Ο κλώνος της σοσιαλδημοκρατίας

Πολλοί κατηγορούσαν μέχρι τώρα την Αριστερά ότι βάζει νερό στο κρασί της για να φτάσει στην εξουσία. Το ίδιο ακριβώς κάνει τώρα η Δεξιά. Και έχει ήδη τα πρώτα αποτελέσματα.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, οι Καναδοί θεωρούσαν τον Στήβεν Χάρπερ υπερβολικά νεοφιλελεύθερο, υπερβολικά φιλοαμερικανό, υπερβολικά θρήσκο - άρα ακατάλληλο για την εξουσία. Όμως, ο ηγέτης των Συντηρητικών άλλαξε. Έγινε πιο μετριοπαθής, πιο προσηνής, ήρθε πιο κοντά στον κόσμο, στους «hockey dads» και στις «soccer moms». Έπαψε να τρομάζει. Και στις τελευταίες εκλογές κέρδισε την Κεντροαριστερά και έγινε πρωθυπουργός.

Το ίδιο ελπίζει να πετύχει σε μερικά χρόνια και ο νέος ηγέτης των Τόρυδων. Ο Ντέηβιντ Κάμερον δεν διστάζει να δηλώνει σύμφωνος με τον Μπλαιρ σε θέματα όπως η σχολική μεταρρύθμιση και να του «βγαίνει από τ' αριστερά» στα προβλήματα της φτώχειας και της αναπτυξιακής βοήθειας. Ήδη οι εφημερίδες άρχισαν τις συγκρίσεις: ο Τόρυ είναι 13 χρόνια νεώτερος από τον Τόνυ, οι γραβάτες του παρουσιάζουν μεγαλύτερη ποικιλία και δεν φοβάται να κυκλοφορεί με ποδήλατο. M' αυτά και μ' εκείνα, ο Κάμερον κατάφερε να τρυπώσει στον κατάλογο των 100 πιο σέξι ανδρών του κόσμου, όπως τον συνέταξαν οι αναγνώστριες του περιοδικού «New Woman»: είναι 92ος, μπροστά από τον Ράσελ Κρόου του «Μονομάχου».

Ακόμη πιο αποκαλυπτική είναι η περίπτωση της Σουηδίας. Εδώ, ο φορολογικός συντελεστής για τους πιο πλούσιους φτάνει το 65% και το επίδομα ανεργίας δεν είναι πολύ μικρότερο από έναν κανονικό μισθό. H οικονομία πηγαίνει καλά, αλλά το εκλογικό σώμα εμφανίζεται κουρασμένο ύστερα από 12 χρόνια σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης και το ερχόμενο φθινόπωρο ίσως να αποφασίσει να αλλάξει πρωθυπουργό. Όχι όμως και ρότα: ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Σβεν Ότο Λιτόριν δεν υπόσχεται μείωση φόρων, παρά μόνο για τους χαμηλόμισθους. Δεν θα πειράξει το κοινωνικό κράτος. Δεν θα ιδιωτικοποιήσει τον βιομηχανικό τομέα, που είναι σε μεγάλο μέρος κρατικός. Και δεν θα ενθαρρύνει τη δημιουργία ιδιωτικών σχολείων. Το βασικό του σύνθημα είναι: «Οι Σοσιαλδημοκράτες έγιναν κατεστημένο, καιρός για αλλαγή». Με άλλα λόγια, συνταγή Καραμανλή.

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τη σοσιαλδημοκρατία, σχολιάζει ο Τζων Λόυντ στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς: το φάντασμα του κλώνου της. Και το όνομα αυτού, συντηρητισμός. Μόνο η Σεγκολέν Ρουαγιάλ φαίνεται να έχει πιάσει το νόημα. Σοκάροντας τους συναδέλφους της στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, δεν δίστασε πριν από λίγες ημέρες να εκφράσει τον θαυμασμό της προς τον Τόνυ Μπλαιρ για τις επιτυχίες του στους τομείς της εργασίας των νέων, της ασφάλειας και της ελαστικότητας της αγοράς εργασίας. Το κακό για τη Σεγκολέν είναι ότι η κυριότερη απειλή για την υποψηφιότητά της δεν προέρχεται από τη Δεξιά, αλλά από το ίδιο της το κόμμα. T' όνομά της δεν είναι Νικολά Σαρκοζί, αλλά Λιονέλ Ζοσπέν.