Δευτέρα, Νοεμβρίου 28, 2005

Άπαντες ακατάλληλοι



«Unfit» (ακατάλληλο) να κυβερνήσει την Ιταλία χαρακτήριζε πριν από πέντε χρόνια τον Μπερλουσκόνι ο Εκόνομιστ. Εξίσου ακατάλληλους βρίσκει σήμερα τους ηγέτες της αντιπολίτευσης. Ευτυχώς δηλαδή που ο διευθυντής του περιοδικού έχει μια εμμονή με την Ιταλία...

«Ντόλτσε Βίτα, αντίο»: έτσι τιτλοφορεί ο Εκόνομιστ ειδικό αφιέρωμα στην Ιταλία που συνοδεύει το τελευταίο του τεύχος. Παρά τα τόσα θέλγητρά της - σημειώνει - η Ιταλία έχει βυθιστεί σε μια μακρά, αργή παρακμή. H αντιστροφή αυτής της τάσης απαιτεί περισσότερο θάρρος απ' αυτό που φαίνεται να έχουν οι σημερινοί πολιτικοί της ηγέτες. Ο Μπερλουσκόνι και η Δεξιά απέτυχαν, το λέει ακόμη και ο Λούκα ντι Μοντετσέμολο, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων και της Φίατ. H αξιοπιστία της Κεντρικής Τράπεζας έχει καταρρεύσει εξαιτίας της αδιαλλαξίας του διοικητή της, του «παρανοϊκού» Αντόνιο Φάτσιο. Αλλά και ο Ρομάνο Πρόντι δεν φαίνεται ικανός, σε περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές, να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα και εφαρμόζουν ήδη πολλές χώρες της Ευρώπης. Οι μόνοι πολιτικοί που παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον για το βρετανικό περιοδικό είναι δύο «μετανοημένοι»: ο μετα-φασίστας Τζανφράνκο Φίνι και ο μετα-κομμουνιστής Βάλτερ Βελτρόνι.

Ο Μπέπε Γκρίλο δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε σ' αυτούς. Για την ακρίβεια, o Ιταλός κωμικός δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν πολιτικό. Κανείς δεν μιλά για τις καινούργιες τεχνολογίες ή για την εξοικονόμηση ενέργειας. Κανείς δεν υποστηρίζει την ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση στη γνώση. Κανείς δεν ασχολείται με τη μάχη κατά του κοπιράιτ. Πρέπει να πάνε όλοι στα σπίτια τους, λέει σε συνέντευξή του στη Ρεπούμπλικα. Και οι πρώτοι που πρέπει να φύγουν είναι εκείνοι που έχουν καταδικαστεί για ποινικά αδικήματα. Υπάρχουν τέτοιοι; Υπάρχουν, 23 τον αριθμό, στο εθνικό και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Επειδή η ιταλική κοινή γνώμη δεν τους γνωρίζει, ο Γκρίλο έφτιαξε ένα blog (www. beppegrillo.it) και τους αποκαλύπτει. Για να τους μάθει και η Ευρώπη, αγόρασε πρόσφατα μαζί με χιλιάδες συμπατριώτες του μια σελίδα της Χέραλντ Τρίμπιουν. Δέκα χρόνια μετά την εκστρατεία «Καθαρά Χέρια», ένα άλλο σύνθημα συγκλονίζει την ιταλική πολιτική ζωή: «Καθαρό Κοινοβούλιο!».

Ίσως να φαίνεται περίεργο ότι ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι έφτασε το τέλος του Τύπου προπαγανδίζει τις απόψεις του με καταχωρήσεις και συνεντεύξεις σε εφημερίδες. Ουδείς όμως είναι τέλειος. Άλλωστε ο Γκρίλο ασχολείται κυρίως με το blog του, που δέχεται 130.000 επισκέψεις την ημέρα και είναι 18ο στον κόσμο. Και με τα meet-up, ομάδες ανθρώπων που συγκεντρώνονται για να υλοποιήσουν τα πράγματα για τα οποία συζητούν στο blog. Στη Νάπολι δραστηριοποιούνται κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού. Στο Μιλάνο υπερασπίζονται το δάσος Gioia. Στο Ρίμινι πολεμούν έναν αποτεφρωτήρα που μολύνει το περιβάλλον. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που ο Γκρίλο τούς υπολογίζει σε 6.000, θα συγκεντρωθούν στις 17 Δεκεμβρίου στην Μπολόνια. Αυτές οι μορφές άμεσης δημοκρατίας μάλλον ξέφυγαν από τον Εκόνομιστ.

1 Comments:

At 28/11/05 5:05 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Συμφωνώ με το σχόλιο του κοσμοπολίτη για την αξία της προσπάθειας που Γκρίλλο.
Ιδιαίτερα για την Ιταλία μια χώρα που πάσχει από έλλειψη φωνών αντίστασης και της οποίας ο πολιτικός λόγος διέρχεται δεινούς καιρούς. Βρέθηκα πρόσφατα στη Ρώμη και είδα τις τηλεοράσεις να κατακλύζονται από παπαδοκομπανίτες και χριστιανοφονταμενταλιστές να οδύρονται για την οριστική ποινικοποίηση της έκτρωσης και της τεχνητής γονιμοποίησης, την απαγόρευση της έρευνας στον τομέα της γενετικής και των εμβρυακών κυττάρων και φυσικά κατά του γαμικού συμβολαίου των ομοφυλοφίλων.
Εκτός αυτού στα μέσα ούτε λόγος για τα προβλήματα του μέσου Ιταλού... Ο Μπερλουσκόνι με νόμους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα του αποφεύγει να δικαστεί και ελπίζει να επανεκλεγεί καθώς αρκετοί από τους συνεργάτες του έχουν ήδη καταδικαστεί για απάτες, απιστίες και υπεξαιρέσεις.
Δεν γνωρίζω τι μπορεί να γίνει για να αλλάξουν τα πράγματα. Το διαδίκτυο είναι αρκετά διαδεδομένο για να μπορέσουν να διαδοθούν πληροφορίες που να εκφεύγουν από την παντοκρατορία του Σίλβιο. Πρόθυμα ώτα δεν υπάρχουν. Παράλληλα έχουν εμφανιστεί ορισμένες φωνές όπως αυτή του Μπερτινότι που δεν πρέπει να τις παραβλέπουμε.
Όσο για τα περί αμέσου δημοκρατίας μέσω διαδικτύου είναι μία τεράστια συζήτηση που πρέπει να την ανοίξουμε κάποτε. Ωστόσο πιστεύω οτί κάτι τέτοιο θα είναι δυνατό στην επόμενη γενειά -ίσως επονομαζόμενη μετά-διαδικτυακή;

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home