Είμαστε όλοι Ευρωπαίοι!

Στην Αθήνα μπορεί να γίνονται καθημερινά διαδηλώσεις κατά του Μνημονίου, ο οίκος Fitch μπορεί να υποβάθμισε εκ νέου την Ελλάδα, η αλήθεια όμως είναι ότι η συμφωνία αυτής της εβδομάδας εξασφαλίζει για ένα διάστημα ηρεμία στην Ευρώπη. Ο κίνδυνος να αναγκαστεί να αποχωρήσει η χώρα μας από την ευρωζώνη απομακρύνεται - χωρίς να εξαφανίζεται. Το ίδιο και ο κίνδυνος να βυθιστεί το πλοίο που λέγεται Νομισματική Ενωση.

Ο Τόνι Μπάρμπερ των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς σημειώνει ότι αυτή η διαδικασία σταθεροποίησης ξεκίνησε πριν από τρεις μήνες και την αποδίδει σε τέσσερις παράγοντες.
Πρώτον, ο διοικητής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι εφάρμοσε ένα πρόγραμμα εκτεταμένου φτηνού δανεισμού των τραπεζών, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί το κόστος δανεισμού και για τις κυβερνήσεις. Δεύτερον, ο νέος Πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι τόλμησε να τα βάλει με τις συντεχνίες που εμποδίζουν τις μεταρρυθμίσεις στη χώρα του, επισημαίνοντας ταυτόχρονα στους ευρωπαίους συνομιλητές του την ανάγκη να εξισορροπηθεί η λιτότητα με την ανάπτυξη. Τρίτον, οι διαπραγματευτές από όλες τις πλευρές προέβησαν σε σοβαρές υποχωρήσεις, επιτρέποντας μεταξύ των άλλων να επιτευχθεί η μεγαλύτερη διαγραφή χρέους στην ιστορία. Οι έλληνες πολιτικοί ηγέτες, ειδικότερα, αποδέχθηκαν έναν πρωτοφανή περιορισμό της δημοσιονομικής κυριαρχίας της χώρας τους. Τέταρτον, σημειώθηκε πρόοδος στην κατεύθυνση της εισαγωγής της δημοσιονομικής πειθαρχίας στη νομοθεσία ή στο Σύνταγμα των 17 χωρών της ευρωζώνης. Και αυτό, παρότι οι περισσότεροι ευρωπαίοι ηγέτες δεν συμφωνούν με τον ισχυρισμό της Γερμανίας ότι το προπατορικό αμάρτημα της νομισματικής ένωσης είναι η ανευθυνότητα που επέδειξαν ορισμένες χώρες στη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών τους.

Θα λέγαμε ότι από τον παραπάνω πίνακα λείπει μια ρητή αναφορά σε έναν άνθρωπο που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επίτευξη αυτής της συμφωνίας, τον Λουκά Παπαδήμο φυσικά. Ακόμη και αν έλειπε όμως ο τελευταίος από το προσκήνιο, ακόμη και στην ακραία περίπτωση που στη θέση του βρισκόταν ένας Φίλιππος Πετσάλνικος, πόσο πιθανή θα ήταν η χρεοκοπία και η κατάρρευση της Ελλάδας; «Ενα τέτοιο ενδεχόμενο», έλεγε πρόσφατα στη Ρεπούμπλικα ο ιταλός ευρωτραπεζίτης Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι, «θα σήμαινε μια κοινωνική και πολιτική κρίση στην καρδιά της Ευρώπης, με την ίδια τη δημοκρατία στην Ελλάδα να βρίσκεται σε κίνδυνο. Η χρεοκοπία δεν θα ήταν μόνο τεχνική αλλά και πολιτική, αφού η βύθιση μιας χώρας στη φτώχεια και η παράδοσή της σε ένα αυταρχικό καθεστώς θα σήμαιναν τη χρεοκοπία ολόκληρης της Ευρώπης. Τι πρότυπο θα μπορούσε να αποτελεί η Ευρώπη στα μάτια του κόσμου αν ένα μέλος της γύριζε πίσω στην ιστορία;».

Πράγματι, όσες απειλές και να εκτοξεύουν οι σκληροί της Ευρώπης, όσες διαβεβαιώσεις και να δίνουν ότι η νομισματική ένωση είναι θωρακισμένη έναντι της χρεοκοπίας ενός μέλους της, η εξώθηση μιας χώρας σε έξοδο είναι αδιανόητη. Οχι επειδή «είναι όλοι Ελληνες!». Αλλά επειδή «είμαστε όλοι Ευρωπαίοι!».