Hσυχία, τα κορίτσια σερφάρουν

Σ' αυτό το μέρος δεν ακούγονται ήχοι από πολεμικά ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας δεν ακούγονται καν ομιλίες. Εδώ συχνάζουν μονάχα γυναίκες. Κι όταν σερφάρουν οι γυναίκες, δεν τους αρέσει να μιλούν.

H Αμάλ Σακέρ γεννήθηκε στην Ιντιάνα και επισκέφθηκε για πρώτη φορά τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη σε ηλικία 19 ετών. Φορά δυτικά ρούχα και μπαίνει σπανίως σε τζαμί. Αυτό δεν την εμποδίζει όμως να συνεργάζεται με μια πιστή μουσουλμάνα, την Αχλάμ Μουχλέχ, στη διεύθυνση ενός Ιντερνετ καφέ που άνοιξε πριν από ενάμιση χρόνο στη Ραμάλα και απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες. Στο Σαμπάγια Νετ Καφέ συναντιούνται η νέα τεχνολογία και οι συντηρητικές παραδόσεις -και η συνάντηση αυτή γίνεται σε απόλυτη γαλήνη. «Κανείς δεν μιλά δυνατά σ' αυτό το μέρος», λέει η Αμάλ στον δημοσιογράφο της Ελ Παΐς. Ησυχία, τα κορίτσια σερφάρουν.

H πρώτη εντύπωση είναι ευχάριστη: τα κορίτσια ετοιμάζουν τις εργασίες τους για το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, κουβεντιάζουν ανέμελα μεταξύ τους ή τηλεφωνούν φτηνά στην Αμερική: μία ώρα κοστίζει μόλις πέντε σέκελ, κάτι λιγότερο από ένα ευρώ. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτά τα καφέ διαιωνίζουν τις διακρίσεις μεταξύ των δύο φύλων. Οι περισσότερες κοπέλες που κάθονται μπροστά στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές φορούν μαντίλα ή χιτζάμπ (που αφήνει ακάλυπτα μόνο τα μάτια) και ομολογούν ότι οι γονείς τους τις στέλνουν εδώ επειδή είναι σίγουροι ότι δεν πρόκειται να ανταλλάξουν τηλέφωνα με αγόρια. «Δεν έχω φίλο, το απαγορεύει η κουλτούρα μας», τονίζει η 24χρονη Άσμα, κρύβοντας από τον δημοσιογράφο την ταυτότητά της μόλις συνειδητοποιεί ότι η φωτογραφία της δείχνει το πρόσωπό της ακάλυπτο. H μόνη της επαφή με αγόρια είναι τηλεφωνική, με Τυνήσιους δημοσιογράφους που είχαν επισκεφθεί παλιότερα την περιοχή. Και e-mail δεν στέλνει ποτέ σε μη μουσουλμάνους.

H κυριαρχία της θρησκείας δεν αποτελεί βέβαια γνώρισμα μόνο των Ίντερνετ καφέ, αφορά όλα τα εδάφη που κατέχει το Ισραήλ. Στους προσφυγικούς καταυλισμούς μπορεί να μην υπάρχουν χρήματα για να κτιστούν σχολεία, βρίσκονται όμως πάντα πόροι για να κατασκευαστούν δύο και τρία τζαμιά. Όσο για το παραδοσιακό ντύσιμο και τη μαντίλα, μπορεί οι γυναίκες να ισχυρίζονται ότι αποτελεί προσωπική τους επιλογή, συνήθως όμως αναγκάζονται να τα υιοθετήσουν κάτω από την κοινωνική πίεση. «Μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν φορούσε καμιά Παλαιστίνια το χιτζάμπ», λέει η Χάγια, μια 22χρονη κοπέλα από τη Ναμπλούς. «Τώρα το φοράμε όλες. Μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Οι άλλοι μας σέβονται περισσότερο».

Αν πάντως κάποιος άνδρας θέλει να διαβεί το κατώφλι του Σαμπάγια Νετ Καφέ, η Αχλάμ και η Αμάλ δεν του το απαγορεύουν. Ό,τι έχει να κάνει όμως, πρέπει να το κάνει ήσυχα και γρήγορα. Και το κυριότερο, να μη λοξοκοιτάξει κανένα κορίτσι. Το απαγορεύει η κουλτούρα τους.