Mήπως ο Σαρόν είναι αριστερός;

Παρά την επικίνδυνη ένταση που έχει δημιουργηθεί, παρά την παραίτηση του Νετανυάχου και την απειλή πρόωρων εκλογών, ο Σαρόν επιμένει: η αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Γάζα θα ολοκληρωθεί. Μήπως κατά βάθος είναι αριστερός;

Μια κοινωνική οργάνωση δεν την αλλάζεις προσπαθώντας να αλλάξεις τα μυαλά των ανθρώπων που την αποτελούν, αλλά ανανεώνοντας τον τρόπο λειτουργίας της και ελπίζοντας ότι τα υπόλοιπα θα έλθουν από μόνα τους: αυτή τη ρήση της Χάνα Άρεντ επικαλείται αρθρογράφος της Κοριέρε ντέλα Σέρα για να στηρίξει τον ισχυρισμό του ότι ο Αριέλ Σαρόν είναι ένας «άνθρωπος της Δεξιάς που κάνει αριστερά πράγματα». Αντί να προσπαθήσει να αλλάξει τα μυαλά των εποίκων, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός έλαβε την απόφαση να σπάσει ένα ταμπού σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών, που ήθελε τους εβραϊκούς οικισμούς υπεράνω οποιασδήποτε πολιτικής. Ούτε ο Ράμπιν δεν είχε τολμήσει να κάνει κάτι τέτοιο. Ο πρώην αρχηγός της τρομοκρατικής οργάνωσης Μονάδα 101, ο άνθρωπος που δεν δίστασε το 1973 να θυσιάσει πολλούς από τους άνδρες του για να μπορέσει να εισέλθει στην Ισμαηλία μετά τη θριαμβευτική προέλαση στο Σινά, ο υπουργός Αμύνης που δεν θέλησε το 1982 να αποτρέψει τη σφαγή της Σάμπρα και της Σατίλα, συνδέει στα 77 του χρόνια το όνομά του με μια από τις πιο θαρραλέες κινήσεις στην ιστορία του Ισραήλ.

Τα κίνητρά του δεν είναι βέβαια ηθικά. Αν και προϊόν της λαϊκιστικής σιωνιστικής Αριστεράς, ο Σαρόν δεν θα μπορούσε λοιπόν να χαρακτηριστεί αριστερός. Ο αρχηγός του Λικούντ ήταν και παραμένει οπαδός του Μεγάλου Ισραήλ. Πάνω απ' όλα όμως είναι ρεαλιστής. Οδηγός του είναι η ρήση του Ναπολέοντα, σύμφωνα με την οποία «τα κράτη ασκούν την πολιτική τής γεωγραφίας τους». Προτιμά λοιπόν να θυσιάσει τη Γάζα, που δεν έχει ούτε φυσικούς πόρους ούτε ουσιαστικό στρατηγικό ενδιαφέρον, για να προσαρτήσει μερικές ζώνες της Δυτικής Όχθης που μπορεί να μην είναι τεράστιες (500 τετραγωνικά χιλιόμετρα, λιγότερο από το 10% του συνόλου), έχουν όμως μεγάλη στρατηγική, δημογραφική και ιστορική σημασία. Το γεωπολιτικό του όραμα, σημειώνει ο Γάλλος καθηγητής Φρεντερίκ Ενσέλ στη Φιγκαρό, είναι έτσι πολύ διαφορετικό από εκείνο του φίλου και πολιτικού του αντιπάλου Σιμόν Πέρες. Αν ο ηγέτης των Εργατικών μιλά για μια κοινή αγορά της Μέσης Ανατολής, ο πρωθυπουργός προτιμά να κλείνει συμφωνίες με χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία. Αν εκείνος ονειρεύεται μια ουτοπική Εδέμ, αυτός διαπραγματεύεται κάθε σπιθαμή γης έχοντας στο μυαλό του ότι θα φτάσουν στη χώρα του τουλάχιστον άλλο ένα εκατομμύριο Εβραίοι.

Ο Σαρόν δεν θα μπορούσε βέβαια να κάνει τίποτα αν δεν είχε απέναντί του τον επίσης ρεαλιστή και θαρραλέο Μαχμούντ Αμπάς. Όσο συμπαθής και χαρισματικός κι αν ήταν, ο Αραφάτ σίγουρα δεν έφυγε νωρίς.