Προληπτικές απολύσεις
Οκτώ μήνες μετά την «εισβολή» του Εντουάρ ντε Ρότσιλντ στη Λιμπερασιόν, η άλλοτε πρωτοποριακή γαλλική εφημερίδα διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει την κρίση της. H ζημιά της αναμένεται να φτάσει φέτος τα 6 εκατομμύρια ευρώ (έναντι 4 εκατομμυρίων το 2004) και η κυκλοφορία της συνεχίζει να μειώνεται (9,8% το πρώτο εξάμηνο του έτους, 17,4% από το 2001). Οι λόγοι είναι πολλοί: το Internet και οι δωρεάν εφημερίδες έχουν αλλάξει ριζικά τη συμπεριφορά του αναγνωστικού κοινού, ενώ μείωση παρουσιάζουν και τα έσοδα από τις διαφημίσεις (το πρώτο οκτάμηνο του 2005 οι σελίδες των διαφημίσεων στον γαλλικό Τύπο μειώθηκαν κατά 8,5%). Ο ντε Ρότσιλντ, που κατέχει το 38,8% του κεφαλαίου της εφημερίδας, δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος. Στους διαδρόμους της εφημερίδας κυκλοφορεί ότι έχει ζητήσει να φύγουν ογδόντα ώς εκατό από τους 340 εργαζομένους...
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η κατάσταση των εφημερίδων είναι θεωρητικά καλύτερη. H κυκλοφορία τους παραμένει σταθερή από το 2000, με τη Νιου Γιορκ Τάιμς μάλιστα να την αυξάνει. Τα έσοδα από τις διαφημίσεις αυξάνονται, αν και σε μικρότερο ποσοστό από το 2004 και οι μεγάλοι εκδότες εξακολουθούν να εμφανίζουν κέρδη. Παρά ταύτα, οι απολύσεις όχι μόνο δεν έχουν σταματήσει, αλλά επεκτείνονται πλέον και στους συντάκτες. H Σαν Χοσέ Μέρκιουρι Νιουζ, μια από τις μεγαλύτερες καθημερινές εφημερίδες της Καλιφόρνιας, ανακοίνωσε την περασμένη Παρασκευή την απομάκρυνση 60 εργαζομένων, οι 52 από τους οποίους είναι δημοσιογράφοι. Στις 20 Σεπτεμβρίου, ο όμιλος της Νιου Γιορκ Τάιμς έκανε γνωστό ότι σκοπεύει να απολύσει 500 άτομα, περιλαμβανομένων 45 δημοσιογράφων της νεοϋορκέζικης εφημερίδας και 35 της Μπόστον Γκλόουμπ. Την ίδια ημέρα, ο όμιλος Νάιτ Ρίντερ ανακοίνωσε 100 απολύσεις σε δύο καθημερινές εφημερίδες της Φιλαδέλφειας.
Ο λόγος είναι πάντα ο ίδιος: οι μέτοχοι (14 αμερικανικοί όμιλοι μέσων ενημέρωσης είναι εισηγμένοι στο χρηματιστήριο) ανησυχούν ότι με την άνοδο της τιμής του χαρτιού και την υποχώρηση των διαφημίσεων το μέρισμά τους θα μειωθεί. Πιέζουν έτσι τους εκδότες να μειώσουν το κόστος τους και εκείνοι απαντούν με προληπτικές απολύσεις δημοσιογράφων. «Αναζητούμε τρόπους να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί», λέει με νόημα η Κάθριν Μάτις, αντιπρόεδρος της Νιου Γιορκ Τάιμς, για την οποία 45 απολύσεις δεν είναι δα και τόσο πολλές όταν ο όμιλος απασχολεί 1.200 δημοσιογράφους... Ήδη, πάντως, πολλοί επισημαίνουν ότι με τις απολύσεις δημοσιογράφων θα πέσει η ποιότητα των εφημερίδων, κάτι που θα οξύνει ακόμη περισσότερο την κρίση (και θα οδηγήσει σε νέες απολύσεις). «Μέχρι τώρα, μπορέσαμε να κρατήσουμε την ποιότητά μας», λέει ο Λούθερ Τζάκσον, πρόεδρος του συνδικάτου δημοσιογράφων του Σαν Χοσέ. «Κάθε νέα μείωση του προσωπικού, όμως, θα συνοδεύεται από εκπτώσεις στο περιεχόμενο».
6 Comments:
Παραδόξως, όσο πέφτει η αναγνωσιμότητα και κυκλοφορία των εφημερίδων τόσο αυτές γίνονται πιο εξαρτημένες και "διαπεπλεγμένες" (!) με το μεγάλο κεφάλαιο. Υπάρχει μια απλή εξήγηση σ'αυτό: οι εφημερίδες που χάνουν σε κυκλοφορία, αρχίζουν να έχουν ζημιές στις χρήσεις τους και ταυτόχρονα, έχουν ανάγκη νέων επενδύσεων για την ανανέωση της μορφής και της ύλης τους. Συνεπώς στρέφονται προς αυτούς που έχουν το χρήμα. Αυτοί με τη σειρά τους, θεωρούν την κυκλοφορία ως μέσο - όχι σκοπό - για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Ταυτόχρονα, τα κέρδη αυτά δεν είναι μόνο ο,τι παρουσιάζεται στη λογιστική της εφημερίδας, αλλά και έμμεσα, ο,τι βοηθά τις υπόλοιπες επιχειρήσεις τους και μπορεί να εξασφαλιστεί από τον έλεγχο ΜΜΕ.
Η στροφή αυτή προς τους κεφαλαιούχους είναι εντυπωσιακών διαστάσεων για το γαλλικό Τύπο: η Μοντ ανήκει πλέον στον όμιλο Λαγκαρντερ (που έχει ένα πόδι στις εκδόσεις και το άλλο, το μακρύτερο, στην αεροδιαστημική/πολεμική βιομηχανία). Ενα κοντσερν γαλλο-λιβανικών συμφερόντων έχει αναλάβει τη "λε παριζιέν", ενώ η "Φιγκαρό" πέρασε στα χέρια του Ντασσώ (Μιραζ κτλ), ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, έχει εκλεγεί δήμαρχος της πόλης που εδρεύει η εταιρία (Κορμπέιγ, περιοχή μείζονος Παρισιού) με τις ψήφους του Λεπέν (ενώ έχει στείλει το γιό του στη Βουλή με το κόμμα του Σιράκ, αλλά και του Σαρκοζύ, UMP). Βεβαίως, τα προσχήματα τηρούνται. Οσο να'ναι, Γάλλοι δημοσιογράφοι είναι αυτοί, δεν το'χουν σε τίποτα να παραιτηθούν σύμπασοι αν δεν εγγυάται το αφεντικό, τουλάχιστο στα χαρτιά, την πλήρη ανεξαρτησία της πένας τους. Αλλά δεν είχε πλάκα που η βασική ερώτηση που έθεσε η Φ. στον Καραμανλή στην πρόσφατη συνέντευξή του, ήταν "γιατί ψωνίσατε F16";
Εν τω μεταξύ, η ίδια εφημερίδα αλλάζει μορφή (από σήμερα ίσως), για να γίνει πιο προσιτή στον αναγνώστη και "πιο πιστή στην εκδοτική της γραμμή" (για να δούμε πόσα αυγά θα ρίξει στο καλάθι του Σαρκοζύ). Ταυτόχρονα, αλλάζει και το σάιτ, το οποίο έτσι κι αλλιώς (όπως και της Μοντ και της Λιμπε) έχει από καιρό περιορίσει το δωρεάν υλικό στο τρέχον φύλο, άντε και δυό τρία πίσω.
Οι πρόσφατες περιπέτειες της Μοντ έχουν περιγραφτεί σε ένα βιβλίο πρώην συντάκτη της, που προκάλεσε κι εσωτερική κρίση στην εφημερίδα, και κατέληξε στην αποδυνάμωση του Εντυ Πλενέλ, του ενός εκ του (μαζί με τον Κολομπανί) ισχυρού διδύμου της.
Τέλος, η Λιμπε: πριν από κάμποσους μήνες, ο διευθυντής της Σερζ Ζιλί, ανέλαβε να μας παρουσιάσει το νέο αφεντικό Ρότσιλντ, τονίζοντας το πόσο αριστερός, ρομαντικός και¨"δονκιχώτης" είναι αυτός ο βλαστός της ισχυρής οικογενείας. Μοιραία το τέλος των δονκιχωτισμών ανακοινώνεται από τον ίδιο τον αφεντικό. Να σημειώσω την εμφάνιση, λίγες μέρες πριν, "βαρυσήμαντου" άρθρου του Αλαίν Ντυαμέλ (ενός από τα βαριά ονόματα της εφημερίδας), που έδινε τις ευλογίες του φύλου στο Σαρκοζύ, καθώς και τη συστηματική πολεμική στο ντε Βιλπέν...
Γενική εντύπωση είναι οτι ο κόσμος δε διαβάζει πια εφημερίδες. Στο Παρίσι, αρκείται στις δωρεάν (Μετρό και 20 minutes).
Οι διάφοροι λεφτάδες που έχουν αναλάβει τα βασικά φύλα, προσπαθούν να βρουν τη φόρμουλα που θα αναστρέψει την τάση αυτή. Ομως οι άλλες τους ανάγκες δεν τους επιτρέπουν να την ανακαλύψουν: τρανό παράδειγμα, η αντιπαράθεση για το ευρωσύνταγμα. Είτε τους 68αρηδες της Λιμπε διάβαζες, είτε τους έγκυρους της Μοντ, είτε τους ακαδημαϊκούς της Φιγκαρό, ένα κείμενο έγραφαν όλοι. Μοιραία, η συζήτηση έγινε σε χίλια περίπου σάιτς που έστησαν απλοί πολίτες και ομάδες πολιτών...
«Κάθε νέα μείωση του προσωπικού, όμως, θα συνοδεύεται από εκπτώσεις στο περιεχόμενο».
"Κάθε έκπτωση στο περιεχόμενο θα συνοδεύεται από μείωση πωλήσεων"
Δηλαδή Μ.Π., πριν από το Internet και τις "δωρεάν", οι Γαλλικές εφημερίδες ανήκαν σε μη Κεφαλαιούχους; (η ερώτηση δεν έχει κάτι το υπονοούμενο)
Μήπως η κρίση αφορά αποκλειστικά στο είδος του Κεφαλαίου που είχε τον έλεγχο του Τύπου; Γιατί και οι "μεγαλοεκδότες" με τους διανοούμενους μεγαλοδημοσιογράφους ήταν διαπλεγμένοι με τους πολιτικούς. Εκτιμώ ότι η αλλαγή της ιδιοκτησίας είναι απόρροια του εκφυλισμού των ιδεολογιών στον υπερκαταναλωτικό "πολιτισμό" (ως σύστημα κοινωνικής οργάνωσης και λειτουργίας). Κάποτε οι εφημερίδες πουλούσαν ιδεολογία. Από τους μεγαλοεκδότες. Τώρα πουλάνε σπίτια από μεγαλοεργολάβους και αεροπλάνα Ντασσώ. Ενίοτε και αέρα κοπανιστό.
Μιχάλη, διαβλέπω κάποια ανησυχία; Θα βάλουμε πλάτη σύσσωμοι οι μπλογκοσύντροφοι....
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Δηλαδή Μ.Π., πριν από το Internet και τις "δωρεάν", οι Γαλλικές εφημερίδες ανήκαν σε μη Κεφαλαιούχους;
Καλά δεν ήταν λαϊκές κολλεχτίβες :-) Ηθελα να πω αυτό που σημειώνεις παρακάτω: οτι πριν το τελευταίο κύμα εξαγορών, και για τα τελευταία 20-30 χρόνια, τις βασικές εφημερίδες στη Γαλλία τις είχαν "εφημεριδάδες".
Με την κατάληξή σου διαφωνώ. Οι εφημερίδες συνεχίζουν να πουλάν ιδεολογία, όπως και όλα τα ΜΜΕ. Γίνεται να κυβερνηθεί η κοινωνία αυτή χωρίς παραμύθια;
Είναι το ίδιο το προϊόν που περνάει
κρίση. Ηθελα μόνο να παρατηρήσω, οτι στα πλαίσια του συστήματος, η αντίδραση στην κρίση αυτή (εξαγορές), καθώς το μόνο πρόβλημα που προσπαθεί να θεραπεύσει είναι η κερδοφορία (το σύμπτωμα) επιτείνοντας τα άλλα, (την αιτία - καταρχήν τον πλουραλισμό, την ποιότητα ενημέρωσης και την όποια ανεξαρτησία γραμμής, που θα επέτρεπαν στον πολίτη να δώσει το χρήμα και το χρόνο του για να διαβάσει εφημερίδα), μοιραία την οξύνει - κάτι που δεν είναι και απαραιτήτως κακό για την κοινωνία.
Θα συμφωνούσα μαζί σου σε όλα αλλά δεν μπορώ να "χωνέψω" ότι και σήμερα η πλειονότητα των εφημερίδων "πουλάει" ιδεολογία, έστω φθηνή και "παραμύθι", γιατί κάτι τέτοιο θα απαιτούσε αυτοπαραμυθιασμένους (με την καλή έννοια) και ρομαντικούς δημοσιογράφους (όρα τον "οικοδεσπότη" μας). Αλλά το σκοπεύον στην αύξηση της κερδοφορίας "προϊόν" δεν χρειάζεται τον μπαμπά Πρετεντέρη αλλά τον γιό, δεν χρειάζεται κοινωνικά μορφωμένους δημοσιογράφους αλλά κοινωνικοκουτσομπόληδες. Είναι δε τόσο δύσπεπτο πλέον το προϊόν που συνοδεύεται από χωνευτικά/χαυνωτικά DVD, CD, τσόντες, σκούπες, φαράσια και λοιπά καλούδια.
Σήμερα, κλαίνε τα ραδιόφωνα και τα κανάλια γιατί έκλεισε ο FLASH του Κόκκαλη και 150 "συνάδελφοι" δημοσιογράφοι βρέθηκαν στον δρόμο.
Κακό το κλείσιμο. Αλλά, ρωτάω εγώ ο αδαής ημίαιμος, ποιός παρήγαγε, πού και με ποιές διαδικασίες έχρισε μέσα σε μία δεκαετία τους μισούς Έλληνες ως δημοσιογράφους για να καλύψουν τις χιλιάδες θέσεις στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Και ποιός τους "φούσκωσε" σε τέτοιο βαθμό που να μας κάτσουν και ως "άρχοντες" στο σβέρκο (όρα ο μπριγιαντινέ Πάνος και ο Πέτρος Δυστυχίου (όπως θα έπρεπε να τον λένε λόγω ύφους και όχι Ευθυμίου)...
Οι εφημεριδάδες του τότε ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις (και στην Γαλλία) με πολύ καθαρότερα κίνητρα και χωρίς να ξεφτυλίζουν το πολιτικό σύστημα για να διαφημίζουν την ολοκληρωτική τους ισχύ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home