Ο Γκέιτς δεν θέλει να πεθάνει ατιμασμένος
H αυριανή ημέρα δεν είναι μόνο η επέτειος ενός μεγάλου ΟΧΙ. Είναι και τα γενέθλια ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα: πώς να ξεφορτωθεί την περιουσία του.
Υπάρχουν διάφορες απόψεις για τα πιο κρίσιμα γενέθλια ενός άνδρα. Άλλοι λένε ότι έχουν σχέση με τη συμπλήρωση 33 χρόνων ζωής - προφανώς επειδή σε αυτή την ηλικία σταυρώθηκε ο Χριστός -, άλλοι τοποθετούν το σημείο καμπής στα 40 ή τα 45. Ίσως ο ακριβής αριθμός να έχει σχέση με αυτά που έχει κάνει ο άνδρας στη ζωή του μέχρι τότε, ίσως και να μην έχει σχέση με τίποτα και όλα αυτά να είναι βλακείες. Το βέβαιο είναι ότι αύριο ο Μπιλ Γκέιτς γίνεται 50 ετών. Και ότι όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο τον καταδιώκει η ρήση του Αμερικανού βιομήχανου Άντριου Κάρνεγκι: «Όποιος πεθαίνει πλούσιος, πεθαίνει ατιμασμένος».
Ο Γκέιτς ίδρυσε τη Microsoft σε ηλικία 19 ετών. Σήμερα είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, με περιουσία που υπολογίζεται σε 47 δισεκατομμύρια δολάρια - όσο το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της Γκάνας. Κάποτε, όμως, ακόμη και οι πλούσιοι πεθαίνουν. Και για να μην πεθάνει ατιμασμένος, ο Μπιλ έχει δεσμευθεί να διαθέσει για φιλανθρωπικούς σκοπούς το 95% της περιουσίας του. Όπως δείχνουν όμως οι υπολογισμοί που έκανε ο Ρίτσαρντ Μόρισον των Τάιμς, αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο. Ας υποθέσουμε ότι ο Γκέιτς θα ζήσει 80 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει την επόμενη 30ετία να βρει κάπου να δώσει 44 δισεκατομμύρια δολάρια. Αν υπολογιστούν μάλιστα και οι τόκοι, που είναι τουλάχιστον 5 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο, ο Γκέιτς καλείται να διαθέτει περισσότερα από 6 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο, τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία. Πώς διάβολο θα κάνει κάτι τέτοιο;
Θεωρητικά, έχει διάφορες επιλογές. Μπορεί να αγοράσει 30 Τζάμπο, 100 παλάτια αξίας 60 εκατομμυρίων ευρώ το καθένα ή όλες τις ποδοσφαιρικές ομάδες της Αγγλίας - εκτός από την Τσέλση, που πρόλαβε να την αγοράσει ο Αμπράμοβιτς. Το κακό είναι ότι θα πρέπει να επαναλαμβάνει την ίδια κίνηση κάθε χρόνο, για τα επόμενα 30 χρόνια. Μπορεί να παίξει τα λεφτά στο καζίνο - υπάρχει όμως πάντα ο κίνδυνος να κερδίσει. Μπορεί πάλι να κάνει αυτό που ο ίδιος και η σύζυγός του πάντα ονειρεύονταν: να διαθέσουν τουλάχιστον ένα μέρος της περιουσίας τους για την επίλυση των προβλημάτων του Τρίτου Κόσμου. Αλλά τι θα κερδίσει; Δεν θα πει όλος ο κόσμος ότι με τον τρόπο αυτό θέλει να ξεπλύνει την ένοχη συνείδησή του; Δεν θα κατηγορηθεί πως χρησιμοποιεί τα φτωχά παιδάκια για να αποδείξει την παντοδυναμία της Microsoft;
Ο Σκοτ Φιτζέραλντ έχει πει πως δεν υπάρχουν δεύτερες πράξεις στις αμερικανικές ζωές. Ο Μπιλ Γκέιτς είναι η προσωποποίηση του παγκόσμιου καπιταλισμού και του αμερικανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Με αυτή τη ρετσινιά είναι καταδικασμένος να πεθάνει.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 12:06 μ.μ.
13 comments
13 Comments:
"Ο Γκέιτς δεν θέλει να πεθάνει ατιμασμένος"
Μάλλον δεν θα πεθάνει ποτέ!
Δε λέτε καλά που υπάρχει και ο Γκέιτζ και οι διάφοροι Γκέιτζ που χάρις Και σ' αυτούς επικοινωνούμε όλοι εδώ;
Επειδή υποψιάζομαι ότι στα μπλογκς "κυκλοφορούν" πολλοί "κληρούχες" του Γκέιτζ (συνομήλικοι), θα 'θελα να ρωτήσω: Έχουμε πολλούς της γενιάς μας που έκαναν κάτι δημιουργικό σαν τον Γκέιτζ και την παρέα του;
Και, μήπως (πραγματική ερώτηση είναι) ο ίδιος δεν είναι της κατηγορίας των στυγνών επιχειρηματιών που κυνηγούν το κέρδος άλλα το κέρδος κυνηγάει αυτόν και τις -τεχνολογικές- ιδέες του;
"..και θα πεθάνω μια βραδυά σαν όλες τις βραδυές /
χωρίς να σκίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων. "
Ν. Καββαδίας ( από το γράμμα-ποίημα στην αδελφή του ).
Υ.Γ.
α- chapeau Μιχάλη. Εξαιρετική ισορροπία χιούμορ και υπαρξιακής αγωνίας.
β- ημίαιμε, προσυπογράγω το σχόλιο σου. Θύτης και Θύμα του συστήματος ο Γκέιτς.
Chapeau?? Πουρκουά;
Πουρ λε συνδυασμό του ΟΧΙ με τα γενέθλια του Γκέιτζ;;
Είπαμε να αβαντάρουμε τον Μιχάλη αλλά πρέπει να δώσει ...περισσότερα.
Αμ,το "προσωποποίηση του παγκόσμιου καπιταλισμού και του αμερικανικού πολιτιστικού (!) ιμπεριαλισμού", τεχνολογία πουλάει ο έρμος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τραπεζίτης, ούτε πετρελαιάς. Ούτε βάζει παιδάκια να φτιάχνουν παπούτσια σαν τη ΝΙΚΕ και την ΑΝΤΙΝΤΑΣ.
Κι απ' ότι ξέρω, κρατάει και τις εφηβικές φιλίες του.
Να του στείλω και το σχόλιο αυτό μπας και;;
Ημίαιμε, πουρκουά ; Παρ-σε-κε ( κοίτα που κολλήσαμε τα γαλλικά του μαύρου πρόβατου όλοι ! ) βρήκα υπέροχο το συνδυασμό χιούμορ και υπαρξιακής αγωνίας στο άρθρο.
Και παρ-σε-κε περιέχει προβληματισμούς που μας αγγίζουν όλους ( κρίση του μεσήλικα, τι πέτυχα μέχρι σήμερα, πόσα προλαβαίνω ακόμη, τι να κάνω για τη σωτηρία της ψυχής μου..)
Επίσης, παρ-σε-κε το άρθρο επιχειρεί μια ανθρώπινη προσέγγιση, και όχι ιδεολογική-δογματική, του φαινομένου Γκέιτς.
Και ο Μισέλ δεν χρειάζεται αβαντάρισμα βρε ημίαιμε. Και το ξέρεις καλύτερα από μένα, ως παλαιότερος στο μπλογκ. Για πείραγμα το λες.
Αν υπήρχαν "τεχνοδικαστήρια", ο Μπίλ Γκέητς θα είχε τι να κάνει τα λεφτά του: θα τα πλήρωνε πρόστιμο για την τεχνολογική υστέρηση στην οποία καταδίκασε την παγκόσμια πληροφορική η επικράτηση, χάρις στην ευφυέστατη εμπορική στρατηγική του, του κύριου προϊόντος του, των "παραθύρων".
Να τονίσω εδώ οτι αυτή είναι η ομόθυμη γνώμη όσων όπου γης, έχουν επαγγελματική σχέση με το αντικείμενο. Βαριέμαι να παραθέσω τα σχετικά ανέκδοτα.
Θα μου πείτε, πώς τα κατάφερε ο γίγαντας;
Ο μηχανισμός της μυθικής επιτυχίας του, οι "αυξανόμενες επιστροφές", έχει εξηγηθεί από έναν λίγο μεγαλύτερό του, σπουδαίο οικονομολόγο, τον Μπράιαν Αρθουρ.
Συνοπτικά, είναι ο εξής: η αξία ενός συστημικού λογισμικού, όπως είναι τα γουίντοους, είναι ανάλογη του αριθμού των χρηστών τους. Οταν λοιπόν ένας αριθμός ανταγωνιστικών προϊόντων ίδιας χρήσης κυκλοφορεί στην αγορά, το βασικό, το μόνο καθήκον του κάθε παραγωγού, είναι να φτάσει πρώτος σε μια κρίσιμη μάζα χρηστών. Από κει και πέρα, και μόνο ωφελιμιστικά-ορθολογιστικά κριτήρια να ακολουθήσουν οι μελλοντικοί καταναλωτές, θα καταλήξουν υποχρεωτικά στην επιλογή του προϊόντος που έπιασε αυτή την κρίσιμη μάζα. Κάτι σαν winner takes all δηλαδή.
Η στρατηγική του Μπιλ για την επίτευξη αυτού του στόχου ήταν απλή, αλλά μεγαλοφυής: στην αρχή άφησε πρακτικά ελεύθερη την αντιγραφή των προϊόντων του, ώστε να πιάσει την κρίσιμη αυτή μάζα. Ηταν τότε που το πακέτο πισι με επεξεργαστή Ιντελ - και γουίντοους λειτουργικό, έγινε στάνταρντ. Κατόπιν, άρχισε σιγά-σιγά να σφίγγει τα λουριά... "Είσοδος ελέυθερη, πληρώνετε στην έξοδο" θα μπορούσε επίσης να είναι ο τίτλος της στρατηγικής αυτής. Την τιμή, την καθόρισε με βάση περίπου τα... πόσα του λείπουν. Καμμία σχέση με το κόστος παραγωγής!
Εν τω μεταξύ, προϊόντα για την ίδια χρήση αλλά πολύ πιό αξιόπιστα, αναπτύχθηκαν μέσα από την ελεύθερη συνεργασία εκατοντάδων χιλιάδων προγραμματιστών, διατίθενται τελείως δωρεάν τα ίδια και τα "μυστικά" της σύνθεσής τους - αλλά το τίμημα για να τα χρησιμοποιήσεις είναι να κατέχεις κάποιες βασικές γνώσεις πληροφορικής, μ'άλλα λόγια να μπορείς να διαθέσεις λίγο χρόνο και ενέργεια για το θέμα αυτό. (Το "σύμβολο" των προϊόντων αυτών, του ελέυθερου λογισμικού, είναι το λίνουξ). Ενα τέτοιο τίμημα λειτουργεί όμως αποτρεπτικά, κι έτσι το ποσοστό και η παγκόσμια κατανομή χρηστών ελεύθερου λογισμικού σχετίζεται ισχυρά με το μέσο επίπεδο πληροφορικής και γενικότερα τεχνικής κουλτούρας.
Βεβαίως, δεν του έπιασαν και τα πάντα του Μπιλ Γκέητς. Κάπου τον σκάλωσε η νομοθεσία για τον ελεύθερο ανταγωνισμό, κάπου δεν πρόφτασε να επικρατήσει στα "ψαχτήρια" και τρώνε κι άλλοι από την πίττα...
Το δίδαγμα της ιστορίας είναι οτι ακόμα και στους νέους, μη κορεσμένους τομείς της παραγωγής, όπου θα δεχόταν κανείς οτι ο καπιταλιστής μπορεί ακόμη να εκτελέσει την "ιστορική του αποστολή", να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις και να συσσωρεύσει - που λένε και οι παλαιομαρξιστές - ακόμα κι εκεί, η ελεύθερη συν-εργασία τα καταφέρνει οφθαλομοφανώς, ασύγκριτα καλύτερα.
Ακόμα και έτσι, ο Μπιλ Γκέητς κάτι έφτιαξε, θα μου πείτε. Και θα έχετε δίκιο - όσοι είστε "σειρά" με το Μπιλ, μπορείτε ακόμη να τον θεωρείτε και πρότυπο. Υπάρχουν και χειρότερα: εγώ είμαι "σειρά" με τον Αμπράμοβιτς... Ξέρετε, έναν τύπο που ρουφάει το πετρέλαιο του λαού (ή του Θεού) και το κάνει βίλλες, πρωταθλήματα, μπορντώ του σαρανταπέντε, κότερα, γκόμενες, και ο,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ως παράδεισο ο μέσος αλήτης...
Ωχ!
Τι θέλω κι αστειεύομαι, ο κόπρος.
Αναγκάστηκα να διαβάσω τέσσερεις φορές τον Μ.Π.! Καλά να πάθω...
Και, ναι, φαντάζομαι ότι πλέον το τσίγκλισμά μου προς τον Μιχάλη είναι τόσο προφανές που δεν παρεξηγείται.
Επανερχόμενος στον Μ.Π., μου γεννήθηκε μιά απορία (πιό πολλές αλλά ντρέπομαι):
Είναι κακό να είναι κανείς μεγαλοφυία;
Sorry για τον οίστρο :-) Τα πράγματα για τα οποία μιλάω είναι απλά, κάποιος πιό ταλαντούχος θα μπορούσε να τα εξηγήσει πολύ καλύτερα.
Είναι κακό να είναι κανείς μεγαλοφυία;
Δεν νομίζω, φίλε ημίαιμε, ακόμα κι αν παραβλέψουμε το "για ποιόν"...
Ο Μπιλ Γκέητς είναι σίγουρα ευφυέστατος (είμαι λίγο διστακτικός να τον χαρακτηρίσω μεγαλοφυία, αλλά έστω) - όμως το ταλέντο του δεν έχει να κάνει με τεχνικές ικανότητες. Ακόμα και το Ντος, το πρώτο προϊόν της εταιρίας του, αγοράστηκε έτοιμο από άλλη μικρή εταιρία που τώρα δεν τη θυμάται κανείς - όσο για την ανάπτυξη των άλλων κακών προϊόντων της, δεν ευθύνεται ο ίδιος, αλλά το προσωπικό του και βεβαίως οι στρατηγικοί οικονομικοί στόχοι του Μπιλ, που προσδιόριζαν λίγο πολύ την προς ανάπτυξη τεχνολογία.
Το ταλέντο του Μπιλ Γκέητς, ήταν οτι κατάλαβε πρώτος οτι ο υπολογιστής θα επεισέλθει σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, οτι γίνεται πρό-θεση, το τεχνικό "σώμα" του πολίτη των ανεπτυγμένων κοινωνιών, οτι το όχημα της διείσδυσης αυτής θα είναι ο (αυτόνομος στην αρχή, δικτυωμένος κατόπιν) προσωπικός υπολογιστής, και οτι η καρδιά του προσωπικού υπολογιστή είναι ένα προϊόν για το οποίο ισχύει το winner takes all. Εννοώ οτι τα κατάλαβε όλα αυτά όχι εκ των υστέρων, ούτε θεωρητικά, ως μελετητής, αλλά ως επιχειρηματίας που ακουμπάει εκεί όλα τα λεφτά του (ακόμα και οικογενειακά - ο πρώτος του χρηματοδότης ήταν ο παππούς του, ευκατάστατος, αλλά όχι βαθύπλουτος, τραπεζίτης) όταν αυτά φαίνονταν ακόμη "παιδικά παιχνίδια" μπροστά στα τέρατα της ΙΒΜ, όταν όλος ο κλάδος ήταν ψείρες μπροστά στους ελέφαντες της πετροχημικής βιομηχανίας, της χαλυβουργίας, της αυτοκινητοβιομηχανίας ή της ενέργειας.
Οντως, κανείς κοινωνιολόγος ή οικονομολόγος δεν παρουσίασε μια τόσο οξυδερκή και εμπνευσμένη αντίληψη για την πληροφορική "επανάσταση".
Το πρόβλημα είναι οτι η δραστηριότητα του Μπιλ Γκέητς δεν πρόλαβε απλώς το τραίνο, αλλά έστρωσε και τις σιδηροτροχιές, σε κατεύθυνση που απέχει πολύ από ασύγκριτα καλύτερους για όλους, υπαρκτούς δρόμους...
Επειδή συνήθως αρκούμαι σε ένα ρητό, ή μερικούς στίχους, και ένα υστερόγραφο, ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων για τη μακρυγορία, αλλά τα δύο ομολογουμένως εντυπωσιακά σχόλια του Μαύρου Πρόβατου αποτελούν σοβαρό ερέθισμα για να κάνει κανείς το συνήγορο του διαβόλου !
Στην είσοδο των κεντρικών γραφείων της IBM, ακριβώς πάνω από το γραφείο υποδοχής, υπάρχει μια τεράστια επιγραφή-προτροπή : THINK !
Σε κάποια επίσκεψη του εκεί, σε πολύ νεαρή ηλικία, ο Μπιλ Γκέιτς την είδε. Και την πήρε στα σοβαρά.
Μετά ίδρυσε τη Microsoft, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Αυτά που προσάπτονται στον Γκέιτς είναι αθώα πταίσματα σε σύγκριση με τα κακουργήματα άλλων καρχαριών σε όλους τους άλλους τομείς της βιομηχανίας. Ούτε ανθρώπους σκότωσε, ούτε το περιβάλλον κατέστρεψε, ούτε πολέμους προκάλεσε. Σήμερα προσφέρει εργασία σε 70.000 οικογένειες σε πολλές χώρες. Οι συνθήκες εργασίας στη Microsoft θεωρούνται πρότυπο σεβασμού της προσωπικότητας και της δημιουργικότητας του ανθρώπου. Σε σημείο μάλιστα που η Microsoft Working Culture να αποτελεί σημείο αναφοράς ( ειδικά σε ότι αφορά τις εργαζόμενες μητέρες, τους ξένους υπαλλήλους χωρίς κοινωνική ασφάλιση στις ΗΠΑ, τους γκέι και τις λεσβίες υπαλλήλους που έχουν δικό τους σωματείο στη Microsoft κλπ ).
Το " έγκλημα " για το οποίο κατηγορήθηκε από την ομόσπονδη κυβέρνηση το 1998 ( United States v Microsoft ) ήταν η παραβίαση του νόμου περί ελεύθερου ανταγωνισμού. Λες και ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος στις άλλες βιομηχανίες ! Η ίδια η κυβέρνηση αναγκάστηκε τελικά να έρθει μαζί του σε συμβιβασμό ! Η Ευρωπαική Ένωση, το 2004, του επέβαλε ένα πρόστιμο 650 εκ. ευρώ για κάτι που το κάνουν πολλοί άλλοι. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα, για να μην αναφερθώ στο γαλλο-γερμανο-ισπανικό καρτελ του Γιουροφάϊτερ. Εδώ λειτουργούν τρείς εταιρείες κινητής τηλεφωνίας με ελεύθερο, υποτίθεται, ανταγωνισμό. Οι καρχαρίες αυτοί μυρίστηκαν πολύ χρήμα από τη χρήση των γραπτών μηνυμάτων, ιδιαίτερα από τη νεολαία. Τι έκαναν ; Για να μην αυξήσουν άμεσα τη χρέωση ενός sms και να αντιμετωπίσουν κατακραυγή, απλά υποχρέωσαν ΟΛΕΣ τις εταιρείες που κατασκευάζουν κινητά τηλέφωνα να περιορίσουν τη χωρητικότητα ενός γραπτού μηνύματος από 160 σε 70 χαρακτήρες ! και μόνο για την ελληνική γλώσσα !! Δηλαδή οι τρείς γνωστές εταιρείες - η μία μάλιστα με κρατική συμμετοχή - συνωμότησαν μεταξύ τους σε μια καραμπινάτη παραβίαση του νόμου περί..ελεύθερου ανταγωνισμού. ( θα το κάνουν πρωτοσέλιδο ΤΑ ΝΕΑ, Μιχάλη ; )
Οχι, ο Γκέιτς δεν είναι πρότυπο. Η επιτυχία δεν υπολογίζεται ούτε με κότερα ούτε με βίλλες ( με γκόμενες, μάλιστα ! ). Ο Γκέιτς δεν έκανε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο απ'ότι κάνουν όλοι οι businessmen. Αλλά, τουλάχιστον, αυτός δεν θέλει να πεθάνει ατιμασμένος !
Dear Bill,
First of all I wish you a happy bithday ! Your 50th birthday was the talk of the town at the " dimensions " blog yesterday. According to Mike, the blogger, you do not want to die in disgrace, as all rich men die. Mike did not clarify if the poor die with honor.
Half-Blooded, a moderate left blogger from Thessaloniki, said that you belonged to the same generation and that you did not hunt for profit, but profit hunted ( haunted ? ) you instead. He added that you were a genius and that you never forget your friends. But I think he said all those good things about you in hope that you would confuse him for an old-days pal.
Panos, another blogger, said that deep inside he admired you because you are a bastard capitalist. ( By the way, Panos also admires Benini..)
Black Sheep, an unrepentant extreme leftist, who nevertheless enjoys the hidden charm of the bourgeousie in Paris, wrote a polemic against you accusing you of the-winner-takes-it-all tactic in marketing. Marx considered this a crime and proposed that winners and loosers should have an equal share. ( Bill, Marx is not one of the bloggers here. He died a long time ago but some people believe that it's just capitalist propaganda )
As for me, I played devil's advocate ( I hope you won't mind me calling you a devil, I only used the phrase as a figure of speech) and defended you in an indirect way - since my socialist reputation does not allow me to openly defend a bastard capitalist. I said that you were a victim of the system yourself. I made sure to remind everybody that you had problems with the U.S. Federal Government ( United States vs Microsoft ), and that anyone who has a problem with the U.S. Federal Government deserves to be defended. ( I don't think I convinced my Paris friend, but as the saying goes " a black sheep never changes its colour." )
p.s.
Mike, the blogger, said that your biggest problem was how to get rid of your fortune. If I could be of any help please don't hesitate to call !
best regards,
Kosmopolitis
Well done, Cosmopolitis. I am looking forward for the reaction of all implicated parts (Bill included)!
Ρε σεις, με βρήκατε μεγαλύτερο και με προγκάρετε!
ΜΠ, Το "μεγαλοφυία" το πήρα από το πρώτο σου σχόλιο (η στρατηγική για την επίτευξη του στόχου.....μεγαλοφυής)
Κοσμο, moderate left? (χα, χα, χα, δε θα πάρω). Και το γεγονός ότι δεν γνωρίζω και πολλούς κληρούχες μου τόσο δημιουργικούς όσο ο ΓΚέιτζ δε σημαίνει ότι τον ΘΑΥΜΑΖΩ κιόλας.
Το αν είναι τροχοπέδη στη ταχύτερη ανάπτυξη της πληροφορικής (κατά ΜΠ) μου φέρνει κάπως αρνητιστικό του στυλ ο Ολυμπιακός δεν επιτρέπει την ταχύτερη ανάπτυξη του ποδοσφαίρου γιατί δεν αφήνει και τον Παναθηναϊκό να πάρει το πρωτάθλημα.
Κατά τα άλλα συμφωνώ, τέτοια άρθρα χρειάζονται με σωστές δόσεις χιούμορ και σοβαρότητας για να ξεπουπουλιαζόμαστε δημιουργικά.
- Ημίαιμε, όχι αστεία με τον Παναθηναικό ! είδα κι έπαθα μέχρι να πείσω τον γιό μου - 10 ετών - να γίνει κι αυτός βάζελος ( κάποιοι συμμαθητές του τον είχαν παραπλανήσει ότι ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα ! ). Τον πήγα στο ματς με την Μπάρτσα και καθ'οδόν του αγόραζα ό,τι πράσινα κασκώλ, καπέλα, φανέλες και άλλα μπιχλιμπίδια πουλούσαν. Τελικά πείστηκε αφού τον διαβεβαίωσα ότι έχω την πληροφορία από φίλο δημοσιογράφο ότι του χρόνου θα πάρουμε τον Ροναλντίνιο..)
- Πάνο, άδικα ανησυχείς. Ο Μπιλ θα νομίζει ότι ο Μπενίνι είναι ένας ακόμα μπάσταρδος καπιταλίστας. Ο Μιχάλης θα πληρώσει τη νύφη ως οικοδεσπότης της τρέλας του καθενός μας.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home