Προσωπική αποστολή

Ο Πίντερ μπορεί να τον απειλεί με δίκη για εγκλήματα πολέμου, αλλά ο πρόεδρος Μπους δεν πρόκειται να αποσύρει σύντομα τις δυνάμεις του από το Ιράκ. Και ο λόγος δεν είναι το πετρέλαιο ή ο έλεγχος της Μέσης Ανατολής, αλλά κάτι πιο βαθύ, πιο ανησυχητικό.

Λίγες ημέρες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Αμερικανός πρόεδρος είχε μια ιδιαίτερη συνομιλία με τον Κύριο. Κι από τη συνομιλία εκείνη, κατάλαβε ότι ο Θεός τον είχε τοποθετήσει στη θέση αυτή για να ηγηθεί του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. H πεποίθηση αυτή ενισχύθηκε από τον θρίαμβο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις εκλογές του 2002 για το Κογκρέσο. Ο Μπους ερμήνευσε τη νίκη του ως σαφές μήνυμα από τον Θεό ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. H επανεκλογή του αποτέλεσε την οριστική επιβεβαίωση αυτής της ερμηνείας. Δημοσίως, ο πρόεδρος χαρακτήρισε το εκλογικό αποτέλεσμα δημοψήφισμα υπέρ του πολέμου. Σε ιδιωτικές του συζητήσεις, όμως, μιλούσε για μια νέα εκδήλωση της βούλησης του Θεού.

Οι παραπάνω εκτιμήσεις δεν ανήκουν σε κάποιον ορκισμένο αντιαμερικανό -ούτε βέβαια στη στήλη. Τις μετέφερε στον γνωστό δημοσιογράφο Σέιμουρ Χερς ένας πρώην ανώτατος αξιωματούχος που υπηρέτησε στην πρώτη κυβέρνηση του σημερινού προέδρου. Σύμφωνα με τον αξιωματούχο αυτόν, ο Μπους είναι πεπεισμένος ότι η επίτευξη της δημοκρατίας στο Ιράκ αποτελεί προσωπική του αποστολή και απορρίπτει οποιαδήποτε πληροφορία έρχεται σε σύγκρουση με τις δικές του εκτιμήσεις για την πορεία του πολέμου. Πριν από λίγο καιρό, ο αξιωματούχος επιχείρησε να ενημερώσει τον πρόεδρο για τα αποτελέσματα μιας μακράς επίσκεψής του στο Ιράκ. «Δεν κερδίζουμε τον πόλεμο», του είπε. «Δηλαδή χάνουμε;» ρώτησε εκείνος. «Όχι ακόμη», απάντησε ο αξιωματούχος. Και εκεί η συζήτηση έλαβε τέλος.

Θα παραμείνουν λοιπόν επ' αόριστον οι 150.000 Αμερικανοί στρατιώτες στο Ιράκ; Όχι, η αμερικανική κοινή γνώμη δεν είναι διατεθειμένη να ανεχθεί πολλούς ακόμη νεκρούς. Όπως γράφει λοιπόν ο Χερς στον Νιου Γιόρκερ, το Πεντάγωνο ετοιμάζει την επόμενη κίνησή του: να αντικαταστήσει ένα μέρος των στρατιωτών με αεροπλάνα και να παραχωρήσει βαθμιαία την πρωτοβουλία στον ιρακινό στρατό. Οι «χειρουργικές» επιδρομές των αμερικανικών αεροπλάνων ελπίζεται ότι θα βελτιώσουν τη μαχητικότητα και την αποτελεσματικότητα ακόμη και των πιο αδύνατων ιρακινών μονάδων. Υπάρχουν όμως δύο μεγάλα προβλήματα. Πρώτον, θα χυθεί ακόμη περισσότερο ιρακινό αίμα. Δεύτερον, οι Ιρακινοί μπορεί να χρησιμοποιήσουν το πανίσχυρο στήριγμά τους για να ξεκαθαρίσουν παλιούς λογαριασμούς. «Τον στόχο ενός βομβαρδισμού δεν τον επιλέγει ο πιλότος, αλλά ο τύπος με το λέιζερ που βρίσκεται στο έδαφος», λέει ένας πρώην αξιωματούχος της αμερικανικής αντικατασκοπείας. «Πολλές φορές, ο πιλότος δεν μπορεί καν να επαληθεύσει τον στόχο που του υποδεικνύεται. Και θα εμπιστευθούμε αυτό το έργο στους Ιρακινούς;».

Στην επόμενη επικοινωνία του με τον Μπους, ίσως να δώσει την απάντηση ο Θεός.