Σάββατο, Νοεμβρίου 05, 2005

Aρκούδες και ελάφια



Αθώος δήλωσε ο «Σκούτερ» Λίμπυ ενώπιον του ανακριτή για τη διαρροή του ονόματος της πρώην μυστικής πράκτορος. Ακόμη και αν ο προσωπάρχης του Τσέινι καταλήξει στη φυλακή, όμως σε καλό θα του βγει: θα έχει την ευκαιρία να γράψει άλλο ένα ερωτικό μπεστ σέλερ που θα κοσμήσει τις βιβλιοθήκες των στερημένων Ρεπουμπλικανών. Όπως διαβάζουμε στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», οι πωλήσεις του τελευταίου βιβλίου του Λίμπυ έχουν εκτοξευτεί στα ύψη από τότε που παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη για ψευδορκία. Ο «Μαθητευόμενος», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1996, έχει πια εξαντληθεί. Και οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αγοράσουν μόνο μεταχειρισμένα αντίτυπα από το Amazon. com έναντι 1,99 δολαρίων.

Ο Λίμπυ χρειάστηκε περισσότερα από είκοσι χρόνια για να γράψει το βιβλίο, φαίνεται όμως πως άξιζε τον κόπο: σύμφωνα με έναν κριτικό, οι σελίδες του θυμίζουν Ρέμπραντ. Κεντρικός ήρωας είναι ο Σετσούο, ένας θαρραλέος και παρθένος πανδοχέας που ζει στις αρχές του 20ού αιώνα σε μια μακρινή ιαπωνική επαρχία. Μια μέρα φτάνει στο πανδοχείο μια νεαρή ηθοποιός, η Γιουκίκο, την οποία ο Σετσούο ερωτεύεται παράφορα. «Ένιωθε την καρδιά της να κτυπά στα χέρια του. Μετακίνησε αργά τα χέρια του προς τα κάτω, κι εκείνη έσκυψε για να τον διευκολύνει, μέχρι το πόδι της να ακουμπήσει στο δικό του. Έπιασε τα στήθη της. Περίεργο, σκέφτηκε, το ένα είναι μεγαλύτερο... Ένα από τα στήθη της κρεμόταν τώρα χαλαρό κοντά στο πρόσωπό του κι εκείνος δεν ήξερε πώς να την αγγίξει».

Δεν είναι σπάνιο για έναν Ρεπουμπλικανό να αναζητεί στη λογοτεχνία διέξοδο για τις καταπιεσμένες ορμές του. Ο γνωστός αρθρογράφος Ουίλιαμ Σαφάιρ περιγράφει παραστατικά σ' ένα βιβλίο του το πάθος της ηρωίδας («Όρμησε στο κρεβάτι φωνάζοντας "Αρραγκρρόουρρ" στ' αυτί του, δάγκωσε τον λαιμό του, έχωσε το κεφάλι της ανάμεσα στα πόδια του και τον καταβρόχθισε»), ενώ και η ίδια η κόρη του Τσέινι αφηγείται πώς ένας Ρεπουμπλικανός αντιπρόεδρος πεθαίνει από καρδιακή προσβολή ενώ κάνει έρωτα με την ερωμένη του. Αλλά ο «Σκούτερ» είναι ομολογουμένως πιο ωμός, πιο ευρηματικός, πιο αποκαλυπτικός. Από το βιβλίο του περνούν αρκούδες: «Όταν το παιδί έγινε δέκα ετών, η ιδιοκτήτρια του πορνείου το έβαλε σ' ένα κλουβί με μια αρκούδα που ήταν εκπαιδευμένη να ζευγαρώνει με μικρά κορίτσια ώστε να γίνονται ψυχρά και να μην ερωτεύονται τους πελάτες τους. Τάιζαν το κορίτσι μέσα από τα κάγκελα και ερέθιζαν την αρκούδα μ' ένα ραβδί όταν έδειχνε να χάνει το ενδιαφέρον της». Και ελάφια: «Κατευθύνθηκε προς το κεφάλι του ελαφιού, έβαλε το χέρι του μέσα στο παντελόνι του, έβγαλε το πέος του και άρχισε να κατουρά στο χιόνι, ακριβώς μπροστά στα ρουθούνια του ελαφιού».

Αναμένουμε με αγωνία τον εμπλουτισμό της δράσης με φυλακισμένους και δεσμοφύλακες.

6 Comments:

At 6/11/05 2:18 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

" If it feels good, do it. " !

Marquis De Sade.

Υ.Γ.

Μιχάλη, φάουλ.
Η αναζήτηση της ηδονής, όπως και της ελευθερίας και της ευτυχίας, είναι θεμελιώδες δικαίωμα του ατόμου. Κατακτήθηκε με κοινωνικούς αγώνες και θυσίες.
Με ξάφνιασες πραγματικά με το χλευασμό και την ειρωνεία.
Αυτά τα αναμένει κανείς από τους σεμνότυφους και τους ανέραστους.
Εγώ θυμάμαι ένα παλιότερο άρθρο σου - πολύ πριν αρχίσω να γράφω σχόλια στο μπλογκ σου - για τον ερωτισμό της αριστεράς και την επαναστατικότητα του έρωτα.

Εντάξει, ο Λίμπυ και ο Σαφάιρ δεν είναι ούτε Όσκαρ Ουάϊλντ ούτε Περσι Σέλι. Έχουν κι αυτοί όμως δικαίωμα στη λογοτεχνική - αμφιβόλου αξίας έστω - έκφραση των ερωτικών διαθέσεων τους.

 
At 6/11/05 6:50 μ.μ., Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Ασ' τους να λένε, Μιχάλη. Καταπληκτικό το υλικό, αν μη τι άλλο αποδεικνύει την ανασφάλεια και ανωριμότητα αυτών που η κακή μας τύχη (ή η φιλοδοξία τους) τους φέρνει σε θέσεις που καθορίζουν λίγο ή πολύ την ποιότητα της ζωής μας. Η παραπομπή του Πάνου είναι ανάλογη και για το τοπικό μας πολιτικό σκηνικό.
Cosmo, η ανάδειξη της ασχήμιας μας βοηθά να εκτιμούμε την ομορφιά. Δεν αμφισβητεί κανείς το δικαίωμα του κοπρολάγνου να τρώει σκατά αλλά δεν θα είμαι και φασίστας αν πω ότι με αηδιάζει!

 
At 6/11/05 7:12 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Δεν το περίμενα, Κοσμοπολίτη, να με χαρακτηρίσεις σεμνότυφο και ανέραστο. Δηλαδή η επαναστατικότητα του έρωτα καθορίζεται από τον αριθμό και το είδος των ζώων που συμμετέχουν; Μου θυμίζει λίγο ελληνική επαρχία προ μερικών δεκαετιών.
Το ερώτημα που τίθεται κάποια στιγμή στο βιβλίο - δεν το έγραψα γιατί δεν μου "κόλλαγε" - είναι: "Shall we fuck the deer?" Ε, τώρα, είμαι ανέραστος που δεν μπορώ και δεν θέλω να φανταστώ τη σκηνή; Θα μου πεις, κανείς δεν σε υποχρεώνει, μη διαβάσεις το βιβλίο. Πειράζει όμως να το χλευάσω λίγο για να ξορκίσω την ανησυχία μου γι'αυτούς που σπεύδουν να το αγοράσουν;

 
At 6/11/05 7:39 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

" Αυτά τα αναμένει κανείς από τους σεμνότυφους και τους ανέραστους. "..δηλαδή όχι από ΣΕΝΑ Μιχάλη που δεν ανήκεις ούτε στους μεν, ούτε στους δε. Είναι ξεκάθαρη η φράση νομίζω. Και η αναφορά μου στο παλιότερο άρθρο σου επιβεβαιώνει του λόγου - μου - το αληθές.

Εκτός αν μου κρατάς κακία που σε κατήγγειλα χθες στο Μαύρο Πρόβατο για.. ιδεολογική αστάθεια, και ψάχνεις αφορμή να αποχωρήσεις από τον " κοιμισμένο πυρήνα των Αθηνών " !

Υ.Γ.

The Deer Hunter !

 
At 6/11/05 11:51 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

- Ρε Πάνο δεν ανοίγει το μπλογκ της Αβάντι. Μια κίτρινη οθόνη βλέπω. Και με τρώει η περιέργεια !
Σεφέρης- και βάλε ε ; Τελικά έκανα λάθος για τις ικανότητες σου. Μια χαρά κρίκος είσαι !

- Ρε Μιχάλη, πως διάολο μπορώ να γράφω κυρτά γράμματα στο κουτί ; Θέλω να γράφω τα ρητά με πλάγια γράμματα αλλά δεν έχει italics εδώ μέσα. Θα μου πεις ή μου κρατάς κακία ακόμα ;

 
At 7/11/05 12:06 π.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

κοσμπολίτη, τα ιτάλικς με
σύμβολο μικρότερο(<)iσύμβολο μεγαλύτερο(>) το κείμενο που θέλεις, σύμβολο μικρότερο (<)/iσύμβολο μεγαλύτερο(>)
Για τα υπόλοιπα, να υπενθυμίσω το κάπως σχετικό εγχώριο δείγμα γραφής: το "μακρύ κορμί της Μπάρμπαρα" του αείμνηστου...Μπάλκου :-))))

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home