Μύρισε άνοιξη;

Την πρώτη φορά το διασκέδασες. Συνάντησες τους γείτονες ύστερα από καιρό. Μορφωµένοι άνθρωποι, αριστεροί, ενηµερωµένοι, «τι νέα;», «δουλειά, εσύ;», «ε, είχαµε απεργία τέσσερις µέρες», «το προσέξαµε, καθάρισε επιτέλους το µυαλό µας από τις κραυγές των τηλεοπτικών δικτύων», «µα σας αναγκάζει κανείς να βλέπετε τα συγκεκριµένα δελτία;», «όλα ίδια είναι, όλοι φωνάζουν, τι να κάνουµε, από κάπου πρέπει να ενηµερωθούµε».

Τη δεύτερη φορά ανησύχησες λίγο περισσότερο. Εκείνος που «ησύχασε αυτές τις µέρες» ήταν ένας στενός φίλος σου, µια χαρά το βρήκε κι αυτός που δεν κυκλοφορούσαν εφηµερίδες, αµάν πια µε όλον αυτόν τον βοµβαρδισµό των ειδήσεων, ευκαιρία βρήκε να ανοίξει και κανένα βιβλίο.

Την τρίτη φορά διάβασες έκπληκτος ένα σχόλιο συµπαθέστατης ραδιοφωνικής παραγωγού µε τον τίτλο: «Τέσσερις µέρες στον Παράδεισο». Η σχολιάστρια, «γνήσιο τζάνκι της ενηµέρωσης», οµολογεί ότι τις ηµέρες της απεργίας περπάτησε στη θάλασσα, ζήλεψε τους παππούδες που έπαιζαν τάβλι,χαλάρωσε και συνειδητοποίησε πως «µπορεί να ζει κι αλλιώς».

Η τέταρτη φορά ήταν σαν µια σουρεαλιστική ανακεφαλαίωση των προηγούµενων. Ο Εµπορικός Σύλλογος Πειραιά χαρακτήρισε, λέει, ανάσα για τον εµπορικό κόσµο την τετραήµερη απεργία, αφού το καταναλωτικό κοινό «αποφορτίστηκε» και βγήκε για ψώνια. «Μύρισε άνοιξη», τονίζει ο Σύλλογος, σπεύδοντας βέβαια να προσθέσει ότι επιθυµία των καταστηµαταρχών είναι να συνεχίσουν οι δηµοσιογράφοι το «σπουδαίο έργο τους» χωρίς όµως «περιττές και αψυχολόγητες υπερβολές».

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρµενίζουµε. Και επειδή ο γιαλός δεν είναι ποτέ στραβός – χωρίς αυτό νασηµαίνει πως είναι και τελείως ίσιος – µάλλον εµείς φταίµε για όλη αυτή την πίεση και το στρες. Πράγµατι επιδιδόµαστε σε υπερβολές (αν και αυτό το «αψυχολόγητες» µας µπέρδεψε λίγο). Πράγµατι κραυγάζουµε, αντί να κάνουµε διάλογο (αν και σε αυτό µάλλον καθρεφτίζουµε την κοινωνία). Πράγµατι προκαλούµε (ζητώντας, για παράδειγµα, αυξήσεις όταν ολόκληρη η χώρα υποφέρει). Και όταν δούµε τα σκούρα τραβάµε µια απεργία (και δύο, και τρεις) για να απαξιώσουµε ακόµη περισσότερο τη δουλειά µας. Κλείνουµε τα δικά µας µαγαζιά και µυρίζει άνοιξη για τα άλλα.

Πες ειλικρινά: εσύ δεν ηρέµησες αυτές τις ηµέρες που δεν δούλευες; ∆εν κοιµήθηκες λίγο περισσότερο, δεν πήγες µια βόλτα; ∆εν «καθάρισε το µυαλό σου»; Σε ένα βαθµό, ναι. Με µια διαφορά: επειδή εµείς απεργούσαµε δεν σταµάτησε η Γη να γυρίζει. Επειδή τα ελληνικά κανάλια δεν µετέδιδαν ειδήσεις δεν συνέβαινε το ίδιο και µε τα ξένα. Το πραγµατικό «τζάνκι της ενηµέρωσης» είχε τρόπους να ενηµερωθεί. Εκτός αν ήθελε πραγµατικά να αποτοξινωθεί.

Υπήρξε και µια «πέµπτη φορά» που ξαφνιάστηκες αυτές τις ηµέρες. Ηταν όταν έπεσε στα χέρια σου µια έρευνα για τις εφηµερίδες στην Ισπανία. Η κυκλοφορία της Ελ Παΐς, λέει, αυξήθηκε και πάλι, κάτι σαν 4%. Και οι Ισπανοί έχουν µεσογειακό ταµπεραµέντο, και εκείνοι περνούν κρίση, αλλά δεν εγκαταλείπουν τις εφηµερίδες. Παρεµπιπτόντως, όσο και να στύβεις το µυαλό σου, δεν µπορείς να θυµηθείς πότε η καλή εφηµερίδα απήργησε για τελευταία φορά.