Τρίτη, Οκτωβρίου 04, 2005

Eκστρατεία κατά του ζόφου



Ούτε η ολοκλήρωση του εκλογικού μαραθωνίου ούτε η επέτειος της ενοποίησης είναι αρκετές για να τονώσουν το ηθικό των Γερμανών. Έτσι, ανέλαβε δράση ο μηχανισμός εθνικής προπαγάνδας.

Έχει γυρίσει κουρασμένος από τη δουλειά, έχει καληνυχτίσει τα παιδιά, έχει ξαπλώσει στον καναπέ περιμένοντας να ετοιμαστούν τα βουρστ και χαλαρώνει βλέποντας τηλεόραση. Ξαφνικά, μια φωνή τον κάνει να πεταχτεί όρθιος. «Είσαι το θαύμα της Γερμανίας!», του πετάει κάποιος μέσα από το γυαλί, ενώ η οθόνη αρχίζει να αναβοσβήνει. Εγώ; «Εσύ, όχι οι άλλοι. Εσύ είσαι η Γερμανία!». Προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει, είναι σίγουρος ότι έχει γίνει κάποιο λάθος, όταν εμφανίζεται στην οθόνη ένας δεύτερος τύπος και τον διατάζει: «Πάρε τα πόδια σου από το φρένο!». Αμέσως μετά βγαίνει μια γυναίκα που μοιάζει με μια γνωστή συγγραφέα, τον κοιτάζει ίσια στα μάτια και τον ρωτά: «Τι θα έλεγες να βάλεις λίγο αέρα στα πανιά σου;». Μα εγώ, ξέρετε, είμαι λίγο κουρασμένος, το μόνο που θέλω είναι να φάω και να κοιμηθώ... «Λάθος! Είσαι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν! Είσαι ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν! Είσαι ο Άλμπρεχτ Ντύρερ! Είσαι ο Μίχαελ Σουμάχερ!».

Τέτοιες σκηνές εκτυλίσσονται τον τελευταίο καιρό σε όλα τα γερμανικά σπίτια. Ενώ οι πολιτικοί προσπαθούν να συμφωνήσουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος καγκελάριος, 25 μεγάλα μέσα ενημέρωσης και διαφημιστικές εταιρείες αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να αρχίσουν εκστρατεία για να βγει η χώρα από τον εθνικό της ζόφο. H εκστρατεία, που γίνεται με τηλεοπτικά σποτ και δισέλιδες διαφημιστικές καταχωρήσεις, αναμένεται να κοστίσει 30 εκατομμύρια ευρώ. Ο τίτλος της είναι: «Εσύ είσαι η Γερμανία!». Διάφορες διασημότητες από τον χώρο της μουσικής, της λογοτεχνίας, της επιστήμης, μετέχουν στη φιλόδοξη προσπάθεια με συνθήματα που διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους: «Κούνα τα φτερά σου και ξερίζωσε τα δένδρα. Είσαι τα φτερά. Είσαι το δένδρο. Είσαι η Γερμανία!».

H επιστράτευση βροντερών ονομάτων, όμως, δεν είναι βέβαιο ότι θα καταφέρει να ντοπάρει τους Γερμανούς. H αισιοδοξία και η αυτοπεποίθηση, γράφει ο Χάραλντ Γιόνερ στην «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ», στηρίζονται πράγματι στην αρχή της επιτυχίας, που τόσο έντονα προβάλλεται σε αυτή την εκστρατεία. Όσοι πιστεύουν ότι οι προσπάθειές τους είναι εποικοδομητικές είναι πιο ευκίνητοι, πιο ευέλικτοι, πιο τολμηροί. Το κακό είναι ότι οι Γερμανοί έχουν πολλά χρόνια να νιώσουν μια τέτοια εμπειρία. Αν εξαιρέσει κανείς τη μαύρη αγορά, ελάχιστες είναι οι δουλειές που επιτρέπουν σε κάποιον να αποδείξει την ευρηματικότητά του. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι το μέλλον τους δεν έχει καμιά σχέση με το πόσο σκληρά δουλεύουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, το να καλείς κάποιον να αρχίσει να ξεριζώνει δέντρα δεν απέχει πολύ από το να ενθαρρύνεις τον βανδαλισμό. Τέτοιες κραυγές περισσότερο άγχος προκαλούν, παρά αισιοδοξία.




16 Comments:

At 4/10/05 12:18 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Μετά τον πόλεμο, αναπτύχθηκε στη Γερμανία η τέχνη αυτού που οι γάλλοι ονομάζουν autodérision (κάτι σαν αυτομαστίγωμα).
Σε δεύτερο βαθμό, η καμπάνια αυτή αποτελεί το ανώτατο στάδιο της autodérision.
"Εγώ κάνω το Μπετόβεν και τον Αϊνστάιν σ'αυτή τη χώρα; Βοήθεια!!!" θα μπορούσε να είναι ο προκαλούμενος εσωτερικός μονόλογος από αυτήν την καμπάνια - κάτι που δείχνει ότι αν μη τι άλλο, η Γερμανία ξέμεινε (ευτυχώς!) από ικανούς προπαγανδιστές ;-)

 
At 4/10/05 1:16 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Εγώ πάντως διαφωνώ. Και με τον Μιχάλη και με το Μαύρο Πρόβατο. ( το σαββατοκύριακο έλειπα παιδιά ).
Δεν βρίσκω τίποτα μεμπτό σε μια προσπάθεια ανύψωσης του ηθικού ενός λαού, που όντως έχει γεννήσει μερικούς γίγαντες του πολιτισμού και των επιστημών.
Αρκεί βέβαια να μην υποκρύπτει εθνικιστικές σκοπιμότητες.
Εξάλλου η κάθε κοινωνία δεν είναι το άθροισμα των μελών της ?

 
At 4/10/05 1:45 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Δηλαδή εσύ άμα σου λέγανε ότι είσαι ο Σεφέρης ή ο Τσαρούχης, θα αισθανόσουν καλύτερα;

 
At 4/10/05 1:58 μ.μ., Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Γιατί; Δεν είμαι;

 
At 4/10/05 2:08 μ.μ., Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Και πριν εκτοξεύσει ο Μιχάλης κανένα δηλητηριώδη υπαινιγμό, "θρίαμβος" της Ελλάδας ήταν το Νόμπελ και καμάρωναν όλοι οι Έλληνες (κι αυτοί που δεν τον ήξεραν, είτε τον ποιητή είτε τον Νόμπελ), σαν να το πήραν αυτοί, θρίαμβος της Ελλάδας ήταν το Πανευρωπαϊκό και καμάρωνε κι η μάνα μου στα 88 της σαν να έβαλε εκείνη το γκολ στον Μπαρτέζ, θρίαμβος της Ελλάδας στην Ευρωβύζιον (με "υψιλον" γιατί η βαθμολογία εκεί μπαίνει αναλόγως της έκτασης του ακάλυπτου στήθους), θρίαμβος της Ελλάδας η Ευρωκούπα στο μπάσκετ και και και...
Ναί, ρε Μιχάλη Είμαι και Σεφέρης και Τσαρούχης και Ζαγοράκης και Παπαρίζου και Γιαννάκης. Και Φλέμιγκ, και Σαμαράκης και Ρίτσος και Τσιτσάνης και Πετρο-Λούκας.
Αμφιβάλλεις;

 
At 4/10/05 2:40 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Ναι. Εγώ θα μείνω στα μαθηματικά, που τα ξέρω καλύτερα. Η Γερμανία του 19ου αιώνα έδωσε στην ανθρωπότητα το Γκάους και το Ρίμαν, τον Κούμερ και τον Κρόνεκερ. Στο πέρασμα στον 20ο, είχε το Χίλμπερτ, τον Κλάιν, τη Νέδερ... Αν προσθέσουμε και τους γερμανόφωνους, δε θα ξεχάσουμε να προσθέσουμε τον Καντόρ και αργότερα το φον Νόυμαν, τον Γκαίντελ αλλά και τον Καραθεοδωρή.
Τι μένει για τα θεμέλια των σύγχρονων μαθηματικών; Οι Γάλλοι και οι Ρώσσοι και λίγα ψιλά (Αγγλοαμερικάνοι και Ιάπωνες).
Μετά τον πόλεμο, η Γαλλία είχε τους Μπουρμπακί (μεταξύ άλλων τον Βέιλ, τον Γκρόθεντικ, τους Ανταμάρ...), η Ρωσσία τον Κολμογκόροφ, τον Αλεξαντρόφ, τον Ποντριάγκιν, τον Βινογκράντοφ κ.α. και φτάνουμε στο σήμερα.
Η Γερμανία τι είχε; Τα καλύτερα μυαλά της εξολοθρεύτηκαν στο Αουσβιτς, ή μετανάστευσαν στις ΗΠΑ...
Τα ίδια έχουμε σε όλους τους τομείς της επιστήμης, των τεχνών και του πνεύματος γενικότερα.
Συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα αν αναφερθούμε στην Ελλάδα. Η Γερμανία μετά τον πόλεμο έπαθε ανακοπή. Το ένα της κομμάτι οικοδόμησε από τα ερείπια ένα στρεβλό εργατικό κράτος. Το άλλο της, ένα καπιταλιστικό μόρφωμα που είχε να προσφέρει μόνο κατανάλωση.
Η χώρα μπήκε μετά την ενοποίηση σε μια νέα φάση: η κρίση με όλα τα φαντάσματα που τη συνοδεύουν, έκανε την εμφάνισή της - και συνοδεύτηκε από, ή συμπυροδότησε, μια κρίση εθνικής ταυτότητας.
Το να επιχειρείς να απαντήσεις στις επιπτώσεις της διπλής αυτής κρίσης με διαφημιστική καμπάνια, είναι ένα ακόμα σύμπτωμά της.
Αν πρέπει να ελπίζει κανείς κάτι για τη Γερμανία, είναι οτι θα παραχθεί πολιτική αντίδραση στην κρίση αυτή - και πρώτα απ'όλα, ένα πολιτικό πρόγραμμα (και ο φορέας του) ένωσης των εργαζόμενων, ντόπιων και ξένων - δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας της σημερινής Γερμανίας, "βαυαρικής" και "πρωσσικής", "ανατολικής" και "δυτικής".
Βοήθειά μας.

 
At 4/10/05 2:55 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ημίαιμε, η ερώτηση του Μιχάλη μάλλον απευθυνόταν σε μένα αλλά την απάντησες υπέροχα ΚΑΙ για λογαριασμό μου !
Στα σοβαρά τώρα Μιχάλη. Πιστεύω οτι ο γερμανός δικαιούται να είναι περήφανος για τον Μπετόβεν, ο άγγλος για τον Σαίξπηρ, και ο έλληνας για τον Σεφέρη - αν και εγώ προτιμώ τον Καββαδία.

 
At 4/10/05 3:45 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

Τότε κοσμοπολίτη, τι φταίει που ο Γερμανός δεν χαίρεται όπως εμείς τις "εθνικές" του επιτυχίες; Μιλάγαμε για Νόμπελ. Να ένα ακόμη σήμερα για τους Γερμανούς, στη Φυσική. Ε και; λέει ο μέσος πολίτης. Φαντάζομαι την πανηγυρική ατμόσφαιρα - και δεν το λέω καθόλου για κακό! - αν κάποιος δικός μας Νανόπουλος έπαιρνε το βραβείο, σε όποιο μέρος του κόσμου και να δούλευε...

 
At 4/10/05 4:43 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Προς Μαύρο Πρόβαρο :
Οι εθνικές επιτυχίες δεν γιορτάζονται ΟΛΕΣ με πανηγυρισμούς στους δρόμους. Η κάθε επιτυχία απαιτεί και την κατάλληλη γιορτή.
Και έπειτα ο γερμανός ανήκει σε μια χώρα και μια κοινωνία που έχει αυτοεπίγνωση της ιστορικής της διαδρομής. Η σημερινή απέραντη μελαγχολία των γερμανών, όπως εύστοχα την περιγράφει ο Μητσός, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Ο γερμανός δεν έχει πολλούς λόγους για πανηγύρια σήμερα. Το συλλογικό τραύμα του Τείχους παραμένει ανοικτό, παρά τις επετειακές θριαμβολογίες των πολιτικών. Το γερμανικό οικονομικό θαύμα φαντάζει μακριά. Η κοινωνική ανισότητα ορατή. Το ευρωπαικό εγχείρημα αβέβαιο. Ενας μεγάλος συνασπισμός δεν φέρνει την άνοιξη. Εφαγε και η Βέρντερ τα δυο γκολ απ'τον ΠΑΟ, οπότε καταλαβαίνεις.

 
At 4/10/05 4:51 μ.μ., Blogger Μιχάλης Μητσός said...

Τώρα μιλάς σωστά, Κοσμοπολίτη. Λοιπόν, όταν νικάει ο Παναθηναϊκός αισθάνομαι κι εγώ καλά για πέντε-δέκα λεπτά, μπορεί και δεκαπέντε. Αν έβγαινε όμως ο Καφετζόπουλος στην τηλεόραση, με έδειχνε και μου έλεγε "Είσαι ο Μάτζιος! Είσαι ο Χαραλαμπίδης! Είσαι η Ελλάδα!", απλώς θα έκλεινα την τηλεόραση.

 
At 4/10/05 5:05 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

είσαι ο Ρεχάγκελ! Για δυό καμπάνιες αυτό - να μειώσουμε και τα έξοδα

 
At 4/10/05 5:09 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

To ίδιο θα έκανα κι εγώ βρε Μιχάλη. Αλλά συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Αλλο ένα μήνυμα που σου λέει " μην το βάζεις κάτω, έχεις ιστορία πίσω σου και μέλλον μπροστά σου " ( γιατί εγώ έτσι εξέλαβα την εκστρατεία των γερμανών επωνύμων ) και άλλο ένα μήνυμα ανόητης προπαγάνδας.
Δεν δικαιούται μια κοινωνία να περάσει μια δύσκολη φάση ; Δεν οφείλουν οι επώνυμοι - όλων των χώρων - να μπουν μπροστά για να εμψυχώσουν τους υπόλοιπους ;
Αυτό δεν έκανε η Αριστερά τόσα χρόνια ;

 
At 4/10/05 5:16 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

είσαι ο Νοβίτσκι! Αλλά οι συμπαίκτες σου είναι κρέατα...

Συγνώμη ρε παιδιά για τη λογοδιάρροια, είναι πούχουμε απεργία σήμερα

 
At 4/10/05 8:23 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Μιχάλη, εσύ Ρεχάγκελ κι εγώ Νοβίτσκι..νομίζω μας έπιασε στο δούλεμα το Μαύρο Πρόβατο.
Ο απεργοσπάστης !

 
At 4/10/05 9:03 μ.μ., Blogger Μαύρο πρόβατο said...

διαψεύδω τους ισχυρισμούς του αγαπητού κοσμοπολίτη: δεν είμαι απεργοσπάστης! :-)
(Μέτρια η επιτυχία της κινητοποίησης - μου φαίνεται οτι ο κόσμος δίνει μια μικρή πίστωση χρόνου στο ντε Βιλπέν, υπό την έννοια οτι δεν πιστεύει οτι χειροτερεύει τα πράγματα. Αντε και πρόεδρος;)

 
At 4/10/05 11:54 μ.μ., Blogger Κωστής Γκορτζής said...

Μια που την ψιλο πηδήξαμε την κουβέντα αλλάζω προς στιγμή θέμα και ανακοινώνω ότι επειδή η παρέα έχει και κοσμοπολίτες, αν και ημίαιμος "μοστράρισα" κυριλέ φωτογραφία για να είμαι στο κλίμα!
Μιχάλη ενημερωμένο σε βρίσκω (Μάντζιος, Χαραλαμπίδης κλπ)...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home