Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2006

Tο μεγαλύτερο ριάλιτι του κόσμου



«Έντεκα χρόνια αφότου γύρισα την Ξεχωριστή Μέρα, όπου καταγγέλλω ένα κράτος που χειραγωγεί τα μέσα ενημέρωσης, διαπιστώνω με θλίψη πως η Ιταλία έχει επιστρέψει στην αφετηρία. Όσο ο Μπερλουσκόνι είναι παντοδύναμος, δεν θα γυρίσω άλλες ταινίες». Έτορε Σκόλα

Ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης κινδυνεύει να μείνει άπραγος για καιρό. Χρησιμοποιώντας διάφορα κόλπα, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι όχι μόνο καταφέρνει να μείνει στο πολιτικό παιχνίδι, αλλά απειλεί την κεντροαριστερή αντιπολίτευση με την πιο εξευτελιστική ήττα των τελευταίων δεκαετιών. Τη μια μέρα συγκρίνει τον εαυτό του με τον Ιησού, την άλλη με τον Ναπολέοντα. Καταγγέλλει τους δικαστές ότι κάνουν σεξουαλικό τουρισμό στην Κούβα, βεβαιώνοντας - για να το διαψεύσει στη συνέχεια - ότι ο ίδιος θα απόσχει από το σεξ μέχρι τις εκλογές. Στολίζει τους αντιπάλους του με όλων των ειδών τα επίθετα. Και πάνω απ' όλα, φροντίζει να βρίσκεται διαρκώς στην τηλεόραση.

Όπως γράφει στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ο Αλεξάντερ Στίλλε, καθηγητής Διεθνούς Δημοσιογραφίας στο Κολούμπια και συγγραφέας πολλών βιβλίων για την Ιταλία, ο Μπερλουσκόνι έχει μετατρέψει την ιταλική ζωή στο μεγαλύτερο ριάλιτι του κόσμου. Ολόκληρη η χώρα θυμίζει το Τρούμαν Σώου, εκείνη την ταινία του 1998 όπου ένας τηλεοπτικός παραγωγός μεγαλώνει ένα παιδί σε μια τεχνητή πόλη που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο σκηνικό. Το παιδί πιστεύει ότι το περιβάλλον του είναι πραγματικό και θεατές σε όλο τον κόσμο είναι σε θέση να παρακολουθούν ολόκληρη τη ζωή του, 24 ώρες το 24ωρο. Ως μεταμοντέρνος πολιτικός που είναι, ο Ιταλός πρωθυπουργός γνωρίζει ότι οι ψηφοφόροι του ούτε ενδιαφέρονται για την πολιτική ούτε διαβάζουν. Βλέπουν όμως πολλή τηλεόραση. Όσο περισσότερη τηλεόραση βλέπουν, τόσο πιθανότερο είναι να τον ψηφίσουν. Έρευνα που έγινε σε γυναίκες ψηφοφόρους του παλιού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος έδειξε ότι το 75% όσων έβλεπαν πάνω από τέσσερις ώρες τηλεόραση την ημέρα ψήφισαν το 2001 τον Μπερλουσκόνι. Το ποσοστό αυτό μειωνόταν στο 40% στις γυναίκες που έβλεπαν τηλεόραση λιγότερο από δύο ώρες την ημέρα.

Έτσι κι αλλιώς δύσκολη, η αντιπολίτευση σ' έναν τέτοιο άνθρωπο που χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους γίνεται ακόμη δυσκολότερη όταν την αναλαμβάνει ένας άχρωμος και άοσμος πολιτικός σαν τον Ρομάνο Πρόντι. Για να αντιμετωπιστούν ο κυνισμός και η χυδαιότητα του Μπερλουσκόνι, χρειάζεται αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και, πάνω απ' όλα, χιούμορ. Ένα χιούμορ εκρηκτικό, σαν κι αυτό που κουβαλάει ο Ρομπέρτο Μπενίνι. Προχθές το βράδυ έδωσε ένα ακόμη σώου στο Κανάλι 5. Μπήκε στο στούντιο σαν σίφουνας κι άρχισε να ψάχνει παντού τον Μπερλουσκόνι. Ύστερα άρχισε τα καλαμπούρια. Κι όταν ο παρουσιαστής τού ζήτησε να αυτοσχεδιάσει ένα ποίημα για τον Μπερλουσκόνι, ο μεγάλος κωμικός δεν δίστασε: «Ο Πρόντι υπόσχεται μορταδέλλα/ και σας τη στέλνει με τη μανιβέλλα. / Ψηφίστε τον μικρό Ιησού Χριστό/ και θα φτιάξω κρασί απ' το νερό».

4 Comments:

At 23/2/06 2:49 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Κι εγώ αυτό ακούω από την Ιταλία - οτι ο Μπερλουσκόνι είναι πιθανό να ξαναβγεί.
Το πρόβλημα δε νομίζω οτι βρίσκεται στη δυσλεξία του Πρόντι, αλλά στο πρόγραμμά του: την εποχή που η Ιταλία χάνει έδαφος στις παγκόσμιες αγορές, και οι καπιταλιστές πιέζουν ιδιαίτερα για συμπίεση μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών και για χειροτέρευση των όρων εργασίας, το "νοικοκύρεμα" που επαγγέλλεται ο Πρόντι, δεν είναι ούτε ακούγεται ως εναλλακτική λύση.
Η Ιταλία υστερεί σε παραγωγικότητα, και η μόνη ελπίδα να σταματήσει την πτώση της, είναι να γίνουν μαζικές επενδύσεις σε παραγωγικό εξοπλισμό και εκπαίδευση - μια μακροπρόθεσμη επιλογή χωρίς άμεσα κέρδη, που βρίσκεται στον αντίποδα των ορέξεων των βιομηχάνων, τραπεζιτών και εμπόρων, που προτιμούν την (εν πολλοίς αδιέξοδη) κούρσα συμπίεσης των λαϊκών εισοδημάτων.
Μέχρι στιγμής, οι εργαζόμενοι έχουν καταφέρει ν'αντισταθούν σε μια απότομη χειροτέρευση των όρων διαβίωσής τους. Ο Πρόντι, δεν υπόσχεται παρά μονομερείς θυσίες εκ μέρους τους (και, ανεξάρτητα από τις διακηρύξεις, υπάρχουν και τα κυβερνητικά του πεπραγμένα).
Με τον μπουφόνο Μπερλουσκόνι, κουτσά-στραβά, τα βγάλαμε πέρα, λένε οι εργαζόμενοι. Με τον κ. καθηγητή όμως, δε θα είναι το ίδιο - μια εκλογική του νίκη θα τον νομιμοποιήσει να προχωρήσει στις αντιμεταρρυθμίσεις που οι κυρίαρχοι τον πιέζουν να κάνει.
Σε αυτό το σκηνικό, το Μπερλουσκονικό κιτς είναι το πιο ασήμαντο στοιχείο - και το οτι με τον Πρόντι θα απεμπλακεί η Ιταλία από την εμπλοκή της στην κατοχή του Ιράκ, όσο θετικό κι αν είναι, δεν κάνει την αποφασιστική διαφορά.
Ενα λοιπόν φαίνεται σίγουρο: άσχημες μέρες περιμένουν την Ιταλία!

 
At 23/2/06 4:19 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Δεν μ'αφήνετε ήσυχο σύντροφοι, με τα "πουρίστικά" σας. Εδώ όλος ο κόσμος λέει αμάν, να φύγει ο Μπερλουσκόνι να ξεβρωμίσουμε, κι εσείς στην κοσμάρα σας.

 
At 23/2/06 4:34 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Μα δεν το λέει φίλτατε όλος ο κόσμος - και προσπαθώ να εξηγήσω το γιατί δεν το λέει, μ'όλη τη βρώμα του "καβαλιέρε"...

 
At 23/2/06 11:14 μ.μ., Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Κάποιος, όμως, πρέπει να κάνει και τον δικηγόρο του διαβόλου,ε;
Ως συνήθως, ο Μ.Π. έπιασε την ουσία (ανύπαρκτη εναλλακτική λύση) της συνεχιζόμενης παντοδυναμίας του Μπερλουσκόνι.
Αλλά πόσο καιρό είναι ο "μπουφόνε" στην εξουσία; Έχει ξαναματαδεί τέτοια κυβερνητική διάρκεια η Ιταλία από τον Β Παγκ.Πόλεμο;
Μήπως οι Ιταλοί εξακολουθούν και χλευάζουν το παλιό πολιτικό κατεστημένο (ηχώ του οποίου είναι και ο Πρόντι) επιλέγοντας την καρικατούρα του Μπερλουσκόνι μέχρι να ξεπεταχτεί κάτι υγιές πολιτικά;
Ερωτήσεις εργασίας κάνω, και νομίζω ότι η φαιδρή περιγραφή του "Ιησού" κλπ δίνει τελείως λανθασμένη εικόνα για το πρόσωπο. Η πραγματική του μάλλον είναι πολύ πιό σοβαρά επικίνδυνη για τους εργαζόμενους.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home