Ένας κόσμος χωρίς μυρωδιές

H Δουλτσινέα είχε ένα πρόβλημα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε ο Σάντσο Πάντσα: μύριζαν οι μασχάλες της. Για τον Δον Κιχώτη, πάλι, όλα μοσχοβολούσαν. Αυτή την ουτοπία έβαλε στόχο και ο δυτικός πολιτισμός.

H επιχείρηση απαλλαγής του κόσμου από τις δυσάρεστες μυρωδιές ξεκίνησε γύρω στα μέσα του 18ου αιώνα και συνόδευσε την άνοδο της αστικής τάξης. Το σώμα έπρεπε να πετάξει τις μυρωδιές ή τουλάχιστον να τις συγκαλύψει. H κοινωνία δεν ανεχόταν άλλο την «ακολασία της μύτης». Οι μόνοι που εξακολουθούσαν να υμνούν τις οσμές ήταν οι ποιητές και οι συγγραφείς. Ο Μπωντλαίρ μιλούσε για την «οσμή της ανδρείας και της εφηβείας», ενώ ο Χένρυ Μίλερ ξεκινούσε τον Τροπικό του Αιγόκερω περιγράφοντας τα αρώματα του δρόμου όπου γεννήθηκε, μυρωδιές σίκαλης, ψόφιου αλόγου και κοριτσιών περασμένης ηλικίας: «Με την εκλέπτυνση της όσφρησης που χαρακτηρίζει την ωριμότητα, αυτές οι μυρωδιές εξαφανίστηκαν, για να δώσουν τη θέση τους στη μία και μοναδική, μια μυρωδιά χαρακτηριστική και ευχάριστη, τη μυρωδιά του αιδοίου. Τη μυρωδιά που μένει στα δάκτυλα αφού έχεις παίξει με μια γυναίκα».

Ναι, ο μόνος χώρος που αντιστάθηκε ανά τους αιώνες στην κοινωνική ευπρέπεια είναι το κρεβάτι. Ακόμη και στις μυρωδιές, έτσι, ο έρωτας αποδεικνύεται απελευθερωτική πράξη. Τι γίνεται όμως όταν χάσει κάποιος αυτή την αίσθηση; Πώς επηρεάζεται η σεξουαλική του ζωή; Τι μένει από τα σώματα όταν δεν νιώθουν πια τίποτα; Ο Μισέλ Ντοριέζ είναι 51 ετών, παίζει κιθάρα, ζει στην Ντωβίλ με μια έμπορο τυριών και στο βιβλίο του «Δεν μπορώ πια να αισθανθώ» (Εκδ. Flammarion) περιγράφει πώς άλλαξε η ζωή του μετά την 19η Δεκεμβρίου του 2001. Εκείνη την ημέρα έχασε την όσφρησή του. Όσο ζούσε με την ίδια γυναίκα, ήταν όλα καλά. Τα προβλήματα άρχισαν όταν χώρισε. «Για λίγο καιρό έμεινα μόνος», λέει στη Λιμπερασιόν. «Ύστερα πέρασα από το Internet, έναν κόσμο χωρίς μυρωδιές. Άρχισα να βλέπω γυναίκες με τις οποίες αλληλογραφούσα. Το πρόβλημα τέθηκε ήδη από την πρώτη, μια μελαχρινή με σώμα εξαιρετικά ποθητό, μια αραβική εκδοχή της Ιζαμπέλ Ατζανί. Δώσαμε ραντεβού σε ένα μπιστρό και περάσαμε τρεις ώρες μαζί. Στο τέλος με πήρε από το χέρι, με οδήγησε σε ένα δρομάκι και, χωρίς να με αγκαλιάσει, τύλιξε τα χέρια της γύρω μου, σαν να ήμουν δέντρο. Εκεί, για πρώτη φορά, συνειδητοποίησα ότι δεν γνώριζα τη μυρωδιά της. Από τη στιγμή εκείνη όλα γίνονται αόριστα, γιατί δεν αισθάνεσαι τίποτα».

Το καλό είναι ότι, με τη σημερινή του σύντροφο, ο Ντοριέζ δεν μυρίζει την τυρίλα. Το κακό είναι ότι δεν σχολιάζει ποτέ το άρωμα που φοράει. Εκείνη ενοχλείται, και του το λέει, αλλά εκείνος δεν μπορεί να κάνει τίποτα.