Nέοι στα 70, αλλά...
Τα νέα είναι καλά. Σε ορισμένους όγκους, οι επιστήμονες έχουν καταφέρει την τελευταία εικοσαετία να μετατρέψουν τον δείκτη θνησιμότητας από 90% σε 10%. Τα επόμενα είκοσι χρόνια ελπίζουν ότι θα νικήσουν και άλλους όγκους. Αλλά χρειάζονται βοήθεια. Το κάπνισμα, για παράδειγμα, κάνει μεγάλη ζημιά. Τα όργανα που μολύνονται από τα προϊόντα του καπνού, όπως η ουροδόχος κύστη, είναι πιο ευάλωτα στον καρκίνο. H διατροφή και η άσκηση παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην πρόληψη του κακού. Όπως λέει στην Ελ Παΐς ο ογκολόγος Κάρλος Κορντόν-Καρντό, που διευθύνει την Πτέρυγα Μοριακής Παθολογίας του Memorial Sloan-Kettering Cancer Center της Νέας Υόρκης, ο πιο δύσκολος καρκίνος δεν είναι ούτε των πνευμόνων ούτε του παγκρέατος - αλλά εκείνος που βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο, όποιο όργανο κι αν έχει μολύνει. Αντί λοιπόν να φοβόμαστε τον καρκίνο, πρέπει να τον σεβόμαστε, όπως πρέπει να σεβόμαστε και το σώμα μας. Μερικές φορές, όταν πηγαίνουμε στον γιατρό είναι πια αργά.
Ναι, τα νέα είναι καλά. Πριν από δύο αιώνες, ένας άνθρωπος 40 ετών θεωρούνταν μεγάλος. Σήμερα, ένας άνθρωπος 70 ετών θεωρείται νέος. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε δηλητηριάσει το περιβάλλον με τοξικά προϊόντα από τη βιομηχανία και τα αυτοκίνητα. Το πρόβλημα είναι το κάπνισμα, το στρες, η καθιστική ζωή μας. Το πρόβλημα είναι η ανασφάλεια. H επιστήμη μπορεί να μας επιτρέπει να ζούμε μια δεύτερη και τρίτη νεότητα, αλλά η ζωή επιφυλάσσει μερικές φορές δυσάρεστες εκπλήξεις. Οι γιατροί μπορεί να μας θεωρούν νέους στα πενήντα μας, αλλά δεν συμφωνούν πάντα μαζί τους οι κοινωνιολόγοι και οι οικονομολόγοι. Αν κάποιος χάσει τη δουλειά του γύρω στα σαράντα, αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα να βρει άλλη. Τον κοιτάζουν ύποπτα, κάτι στραβό θα 'χει κάνει για να κτυπάει πόρτες σε αυτή την ηλικία, και προτιμούν συνήθως κάποιον νεώτερο, πιο εύπλαστο, πιο υπάκουο, πιο φτηνό.
Μια γυναίκα στα σαράντα πέντε της είναι νέα, σύμφωνοι, έχει όλη τη ζωή μπροστά της. Αλίμονό της, όμως, αν την παρατήσει ο σύντροφός της. Αλίμονό της, γράφει η Ελβίρα Λίντο στην Ελ Παΐς, γιατί θα έχει πάρει ήδη τον δρόμο της αφάνειας και θα της είναι δύσκολο να βρει έναν άνδρα που θα εκτιμήσει τη δεδομένη εμπειρία της και την ενδεχόμενη γοητεία της. Είμαστε νέοι εμείς που πλησιάζουμε τα πενήντα, ναι, και θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε νέοι για πολλές ακόμα δεκαετίες. Γιατί όμως βλέπουμε στον κινηματογράφο όλο και λιγότερους ανθρώπους να αγαπούν, να αγαπιούνται, να ξεκινούν τη ζωή τους σε αυτή την ηλικία; Γιατί βλέπουμε όλο και λιγότερους συνομηλίκους μας να φιλιούνται στον δρόμο; Γιατί κοιτάζουμε σχεδόν με συγκατάβαση δύο ηλικιωμένους που κρατιούνται από το χέρι;
posted by Μιχάλης Μητσός @ 11:14 μ.μ.
5 comments
5 Comments:
Μιχάλη καλό και αισιόδοξο.
Ομως κάποτε θα πρέπει να γράψεις για τις προσφερόμενες ιατρικές υπηρεσίες και την ποιότητα τους.
Κάτι σχετικό έγραψαν ΤΑ ΝΕΑ τελευταία γιά τον Αγιο Σάββα (λίστα 6 μηνών ...)
Να κι ένα γαλλικό
Avec le temps...
avec le temps, va, tout s'en va
on oublie le visage et l'on oublie la voix
le cœur, quand ça bat plus, c'est pas la peine d'aller
chercher plus loin, faut laisser faire et c'est très bien
avec le temps...
avec le temps, va, tout s'en va
l'autre qu'on adorait, qu'on cherchait sous la pluie
l'autre qu'on devinait au détour d'un regard
entre les mots, entre les lignes et sous le fard
d'un serment maquillé qui s'en va faire sa nuit
avec le temps tout s'évanouit
avec le temps...
avec le temps, va, tout s'en va
mêm' les plus chouett's souv'nirs ça t'as un' de ces gueules
à la gal'rie j'farfouille dans les rayons d'la mort
le samedi soir quand la tendresse s'en va tout' seule
avec le temps...
avec le temps, va, tout s'en va
l'autre à qui l'on croyait pour un rhume, pour un rien
l'autre à qui l'on donnait du vent et des bijoux
pour qui l'on eût vendu son âme pour quelques sous
devant quoi l'on s'traînait comme traînent les chiens
avec le temps, va, tout va bien
avec le temps...
avec le temps, va, tout s'en va
on oublie les passions et l'on oublie les voix
qui vous disaient tout bas les mots des pauvres gens
ne rentre pas trop tard, surtout ne prends pas froid
avec le temps...
avec le temps, va, tout s'en va
et l'on se sent blanchi comme un cheval fourbu
et l'on se sent glacé dans un lit de hasard
et l'on se sent tout seul peut-être mais peinard
et l'on se sent floué par les années perdues- alors vraiment
avec le temps on n'aime plus
(Τραγουδάκι του Leo Ferre)
Κι άλλο ένα γαλλικό
Jacques Brel
Les vieux
Les vieux ne parlent plus
ou alors seulement
parfois du bout des yeux,
Même riches ils sont pauvres,
ils n'ont plus d'illusions,
et n'ont qu'un coeur pour deux.
Chez eux ça sent le thym,
le propre, la lavande,
et le verbe d'antan,
Que l'on vive à Paris,
on vit tous en province
quand on vit trop longtemps.
Est-ce d'avoir trop ri
que leur voix se lézarde
quand ils parlent d'hier ?
Et d'avoir trop pleuré
que des larmes encore
leur perlent les paupières ?
Et s'ils tremblent un peu
est-ce de voir vieillir
la pendule d'argent
Qui ronronne au salon,
qui dit oui, qui dit non,
qui dit : "Je vous attends".
2
Les vieux ne rêvent plus,
leurs livres s'ensommeillent,
leurs pianos sont fermés,
Le petit chat est mort.
Le muscat du dimanche
ne les fait plus chanter,
Les vieux ne bougent plus,
leurs gestes ont trop de rides,
leur monde est trop petit,
Du lit à la fenêtre,
puis du lit au fauteuil,
et puis du lit au lit,
Et s'ils sortent encore
bras dessus, bras dessous,
tout habillés de raide,
C'est pour suivre au soleil
l'enterrement d'un plus vieux,
l'enterrement d'une plus laide,
Et le temps d'un sanglot
oublier toute une heure
la pendule d'argent
Qui ronronne au salon,
qui dit oui, qui dit non,
et puis qui les attend.
3
Les vieux ne meurent pas,
ils s'endorment un jour
et dorment trop longtemps,
Ils se tiennent la main,
ils ont peur de se perdre,
et se perdent pourtant
Et l'autre reste là,
le meilleur ou le pire,
le doux ou le sévère,
Cela n'importe pas,
celui des deux qui reste
se retrouve en enfer.
Vous le verrez peut-être,
vous le verrez parfois
en pluie et en chagrin
Traverser le présent.
En s'excusant déjà
de n'être pas plus loin.
Et fuir devant vous
une dernière fois
la pendule d'argent
Qui ronronne au salon,
qui dit oui, qui dit non,
qui leur dit : "Je t'attends",
Qui ronronne au salon,
qui dit oui, qui dit non,
et puis qui nous attend
Αγαπητέ μου Κοσμοπολίτη, αν το πίστευα αυτό για το Μαύρο Πρόβατο θα έπρεπε να κάνω άλλη δουλειά, όχι να παριστάνω τον δημοσιογράφο. Είναι τρυφερό παιδί, και το ξέρω. Οπως κι ο Βασίλης. Ακόμη (!) κι ο Πάνος. Ουφ, με συγκινήσατε!
Δεν βλέπουμε δύο γέρους να χαριεντίζονται γιατί το θέαμα είναι αντιαισθητικό έως γελοίο και δεν φροντίζουμε για έγκαιρη διάγνωση καρκίνου γιατί είναι προτιμότερο να ζεις λίγο και καλά, έστω στην άγνοια, παρά να ζεις λίγες μέρες περισσότερο με χημειοθεραπείες.
Τόσο απλό.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home