Tο γέλιο είναι ανατρεπτικό
Το ότι το γέλιο κάνει καλό στην υγεία είναι γνωστό και επιστημονικά αποδεδειγμένο. Για ποιον ακριβώς λόγο όμως γελάμε; Και πόσο ειλικρινές, πόσο άδολο είναι το γέλιο μας;
Ο εραστής της γυναίκας σας την παίρνει τηλέφωνο και της παρουσιάζει ένα σχέδιο δολοφονίας σας. Εσείς με κάποιο τρόπο το μαθαίνετε και δεν βρίσκετε την ιδέα καθόλου, μα καθόλου διασκεδαστική. Πώς εξηγείται τότε ότι οι σύνεδροι του 5ου Διεθνούς Συνεδρίου για το Χιούμορ και το Γέλιο, που έγινε πρόσφατα στο Τύμπινγκεν της Γερμανίας, έσκασαν στα γέλια όταν ο Αμερικανός καθηγητής Τζων Μορίαλ διηγήθηκε μια ανάλογη προσωπική εμπειρία; Σύμφωνα με την εξήγηση που έδωσε ο ίδιος, το γέλιο αποτελεί μια πειστική ένδειξη ότι ο κίνδυνος έχει περάσει. H σύζυγος του καθηγητή έπεισε τον ερωτευμένο μαζί της νεαρό που της τηλεφώνησε ότι δεν θα μπορούσε να πληρώσει μόνη της το στεγαστικό δάνειο που έχουν πάρει. Έτσι, ο καθηγητής τη γλίτωσε και μπόρεσε να διηγηθεί με ιλαρά χρώματα την ιστορία.
Μια άλλη θεωρία που έχουν αναπτύξει οι Αμερικανοί ερευνητές Βίκτορ Ράσκιν και Σαλβατόρε Ατάρντο επισημαίνει ότι όλα τα ανέκδοτα και πολλές χιουμοριστικές καταστάσεις βασίζονται σε μια δυσαρμονία που εισάγεται είτε από την αρχή είτε στο τέλος. Για παράδειγμα, σημειώνει ο Εκόνομιστ, πολλοί θα έβρισκαν αστείο το γεγονός και μόνο ότι ένα συνέδριο για το χιούμορ πραγματοποιείται στη Γερμανία. Το γέλιο είναι μεταδοτικό, πράγμα που σημαίνει ότι ενισχύει τις κοινωνικές σχέσεις: όταν μια ομάδα ανθρώπων γελά, το μήνυμα είναι: «χαλάρωσε, είσαι μεταξύ φίλων». Το γέλιο αποτελεί όμως πολλές φορές και ένδειξη ανωτερότητας. Γελάς, για να δείξεις ότι είσαι ανώτερος από τους γύρω σου. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι οι εργοδότες λένε περισσότερα ανέκδοτα από τους υπαλλήλους τους. Οι άνδρες λένε περισσότερα αστεία όταν είναι παρούσες γυναίκες και εκείνες έχουν την τάση να γελούν περισσότερο όταν είναι παρόντες άνδρες.
Σύμφωνα με τον Άπλτρη Ρόντεν, από το Πανεπιστήμιο του Τύμπινγκεν, το χιούμορ και η θρησκεία είναι δύο διαφορετικοί και ίσως ανταγωνιστικοί μεταξύ τους τρόποι να αντιμετωπίζει κάποιος τον θάνατο και τις αναποδιές της ζωής. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που το 95% των κειμένων τα οποία αλίευσε ο δρ. Μορίαλ από σημαντικούς χριστιανούς λογίους απορρίπτουν το χιούμορ, συνδέοντάς το με το ψέμα και την τεμπελιά. Εκτός από θεραπευτικό, το γέλιο είναι λοιπόν και ανατρεπτικό. Όχι όμως κατ' ανάγκη και ενωτικό. Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που υποφέρουν από έναν παθολογικό φόβο ότι οι άλλοι θα γελάσουν εις βάρος τους και κατά συνέπεια αποφεύγουν τους δημόσιους χώρους. Το ποσοστό αυτό, ούτε λίγο ούτε πολύ, υπολογίζεται σε 10%.
Το περίεργο είναι γιατί οι υπόλοιποι δεν γελούν συχνότερα και περισσότερο. Ίσως το ερώτημα αυτό να απαντηθεί σε επόμενο συνέδριο.
posted by Μιχάλης Μητσός @ 11:52 π.μ.
10 comments
10 Comments:
Bloggers are key in media debate
As the public trust in the media drops amid revelations of misdeeds and ethical lapses, academics and industry leaders gathered in San Antonio on Tuesday to debate the phenomenon's cause - and how to reverse ...
Always great to be inspired by new ideas.
Check out my photo scavenger hunt site/blog. It has lots of unique photo scavenger hunt.
Maybe I can inspire you!
Λές, "Το γέλιο είναι μεταδοτικό, πράγμα που σημαίνει ότι ενισχύει τις κοινωνικές σχέσεις: όταν μια ομάδα ανθρώπων γελά, το μήνυμα είναι: «χαλάρωσε, είσαι μεταξύ φίλων». Τυχεροί όσοι μπορούν να αισθάνονται "μεταξύ φίλων" και να χαλαρώνουν. Στην Ελλάδα υπάρχει κάποιος κ. Λουπασάκης (ή κάπως έτσι λέγεται) που υποτίθεται ότι οι συνεδριάσεις του προκαλούν το γέλιο, όχι γιατί είναι γελοίος αλλά γιατί κάνει, όπως σωστά λές, τον κόσμο να χαλαρώνει.
Πάντως εγώ την τελευταία φορά που έσκασα στα γέλια ήταν με το ένθετο που είχε η Λιμπερασιόν την περασμένη Δευτέρα (8/8). Ο τίτλος ήταν: "Et vous trouvez ca drole?" Αν μπορείς βρες το Μαρίνα, και θα με θυμηθείς.
Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι χριστιανοι λόγιοι θεωρούσαν το γέλιο ως την εκφανση της ανθρωπινης υπόστασης που είναι λιγότερο ταιριαστη στην κατ εικόνα και καθ ομοίωση μορφή του ανθρώπου ως προς τον δημιουργό του.Ο τίτλος του αρθρου δικαιολογεί απόλυτα την προσεγγιση αυτη.
Το γέλιο οντως είναι ανατρεπτικο και ποτέ η ανατροπή δεν ηταν στις προτεραιότητες της χριστιανικής θρησκείας οπως αυτη εννοείται απο αυτους τους λόγιους.Το γέλιο απομακρύνει εστω και προσωρινά τον φόβο και χωρίς φόβο δεν υπάρχει ανάγκη για πίστη σε ανώτερη δύναμη.
Η προσεγγιση μου είναι κάπως χοντροκομμένη αλλά νομίζω οτι το αστείο και συνεπώς το γέλιο που προκαλείται πάντα ήταν ο φόβος των απανταχου χριστιανικών λογίων ως το μέσο που θα κάνει τον "πιστό" να απομακρυνθεί από την υποταγή καιτην τυφλή πίστη σε αυτο που προκαλει το δέος και που καλως η κακώς βασιζεται το χριστιανικό δόγμα.
I read a very similar copyrigthed article on the economist about laugther. It was the US Edition of August 6, 2005 and the title was: "Poking fun; Theories of Humour"
Yes, in fact i wouldn't say a "very similar article", i would say "the same article".
However, there is a clear reference in the greek version, it says "according to the Economist", but still i am not so sure whether this is a copyright violation, the articles are 99% identical...
Is it?
Come on, Anonymous, relax: the reference to the Economist is clear, it is not "the same article", but a comment on the above-mentioned article, which has actually been republished on the site www.aldaily.com.
This is the power of the Internet, don't you agree?
In the article on "diastaseis" you are not making your own comments on the economist's article. You are transcribing the economists article and comments. Every sentence that is an opinion in your article is also in the economist's article!
Sure, the internet brings us in contact with many people and their work. I find the economist's writing and commenting style and their sense of humour distinct. It makes the economist stand out and is a factor in the magazine's success.
I believe that one can borrow the theme of an article, refer to facts in it, but the comments and especially the humour, the jokes should be in your own personal style. Or you can state that you are transcribing the economists article, not just refering to facts in it.
Here is the first few paragraphs of the economists article for the readers of this post to judge for themselves:
--------------------------------------------
THE true story of how your wife's stalker rang her to discuss killing you isn't supposed to provoke mirth. But when John Morreall, of the College of William and Mary in Virginia, related the events last week to a group of scholars in Tuebingen in Germany, they were in stitches as he divulged the details of how his wife tried to dissuade the confused young man by pleading that her mortgage was too large to pay without her husband's help.
So why did they laugh? Dr Morreall's thesis is that laughter, incapacitating as it can be, is a convincing signal that the danger has passed. The reaction of the psychologists, linguists, philosophers and professional clowns attending the Fifth International Summer School on Humour and Laughter illustrates his point. Dr Morreall survived to tell the tale and so had an easy time making it sound funny.
One description of how laughter is provoked is the incongruity theory developed by Victor Raskin of Purdue University and Salvatore Attardo of Youngstown State University, both in America. This theory says that all written jokes and many other humorous situations are based on an incongruity—something that is not quite right. In many jokes, the teller sets up the story with this incongruity present and the punch line then resolves it, in a way people do not expect. Alternatively, the very last words of the story may introduce the absurdity and leave the listeners with the task of reconciling it. For instance, many people find it funny that a conference on humour could take place in Germany.
--------------------------------------------
The last sentence, a joke, is also ver similar:
Willibald Ruch of Zurich University surveyed 1,000 Germans and asked them whether they thought they were the butts of jokes and found that almost 10% felt this way. These people also tended to classify taped laughter as jeering. Future research will focus on the hypothesis that there is something seriously wrong with their sense of humour.
In the article on "diastaseis" you are not making your own comments on the economist's article. You are transcribing the economists article and comments. Every sentence that is an opinion in your article is also in the economist's article!
Sure, the internet brings us in contact with many people and their work. I find the economist's writing and commenting style and their sense of humour distinct. It makes the economist stand out and is a factor in the magazine's success.
I believe that one can borrow the theme of an article, refer to facts in it, but the comments and especially the humour, the jokes should be in your own personal style. Or you can state that you are transcribing the economists article, not just refering to facts in it.
Here is the first few paragraphs of the economists article for the readers of this post to judge for themselves:
--------------------------------------------
THE true story of how your wife's stalker rang her to discuss killing you isn't supposed to provoke mirth. But when John Morreall, of the College of William and Mary in Virginia, related the events last week to a group of scholars in Tuebingen in Germany, they were in stitches as he divulged the details of how his wife tried to dissuade the confused young man by pleading that her mortgage was too large to pay without her husband's help.
So why did they laugh? Dr Morreall's thesis is that laughter, incapacitating as it can be, is a convincing signal that the danger has passed. The reaction of the psychologists, linguists, philosophers and professional clowns attending the Fifth International Summer School on Humour and Laughter illustrates his point. Dr Morreall survived to tell the tale and so had an easy time making it sound funny.
One description of how laughter is provoked is the incongruity theory developed by Victor Raskin of Purdue University and Salvatore Attardo of Youngstown State University, both in America. This theory says that all written jokes and many other humorous situations are based on an incongruity—something that is not quite right. In many jokes, the teller sets up the story with this incongruity present and the punch line then resolves it, in a way people do not expect. Alternatively, the very last words of the story may introduce the absurdity and leave the listeners with the task of reconciling it. For instance, many people find it funny that a conference on humour could take place in Germany.
--------------------------------------------
The last sentence, a joke, is also ver similar:
Willibald Ruch of Zurich University surveyed 1,000 Germans and asked them whether they thought they were the butts of jokes and found that almost 10% felt this way. These people also tended to classify taped laughter as jeering. Future research will focus on the hypothesis that there is something seriously wrong with their sense of humour.
zhengjx20160812
ugg outlet
coach outlet clearance
kate spade handbags
cheap beats headphones
hollister clothing
true religion jeans
toms shoes outlet
ugg outlet
ralph lauren polo
replica rolex watches
longchamp outlet
ugg outlet online
michael kors outlet
coach outlet store online clearances
ugg slippers
coach outlet store
ralph lauren polo shirts
louis vuitton bags
ugg boots paris
oakley outlet
canada goose sale
louis vuitton bags
toms wedges
polo ralph lauren
christian louboutin shoes
rolex watches outlet
michael kors handbags
louboutin sale clearance
tods outlet store
cheap rolex watches
ugg on sale
celine bags
jordan retro 13
mlb jerseys
adidas superstar shoes
adidas superstar
coach outlet online
moncler uk
moncler doudoune
louis vuitton bags
Δημοσίευση σχολίου
<< Home