Aγαπημένοι τόποι

«Έχετε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Αν σας έλεγαν να διαλέξετε έναν και μόνο τόπο όπου θα θέλατε να επιστρέψετε, ποιος θα ήταν;». Αυτό το ερώτημα έθεσε η Ομπζέρβερ σε μερικούς από τους γνωστότερους ταξιδιωτικούς συντάκτες στον κόσμο.

ΤΕΡΓΕΣΤΗ. «Πρωτοεπισκέφθηκα την πόλη όταν ήμουν 19 ετών. Μου άρεσε η απέραντη, αλλά άδεια γαλάζια παραλία της, με το μικρό κάστρο Μιραμάρε στη χερσόνησο και, τριγύρω, τα ασβεστολιθικά βουνά της περιοχής Καρστ. Μου άρεσε το μπέρδεμα των εθνοτήτων όπου ανακατεύονταν Σλάβοι, Λατίνοι και Τεύτονες, η πομπώδης αυτοκρατορική αρχιτεκτονική της και η ανώμαλη βιεννέζικη κουλτούρα του καφέ της. Μου άρεσαν οι λογοτεχνικές της ενώσεις - Τζέημς Τζόυς, Ίταλο Σβέβο, Ρίτσαρντ Μπάρτον. Μου άρεσε ακόμη και το γεγονός ότι ήταν μια αμφισβητούμενη πόλη, με τον γιουγκοσλαβικό στρατό του Τίτο έτοιμο πάνω στους λόφους. Πάνω απ' όλα, όμως, μου άρεσε η γλυκιά της μελαγχολία, και αυτό είναι που μ' αρέσει περισσότερο και σήμερα». (Γιαν Μόρις).

ΠΟΝΓΚΟ NTE MAINIKE. «Όσο δύσκολο είναι να φτάσεις στον ποταμό Ουρουμπάμπα, βορείως του Μάτσου Πίτσου, άλλο τόσο είναι εντυπωσιακό. Κάνοντας ράφτινγκ προς βορράν, στην κατεύθυνση του Αμαζονίου, μια σειρά από καταρράκτες με οδήγησαν στο πιο μαγικό μέρος που έχω δει ποτέ μου: ένα φαράγγι (αυτό σημαίνει Πόνγκο) μήκους 800 μέτρων, ανάμεσα στις Άνδεις και την κοιλάδα του Αμαζονίου. Στο τέλος του φαραγγιού, λες κι έχουν δημιουργηθεί από κάποιο σχεδιαστή, βρίσκονται δύο μεγάλοι γρανιτένιοι όγκοι στις δύο πλευρές του ποταμού. Όταν περάσεις ανάμεσά τους, βρίσκεσαι ξαφνικά σ' έναν διαφορετικό κόσμο». (Μάικλ Πάλιν).

ΧΟΤΑΝ. «Όταν επισκέπτεσαι την πόλη αυτή, νομίζεις ότι γυρίζεις πίσω στον χρόνο. Πρόκειται για μια ελάχιστα γνωστή όαση στη μέση της βορειοδυτικής Κίνας, έχοντας προς βορράν την πιο νεκρή έρημο στον κόσμο, την έρημο Τακλιμακάν (το όνομα σημαίνει «όταν μπαίνεις εκεί μέσα, δεν βγαίνεις ποτέ»). Πρέπει να είσαι αποφασισμένος για να φτάσεις στο Χοτάν. Τρένο δεν υπάρχει. Πρέπει να πάρεις το λεωφορείο από το Κασγκάρ, που είναι αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειοδυτικά. Μέχρι πρόσφατα απαγορευμένος για τους ξένους, ο τόπος αυτός έχει μεγάλη ιστορία. Βρισκόταν πάνω στον Δρόμο του Μεταξιού και παρασκευάζουν ακόμη μετάξι εκεί με τον παλιό τρόπο. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι η αίσθηση που σου δίνει ότι δεν ανήκει σε κάποιο συγκεκριμένο έθνος, ούτε καν σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο». (Κόλιν Θέμπρον).

ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΟΥΑΟΥ AN NA-ΜΟΥΣ. «Το ηφαίστειο αυτό ανακαλύφθηκε μόλις τον 20ό αιώνα και βρίσκεται 500 χιλιόμετρα μακριά από τον πολιτισμό, στη μέση της Λιβυκής Ερήμου. Ανεβαίνεις στην κορυφή κι ύστερα κατεβαίνεις στον κρατήρα, όπου υπάρχει μια τεράστια λίμνη περικυκλωμένη από φοίνικες. Δεν υπάρχει άλλο μέρος σαν κι αυτό. Τα άστρα είναι τόσο λαμπερά. Τη νύχτα κάνει αληθινό κρύο, αλλά η εμπειρία είναι μοναδική». (Κίρα Σαλάκ).