H νίκη των «θεο-συντηρητικών»

Το Ιράκ δεν είναι Βιετνάμ. H διαρροή του ονόματος της πρώην μυστικής πράκτορος δεν είναι Ουότεργκεϊτ. Οι διαδοχικές ήττες του Τζωρτζ Μπους ίσως να μη συνιστούν νίκη των «προοδευτικών», αλλά των «θεο-συντηρητικών».

Υπάρχει η αισιόδοξη οπτική: μια δικηγόρος που το βασικότερο γνώρισμά της είναι ότι θεωρεί τον Μπους «τον λαμπρότερο και εξυπνότερο άνθρωπο» που έχει συναντήσει αναγκάζεται να εγκαταλείψει τις υψηλές της φιλοδοξίες, ένα υψηλό στέλεχος του Λευκού Οίκου που οργάνωσε μια συνωμοσία για να «πουλήσει» τον πόλεμο στο Ιράκ παραπέμπεται σε δίκη, ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος βλέπει τη δημοτικότητά του να πέφτει συνεχώς ύστερα από μια σειρά ψεμάτων και λαθών του ίδιου και των συνεργατών του. Ένας δικαστής αποδεικνύει την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία του παρόλο που διορίστηκε από τη σημερινή κυβέρνηση, τα μέσα ενημέρωσης αποδεικνύουν ότι είναι ο θεματοφύλακας της αξιοκρατίας και της εντιμότητας, η αμερικανική δημοκρατία αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι λειτουργεί άψογα.

Υπάρχει όμως κι ένας άλλος τρόπος να δει κανείς τις τελευταίες εξελίξεις στην Αμερική. Στην πραγματικότητα, η Χάριετ Μάιερς δεν εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση μιας θέσης στο Ανώτατο Δικαστήριο επειδή είναι αυλοκόλακας και έχει μυαλό κάτω του μετρίου, αλλά επειδή δεν είναι αρκετά συντηρητική: μόνη και χωρίς παιδιά, η πρώην δικηγόρος του Μπους δεν έχει ταχθεί ποτέ ανοιχτά κατά των αμβλώσεων και διακρίνεται από κάποιες ευαισθησίες για τις μειονότητες. Γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε, οι Δημοκρατικοί, που αρχικά είχαν ταχθεί εναντίον της επιλογής της, άλλαξαν στη συνέχεια θέση όταν είδαν να της επιτίθενται οι φανατικοί της θρησκευτικής Δεξιάς (οι λεγόμενοι theo-cons, «θεο-συντηρητικοί», σε αντίθεση με τους neo-cons, τους νεοσυντηρητικούς). Και αντιμετωπίζουν τώρα με δέος το ενδεχόμενο να επιλεγεί στη θέση της Μάιερς ένας φανατικός ή μία φανατική, που θα ανατρέψει τις ισορροπίες στο Ανώτατο Δικαστήριο και θα οδηγήσει τη χώρα σε (ακόμη) πιο συντηρητική κατεύθυνση.

Όσο για τον «Σκούτερ» Λίμπυ, δεξί χέρι του αντιπροέδρου Τσέινι και κυριότερο σύμβουλο της ρεπουμπλικανικής ομάδας που κυβερνά την Αμερική, η παραπομπή του σε δίκη για ψευδορκία αποτελεί ασφαλώς σοβαρό πλήγμα για τους εμπνευστές του πολέμου στο Ιράκ. Γιατί όμως ο αδέκαστος Πάτρικ Φιτζέραλντ, ο γιος ενός Ιρλανδού μετανάστη που δούλευε θυρωρός στο Μανχάταν, λυπήθηκε τον «εγκέφαλο» του προέδρου, τον άνθρωπο που βρίσκεται εδώ και δεκαετίες πίσω από κάθε βρώμικο παιχνίδι, τον Καρλ Ρόουβ; Ίσως να τον παραπέμψει κι αυτόν αργότερα, όταν θα έχει συγκεντρώσει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται. Στην περίπτωση αυτή, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μιλήσουν για ένα αργό και βασανιστικό «τηγάνισμα» του Μπους, αντάξιο των δεινών που προκάλεσε στη χώρα του και στον πλανήτη. Αν όμως οι έρευνες τελειώσουν εδώ, επιτρέποντας στους Ρεπουμπλικανούς να εμφανιστούν ως οι αρχάγγελοι της κάθαρσης;