός παίκτη να στοιχηματίζει όλο και πιο ψηλά, με την ελπίδα ότι θα πάρει πίσω αυτά που έχει χάσει. «Μόνο που στην περίπτωση αυτή, στο τραπέζι υπάρχουν ανθρώπινες ζωές, όχι χρήματα. Και αυτό που υπάρχει κίνδυνος να χαθεί είναι η τιμή των υπουργών, των στρατηγών, των ναυάρχων».

Έντονη είναι και η συζήτηση μεταξύ των παραδοσιακών οπαδών της ειρήνης. Μόλις άρχισαν οι επιδρομές, ομάδα 20 ακτιβιστών του κινήματος Ειρήνη Τώρα αποφάσισε να περάσει ένα Σαββατοκύριακο στο κιμπούτς Γκόνεν, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους κατοίκους του Βορείου Ισραήλ. Μια τέτοια πρωτοβουλία θα ήταν αδύνατη σήμερα, λέει ο εκπρόσωπος της οργάνωσης Γιαρίβ Οπενχάιμερ. Γι' αυτόν, ένα ισχυρό Ισραήλ είναι το Ισραήλ που γνωρίζει πότε να σταματήσει.

H 24χρονη Λίλου, πάλι, έχει άλλες ανησυχίες. «Όταν άκουσα την είδηση για την Κάνα, η άμεση αντίδρασή μου ήταν να κλείσω τα μάτια και να ψελλίσω: σκατά», γράφει η φοιτήτρια αυτή από το Τελ Αβίβ σ' ένα blog που λέγεται Joint Voices και αποσκοπεί στον διάλογο με την άλλη πλευρά. «Δεν θα επεκταθώ σ' αυτά που αισθάνθηκα για τον Ολμέρτ και την παρέα του, τους οποίους ψήφισα πριν από έξι μήνες. Θα περιοριστώ μόνο σε κάτι: αυτό που φοβάμαι περισσότερο απ' όλα ότι θα χαθεί ύστερα απ' αυτή την τραγωδία, είναι η μικρή πρόοδος που σημειώνουν οι άνθρωποι στην περιοχή, οι φιλίες και οι διάλογοι που δημιουργούνται καθημερινά μέσω του Διαδικτύου. Τα σχόλια που διάβασα σήμερα σε διάφορα blogs είναι τα χειρότερα που έχω δει ποτέ. Είμαι τρομοκρατημένη. Μέσα σε μια μέρα όλη η κατανόηση που είχε κτιστεί γκρεμίζεται από το μίσος που ξέσπασε. Όμως πρέπει να φανούμε δυνατοί».