Tο στοίχημα του Σαρόν

Τα κατάφερε πάλι ο Αριέλ Σαρόν να αποδείξει ότι είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του Ισραήλ, ο μόνος που μπορεί να φέρει την ειρήνη με τους Παλαιστινίους. Αλλά το ρίσκο που αναλαμβάνει δεν είναι μικρό.

Τελικά δεν θα το λένε «Εθνική Ευθύνη»: το όνομα που προτάθηκε αρχικά για το νέο κόμμα του Σαρόν κρίθηκε αναχρονιστικό και αφελές. Ούτε το «Ελπίδα» άρεσε. Σύμφωνα με την ισραηλινή τηλεόραση, δεν αποκλείεται το κόμμα να ονομαστεί απλώς «Αριέλ». Ο προσωποπαγής χαρακτήρας του δεν θα το εμποδίσει όμως να διεκδικήσει την πρώτη θέση στις πρόωρες εκλογές που θα διεξαχθούν σε λίγους μήνες. Με τον τρόπο αυτό ο Σαρόν ελπίζει ότι θα μπορέσει να συμμαχήσει από θέση ισχύος με τους Εργατικούς, ώστε να προχωρήσουν από κοινού σε αυτό που ζητά εδώ και χρόνια η πλειοψηφία της ισραηλινής κοινωνίας: τον τερματισμό της σύγκρουσης με τους Παλαιστινίους και την ίδρυση ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Θα κερδίσει ο Σαρόν το προσωπικό του στοίχημα; Δεν είναι βέβαιο. Μια ανάλογη κίνηση είχε γίνει και το 1965, όταν ο ιδρυτής του Ισραήλ Νταβίντ Μπεν Γκουριόν αποχώρησε από τους Εργατικούς για να απαλλαγεί από τις πιέσεις των κομματαρχών, παρασύροντας μαζί του λαμπρά νεαρά στελέχη όπως ο Σιμόν Πέρες και ο Μοσέ Νταγιάν. Όμως το κόμμα που δημιουργήθηκε τότε έλαβε στις εκλογές μόλις 10 έδρες και χρειάστηκε να γίνει ο πόλεμος του 1967 για να επιστρέψουν οι «αντάρτες» στο σπίτι τους. H επιτυχία του εγχειρήματος του Σαρόν θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη στάση των Παλαιστινίων. Εάν αρχίσουν και πάλι οι επιθέσεις αυτοκτονίας, οι Ισραηλινοί ψηφοφόροι θα στραφούν προς δεξιές λύσεις, βλέπε Νετανυάχου. Αν ο Αμπάς καταφέρει να επιβληθεί στην εξτρεμιστική του πτέρυγα, ίσως αρχίσει να φυσά ένας άλλος άνεμος στην περιοχή.

Σε κάθε περίπτωση, η μεταμόρφωση του δημίου σε ειρηνοποιό είναι εντυπωσιακή. Και η κίνηση του Σαρόν να εγκαταλείψει το κόμμα που ίδρυσε είναι γενναία. Σύμφωνα με τον Αντόνιο Φεράρι της Ρεπούμπλικα, αποτελεί μάθημα πραγματικού πολιτικού θάρρους όχι μόνο για τη Ραμάλα, αλλά για όλες τις αραβικές χώρες της περιοχής, που χαρακτηρίζονται από μια γενική ακινησία, όσο κι αν κάποιες απ' αυτές έχουν ξεκινήσει μερικές δειλές μεταρρυθμίσεις. Ύμνους για τον απερχόμενο Ισραηλινό πρωθυπουργό επιφυλάσσει και η μεταρρυθμιστική Αριστερά της Ιταλίας. «Αν ζούσα στο Ισραήλ θα ψήφιζα τους Εργατικούς, αλλά η καρδιά μου είναι με τον Σαρόν» λέει ο Ουμπέρτο Ρανιέρι, πρώην υφυπουργός Εξωτερικών της Ελιάς. Σήμερα αναμένεται εξάλλου στο Μιλάνο η ανακοίνωση της ίδρυσης μιας οργάνωσης που θα λέγεται Αριστεροί υπέρ του Ισραήλ. H πρωτοβουλία ανήκει σε μια σειρά πολιτικών και δημοσιογράφων και υποστηρίζεται από τον Ουμπέρτο Έκο και τον πρώην πρωθυπουργό Τζουλιάνο Αμάτο. Πρόεδρος της οργάνωσης θα είναι ένας πρώην διευθυντής της Ουνιτά: ο Φούριο Κολόμπο.