Παρασκευή, Δεκεμβρίου 30, 2005

Ηotel La Louisiane, δωμάτιο 58



Τσουνάμι, σεισμοί, κυκλώνες, φωτιές, τρομοκρατία: ήταν μια σκληρή χρονιά. Σύμφωνα με τον διευθυντή του Νουβέλ Ομπζερβατέρ, τον Ζαν Ντανιέλ, το 2005 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έτος του ρατσισμού. Δεν είναι μόνο οι εικόνες των μαύρων που πνίγηκαν εγκαταλελειμμένοι στη Νέα Ορλεάνη, δεν είναι μόνο οι εκρήξεις βίας εναντίον των ξένων στο Σίδνεϋ ή οι επιθέσεις των σκίνχεντ στην Αγία Πετρούπολη: είναι κι εκείνη η δημοσκόπηση της Μοντ που δείχνει ότι ένας στους τέσσερις Γάλλους συμφωνεί με τις ιδέες του Λεπέν για την ασφάλεια, τη μετανάστευση και τις παραδοσιακές αξίες.

H χρονιά που φεύγει χαρακτηρίζεται ακόμη από την υποχώρηση των ελευθεριών στις ανεπτυγμένες χώρες: οι αποκαλύψεις για τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για την αποθήκευση προσωπικών δεδομένων, οι όλο και πιο αυστηροί αντιτρομοκρατικοί νόμοι, οι παράνομες μεταφορές, φυλακίσεις και βασανισμοί υπόπτων, δείχνουν ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, εντός και εκτός εισαγωγικών, έχει πολύ μεγάλο κόστος, δυσβάσταχτο, σχεδόν αφόρητο.

Ίσως λοιπόν να είναι σκόπιμο να αποχαιρετήσουμε το 2005 με μια υπόκλιση σε έναν ελεύθερο άνθρωπο. Ο Αλμπέρ Κοσρύ γεννήθηκε το 1913 στο Κάιρο και από τα δέκα του χρόνια άρχισε να γράφει. Το πάθος του για τον Μπαλζάκ ήταν τόσο μεγάλο, ώστε όταν αποβιβάστηκε το 1930 στο Μονπαρνάς γνώριζε την περιοχή απ' έξω. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε στα αραβικά και τα γαλλικά το βιβλίο του «Οι ξεχασμένοι του Θεού». Όπως είπε ο Χένρυ Μίλερ, που ανέλαβε την έκδοση του βιβλίου στην Αμερική, «κανείς εν ζωή συγγραφέας δεν έχει περιγράψει με πιο καυστικό και πιο αδυσώπητο τρόπο τη ζωή εκείνων που αποτελούν το τεράστιο καταποντισμένο πλήθος...».

Στη διάρκεια του πολέμου, ο Κοσρύ έκανε τον φροντιστή σε ένα πλοίο που πραγματοποιούσε δρομολόγια μεταξύ Πορτ Σάιντ και Νέας Υόρκης. Εκεί έγραψε και το πρώτο του μυθιστόρημα, το «Σπίτι του Βέβαιου Θανάτου». Επιστρέφοντας στο Παρίσι, εγκαταστάθηκε σ' ένα ξενοδοχείο του Σαιν-Ζερμαίν-ντε-Πρε. Εκεί μένει ακόμα, στο δωμάτιο 58 του ξενοδοχείου La Louisiane. «Αν είμαι ακόμα ζωντανός», είπε πρόσφατα στο περιοδικό Λ'Εξπρές, «είναι επειδή δεν παντρεύτηκα ποτέ, δεν απέκτησα ποτέ παιδιά, θυρωρό, αυτοκίνητο ή λογαριασμό του ηλεκτρικού. Το να ζω μου είναι αρκετό». Ο άνθρωπος αυτός, που έκανε παρέα με τον Αλμπέρ Καμύ και τον Λώρενς Ντάρελ και ζούσε από τις δωρεές των γκαλερίστ, είχε επιτέλους την τύχη να δει να εκδίδεται το σύνολο του έργου του («Άπαντα», εκδ. Joelle Losfeld). H ευχή που δίνει στα 92 του χρόνια είναι ανατρεπτική: «Αυτό που θα ήθελα είναι, όσοι με διαβάσουν, να μην πάνε την άλλη μέρα στη δουλειά».

4 Comments:

At 30/12/05 10:32 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Από το "Mendiants et orgueilleux"

του συρο-αιγύπτιου Albert Cossery
« Maître, je ne comprends pas. Comment peux-tu rester insensible aux agissements des salauds qui abusent de ce peuple ? Comment peux-tu nier l’oppression ? Gohar éleva la voix pour répondre.
- Je n’ai jamais nié l’existence des salauds, mon fils !
- Mais tu les acceptes. Tu ne fais rien pour les combattre.
- Mon silence n’est pas une acceptation. Je les combats plus efficacement que toi.
- De quelle manière ?
- Par la non-coopération, dit Gohar. Je refuse tout simplement de collaborer à cette immense duperie.
- Mais tout un peuple ne peut se permettre cette attitude négative. Ils sont obligés de travailler pour vivre. Comment peuvent-ils ne pas collaborer ?
- Qu’ils deviennent tous mendiants. Ne suis-je pas moi-même un mendiant ? Quand nous aurons un pays où le peuple sera uniquement composé de mendiants, tu verras alors ce que deviendra cette superbe domination. Elle tombera en poussière. Crois-moi. »

Η "πρόταση" του Κοσρύ, δεν ανήκει στο χώρο της πολιτικής. Πρόκειται για ευχές του τύπου "αν όλοι μας μια μέρα (...) τότε θα (...)".
Ως συγγραφέας - αφηγητής ανήκει στους "ελάσσονες" (προσωπικά δεν "τσίμπησα" με το "περήφανοι και ζητιάνοι" που έτυχε να διαβάσω).

Ο ίδιος, είναι ένα γλυκύτατο φοβισμένο γεροντάκι, που δεν μπορεί να μιλήσει (έχει ίσως κάνει τραχειοτομή;) - τον είχα πετύχει την προηγούμενη άνοιξη μπροστά από το Σαιν - Σουλπίς.

Τώρα τον "Νουβέλ Ομπς" ας τον αφήσουμε mπερλίνα - τι προσδοκίες μπορεί να έχει κανείς από δαύτον; Και σιγά μην έχει ιδέα ο διευθυντής του για τα προβλήματα της γαλλικής κοινωνίας. Με το ζόρι να υποψιάζεται αυτά τού κοινού τού περιοδικού του - των μαζοκουλτουριαρέων κάδρων δηλαδή...

 
At 31/12/05 2:50 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

mπερλίνα, ακόμα δεν έχετε βαρεθεί;
Πότε θα καταλάβετε ποιος είναι ο φταίχτης σ' αυτή τη ζωή; Πότε ακριβώς οι μεγαλοεργολάβοι έχουν μεγεθύνει το ρατσισμό; Ή μήπως είναι εφεύρεση η συμπεριφορά που επιφυλάσσεται από τις αρχές, αλλά και από τους ξενόφοβους συμπατριώτες μας, στους αλλοδαπούς πολίτες ;

 
At 31/12/05 4:48 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Και από μένα, χρόνια πολλά και το 2006 ειρηνικότερο και αγωνιστικό για όλους και τυχερό, με υγεία χρήμα και έρωτα για τον καθένα!!

 
At 1/1/06 11:24 π.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Καλή χρονιά σε όλους σύντροφοι, πάντα ν'ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε, που λέει κι ο Διονύσης, ένας άλλος εξαρτημένος και συμπαραταγμένος με τους δουλέμπορους και τους φεουδάρχες.
Καλά να'μαστε, και να κουβεντιάζουμε, και να διαφωνούμε, και να ψιθυρίζουμε, και να φωνάζουμε, και να'χουμε υγεία, τύχη, έρωτα και χρήμα, γειά σου Μαύρο Πρόβατο, χαιρετισμούς στην Πόλη του Φωτός!

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home