Mια κατσαρόλα, ένα σαπούνι, ένας χυμός
H ιδέα ήταν απλή: κάθε άνεργος να φωτογραφηθεί με το αντικείμενο που περιγράφει καλύτερα την κατάστασή του. Τα ταιριαστά ζευγάρια έγιναν στη συνέχεια βιβλίο, με τίτλο «Αντικείμενα - Ανεργίες».
Νάσερ K., 67 ετών. Ένα εισιτήριο του μετρό, μια τηλεφωνική κάρτα και ένα γραμματόσημο. «Δεν είναι τίποτα, αλλά είναι τα πάντα. Συμβολίζουν το "κάτεργο". Χωρίς αυτά, δεν μπορείς να ψάξεις για δουλειά. H κατοχή τους, όμως, είναι από μόνη της ένα κάτεργο».
Κριστίν Z., 50 ετών. Μια κατσαρόλα. «Αποφάσισα για λόγους αρχής να ξεπληρώσω όλους τους τρέχοντες λογαριασμούς, καθώς και τον φόρο που αντιστοιχούσε στο εισόδημά μου τη χρονιά πριν από την απόλυσή μου. Ως εκ τούτου, το τέλος του μήνα είναι πάντα δύσκολο και το 2004 αισθάνθηκα για πρώτη φορά πείνα, καθώς δεν είχα πλέον χρήματα για να αγοράσω φαΐ. Όλα είναι ζήτημα προτεραιοτήτων. Όταν ψάχνεις για δουλειά και προσέχεις την εμφάνισή σου στις συνεντεύξεις, ανακαλύπτεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σ' έναν πιθανό εργοδότη αλλά έχεις άδειο στομάχι».
Φιλίπ Σ., 38 ετών. Ένας χυμός πορτοκαλιού. «Μου δίνει βιταμίνη C και μου ανεβάζει έτσι το ηθικό απέναντι στις καθημερινές δυσκολίες και την αβεβαιότητα για το μέλλον. H βιταμίνη C μού επιτρέπει να βλέπω τη ζωή πιο ήρεμα, να τη βλέπω ρόδινη (ή μάλλον πορτοκαλιά), και πάνω απ' όλα με γλιτώνει από τα αντικαταθλιπτικά».
Οντίλ T., 45 ετών. Μια σακούλα από το Lidl. «Ανεργία σημαίνει περιορισμοί, κι εγώ αναρωτιέμαι διαρκώς πώς μπορώ να μειώσω τα καθημερινά μου έξοδα (το νοίκι και τα σχετικά είναι σταθερά). Μειώνω έτσι κατά 40% τα έξοδα διατροφής μου. Ψωνίζω από το Lidl, αφού η ποιότητα των τροφίμων που καταναλώνω δεν με απασχολεί πλέον. Τις στιγμές εκείνες αισθάνομαι ασήμαντη, άδεια, και αναρωτιέμαι τι θα απογίνω».
Μαρκ Μπ., 51 ετών. Ένα σαπούνι. «Σου γλιστράει μόλις νομίζεις ότι το πιάνεις. Καταβάλλεις την αναγκαία προσπάθεια για να συντάξεις την επιστολή που ανταποκρίνεται καλύτερα στην αγγελία, για να δεις το ηθικό σου να πέφτει κατακόρυφα όταν λαμβάνεις αρνητική απάντηση ή δεν λαμβάνεις καμιά απάντηση. Κι αυτό γίνεται δέκα, είκοσι φορές. Στο τέλος γλιστράς πάνω στο σαπούνι και τραυματίζεσαι σοβαρά, κινδυνεύοντας να μην ξανασηκωθείς ή να παραιτηθείς».
Φρανσουάζ A., 64 ετών. Ένα ζευγάρι παιδικά καλτσάκια. «Το μήνυμά μου είναι αισιόδοξο. Καθώς είχα την τύχη να βρεθώ άνεργη δύο φορές, το 1972 και το 1976, μπόρεσα να ασχοληθώ αποκλειστικά με τα δύο μου παιδιά τον πρώτο χρόνο της ζωής τους. Είμαι πολύ ευχαριστημένη απ' αυτό, γιατί δεν χρειάστηκα ούτε παιδικό σταθμό ούτε γυναίκα. Διατηρώ από την εποχή εκείνη μια υπέροχη ανάμνηση, καθώς δεν γνώρισα ούτε στερήσεις ούτε προκαταλήψεις...».
Λένε πως αν δεν γνωρίσεις την ανεργία, δεν μπορείς να την καταλάβεις. Αυτό το βιβλίο και οι μαρτυρίες που αναδημοσιεύθηκαν στη Λιμπερασιόν, μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 11:38 π.μ.
6 comments
6 Comments:
"....μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι."
και να ενταχθούμε στην ...αγέλη του Μαύρου Πρόβατου...(υπό την καλή έννοια!)
Η ανεργία είναι φαινόμενο του Καπιταλισμού. Είναι δημιούργημα του Καπιταλισμού. Είναι τέχνασμα του Καπιταλισμού. Είναι όπλο του Καπιταλισμού.
Γνωστά πράγματα είναι αυτά, κι ας χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι κυβερνήσεις για τους ανέργους.
Τα ποσοστά της ανεργίας διατηρούνται πάντα αρκετά ψηλά για να λειτουργούν ως φόβητρο για τους εργαζόμενους, και ταυτόχρονα αρκετά χαμηλά ώστε να μην προκαλούν μαζικές ταραχές και αμφισβήτηση του συστήματος.
Το εν λόγω βιβλίο χρησιμεύει μόνο ως προειδοποίηση σε όλους για το τι τους περιμένει αν εκδιωχθούν από την..αγέλη ( γεια σου ημίαιμε ).
Χρησιμεύει επίσης για την άμβλυνση των συλλογικών ηθικών ενοχών.
Και, φυσικά, για το φούσκωμα του λογαριασμού του εκδότη.
Και στην αγέλη του Κοσμοπολίτη (γειά σου και σένα νε), δεν θά 'ταν άσχημα..
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ετυχε να δω το δισέλιδο της Λιμπε.
Είναι όντως "συγκλονιστικό" για όσους ανήκουν σε κοινωνικά στρώματα που ζούν σε γυάλα:
-όσους πχ δεν ξέρουν πόσο έχει η κάρτα του μετρό γιατί ή κυκλοφορούν με αυτοκίνητο, ή δεν προσέχουν τέτοια ασήμαντα έξοδα.
-όσους δεν ταλαντεύτηκαν ποτέ για το αν θα πιούν καφέ στο γωνιακό μαγαζί που έχει 2,50 ή στην τρύπα παραδίπλα, που έχει 1,60.
-όσους δεν κρύβουν την τηλεόρασή τους για να μην πληρώσουν ετήσιο φόρο 110 Ευρώ.
-όσους παίρνουν το αεροπλάνο τις ημερομηνίες που τους βολεύει και δε βολεύουν τις ημερομηνίες τους ώστε να έχει φτηνό αεροπλάνο.
-όσους δεν απραμελούν να φτιάξουν τα δόντια τους γιατί αν το ξεκινήσουν, δε θα έχουν να πάνε διακοπές.
-όσους δεν ανάβουν το θερμοσίφωνα "με μέτρο", γιατί το ηλεκτρικό καίει.
Οι υπόλοιποι, έρχονται σε επαφή και με τα σύνεργα, και με τον κόσμο του ανέργου, έστω κι αν δεν ανήκει σε αυτούς (μια βόλτα στο Λιντλ ή στο Ντία αρκεί για το σχετικό ρεπορτάζ).
Σε μια μητρόπολη του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, η αθλιότητα έχει πολλά επίπεδα:
-στο πιο χαμηλό βρίσκονται οι άστεγοι, οι λαθρομετανάστες που ζούν στιβαγμένοι σε θαλάμους
-αμέσως μετά, είναι οι άνεργοι, που τους κυνηγούν κάθε είδους λογαριασμοί και είναι αναγκασμένοι να τρων σκατά για να επιβιώσουν
-παραπάνω, οι εργαζόμενοι με βασικό μισθό, που φτάνει-δε φτάνει για την επιβίωση, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, και οι νέοι (που όμως μπορούν ίσως να ελπίζουν στο μέλλον).
Το πρόβλημα είναι οτι, παρά όσα ισχυρίζονται οι θεωρίες της κοινωνίας των 2/3, η εξαθλίωση - η απόλυτη εξαθλίωση, όχι η σχετική δηλ. το να μην απολαμβάνεις σύμφωνα με τις δυνατότητες του 21ου αιώνα, είναι τρομακτικά μαζική στις μητροπόλεις του καπιταλισμού.
Και δεν "φταίει" ο καπιταλισμός, με την έννοια που καταλογίζουμε ευθύνες σε ένα ανθρώπινο όν που φέρεται ανεύθυνα ή αντικοινωνικά.
Είναι στη φύση του. Η λογική του μάνατζερ που διατάσσει απολύσεις για να διατηρηθεί η κερδοφορία, είναι ατράνταχτη - και ταυτόχρονα, αδιέξοδη ως προς τον ίδιο του το στόχο.
Μη μου πείτε οτι δεν τα ξέρουμε αυτα;; Γνωστά και ισχύοντα, εδώ και ενάμισι αιώνα.
Για τον καθένα βέβαια, μπαίνει το ερώτημα πώς θα καλυτερέψει τη μοίρα του σ'αυτό το δεδομένο πλαίσιο.
Μόνο που:
1) το ερώτημα αυτό δεν είναι το ίδιο ανάλογα με το κοινωνικό στρώμα (είναι άλλο αν θα καταφέρεις να αφήσεις σπίτι στα παιδιά σου, άλλο αν έχεις στέγη - να μείνεις.)
2) όι δυνατότητες βελτίωσης είναι αντιστρόφως ανάλογες με την απόλυτη εξαθλίωση, δηλ. με το πόσο φορτικό σου είναι το 1)
Ο "ανθρωπιστής" και αυτός που είναι (κοντά) στον πάτο, δεν μπορεί παρά να προσβλέπει στη μείωση της εξαθλίωσης μέσα από την αλλαγή (ανατροπή) του κοινωνικού παράγοντα που την προκαλεί.
Για μένα, η μόνη ενδιαφέρουσα πολιτική συζήτηση είναι το πώς θα επιτευχθεί αυτό.
Για το να διατηρηθεί το σύστημα και τα "καλά" του, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους κ.Φαμπιούς, Σιράκ, Ολλάντ, ντε Βιλπέν, κον-Μπεντίτ, Σαρκοζύ, Λεπέν... (από τα αριστερά προς τα δεξιά)
Το σχόλιο δεν αφορά τον Μητσό:
Εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση στα δημοσιογραφικά γραφεία της σήμερον -ειδικά σε εκείνα που έχουν πάνω ως κάτω απλωμένη την αριστεροσύνη σαν σημαία- είναι ο λόγος υπέρ αδυνάτων και καταφρονεμένων, «ανθρώπων που ζουν κάτω απ' το όριο της φτώχειας», «που επιβιώνουν με δόσεις» και δεν μπορούν να πληρώσουν τον μπακάλη της γειτονιάς. Πρόκειται για μια μεταφυσική της συμπόνοιας που βλέπει τα πράγματα με μεγεθυντικό φακό. Με τον ίδιο global εστετισμό που ενδιαφέρεται και για τα δάση του Αμαζονίου, το κυνήγι των φαλαινών και τις χαμένες φυλές των Εσκιμώων. Ιδού λοιπόν η διαφορά του σημερινού άρθρου του Μιχάλη: κρατούσε μικροσκόπιο...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home