Ορκος αξιοπρέπειας

Οι δηλώσεις του µας διασκεδάζουν και οι φωτογραφίες από το χαρέµι του σχεδόν προκαλούν τον θαυµασµό µας. Αλλά ο Μπερλουσκόνι είναι επικίνδυνος, αδίστακτος και άθλιος.

«Κανένα κόµµα δεν είναι σε θέση να πετάξει την πρώτη πέτρα (...) Αυτό που πρέπει να πούµε, και που το ξέρουν όλοι, είναι ότι η χρηµατοδότηση των κοµµάτων είναι στο µεγάλο της µέρος παράτυπη ή παράνοµη (...) Αν µεγάλο µέρος αυτού του υλικού είναι εγκληµατικό, τότε εγκληµατικό είναι και µεγάλο µέρος του συστήµατος (...) Δεν νοµίζω πως υπάρχει κανείς σε αυτή την αίθουσα που να µπορεί να σηκωθεί όρθιος και να ορκιστεί ότι δεν συµβαίνουν αυτά που λέω: αργά ή γρήγορα, τα γεγονότα θα έδειχναν ότι διέπραξε ψευδορκία».

Αυτά είπε ο τότε ηγέτης του ιταλικού σοσιαλιστικού κόµµατος Μπετίνο Κράξι στο κοινοβούλιο, στις 3 Ιουλίου 1992. Κι όταν τελείωσε, επικράτησε µια παγερή σιωπή την οποία οι Ιταλοί δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Κανείς βουλευτής δεν σηκώθηκε όρθιος. Κανείς δεν τόλµησε να αµφισβητήσει τον οµιλητή. Ακολούθησε µια τετραετία που έµεινε γνωστή ως «Καθαρά Χέρια» και οδήγησε στην κατάρρευση της Χριστιανοδηµοκρατίας και των συµµάχων της. Ο Κράξι καταδικάστηκε σε κάθειρξη 27 ετών, αλλά πρόλαβε να διαφύγει στην Τυνησία, όπου τον προστάτευσε µέχρι τον θάνατό του το καθεστώς του Μπεν Αλι (για να µην ξεχνιόµαστε). Δεν πλήρωσε µόνο για τα δικά του εγκλήµατα. Πλήρωσε και για τον Μπερλουσκόνι, που µε τη δική του βοήθεια έκτισε τη µιντιακή του αυτοκρατορία και, όταν κατέρρευσε η Πρώτη Δηµοκρατία, εγκαθίδρυσε στη θέση της τον δικό του κύκλο διαφθορέων και διεφθαρµένων.

Η ίδια σιωπή µε τότε είναι βέβαιο ότι θα επικρατούσε και σήµερα στο κοινοβούλιο αν κάποιος πολιτικός χαρακτήριζε το σύνολο των βουλευτών έµµεσα ή άµεσα συνένοχους µε το «σύστηµα Μπερλουσκόνι». Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο – σηµειώνει η Μπάρµπαρα Σπινέλλι στη Ρεπούμπλικα – είναι απαραίτητο να δοθεί σήµερα ένας «όρκος αξιοπρέπειας» ανάλογος µε τους όρκους που κοσµούν την ιστορία των λαών. Ενας όρκος που δεν θα παραπέµπει για πολλοστή φορά στη δικαιοσύνη την ηθική και πολιτική ευθύνη για τα εγκλήµατα των πολιτικών. Ενας όρκος που θα αναφέρει το εξής: όποιος είναι ύποπτος ότι πλήρωσε πόρνες ή ανήλικα κορίτσια για να κάνει σεξ µαζί τους, ότι εκµεταλλεύτηκε τη θέση του για να αναγκάσει έναν δηµόσιο υπάλληλο να παρανοµήσει, ότι έφτασε να παρουσιάσει µια ερωµένη του ως ανιψιά του Μουµπάρακ για να πετύχει την απελευθέρωσή της, ότι είχε σχέσεις µε µαφιόζους και διέφθειρε µάρτυρες και δικαστές, πρέπει να βρίσκει στο εξής κλειστές τις πόρτες της πολιτικής, ακόµη κι αν τα δικαστήρια σιωπήσουν ή αναγκαστούν να υποκύψουν σε ασφυκτικές πιέσεις.

Γιατί αλλιώς η Ιταλία θα πνιγεί µια µέρα στη θάλασσα της ντροπής της.