Τετάρτη, Μαΐου 10, 2006

Mια φωτεινή ανάμνηση



Ήταν 14 ετών όταν ο πατέρας της σκοτώθηκε σε τροχαίο. Τότε κατάλαβε πόσο διάσημος ήταν. Ακριβώς γι' αυτό όμως, δεν επιτράπηκε ούτε στην ίδια ούτε στην οικογένειά της να τον θρηνήσουν.

Ο Αλμπέρ Καμύ ήταν πάντα πολύ μόνος. H Δεξιά τον θεωρούσε υπερβολικά αριστερό και η Αριστερά τον θεωρούσε αντικειμενικό σύμμαχο της Δεξιάς. Αλλά εκείνος επέμενε στις απόψεις του, σίγουρος ότι μια μέρα η Ιστορία θα τον δικαίωνε. Μιλούσε για τα γκουλάγκ, κατηγορούσε τη Σοβιετική Ένωση και τον σταλινισμό, αλλά δεν δίστασε να εγκαταλείψει την Unesco όταν εντάχθηκε σ' αυτήν η Ισπανία του Φράνκο. Το κλίμα άρχισε να αλλάζει τη δεκαετία του '80, πάνω από είκοσι χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατό του, και η δικαίωση φάνηκε να έρχεται όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου. Σήμερα, τον «διεκδικεί» ακόμη και η πατρίδα του, η Αλγερία, που τον κατηγορούσε μέχρι πρόσφατα ότι δεν υποστήριξε αρκετά το κίνημα της ανεξαρτησίας και δεν περιέλαβε αρκετούς Άραβες ήρωες στα έργα του. Το πανεπιστήμιο του Αλγερίου οργάνωσε πρόσφατα τριήμερο συνέδριο με τίτλο «Ο Αλμπέρ Καμύ και τα αλγερινά γράμματα», που κορυφώθηκε με το ανέβασμα του θεατρικού έργου «Οι Δίκαιοι».

Για τη Γαλλία, το μεγάλο γεγονός των ημερών είναι η νέα έκδοση των Απάντων του Καμύ από την Bibliotheque de la Pleiade. Την εποπτεία την έχει η κόρη του συγγραφέα, η Κατρίν Καμύ, που ήταν υπεύθυνη το 1994 και για την έκδοση του βιβλίου «Ο Πρώτος Άνθρωπος», που άφησε ατελείωτο ο πατέρας της όταν σκοτώθηκε εκείνη την 4η Ιανουαρίου του 1960. «Ο πατέρας μου είναι μια φωτεινή ανάμνηση», λέει σε συνέντευξή της στην Ελ Παΐς, «η ανάμνηση ενός ανθρώπου πολύ ζωντανού, διασκεδαστικού, αυστηρού και τρυφερού. Όταν διάβασα αυτό το βιβλίο κατάλαβα ότι ήταν μια κραυγή ελευθερίας, γιατί δεν έμοιαζε με κανένα από αυτά που είχε γράψει, ήταν πιο λυρικό και έλεγε στον αναγνώστη: ιδού ποιος είμαι. Όλα αυτά αφορούν βέβαια την αρχή, γιατί το βιβλίο που ήθελε να γράψει θα καταλάμβανε πάνω από 600 σελίδες κι αυτό που άφησε πίσω του δεν ήταν παρά το ένα τρίτο. Ήθελε να γράψει για τον πόλεμο, την αντίσταση, την αποικιοκρατία και τον πόλεμο της Αλγερίας. Αλλά αυτό που άφησε είναι ένα είδος αυτοβιογραφίας».

H Κατρίν δεν είχε ποτέ μια προσωπική σχέση με τον Σαρτρ. Ήξερε όμως ότι ρωτούσε να μάθει νέα γι' αυτήν και τη μητέρα της, είχε πει μάλιστα στον προστάτη τους, τον Ρομπέρ Γκαλιμάρ, να τον ενημερώσει αν η οικογένεια είχε προβλήματα. Ήταν γενναιόδωρος άνθρωπος ο Σαρτρ, κάποτε ήταν φίλος με τον Καμύ αλλά τους χώρισε εκείνη η στρίγγλα η ντε Μπωβουάρ, μόνο που η Κατρίν δεν θέλει να μιλήσει γι' αυτά, εκτός κι αν κλείσει το μαγνητόφωνο...

13 Comments:

At 10/5/06 12:07 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Kάποτε ο Paul Valery είχε πει ότι ποίηση είναι η απόπειρα να αναπαραστήσουμε με τα μέσα του έναρθρου λόγου τα πράγματα ή το πράγμα που προσπαθούν ασυναίσθητα να εκφράσουν οι κραυγές, τα δάκρυα, τα χάδια, τα φιλιά, οι αναστεναγμοί κλπ., και που θέλουν ίσως να τα εκφράσουν τα αντικείμενα με την επίφαση της ζωής που διαθέτουν ή τον υποτιθέμενο σκοπό τους...Το έργο του Καμύ και η μοναδική αλήθεια που προσέφερε και προσφέρει είναι η ύπαρξή του...

 
At 10/5/06 12:59 μ.μ., Blogger Λαμπρούκος said...

Κι όλα αυτά πήγαν στ' αλήθεια χαράμι όταν ασχολήθηκε μαζό τυ η Δήμητρα (χήρα Παπανδρέου) γκόμενα Σπυρόπουλου (όχι του Ροβέρτου του άλλου) Λιάνη

 
At 10/5/06 5:01 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Μια διευκρίνιση, Ιχνηλάτη. Η κόρη του Καμύ λέει ότι η ντε Μπωβουάρ ευθύνεται για τη ρήξη των σχέσεων του πατέρα της με τον Σαρτρ, όχι για τα όποια οικογενειακά του προβλήματα. Οταν τη ρωτά όμως ο δημοσιογράφος λεπτομέρειες, απαντά ότι θα μιλήσει μόνο αν κλείσει το μαγνητόφωνο.
Οσο για την ελεύθερη ερωτική αυτοδιάθεση, πολλοί τη δοκίμασαν, νομίζω όμως πως απέτυχαν.

 
At 10/5/06 5:20 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

...την εποχή του BHL να μιλάμε για Καμύ;
Définitivement, t'es vieux jeu
:-))))))))

 
At 10/5/06 6:09 μ.μ., Blogger Caesar said...

"...όλα γίνονται από μια συνήθεια. Είμαστε γελοίοι αριθμοί μιας κοινωνίας που ενεργεί από συνήθεια, μισούμε ή αγαπάμε από συνήθεια και σκεπτόμαστε τα "μεγάλα προβλήματα" από συνήθεια. Αυτό μου θυμίζει τη μητέρα του Μερσώ, που έκλαιγε από συνήθεια όταν την έβαλαν στο άσυλο - δεν ήθελε ν' αφήσει το σπίτι της - κι ύστερα από έξι μήνες όταν την έβγαλαν από εκεί πάλι από συνήθεια - δεν ήθελε να φύγει, είχε συνηθίσει..." Αλμπερ Καμύ.

Ο ίδιος διαλύει το γάμο του, για να μή γίνει συνήθεια, παραιτείται από τη δημόσια υπηρεσία, για να μή συνηθίσει, εγκαταλείπει τους κομμουνιστές φίλους του, την αρχισυνταξία της "Κομπά", ξαναπαντρεύεται, φεύγει για την Αμερική - όλα για να μή γίνουν συνήθεια.
Andre Lefevre.

 
At 10/5/06 8:13 μ.μ., Blogger un certain plume said...

Πάνω στο καλύτερο το κόψατε!

 
At 10/5/06 11:14 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Συγχαρητηρια στους υπευθυνους των εξωτερικων των Νεων:την στιγμη που στην επιτροπη ανθρωπινων δικαιωματων του ΟΗΕ εκλεγονται η Κουβα,Κινα και η Σαουδικη Αραβια οι μαχομενοι για την Δημοκρατια, την Ελευθερια και τα ανθρωπινα δικαιωματα δημοσιογραφοι των Νεων αφιερωνουν μια ολοκληρτη σχεδον σελιδα για το κρανιο του αρχηγου των Απατσιπου λεει εκλεψε ο παππους του Μπους! ο πνευματικος αντιαμερικανικος αυνανισμος σε ολο του το μεγαλειο...μπραβο παιδια συνεχιστε ετσι....

 
At 11/5/06 12:11 π.μ., Blogger J. said...

Πάντα πολύ ενδιαφέρον αυτό το blog, μια καλή εξισορρόπηση και για μένα ποτ έχω αφοσιωθεί σε ένα πιο light-χύμα τρόπο γραφής...
Δύο παρατηρήσεις:
1. Μόλις πρόσφατα κατάφερα να διαβάσω τον "Ξένο" του Καμύ και πραγματικά είναι εντυπωσιακό το πόσο παράλογο μπορεί να καταντήσει το (για μας) καθημερινό...
2. Επειδή παρακολουθείτε την El Pais: Στίς 4 Μαίου η ισπανική εφημερίδα δημοσίευσε μία αποκαλυπτική συνέντευξη με τον επικεφαλής της CIA στη Μέση Ανατολή την περίοδο 2000-2005, Paul Pillar. Εξηγεί με λεπτομέρειες πώς ο Μπους μανιπουλάρησε τα στοιχεία και τις δήθεν εισηγήσεις των μυστικών υπηρεσιών για να μπει στο Ιράκ. Πολύ ενδιαφέρον...

 
At 11/5/06 9:53 π.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Είναι ενδιαφέρουσα και συγκινητική η ανταπόκριση που έχουν πάντα κείμενα για ανθρώπους όπως ο Καμύ. Χαίρομαι πολύ γι'αυτό.
Chanana, ευχαριστώ.
J.J.P., την είδα τη συνέντευξη, τη φύλαξα να τη διαβάσω, κάπου παράπεσε, θα τη βρω. Θα σου ήμουν ευγνώμων αν μου επισήμαινες ενδιαφέροντα κείμενα που πέφτουν στην προσοχή σου.
Controcorrente, έχεις δίκιο κατά το ήμισυ. Η είδηση για την εκλογή χωρών με αυταρχικά καθεστώτα στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ έπρεπε να δημοσιευτεί και να σχολιαστεί, ήταν δική μου παράλειψη. Ισως να μην το ξέρεις, αλλά εγώ είμαι υπεύθυνος για τις διεθνείς σελίδες στα ΝΕΑ, το φορτίο είναι βαρύ, τα λάθη και οι παραλείψεις ανθρώπινα, σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι σκόπιμα και δεν οφείλονται στον "αντιαμερικανικό αυνανισμό" που αναφέρεις. Ο αυνανισμός αυτός υπάρχει ασφαλώς στην ελληνική κοινωνία, αλλά δεν έχει σχέση με μένα, φαντάζομαι να το έχεις διαπιστώσει διαβάζοντας τη στήλη και το blog.
Οσο για το άλλο θέμα με το κρανίο του Τζερόνιμο, εντάσσεται στα "ελαφρά" και τα features που συνθέτουν κάθε μέρα το μίγμα των διεθνών μας σελίδων. Σε διαβεβαιώ ότι η επιλογή του δεν έχει σχέση με κανέναν αντιαμερικανισμό. Τώρα, αν είναι ένα ενδιαφέρον θέμα ή όχι είναι ένα άλλο ζήτημα, άλλους μπορεί να ενδιαφέρει κι άλλους όχι. Το σημερινό κείμενο, ας πούμε, για το "αραβικό Κάμα Σούτρα", με ενδιαφέρει προσωπικά πολύ περισσότερο, εσένα;

 
At 11/5/06 12:19 μ.μ., Blogger J. said...

Ομολογώ ότι δεν γνώριζα ούτε κι εγώ, καίτοι συνάδελφος, ότι ο Blogάρχης είναι υπεύθηνος για τις διεθνείς σελίδες στα ΝΕΑ. Η αλήθεια είναι ότι περνάνε πολλά ξένα κείμενα από μπροστά μου κάθε μέρα, θα το έχω υπόψη μου από δω και μπρος να έπισημαίνω κάθε τόσο κάποια που θεωρώ ενδιαφέροντα. Για παράδειγμα προχθές στην "Ημέρα της Ευρώπης" η γερμανική Frankfurter Allgemeine Zeitung δημοσίευσε ολόκληρο ένθετο στα αγγλικά με ανταποκρίσεις από κάθε χώρα-μέλος της Ε.Ε. Από την Ελλάδα η ανταπόκριση ήταν ένα ταξιδιωτικό χρονικό Θεσσαλονίκη- Κωνσταντινούπολη με το καινούριο τρένο Φιλία-Εξπρές, που έδωσε στον δημοσιογράφο την αφορμή για ενδιαφέρουσες αναφορές στην ιστορία της περιοχής και βεβαίως-βεβαίως στην "τουρκική μειονότητα"...

 
At 11/5/06 1:04 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Ιδού λοιπόν η πρόκληση: ας φτιάχνουμε τις διεθνείς σελίδες μαζί!

 
At 12/5/06 2:29 π.μ., Blogger J. said...

Ειλικρινά, εάν επρόκειτο για μία σαφή επαγγελματική πρόταση μάλλον θα έλεγα "ναι, αρχίζουμε αμέσως". Αλλά και τώρα θα χαρώ πολύ να συνεισφέρω ιδέες ή άρθρα.

 
At 19/9/07 6:34 μ.μ., Blogger Rania said...

Πόσο δε θα ταν παράξενο να συνδέσουμε αυτά τα ωραία γεγονότα που συνέβησαν κατά την επίσκεψη του Αλμπερ Καμύ στην Ελλάδα με τα λόγια και τα έργα του Οδυσσέα Ελύτη. Ο Ελύτης με την ισχυρή του υποστήριξη προς το πνεύμα του φίλου του Καμύ, εφ όσον τον γνώριζε απο την δική του επίσκεψη στη Γαλλία. Το άρθρο που ήταν να γράψουν μαζί για: "Ποίηση αρχιτεκτονικών επινοήσεων και ηλιακής μεταφυσικής" βλέπουμε να ανταποκρίνεται πλήρως στις προδοσκίες και των δυό τους για τις αξίες του φωτός και του ήλιου. Πολύ ενδιαφέρουσα 'μυστική' συνομιλία πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία. (το ξέρω γιατί έχω κάνει Phd στους δυό τους και είναι αρκετά γοητευτικό)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home